ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 192
ทันทีที่เท้าทั้งสองเหยียบลงบนโกลนม้า ม้าศึกที่ส่งมาจากค่ายทหารชิงโจวตัวนี้ก็กู่ร้อง ขาทั้งสี่ทรุดลงคุกเข่ากับพื้น สวี่ชีอันพลันบินทะยานเข้าไปในป่าทึบราวกับนกยักษ์ตัวหนึ่ง
ดาบยาวสีดำทองส่องประกาย พร้อมกับตัดหัวได้คนหนึ่ง เชือดคอจนสายเลือดพุ่งเป็นน้ำพุ
อย่าไปมอง อย่าไปมอง…ในหัวของสวี่ชีอันหวนกลับไปนึกถึงกองคาราวานที่สิ้นชีวิตอย่างน่าสังเวช ก็ใจแข็งขึ้น เขายกมือตวัดดาบคร่าชีวิตของโจรภูเขาคนแล้วคนเล่า
ด้วยพลังฝึกตนแบบครึ่งก้าวสู่ระดับหลอมวิญญาณของเขา การสังหารโจรชั่วกลุ่มนี้ก็เหมือนกับหั่นแตงหั่นผัก ทั้งยังมีดาบยาวดำทองที่คมกริบจนตัดเหล็กได้เหมือนตัดโคลนเล่มนี้อีก คราวนี้ก็ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้แม้แต่ครู่เดียว
‘ชิ้งๆ!’
ประกายดาบแผดเผาฟาดฟันมาจากด้านหลัง กิ่งไม้ใบหญ้าตามทางร่วงหล่นอย่างไร้สุ้มเสียง รอยตัดเรียบกริบ
พลังจิตอันแข็งแกร่งของสวี่ชีอันทำให้เขารับรู้ถึงการโจมตีได้ล่วงหน้า เขาจึงบิดเอวแล้วหันตัวกลับ ดาบยาวสีดำทองทำลายประกายคมดาบของชายฉกรรจ์ผู้ใช้ดาบเหล็กกล้าคนหนึ่งได้ทันท่วงที
คนผู้นั้นฟันกองทหารพยัคฆ์ทะยานที่ขวางทางอยู่ด้วยดาบเดียว แล้วแสยะยิ้มพุ่งมาหาสวี่ชีอัน ขณะเดียวกัน ชายฉกรรจ์ร่างผอมสองคนก็ถือดาบทหารมาตรฐานเข้ามาโจมตีสวี่ชีอันจากทั้งซ้ายขวา
ทันใดนั้น สวี่ชีอันก็ตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายที่มีศัตรูขนาบสองข้างพร้อมกับชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ที่มุ่งเข้ามา
บนถนน เจียงลวี่จงที่หรี่ตามองดูการต่อสู้อยู่ตลอดเห็นเหตุการณ์ดังนั้นก็แค่นเสียงหัวเราะออกมา “ฝีมือของโจรสามคนนี้ไม่เลวเลย คนหนึ่งเป็นระดับหลอมปราณขั้นสูงสุด อีกสองคนมีพลังปราณอ่อนกว่าหน่อย แต่ก็ไม่ใช่พวกไก่อ่อนที่เพิ่งเข้าสู่ระดับหลอมปราณ”
ได้ยินดังนั้น ฆ้องเงินคนหนึ่งก็เอ่ยขึ้นว่า “ต้องช่วยเขาไหมขอรับ”
เหล่าหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลมองเจียงลวี่จงพร้อมกัน รอให้เขาออกคำสั่ง
สำหรับพวกเขาแล้ว สวี่ชีอันที่มีพลังฝึกตนแค่ระดับหลอมปราณไม่อาจต้านทานการล้อมโจมตีของยอดฝีมือระดับเดียวกันถึงสามคนได้เลย ยิ่งไปกว่านั้น เขายังอ่อนหัดอยู่มาก ฆ่าคนมาไม่เยอะ ยังขาดประสบการณ์การต่อสู้จริง
บนสนามรบนั้น บางครั้งประสบการณ์ต่อสู้จริงก็สำคัญกว่าพลังฝึกตน
จูกว่างเสี้ยวและซ่งถิงเฟิงรู้ว่าสวี่ชีอันกำลังทะลวงระดับหลอมวิญญาณ แต่นั่นก็ไม่ช่วยอะไร เพราะตอนนี้เขาอยู่ในสภาวะอ่อนเพลีย ซึ่งส่งผลต่อพลังต่อสู้อย่างยิ่ง
เจียงลวี่จงผายมือราวกระบี่เงียบๆ จ้องมองสวี่ชีอันที่มีอันตรายรายล้อม เขาเตรียมพร้อมลงมือช่วยเหลือได้ทุกเวลา “รออีกหน่อย”
ระดับหลอมปราณสามคน…ชายฉกรรจ์ที่ใช้ดาบเหล็กกล้ามีพลังปราณกล้าแกร่ง เขาคือระดับหลอมปราณขั้นสูงสุด…อีกสองคนกลับด้อยกว่ามาก…โจรภูเขาของอวิ๋นโจวมีคุณสมบัติสูงถึงเพียงนี้เลยหรือ ถึงได้สุ่มเจอระดับหลอมปราณถึงสามคนได้ง่ายขนาดนี้
สวี่ชีอันถือดาบ สีหน้าเคร่งขรึม เขาพุ่งเข้าไปเพื่อตวัดดาบฟันชายฉกรรจ์ที่ใช้ดาบเหล็กกล้าก่อน ขณะเดียวกันนั้น ในหัวที่ระลึกถึงภาพสิงโตทองคำร้องคำราม
“โฮก!”
