ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 201

บทที่ 201-2 เฮ้อ ผู้หญิง

…

ทั้งสี่เดินวนไปวนมาอยู่ในเมืองไป๋ตี้ เพลิดเพลินกับความเป็นอยู่ของผู้คนในท้องถิ่นและลิ้มรสอาหารอร่อยมากมาย

หญิงสาวบอกว่าตนชื่อซูซู มาจากครอบครัวพ่อค้า บิดาเป็นพ่อค้าขายผ้าไหม จึงสามารถสวมชุดกระโปรงงดงามเช่นนี้ได้

นางเห็นคุณชายทั้งสามดูเป็นอัจฉริยะ หน้าตาไม่สามัญ ในใจจึงเกิดความเลื่อมใสและคิดอยากจะสร้างสัมพันธ์ด้วยอย่างไม่อาจหักห้ามใจ

จะสร้างสัมพันธ์หรือจะสร้างอะไร…เจ้าต้องพูดให้ชัดเจนนะ…สวี่ชีอันค่อนแขวะในใจ จุดสำคัญก็คือ ซ่งถิงเฟิงกับจูกว่างเสี้ยวกลับเชื่อถือคำพูดเลื่อนเปื้อนเช่นนี้เสียอย่างนั้น เชื่อเข้าไปได้อย่างไรกัน…

อืม จะโทษพวกเขาก็ไม่ได้ พวกเขาถูกลดสติปัญญาลงแล้ว

ในห้องส่วนตัวของโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง ซ่งถิงเฟิงผลักขนมไปไว้ตรงหน้าซูซูแล้วเอ่ยอย่างเอาอกเอาใจ “แม่นางซูซู เหตุใดไม่กินบ้างล่ะ”

“ข้าน้อยไม่หิวเจ้าค่ะ”

“แม่นางซูซู เหตุใดไม่ดื่มชาล่ะ”

“ข้าน้อยไม่หิวเจ้าค่ะ”

กลัวว่าดื่มน้ำลงไปแล้วจะไหลออกมาล่ะสิ…สวี่ชีอันยกถ้วยชาขึ้นแล้วเอ่ยยิ้มๆ “แม่นางซูซู เข้ามาโรงน้ำชาแต่ไม่ดื่มชา นี่เป็นเพราะดูถูกพวกเราสามคนหรือ”

ซูซูรีบทำท่าทางราวตนไม่ได้รับความยุติธรรม “เหตุใดคุณชายกล่าวเช่นนี้เจ้าคะ”

“หนิงเยี่ยน แม่นางซูซูไม่อยากดื่ม เจ้าก็อย่าไปบีบบังคับคนเขาสิ” จูกว่างเสี้ยวและซ่งถิงเฟิงรีบตำหนิเพื่อนร่วมงานแล้วออกหน้าให้นางในหัวใจทันที

มารดามันเถอะ พวกเจ้าสองคนคงลืมไปแล้วว่าตัวเองแซ่อะไร…หัวข้างล่างเข้ามาแทนที่หัวข้างบนเสียแล้วสิ… สวี่ชีอันละทิ้งความคิดที่จะใช้น้ำมาทำให้มนุษย์กระดาษเปียกไปทันที

ซูซูเม้มริมฝีปาก แล้วเอ่ยถามหยั่งเชิง “ฟังจากสำเนียงแล้ว คุณชายทั้งหลายคงไม่ใช่คนท้องที่ของเมืองอวิ๋นโจวกระมัง”

ซ่งถิงเฟิงเชิดคางขึ้น น้ำเสียงภาคภูมิใจ “พวกเรามาจากเมืองหลวง”

ซูซูร้อง ‘โอ้โฮ’ ออกมาแล้วรีบปิดปาก เอ่ยแสดงความนับถือระคนประหลาดใจ “คุณชายทั้งสามเป็นคนจากเมืองหลวงนี่เอง ข้าน้อยได้ยินว่าเมืองจิงจ้าวนั้นเป็นเมืองที่ดีที่สุดในใต้หล้า ผู้คนโดดเด่น สถานที่ยอดเยี่ยม ในใจเฝ้าฝันหามานานนักเจ้าค่ะ”

สวี่ชีอันต้องยอมรับว่า เรื่องการยั่วยวนจิตใจชายนั้น ผีสาวผู้ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าตนนี้นับว่ายอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเห็นมา แม้แต่ฝูเซียงก็ยังด้อยกว่า

