ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 182
สรุปบท บทที่ 182 แสงสีเลือด: ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง
ตอน บทที่ 182 แสงสีเลือด จาก ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 182 แสงสีเลือด คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายกำลังภายใน ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
เรื่องของลัทธิขงจื๊อเกี่ยวอะไรกับข้า ข้าเป็นแค่หน่วยลาดตระเวนยามวิกาลห่มหนังลัทธิขงจื๊อเท่านั้นแหละ …สวี่ชีอันประชดตัวเอง ปรับสีหน้า แล้วมองดูผิวกระจกหยก
พักหนึ่ง หน้ากระจกก็ปรากฏตัวอักษรขึ้นมา หมายเลขสี่ส่งข้อความมาว่า ‘ข้าเคยเดินทางไปทางตะวันตก คนที่นั่นส่วนใหญ่ไม่ค่อยรู้หนังสือ งมงายล้าหลัง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ‘อารยะ’ คืออะไร แต่คนในท้องถิ่นค่อนข้างอัธยาศัยดี พวกเขาให้การต้อนรับข้าผู้มีภาพลักษณ์เป็นนักดาบอย่างอบอุ่น แต่พอข้าบอกชาวบ้านว่าข้ามีฐานะเป็น ‘ปัญญาชน’ ท่าทีของพวกเขาที่มีต่อข้าก็เปลี่ยนไปแบบหน้ามือเป็นหลังมือ’
‘ทั้งด่ากราด ทั้งข่มขู่ ทั้งขับไล่ ทำให้ข้าต้องออกมาจากที่นั่น และระหว่างการเดินทางต่อจากนั้น ข้าก็ไม่เคยเปิดเผยตัวตนว่าเป็นบัณฑิตอีกเลย’
…นี่คือสิ่งที่เรียกว่า ‘ความโกรธแค้นของเด็กกากที่มีต่อเด็กเรียน’ อย่างนั้นเหรอ สวี่ชีอันไม่ได้แสดงความเห็นอะไร เขารอคอยข้อความต่อไป
‘สี่: ข้าคิดว่าแถบตะวันตกเพียงแค่รังเกียจพวกปัญญาชนเฉยๆ เท่านั้น ต่อมาถึงได้รู้ว่าพวกเขาไม่ได้รังเกียจปัญญาชน แต่รังเกียจลัทธิขงจื๊อ โดยเฉพาะพวกลัทธิขงจื๊อสายตรง เรื่องนี้ทำให้ข้าคิดถึงบันทึกท่อนหนึ่งข้าเคยอ่านในหนังสือประวัติศาสตร์ก่อนหน้านี้ อืม ในประวัติศาสตร์ช่วงห้าร้อยปีก่อน ศาสนาพุทธเคยเจริญรุ่งเรืองในต้าฟ่งอย่างยิ่ง ทั้งเผยแพร่คำสอนไปทุกหนทุกแห่ง
‘ช่วงเวลาอันดีงามดำเนินอยู่ไม่นาน ไม่ถึงร้อยปี ราชสำนักก็เริ่มทำลายพุทธศาสนา ผู้ที่สนับสนุนให้ทำลายพุทธศาสนาก็คือสมุหราชเลขาธิการในสมัยนั้นนั่นเอง และเขาก็ยังมีอีกฐานะหนึ่ง นั่นก็คือเจ้าสำนักอวิ๋นลู่ ปัญญาชนในสมัยก่อนแทบจะมาจากสำนักอวิ๋นลู่กันทั้งสิ้น ลัทธิขงจื๊อสายตรงก็เกิดการแตกแยกเมื่อสองร้อยปีก่อน…’
สวี่ชีอันส่งข้อความ ‘แค่นี้?’
ต้าฟ่งในสมัยนั้นเป็นอาณาเขตของลัทธิขงจื๊อ แล้วพุทธศาสนาต้องการเผยแพร่คำสอนมายังที่ราบภาคกลาง การที่ลัทธิขงจื๊อจะลงมือขัดขวางก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผลมากๆ ในทำนองเดียวกัน ภาคตะวันตกเกลียดชังปัญญาชนก็เป็นเรื่องที่มีเหตุผลเช่นเดียวกัน
เผือกลูกนี้กินแล้วไม่ได้อะไรเลย
‘สี่: ฮึ หมายเลขสาม ช่วงนี้เจ้าเกียจคร้านไปหน่อยนะ’
สวี่ชีอัน “???”
