ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 188

บทที่ 188 ใต้เท้าผู้นี้คือ…
เขานี่เอง…สวี่ชีอันตระหนักขึ้นได้ในทันใด นึกถึงปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ได้กลอนของตนไปฟรีๆ ผู้นั้น

หยางกงเป็นใครไม่รู้หรอก แต่เมื่อพูดถึงฆราวาสจื่อหยาง ชื่อนั้นก็ดังก้องหูประหนึ่งฟ้าร้อง เจ้านี่ฉวยโอกาสที่ตนลืมชื่อกลอนเลี้ยงส่งบทนั้น บังคับให้ตั้งชื่อกลอนหลังจากเอ้อร์หลางอ่านจบ

ช่างไร้ยางอายที่สุด

ภายหลังสวี่ชีอันใช้บทกลอนไว้อาลัยแก่สามนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ของสำนัก จากนั้นก็ปอกลอกพวกนั้นอย่างสบายใจ ซึ่งทั้งหมดนี้ก็ได้ฆราวาสจื่อหยางชี้ทางสว่างให้ ในใจจึงไม่สำนึกผิดแม้แต่น้อย

ผู้คนในยุทธภพล้วนปลิ้นปล้อน ไม่ใช่เจ้าก็เป็นข้าที่จะตกเป็นเหยื่อ

เขาจ้างรถม้าแถวท่าเรือ หลังจากที่ผู้ตรวจการจางเข้าไปนั่งก็เลิกม่านรถพร้อมกล่าวต่อ “ฆราวาสจื่อหยางคือบัณฑิตจอหงวน 14 ปีของหยวนจิ่ง ลาออกจากราชการในปีถัดมา อบรมสั่งสอนผู้คนอยู่ที่สำนัก ลูกศิษย์เต็มบ้านเต็มเมือง”

สวี่ชีอันใจเต้น “ลาออกจากราชการในปีถัดมาหรือขอรับ”

บัณฑิตจอหงวนเข้าสำนักบัณฑิตฮั่นหลินได้ ขนาดบัณฑิตทดลองปฏิบัติราชการประจำสำนักบัณฑิตฮั่นหลินยังถูกเรียกว่าอัครมหาเสนาบดี นั่นก็แปลว่าบัณฑิตจอหงวนสามารถชิงตำแหน่งสมุหราชเลขาธิการได้เลย

ลาออกจากราชการในปีถัดมาเนี่ยนะ จะเป็นลม!

“ถูกเลื่อยขาเก้าอี้ในสงครามพรรคการเมืองในท้องพระโรง อย่าเพิ่งชะล่าใจว่าสงครามพรรคการเมืองแต่ละพรรคกำลังดุเดือด ทันทีที่ต้องเผชิญกับปัญญาชนจากสำนักอวิ๋นลู่ หัวหอกก็หันไปภายนอกพร้อมเพรียงกัน[1]” ผู้ตรวจการจางทอดถอนใจ

“หลังจากฆราวาสจื่อหยางเข้ารับตำแหน่งจอหงวน ก็ถูกทิ้งไว้ที่ซอกมุม ไม่มีผู้ใดเหลียวแล ด้วยเหตุนี้เขาจึงหมดอาลัยตายอยากอยู่หนึ่งปี เที่ยวเตร่สำนักสังคีตไปวันๆ ปีถัดมาก็ลาออกจากราชการ แล้วกลับไปสอนที่สำนักอวิ๋นลู่”

…ข้าเคยได้ยินว่ากินฟรีไปเกือบหนึ่งปี สวี่ชีอันนึกอิจฉาจากใจจริง

เรื่องที่ฆราวาสจื่อหยางถูกเลื่อยขาเก้าอี้จากพรรคการเมืองต่างๆ ในท้องพระโรง ผู้ตรวจการจางนอกจากทอดถอนใจก็ไม่ได้อธิบายเกินกว่านี้

สวี่ชีอันมีเจ้าน้องชายอยู่ที่สำนักอวิ๋นลู่ จึงเข้าใจโดยกระจ่างแจ้ง

เหตุการณ์ศึกชิงบัลลังก์เมื่อสองร้อยปีก่อน ทำให้ราชวงศ์ทั้งหวาดกลัวทั้งรังเกียจปัญญาชนของสำนักอวิ๋นลู่ ดังนั้นรองปราชญ์เอกสกุลเฉิงจึงลุกขึ้นก่อตั้งราชวิทยาลัยหลวง เพื่อผลิตอัจฉริยบุคคลให้แก่ราชสำนักแทนสำนักอวิ๋นลู่

