ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 200

บทที่ 200-2 ยั่วยวน ‘สอง: ยังมีอีกหรือไม่’

รออยู่นานก็ไม่มีใครพูด กระทั่งสวี่ชีอันคิดว่าเพื่อนในกลุ่มไม่ได้ความทั้งหลายออฟไลน์กันแล้ว หมายเลขห้าก็ส่งข้อความมา

‘เอ่อ คือ หมายเลขสาม ที่เจ้าบอกว่าจะห่อส่งไปให้องค์หญิงของต้าฟ่งกับราชครู ยังนับอยู่ไหม’

“???” สวี่ชีอันจ้องมองดูข้อความนี้ เขานิ่งงันอยู่นาน ลอบกล่าวในใจว่า ต้องไม่นับสิ ขนาดคำพูดเรื่อยเปื่อยเจ้าก็ยังแยกแยะไม่ออกหรือ

‘สาม: เอ่อ รอให้ข้ากลายเป็นยอดฝีมือขั้นหนึ่งแล้วค่อยว่ากัน’

‘ห้า: ฮึ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้ามันคนขี้โกหก ช่วงนี้พี่ใหญ่ของข้าเอาแต่กวนข้าได้ทุกวัน ถามหาข้อมูลขององค์หญิงจากต้าฟ่งไม่พอ ยังจะมาถามอีกว่าองค์หญิงกับราชครูใครสวยกว่ากัน’

ในเมื่อหัวข้อเป็นเรื่องนี้ สวี่ชีอันก็ยินดีจะพูดคุยกับนางสักหน่อย จึงส่งข้อความไปว่า

‘องค์หญิงของต้าฟ่งมีอยู่ทั้งหมดสี่พระองค์ องค์หญิงใหญ่ฮว๋ายชิ่งและองค์หญิงรองหลินอันนั้นมีรูปโฉมงดงามที่สุด ส่วนราชครูนั้น…ข้าไม่ค่อยแน่ใจนัก เคยได้ยินชื่อเสียงแต่ยังไม่เคยพบเจอ’

หลังจากเขาพิจารณาดูก็คิดว่า นักเรียนของสำนักอวิ๋นลู่คงไม่มีโอกาสพบเจอราชครูลั่วอวี้เหิงกระมัง

‘สี่: ราชครูงดงามอยู่แล้วสิ ข้าว่างดงามยิ่งกว่าองค์หญิงทั้งสองเสียอีก บุรุษคนใดได้พบพานท่านราชครู เป็นต้องลุ่มหลงอยู่ในความงามของนางทั้งนั้น’

‘ห้า: อ้อๆ ราชครูแห่งต้าฟ่งของพวกเจ้าเป็นนางจิ้งจอก’

‘สี่: ไร้สาระ!’

‘ห้า: เป็นนางจิ้งจอก’

‘สี่: …ก็ถือว่ามีเหตุผลพอสมควร แต่นี่ไม่ได้มีสาเหตุมาจากท่านราชครู มันเป็นความลับของนิกายมนุษย์ ข้าไม่สะดวกจะบอกมากกว่านี้’

‘สอง: เฮอะ มีอะไรที่บอกไม่ได้เล่า นิกายมนุษย์ก็ตามชื่อ สายการฝึกตนนี้สัมพันธ์กับโชคลางของมนุษย์อย่างมาก เมื่อฝึกจนถึงระดับหนึ่งก็จะถูกเจ็ดอารมณ์หกปรารถนายึดครอง ดังนั้นลั่วอวี้เหิงจึงปลุกความปรารถนาของบุรุษได้โดยปริยาย

‘เดิมทีผู้นำเต๋านิกายมนุษย์คนก่อนมีโอกาสที่ก้าวสู่ขั้นที่หนึ่ง เขาได้ย้ายอารามรัตนะมายังเมืองหลวง และคิดจะใช้โชคลางของมนุษย์เพื่อให้ตนสำเร็จถึงขั้นหนึ่ง แต่ท่านโหราจารย์ไม่เห็นด้วย ดังนั้นจึงล้มเหลวไม่เป็นท่า ไม่อาจผ่านด่านไปได้