ถ้าอย่างนั้นข้าควรจะกัดนิ้วแล้วแสดงฉาก ‘หัวสมองสั่นสะท้าน’ [1]ให้เจ้าดูหรือไง
‘สี่: หรือเป็นเพราะเตรียมสอบรอบฤดูใบไม้ผลิ เลยไม่มีเวลาอ่านประวัติศาสตร์ อืม ที่ข้าจะบอกก็คือ สมุหราชเลขาธิการในตอนนั้นเคยพูดประโยคหนึ่งตอนกวาดล้างศาสนาพุทธว่า ‘หากไม่ล้างบางพุทธ ใต้หล้าจะเป็นพุทธ ขอเอาชีวิตของข้า ตัดเส้นทางสู่พุทธ’ จนถึงวันนี้ข้าก็ยังไม่เข้าใจความหมายของประโยคนี้เลย’
หากไม่ล้างบางพุทธ ใต้หล้าจะเป็นพุทธ ขอเอาชีวิตของข้า ตัดเส้นทางสู่พุทธ …นี่มันหมายความว่าอะไร สวี่ชีอันงุนงง
‘ห้า: บางทีอาจเป็นคำพูดปลุกเร้าจิตใจหรือเปล่า’
หมายเลขห้าถามได้ดี! สวี่ชีอันยิ้ม
‘หนึ่ง: ไม่ใช่ ลัทธิขงจื๊อขั้นสามคือระดับก่อชะตา คำว่า ‘ขอเอาชีวิตข้า’ …ไม่มีทางเป็นเรื่องล้อเล่นแน่ คำพูดของหมายเลขสี่ทำให้ข้านึกถึงรายละเอียดเพิ่มเติมขึ้นมา สมุหราชเลขาธิการผู้นั้นมีชื่อว่าตู้จงซู หลังจากกวาดล้างพุทธศาสนาแล้ว เขาก็ก้าวสู่ระดับก่อชะตาขั้นสาม พูดอีกอย่างก็คือ ‘การก่อชะตา’ ของเขา คือการล้างบางพุทธศาสนานั่นเอง’
หลังจากล้างบ้างพุทธศาสนา ก็ก้าวสู่ระดับก่อชะตาอย่างนั้นหรือ สวี่ชีอันนึกถึงข้อมูลที่นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่จางเซิ่นพูดกับเขาโดยบังเอิญขึ้นมา ระดับก่อชะตาของลัทธิขงจื๊อคือกระบวนการ ‘แสวงหาเป้าหมายของชีวิต’ ดังนั้นถึงได้เรียกว่าก่อชะตา
‘ก่อชะตา’ จะต้องมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ทะเยอทะยาน…ดังนั้น หลังล้างบางพุทธศาสนาจึงก้าวสู่ระดับก่อชะตา นี่มันน่าสนใจมากทีเดียว…หมายความว่าการล้างบางศาสนาพุทธคือเป้าหมายที่ถูกต้องและทะเยอทะยานจริงๆ น่ะหรือ
สวี่ชีอันคิดอยู่ในใจก็ส่งข้อความไป ‘ระดับก่อชะตาคล้ายคลึงกับการกล่าวปณิธานของศาสนาพุทธ และที่เข้าสู่ระดับก่อชะตาด้วยการล้างบางศาสนาพุทธ ก็หมายความว่าการทำลายพุทธศาสนาเป็นเรื่องถูกต้อง’
เมื่อมีการรับรองจากนักเรียนลัทธิขงจื๊ออย่างหมายเลขสาม ทุกคนจึงตระหนักได้ว่ามันผิดปกติ หากไม่ล้างบางพุทธ ใต้หล้าจะเป็นพุทธ…บางทีนี่อาจจะไม่ใช่คำพูดล้อเล่น
เบื้องหลังเกี่ยวข้องกับเรื่องวงในระดับลึก ไม่ใช่เรื่องผิวเผินแค่ ‘แย่งชิงอาณาเขต’ เช่นนั้นแน่
ไม่มีใครพูดอะไรอยู่นาน ราวกับกำลังครุ่นคิดถึงความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ผ่านไปสิบกว่านาที หมายเลขสองก็กล่าว ‘หมายเลขสาม ในกลุ่มผู้ตรวจการไปอวิ๋นโจวคราวนี้มียอดฝีมืออยู่มากน้อยแค่ไหน’