กล่าวได้ว่าระหว่างทั้งสองฝ่ายมีทั้งความขัดแย้งทางผลประโยชน์และความคิดด้านลัทธิเต๋า หากจักรพรรดิหยวนจิ่งไม่ใช่คนบ้าสมดุล ป่านนี้ฆราวาสจื่อหยางก็คงจะยังคงอบรมสั่งสอนผู้คนในสำนักต่อไป

“พรสวรรค์และฝีไม้ลายมือของฆราวาสจื่อหยางกล่าวได้ว่าเป็นเลิศในใต้หล้า ยามที่เขามาถึงชิงโจวในคราแรกก็ใช้อานุภาพแห่งอสนีบาตกวาดล้างที่ว่าการมณฑล ภายในหนึ่งเดือนหลังจากนั้น ขุนนางที่ทุจริตรับสินบนทั้งหมด 178 คนก็ถูกปลดออกจากตำแหน่งและถูกส่งเข้าคุก ทำให้วงราชการของชิงโจวทั้งหมดสั่นคลอน” น้ำเสียงของผู้ตรวจการจางเปี่ยมไปด้วยความเลื่อมใส

มุทะลุเช่นนี้เลยหรือ แม้จะเป็นขุนนางหน้าใหม่ไฟแรง ทว่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่ถูกส่งมาประจำการนอกเมืองหลวงคนหนึ่ง แม้อยากจะกวาดล้างขุนนางของชิงโจวก็ควรจะค่อยๆ วางแผนการสิ…ฆราวาสจื่อหยางได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งในราชสำนักและกลายเป็นสมุหเทศาภิบาลของชิงโจวนานเท่าไรกัน

สวี่ชีอันนึกสงสัยอยู่ในใจ แล้วขมวดคิ้วเอ่ย “แต่ละพรรคในท้องพระโรงยอมให้เขากระทำการใหญ่เช่นนี้หรือขอรับ”

ผู้ตรวจการจางยิ้มพลางเอ่ย “ระหว่างตรวจสอบข้าราชการ สงครามพรรคการเมืองในท้องพระโรงดุเดือด มิอาจร่วมมือกันได้อีก ทั้งยังมีการควบคุมของเว่ยกง…”

เขาส่งสายตา ‘ทำความเข้าใจเอาเอง’ ให้สวี่ชีอันแล้วกล่าวต่อ “ยิ่งไปกว่านั้น ในความมุทะลุของฆราวาสจื่อหยางยังมีความรอบคอบอยู่ หลักฐานกระทำผิดที่ควรมีก็เสาะหามาได้ แถมยังบีบให้พวกขุนนางกังฉินคายคำพูดที่เป็นหลักฐานได้ด้วย…อืม ปัญญาชนของสำนักอวิ๋นลู่ชำนาญด้านเหตุผลที่สุดมิใช่หรือ”

‘เหตุผล’ จากปากของใต้เท้าคือเหตุผลทางฟิสิกส์สินะ…สวี่ชีอันซาบซึ้ง แล้วสบตากับผู้ตรวจการจางพลางหัวเราะ

หลังจากมาถึงจุดพักม้าที่ดำเนินการโดยรัฐของชิงโจว ผู้ตรวจการจางตั้งใจพาสวี่ชีอันมุ่งไปยังที่ว่าการมณฑลเพื่อเยี่ยมเยียนฆราวาสจื่อหยางโดยเฉพาะ

บัดนี้สวี่ชีอันเข้าใจเหตุผลที่ผู้ตรวจการจางเป็นฝ่ายชวนสนทนาผูกไมตรี ผู้ตรวจการผู้มีประสบการณ์แก่กล้ากลัวฆราวาสจื่อหยางจะไม่เล่นด้วย จึงลากเขามาด้วยกัน

อย่างไรเสียผู้ตรวจการคนนี้ก็ลาดตระเวนที่อวิ๋นโจวมิใช่ชิงโจว

มีสวี่ชีอันตามมาด้วย ฆราวาสจื่อหยางต้องไว้หน้าและตอบรับคำขออย่างแน่นอน

เมื่อเข้าสู่ที่ว่าการมณฑล เจ้าพนักงานก็นำบุคคลที่เกี่ยวข้องเข้าไปในโถงด้านใน นั่งลงรินชา

“ท่านสมุหเทศาภิบาลไปตรวจสอบเรื่องของแผ่นจารึกเตือนใจที่ทำการปกครองใหญ่”

ผู้ที่มาต้อนรับพวกเขาคือรองเสนาบดีฝ่ายซ้ายของที่ว่าการมณฑล ขุนนางระดับสี่ชั้นโท

ผู้ตรวจการจางเอ่ยพึมพำ “หมายถึงศิลาจารึกที่ตั้งอยู่หน้าสำนักนั่นหรือ”