‘พอถึงคราวของลั่วอวี้เหิงที่เป็นลูกสาวของเขา ก็โชคดีที่จักรพรรดิหยวนจิ่งหมกมุ่นกับการฝึกเต๋า ทั้งยังเป็นถึงโอรสสวรรค์อีก ขอแค่บำเพ็ญคู่กับจักรพรรดิหยวนจิ่ง เมื่อเวลาผ่านไป การจะทะลวงสู่ขั้นหนึ่งของนางก็ไม่ใช่เรื่องยาก’

‘สาม: แต่ข้าจำได้ว่านักพรตเต๋าจินเหลียนเคยกล่าวไว้ว่าลั่วอวี้เหิงไม่ได้บำเพ็ญคู่กับจักรพรรดิหยวนจิ่งนี่’

สวี่ชีอันอดใจไม่ได้ที่จะแท็ก @นักพรตเต๋าจินเหลียน เพื่อให้เขาโผล่หน้าออกมายืนยันว่าลั่วอวี้เหิงยังพรหมจรรย์อยู่

นักพรตเต๋าจินเหลียนอาจจะไปจับหนูกินกลางดึกแล้วแน่ๆ ถึงได้ไม่ตอบเขา แต่กลับเป็นหมายเลขสี่เองที่เข้ามาอธิบาย ‘ใช่แล้ว ราชครูยังไม่เคยบำเพ็ญคู่กับจักรพรรดิหยวนจิ่ง ส่วนเหตุผลนั้นยังไม่รู้’

สมัยก่อนหมายเลขสี่เป็นขุนนาง เขามีมิตรภาพอันดีกับราชครู จึงไม่แปลกที่จะรู้เรื่องนี้ แต่หมายเลขสองรู้ชัดเจนขนาดนี้ได้อย่างไรกัน

สวี่ชีอันลังเลอยู่นาน แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไปในกลุ่มสนทนาหนังสือปฐพี

เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าเกี่ยวข้องกับตัวตนของหมายเลขสอง และมันก็เป็นคำถามที่ค่อนข้างอ่อนไหวต่อจิตใจของสมาชิกพรรคฟ้าดิน หมายเลขสองอาจจะไม่ตอบก็ได้

ถึงจะตอบ ก็ไม่แน่ว่าอาจต้องการของตอบแทนที่มีค่าเท่ากันจากเขา

ตอนนี้ตัวเขาอยู่ที่อวิ๋นโจว จึงต้องเกี่ยวข้องกับหมายเลขสองเพราะคดีของหยางชวนหนานอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อถึงเวลานั้น เขาค่อยลองเลียบเคียงถามดูก็ได้

ไม่จำเป็นต้อง ‘เสียเงิน’ โดยใช่เหตุ

สวี่ชีอันครุ่นคิด รู้สึกว่าตนควรจะพูดอะไรบางอย่างจึงส่งข้อความไป ‘ด้วยความฉลาดมีไหวพริบของสวี่ชีอันผู้นี้ แม้จะเพิ่งไปถึงอวิ๋นโจว แต่เกรงว่าคงเก็บเกี่ยวอะไรได้บ้างแล้วล่ะ หมายเลขสอง ถ้าหากเจ้าจะใช้ความงามล่อลวงก็รีบหน่อย’

นี่เป็นการเตือนด้วยความเป็นห่วงจากคนในกลุ่ม ไม่ใช่ว่าสวี่ชีอันหลงใหลในความงามหรอกนะ

หมายเลขสองไม่ตอบเขา

จากนั้นกลุ่มสนทนาหนังสือปฐพีก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่มีใครส่งข้อความต่อ

สวี่ชีอันเก็บกระจกหยก แล้วฝึกลมหายใจตระหนักรู้เพื่อบ่มเพาะจิตใจ พักเรื่องไขรหัสลับที่โจวหมินทิ้งไว้ไปก่อน