‘สาม: ดูเผินๆ มีแค่ฆ้องทองคำคนเดียว พวกที่ซุ่มซ่อนนั้นไม่รู้’
‘ใช้คำว่า ‘มีแค่’ ได้ดี’ …หมายเลขสองโพล่งขึ้นในใจ
ใครก็ตามที่เคยรู้จักหน่วยงานลาดตระเวนยามวิกาลล้วนรู้ว่าฆ้องทองคำคือทหารระดับสี่ เมื่อทหารระดับสี่อยู่ในสนามรบ แต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือชั้นสูงที่สามารถล้มหนึ่งพันคนได้
ในสายการฝึกที่ยังมีขอบเขตแบบมนุษย์ปุถุชน ระดับสี่ที่รวบรวม ‘ความตั้งใจ’ เอาไว้นั้นคือจุดสูงสุด
ขึ้นมาอีกขั้นก็คือระดับสาม แต่ระดับสามนั้นมีความสามารถงอกแขนขาขึ้นมาใหม่ได้ ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาอีกต่อไป
‘…แม้ว่าจะเป็นกลุ่มของข้าซึ่งรวมตัวข้าไปด้วย หากต้องต่อกรกับฆ้องทองคำระดับสี่หนึ่งคน เกรงว่าคงจะได้พบจุดจบแบบตกตายไปพร้อมกันเท่านั้น’ หมายเลขสองถอนหายใจ
ไร้คำพูดไปพักหนึ่ง เมื่อแน่ใจว่าเพื่อนในกลุ่มที่หาดีไม่ได้ทั้งหลายออฟไลน์กันแล้ว สวี่ชีอันก็เก็บกระจกใบเล็ก ออกจากห้อง ไปยืนอยู่บนกราบเรือ หันหน้าสู่แม่น้ำสายใหญ่ ปลดทุกข์ที่อยู่ในกระเพาะปัสสาวะ
เมื่อสวมเข็มขัดเรียบร้อยแล้วก็กลับห้องไป
…
วันต่อมา ท้องฟ้าเริ่มสว่าง สวี่ชีอันตื่นขึ้นมา มองไปรอบๆ ก็เห็นสหายร่วมหน่วยทั้งสองคนกำลังโคจรพลัง ฝึกลมหายใจหลอมปราณ
ทุกคนต่างก็พยายามหนักกัน เต็มไปด้วยพลังปราณเช่นนี้อยู่ทุกวัน …สวี่ชีอันลุกขึ้นนั่ง ยืดเอวบิดตัว
จิต ปราณ วิญญาณรวมเป็นหนึ่งเดียว เมื่อพลังปราณอัดแน่นอยู่ในตันเถียนส่วนบน กลาง ล่าง พลังจิตก็พุ่งสูงขึ้น ตอนนั้นเอง หมายความว่าจะสามารถตระหนักรู้ เตรียมทะลวงระดับหลอมวิญญาณได้เลย
พลังปราณของสวี่ชีอันอัดแน่นอยู่เต็มตันเถียนตั้งนานแล้ว ใกล้จะล้นออกมาอยู่รอมร่อ เมื่อตระหนักรู้อย่างต่อเนื่องทุกวันๆ พลังจิตก็จะเพิ่มขึ้นทุกวันๆ ขาดแค่ ‘โอกาส’ ก็จะสามารถเข้าสู่ระดับหลอมวิญญาณได้แล้ว
โอกาสจะมาอย่างไรนั้นสวี่ชีอันไม่รู้ เว่ยเยวียนก็ไม่ได้บอกเขา เพราะพ่อเว่ยไม่รู้ว่าการฝึกตนของสวี่ชีอันพัฒนาได้เร็วขนาดนี้
เขาคิดมาตลอดว่าฆ้องทองแดงที่ตนให้ความสำคัญยังอยู่ในช่วงโคจรพลังปราณอยู่เลย
เมื่อสัมผัสได้ว่าสวี่ชีอันตื่นแล้ว จูกว่างเสี้ยวกับซ่งถิงเฟิงก็หยุดฝึกลมหายใจ คนแรกหันมาพูดว่า
“รอให้เสร็จสิ้นการเดินทางไปอวิ๋นโจว ที่หน่วยก็จะมอบเงินรางวัลให้ ข้าก็เก็บเงินแต่งเมียได้มากพอเสียที”