นางสามารถแตะต้องจุดกระตุ้นภายในใจชายได้เสมอ

นี่ต่างหากที่เป็นการล่อลวงของจริง…ยั่วยวนแบบชั้นต่ำจะใช้ร่างกายเป็นเหยื่อล่อ แต่การทำให้ถึงจุดสุดยอดในห้วงความคิดต่างหากจึงจะเป็นแก่นแท้ของการยั่วยวน

จูกว่างเสี้ยวกล่าวเสริมอย่างโอ้อวด “พวกเราเป็นหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล…แม่นางซูซูเคยได้ยินชื่อหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลหรือไม่”

ซูซูส่ายหน้าอย่างตั้งใจฟัง พร้อมกะพริบตาอย่างไร้เดียงสาใสซื่อ

ซ่งถิงเฟิงแย่งหัวข้อไปพูด เขาเอ่ยชื่นชมยกยอที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล หลังจากได้รับสายตาเคารพเลื่อมใสจากแม่นางซูซูแล้ว เขาก็ค่อยๆ ยืดอกได้อย่างมั่นคง

ซูซูเอ่ยชี้นำหัวข้ออย่างไม่กระโตกกระตาก “เช่นนั้นคุณชายทั้งสาม…อ๊ะ ไม่สิ ใต้เท้าทั้งสาม ท่านตามผู้ตรวจการมาทำสิ่งใดที่อวิ๋นโจวหรือเจ้าคะ”

“ย่อมต้องมาสืบคดี”

“สืบคดีอะไรหรือเจ้าค่ะ”

ซ่งถิงเฟิงกำลังจะตอบก็ถูกสวี่ชีอันเตะเข้าที่ใต้โต๊ะ จึงได้สติคืนกลับมานิดหน่อยแล้วกล่าวอย่างลำบากใจ “แม่นางซูซู เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความลับของราชสำนัก ไม่อาจแพร่งพรายได้”

ซูซูแย้มยิ้ม “ข้าน้อยช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวเอาเสียเลย”

การยอมรับผิดช่างเป็นความใจกว้างอย่างยิ่ง ไม่มีความเสแสร้งแม้แต่นิด และนั่นก็ทำให้ซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวยิ่งชื่นชอบเข้าไปใหญ่

‘จิตใจของสามคนนี้ยังคงแข็งแกร่ง ข้าต้องเพิ่มพลังให้มากกว่านี้ถึงจะอยู่หมัด หากวันนี้ไม่อาจเก็บข้อมูลอันมีประโยชน์ไปได้ อาจถูกนายท่านโกรธเข้า ครั้นนายท่านโกรธก็จะไม่มอบผู้ชายให้ข้า…จิตใจของเจ้าสวี่ชีอันผู้นี้แข็งแกร่งที่สุด แม้ว่าจะแอบมองเรือนร่างของข้าเป็นบางครั้ง แต่สมองของเขายังคงแจ่มชัด…อืม นายท่านกำชับว่าให้ข้ายั่วยวนเขา ส่วนอีกสองคนให้ทำเมินไป…’

ผีสาวตนนี้เริ่มหางโผล่แล้ว ไม่ได้การ ถิงเฟิงกับกว่างเสี้ยวใกล้จะควบคุมไว้ไม่ไหวแล้ว ข้าต้องรีบลงมือโดยเร็ว…

สวี่ชีอันและซูซูที่ต่างก็มีเลศนัยหันหน้ามายิ้มให้กัน สวี่ชีอันก็รีบเอ่ยขึ้นว่า “ข้าขอตัวไปปลดทุกข์ก่อนนะ ถิงเฟิงกับกว่างเสี้ยวอยู่กับแม่นางซูซูไปก่อนแล้วกัน”

‘ครืด…ปัง’

…ประตูห้องส่วนตัวเปิดออก จากนั้นก็ปิดลง

ภายในห้องเหลืออยู่เพียงสามคน ซ่งถิงเฟิงเอ่ย “แม่นางซูซู…”

ซูซูที่อยู่ตรงข้ามเผยอริมฝีปากแดงสด แล้วพ่นไอหยินลวงตาที่เหมือนไม่มีอยู่จริงออกไปปะทะใบหน้าของคนทั้งสอง