รองเสนาบดีฝ่ายซ้ายยิ้มพร้อมพยักหน้า “ท่านสมุหเทศาภิบาลต้องการสร้างแผ่นจารึกเตือนใจเพื่อเตือนเหล่าขุนนางจำนวนมากของชิงโจว ให้ขุนนางซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา สร้างความผาสุกแก่ท้องถิ่น”

ผู้ตรวจการจางพยักหน้า นี่เป็นควันหลงหลังจากกระแสนิยมการกวาดล้างขุนนาง “สมุหเทศาภิบาลทุ่มเทแรงกายแรงใจกระทำการนี้ แต่เหตุใดบนแผ่นจารึกเตือนใจจึงว่างเปล่าไร้ตัวอักษร”

รองเสนาบดีฝ่ายซ้ายเอ่ยอย่างช่วยไม่ได้ “ท่านสมุหเทศาภิบาลยังคิดไม่ออกว่าจะสลักอะไร หมู่นี้ก็กลัดกลุ้มกับเรื่องนี้ ขอให้พวกเราระดมความคิด หาแรงบันดาลใจ แม้กระทั่งพวกเรายังเหนื่อยใช้สมองอย่างหนัก”

ฆราวาสจื่อหยางช่างเลิศล้ำ เข้าใจจัดกิจกรรมเขียนเรียงความ…สวี่ชีอันคิดในใจ

อาณาเขตของต้าฟ่งแบ่งเป็น 16 เมือง สวี่ชีอันเข้าใจว่าเมืองคือมณฑล ทว่าไม่ใช่ทุกเมืองจะเป็นมณฑล ยังมีเมืองเล็กอีกมากมาย

ยกตัวอย่างเช่น มีสิบกว่าเมืองขึ้นตรงต่อชิงโจว นอกจากนี้ยังมีจังหวัดและอำเภอเป็นอาทิ

…

หยางกงสมุหเทศาภิบาลคนปัจจุบันนำเหล่าขุนนางของชิงโจวทั้งหลายเข้ามาในที่ว่าการเมืองชิงโจว ท่านข้าหลวงของที่ว่าการเมืองคอยตามเขาอยู่ข้างกายอย่างนอบน้อม

หยางกงอยู่ในชุดคลุมสีแดงยืนอยู่หน้าแผ่นจารึก แล้วพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ใต้เท้าทุกท่านมีข้อเสนอสำหรับอักษรจารึกหรือไม่”

ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน กลิ่นอายความสง่าลุ่มลึกที่คอยอบรมสั่งสอนผู้คนเช่นนั้นค่อยๆ จางหายและแทนที่ด้วยขุนนางบ้าอำนาจผู้ปกครอง

“ข้าน้อยคิดว่าสลักเรื่องที่ท่านสมุหเทศาภิบาลกวาดล้างขุนนางทุจริต คอยประคับประคองสายลมอันชอบธรรมไว้บนจารึกเพื่อตักเตือนคนรุ่นหลัง” ข้าหลวงชิงโจวคารวะพร้อมเอ่ย

หยางกงคล้อยตามเล็กน้อย เมื่อเป็นเช่นนี้อักษรจารึกจะถูกบันทึกไว้ในอักขรานุกรมท้องถิ่นของชิงโจว ให้คนรุ่นหลังกล่าวขานอย่างแพร่หลาย

ทว่าเขาก็ปฏิเสธข้อเสนอนี้อย่างรวดเร็ว “อักษรจารึกไม่ควรยาวเกินไป มิฉะนั้นจะซับซ้อนยืดยาว ไม่สะดุดตามากพอ”

“เช่นนั้นก็สลักบทกลอนเถิด” ขุนนางท่านหนึ่งกล่าวโดยไม่รู้ตัว

จากนั้นเขาก็พบว่าทุกคนที่อยู่ตรงนั้นจ้องมาที่เขาด้วยสายตาอันราบเรียบ…

ขุนนางผู้นี้หัวเราะแห้งแล้วไม่กล่าวสิ่งใดอีก

สำหรับปัญญาชนที่ช่ำชองบทกวี การแต่งกลอนก็คงไม่ยาก สมัยเยาว์วัยใครจะไม่มีผลงานบ้าง แต่จะควรค่าหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เฉกเช่นบทกวีที่สลักไว้บนอักษรจารึกนี้ ไม่เพียงจะต้องแต่งได้ดี ยังต้องมีหน้าที่เตือนสติปุถุชนด้วย ใช่ว่าอยากจะเขียนก็เขียน