จูกว่างเสี้ยวมีน้องสาวที่เป็นหวานใจวัยละอ่อนอยู่คนหนึ่ง อืม ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ แต่เป็นน้องสาวข้างบ้าน ทั้งคู่มีความรักบริสุทธิ์ต่อกัน เป็นดั่งตะพาบน้ำมองถั่วเขียว ถูกใจกันมาก
แต่บิดาของน้องสาวคนนั้นต้องการให้จูกว่างเสี้ยวนำสินสอดจำนวนหนึ่งร้อยตำลึงมาสู่ขอ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ได้แต่ง
จูกว่างเสี้ยวมีเงินเดือนเดือนละห้าตำลึง บวกกับรายได้สีเทาอีกเล็กน้อย ในหนึ่งปีก็อาจเก็บเงินได้แปดสิบกว่าตำลึง แต่เขายังต้องไปสังสรรค์ ใช้จ่ายรายวัน แล้วยังต้องไปหอนางโลมด้วย…แต่ละปีจึงเก็บเงินได้สามสิบกว่าตำลึง
แค่นี้ก็ไม่ง่ายแล้ว ถึงอย่างไรรายจ่ายที่หอนางโลมก็เป็นเรื่องจำเป็น คนธรรมดาก็ยังต้องการ แล้วนับประสาอะไรกับทหารผู้กล้ามีเลือดมีเนื้อล่ะ
บ้าเอ๊ย…แม่งอย่ามาปักธงตั้งเป้าแบบนี้จะได้ไหม คนแบบเจ้าน่ะ ข้าเห็นในละครชาติก่อนไม่หนึ่งพันก็แปดร้อยครั้งแล้ว…สวี่ชีอันกลอกตา
“ยินดีด้วย ขอให้กว่างเสี้ยวแต่งงานได้ในเร็ววัน” ซ่งถิงเฟิงพูดจบ ก็เหลือบเห็นถุงหอมสีม่วงสวยงามที่แขวนอยู่ที่เอวของสวี่ชีอัน ปักลายดอกบัวสีขาว เห็นแล้วเขาก็ถามว่า “หนิงเยี่ยน อันนี้ฝูเซียงให้มาหรือ”
“ไม่ใช่!” สวี่ชีอันปล่อยให้เขาถอดถุงหอมออกไป
“เจ้าหนู เจ้าคงไม่ได้มีคู่หมั้นด้วยหรอกใช่ไหม” ซ่งถิงเฟิงค่อยๆ เบิกตาตี่ของเขาขึ้น เอ่ยด้วยความอิจฉา
“ไม่มี” สวี่ชีอันแย่งถุงหอมกลับมา แล้วนอนลงอีกครั้ง ถุงหอมสีม่วงห้อยอยู่ที่ปลายจมูก ส่งเสียงพึมพำเบาๆ “นางเป็นแค่น้องสาวของข้า น้องสาวบอกว่าสีม่วงนั้นมีเสน่ห์”
“หนิงเยี่ยนทำไมไม่แต่งเมียล่ะ” จูกว่างเสี้ยวแสดงความสงสัย
ในสายตาเขา สวี่ชีอันไม่เพียงได้รับความชื่นชมอย่างลึกซึ้งจากเว่ยกงเท่านั้น เขายังได้รับพระราชทานรางวัลเป็นทองคำหนึ่งพันตำลึงจากฝ่าบาท เส้นทางอนาคตและเงินทองดั่งดอกไม้บาน
ตัวเขาก็ถึงวัยแต่งภรรยามีลูกแล้ว
สวี่ชีอันยักไหล่ “ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนี้ แล้วข้าจะถามท่านทำอะไรเล่า อืม เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะขอรับ”
สวี่ชีอันออกจากห้องของเจียงลวี่จง ทิ้งให้ใต้เท้าฆ้องทองคำนั่งอยู่ที่โต๊ะ พึมพำอยู่เพียงลำพัง “นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย ไม่สมเหตุสมผล…เว่ยกง เขารู้ไหม”
…
หลังจากผ่านไปหกวัน ความรู้สึกของการล่องเรือครั้งแรกในชีวิตของสวี่ชีอันก็คือ ‘บัดซบ!’