ลำคอของเขาส่งเสียงร้องคำรามดังลั่นออกมา สั่นสะเทือนทั้งป่าเขา สะท้านจนทำให้สองฝ่ายที่กำลังเข่นฆ่าเป็นพัลวันชะงักนิ่งไปชั่วคราว
ชายฉกรรจ์ที่ใช้ดาบเหล็กกล้ารู้สึกราวกับมีสายฟ้าระเบิดขึ้นที่ข้างหู นัยน์ตาของเขาซึมกะทือไปช่วงสั้นๆ ความคิดอ่านตกอยู่ในสภาวะชะงักงัน
เพียงการชะงักงันแค่เสี้ยววินาทีก็ตัดสินความเป็นความตายของเขาได้แล้ว
‘สวบ!’
ท่ามกลางประกายแสงคมปลาบของดาบยาวสีดำทอง ชายฉกรรจ์ผู้ใช้ดาบเหล็กกล้าถูกผ่าครึ่งทั้งเป็น อวัยวะที่ถูกฟันจนไหลเกลื่อนทั่วพื้นและผสมปนเปไปกับเลือด
หลังจากสวี่ชีอันฆ่าคนไปแล้วก็ได้ทีขี่แพะไล่ หันกายกลับมาโดยไม่ชะงักแม้แต่น้อย แล้วระลึกถึงภาพยักษ์ตัวใหญ่ขึ้นมาในหัว เพียงชั่วพริบตา เขาก็ราวกับกลายร่างเป็นเทพสงครามที่รบราไปทั่วทุกหนแห่ง พลังปราณพลุ่งพล่าน
‘เคร้ง…สวบ…’
ชายร่างผอมคนหนึ่งในนั้นตวัดดาบขึ้นมากั้น แต่ก็ถูกฟันจนหักได้อย่างง่ายดาย จากนั้นดาบยาวสีดำทองก็แทงเข้าที่หน้าอกของเขา
ชายร่างผอมอีกคนเห็นท่าไม่ดีจึงคิดหนี แต่ถูกขวางไว้ด้วยการระดมยิงจากกองทหารพยัคฆ์ทะยาน สวี่ชีอันตามไปแล้วระลึกถึงการคำรามของสิงโตทองคำอีกครั้ง มันสะเทือนไปถึงจิตวิญญาณของอีกฝ่าย จากนั้นเขาก็สังหารด้วยดาบเดียว
ทั้งกระบวนท่าก็ใช้เวลาเพียงสิบกว่าอึดใจสั้นๆ เช่นกัน
‘นี่มัน’ …หน่วยลาดตระเวนยามวิกาลที่ดูการต่อสู้อยู่ส่งเสียงตกตะลึงออกมา
“พลังปราณของเขาล้ำลึกทรงพลัง เหนือกว่าระดับหลอมปราณขั้นสูงสุดทั่วไปโดยสิ้นเชิง แม้แต่ข้าก็ยังกล้าพูดได้แค่ว่าเก่งกว่าเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น” ฆ้องเงินคนหนึ่งเอ่ยอย่างตื่นตะลึง
“คำถามที่เราควรสนใจก็คือ เขาเอาวิชาตระหนักรู้ของสำนักพุทธมาจากไหน นั่นมันสิงโตคำรามเลยนะ” ฆ้องเงินคนหนึ่งกล่าวเสริม
“ยังมีอีกเรื่อง เขาเหมือนจะฝึกการตระหนักรู้สองอย่างพร้อมกันเลย…ทั้งยังเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ นี่มันถึงขั้นทะลวงระดับหลอมวิญญาณได้เลยนะ”
“เขาเพิ่งจะเข้าร่วมหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลได้แค่สองเดือนเท่านั้นเอง”