บนดาดฟ้าเรือ ซ่งถิงเฟิงทอดมองแม่น้ำอย่างไร้จิตวิญญาณ มองดูเรือขนส่งที่ผ่านไปมา กล่าวว่า “พรุ่งนี้ก็จะไปถึงอวี่โจวแล้ว ฆ้องทองคำเจียงสัญญากับพวกเราว่าจะพักผ่อนหนึ่งวัน ข้ากินปลาจนเอียนแล้ว”
“อวี่โจวอุดมไปด้วยแร่เหล็ก ร่ำรวยจนเลื่องชื่อ เป็นถิ่นกำเนิดอัจฉริยบุคคล คาดว่าคนงามในสำนักสังคีตก็น่าจะมีน้ำมีนวลด้วยเช่นกัน” ฆ้องทองแดงคนหนึ่งเสริม
สวี่ชีอันไม่สนใจว่าคนงามของสำนักสังคีตจะมีน้ำมีนวลหรือไม่ เขาคิดแต่อยากจะลงเรือเร็วๆ จากนั้นก็ไปหาอะไรอร่อยๆ กิน
กลางฤดูหนาวเช่นนี้ผักผลไม้หายากอยู่แล้ว นับประสาอะไรกับการลอยอยู่บนน้ำ พักนี้กินแต่ปลาอยู่ทุกมื้ออาหาร กินจนตอนนี้เขาเห็นปลาก็จะอ้วก แทบจะเป็นโรคเบื่ออาหารอยู่แล้ว
ตอนนี้เอง สายตาของสวี่ชีอันที่นอนคว่ำอยู่ข้างเรือก็บังเอิญเห็นเรือหลวงลำหนึ่งแล่นเข้ามา
เจ้าหน้าที่ชั้นผู้น้อยสองสามคนบนดาดฟ้าเรือก็สังเกตเห็นเรือหลวงลำที่สวี่ชีอันอยู่เช่นกัน หลังจากเห็นว่าบนดาดฟ้าเรือมีคนสวมเครื่องแบบหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลอยู่สองสามคน พวกเจ้าหน้าที่ก็ตื่นตระหนกกันอย่างเห็นได้ชัด แล้วถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
จากนั้นก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว ยังคงมีท่าทีเหมือนเดิม ทว่าไม่ได้มองมาทางนี้เลยแม้แต่นิด
…หลังมองเห็นพวกเราก็ลืมตัวตื่นตระหนกขึ้นมาเลย นี่เป็นท่าทีของคนร้อนตัว…แม้ว่าจะเปลี่ยนท่าทีได้ และยังนับว่าวางตัวสงบเสงี่ยม แต่ท่าทางที่มองตรงไปข้างหน้าไม่เอนเอียงเบี่ยงหัวกลับยิ่งแสดงอาการร้อนตัวชัดเจน…เป็นเพราะกลัวหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลไปเองตามสัญชาตญาณหรือไง
นักสืบเก่าอย่างสวี่ชีอันเกิดสงสัย
ปฏิกิริยาของเหล่าเจ้าหน้าที่บนเรือหลวงฝั่งตรงข้าม เป็นปฏิกิริยาของคนร้อนตัวแบบตรงเป๊ะกับที่เขารู้มาตอนเรียนจิตวิทยาที่สุด
เพื่อความปลอดภัย ขอยืนยันสักหน่อย
สวี่ชีอันยื่นมือเข้าไปในอกเสื้อ เคาะด้านหลังกระจกหยกใบเล็กเบาๆ แล้วหยิบ ‘หนังสือเวทมนตร์’ ของสำนักศึกษาลัทธิขงจื๊อออกมา แล้วฉีกหน้าที่บันทึกวิชามองปราณ
ตอนนี้ใน ‘หนังสือเวทมนตร์’ มีวิชามองปราณมากที่สุด วันนั้นที่คุมตัวนายกององครักษ์คุ้มกันส่วนพระองค์โจวชื่อสวงเข้าเมืองหลวง สวี่ชีอันก็ยังหน้าด้านขอวิชาเวทมนตร์จากจางเซิ่นอีก เพื่อนำมาเสริมในหนังสือเวทมนตร์ที่ค่อยๆ ถูกใช้หมดไป
ตอนนั้นฉู่ไฉ่เวยก็อยู่ด้วย…จึงกลายเป็นการถ่ายทอดทักษะครั้งใหญ่
ส่วนที่ว่าทำไมถึงมีแต่วิชามองปราณ ก็เพราะวิชานี้เรียบง่าย จำง่าย
‘ชี่…’
ขณะเผาหน้าหนังสือ ก้นบึ้งในดวงตาของสวี่ชีอันก็สาดประกายสว่างออกมา แล้วจ้องมองเรือหลวงตรงหน้า
เขามองเห็นแสงสีเลือดแดงสดเหนียวหนืด
ในคำจำกัดความของวิชามองปราณ หลังจากฆาตกรฆ่าคนเสร็จแล้วจะแปดเปื้อนแสงสีเลือดไปพักหนึ่ง
……………………………………….
[1] ฉากจากอนิเมะเรื่อง “Re:Zero” บทพูดของตัวร้ายที่มีชื่อว่าเพเทลกิอุส โรมาเนคอนติ
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง
ขอเรื่องนี้อีกเรื่องได้ไหม "เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า" ยังอ่านไม่จบเลย...
ทุกเรื่องเลยครับที่อ่านไม่จบอ่านกำลังมันอยู่ดีๆก็หยุดขอให้เรื่องนี้ไม่หยุดได้ไหมครับ ถ้าเรื่องนี้ไม่จบเราก็จะไม่อ่านนิยายของ th.freechap.com แล้วครับ...