พูดกันไปพูดกันมา เหล่าฆ้องเงินก็เงียบลง สีหน้าซับซ้อน
ปฏิกิริยาของฆ้องทองแดงนั้นเล่นใหญ่ยิ่งกว่า พวกเขาตาโตอ้าปากค้างจ้องมองเงาของสวี่ชีอัน ภาพการสังหารโจรระดับหลอมปราณสามคนจนราบคาบเมื่อครู่ยังคงตราตรึงอยู่ในหัว
ถึงอยู่ระดับหลอมปราณเช่นเดียวกัน แต่พลังต่อสู้ของแต่ละคนก็แตกต่างกัน และระดับหลอมปราณของหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลก็ทรงพลังยิ่งกว่าทหารทั่วไป
แต่ก็ยังไม่ถึงระดับเกินมนุษย์มนาเช่นนี้
สวี่ชีอันสามารถสังหารจอมยุทธ์สามคนได้ภายในเวลาสั้นๆ ทั้งยังไม่บาดเจ็บใดๆ อีก นี่หมายความว่าหากฆ้องทองแดงที่อยู่ที่นี่เข้าไปดวลกับเขาตัวต่อตัว คงไม่มีใครสู้ได้เกินสิบกระบวนท่าแน่ ทั้งนี้ก็รวมพลังของอาวุธเวทมนตร์ฆ้องทองแดงไปแล้วด้วย
ปกติทุกคนจะหัวเราะหยอกเย้าและนั่งอยู่ในฐานะเท่าเทียมกัน แต่ตอนนี้ได้รู้ซึ้งแล้วว่าที่แท้เจ้านั่นก็สามารถสู้กับพวกเขาสิบคนได้
เจียงลวี่จงยิ่งรู้ดีว่าสวี่ชีอันยังไม่ได้ใช้เคล็ดวิชา ‘ดาบเดียวตัดฟ้าดิน’ ของเขาเลย
…
เมื่อจัดการโจรกลุ่มนี้เรียบร้อยแล้ว กองทหารพยัคฆ์ทะยานก็นำตัวคนธรรมดาที่ถูกมัดไพล่หลังไว้กลุ่มหนึ่งออกมาจากในป่า พวกเขามีทั้งหมด 25 คน หลังจากสอบถามดูก็รู้ถึงสถานะว่าเป็นพ่อค้า
ในจำนวนนั้นมีสตรีผู้หนึ่งที่โดดเด่นเป็นพิเศษ นางไม่ได้อ่อนหวานแช่มช้อยอย่างสาวน้อย แต่อวบอิ่มมีเสน่ห์เหมือนลูกท้อฉ่ำๆ มีเพียงผู้เชี่ยวชาญด้านบุปผาเท่านั้นถึงจะเข้าใจความงดงามของสตรีเจ้าเนื้อเช่นนี้
“ขอบคุณใต้เท้าทั้งหลาย ขอบคุณใต้เท้าทั้งหลาย…”
พ่อค้าที่ได้รับความช่วยเหลือสำนึกบุญคุณเป็นล้นพ้น เอาแต่คุกเข่าโขกหัวไม่หยุดหย่อน
ผู้ตรวจการจางปลอบโยนพวกเขาอย่างใจดีแล้วเปิดเผยฐานะออกมา พร้อมรับรองว่าจะส่งพวกเขากลับสู่ใจกลางของอวิ๋นโจว ซึ่งก็คือเมืองไป๋ตี้
“ฝังศพพวกนี้ให้หมด จัดระเบียบสินค้าแล้วให้นำไปพร้อมกัน” ผู้ตรวจการจางเอ่ย
เจียงลวี่จงพยักหน้า ออกคำสั่งให้กองทหารพยัคฆ์ทะยานทำงาน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง