ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 219

บทที่ 219-2 ข้าคือขุนนางสวี่ชีอัน

“ทหารของอวิ๋นโจวโหดเหี้ยมยิ่งนัก นึกจะทำก็ทำอย่างเอิกเกริก ไม่กลัวตายเอาเสียเลย” หลี่เมี่ยวเจินมือกุมหอกเงินแล้วมองลงไปพร้อมกับเขา

“เมื่อคืนข้ารีบมายังจุดพักม้าเพราะกลัวว่าใต้เท้าผู้ตรวจการจะทำอะไรเกินควร แล้วผลักให้เรื่องไปถึงจุดที่ไม่อาจถอยกลับได้”

สวี่ชีอันพยักหน้า เหตุโจรร้ายในอวิ๋นโจวโกลาหลวุ่นวาย เป็นทหารในอวิ๋นโจวแต่ไม่ดุดันโหดเหี้ยมสิถึงจะแปลก ทหารที่สู้รบมาทั้งปีเต็มเปี่ยมไปด้วยความดุร้าย พวกเขามักจะรู้จักเพียงผู้นำที่สู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับตน คนนอกยากจะเข้าไปควบคุม

ไม่เหมือนกับทหารในพื้นที่สงบที่รักตัวกลัวตายเหล่านั้น

“กระบวนทัพเล็กนั่นมาจากกองทัพไหนกัน” สวี่ชีอันถาม

ทหารคุ้มกันผู้บัญชาการที่อยู่ด้านล่างนั้นขึ้นตรงกับเมืองไป๋ตี้ หรือเรียกชื่ออีกอย่างหนึ่งว่าทหารคุ้มกัน ระดับถัดมาก็คือกอง ซึ่งดูจากกระบวนทัพเล็กๆ ที่อยู่ข้างๆ นั่นแล้ว กะได้คร่าวๆ ประมาณสี่ถึงห้าร้อยคน สวี่ชีอันเดาว่านั่นคือ ‘กองทัพ’ ที่ขึ้นตรงต่อระดับอำเภอ

หลี่เมี่ยวเจินพลันกระอักกระอ่วน “กองทัพนางแอ่นเหินของข้าเอง”

เจ้าเป็นนกสองหัว? ในสายตาของสวี่ชีอันที่มองนางนั้นเต็มไปด้วยความไม่ไว้ใจ

หลี่เมี่ยวเจินอธิบาย “ข้าเคยคิดจะใช้กองทัพมากดดันจริงๆ นี่เป็นข้อเสียที่ถูกเลี้ยงดูมาในกองทัพของอวิ๋นโจว”

นางโยนหม้อไปให้กับกองทัพอวิ๋นโจวแทน

“เช่นนั้นตอนนี้เราจะทำอย่างไร ออกไปนอกเมืองหรือ” สวี่ชีอันลองถาม

“อืม” หลี่เมี่ยวเจินพยักหน้า

“ข้าไม่ไปได้หรือไม่”

“เจ้าเป็นตัวแทนของใต้เท้าผู้ตรวจการ” หลี่เมี่ยวเจินปรายตามองเขา “ผู้บัญชาการทัพทหารคุ้มกันสวีหู่เฉินเป็นคนอารมณ์ร้อน อีกทั้งยังดื้อแพ่งไม่สนใจใคร ในเมื่อเจ้าคิดจะขจัดความขัดแย้ง ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องอดทน”

“อาศัยหน้าเจ้าก็ไม่ได้หรือ”

หลี่เมี่ยวเจินแค่นเสียง ‘เฮอะ’ ออกมา “ถ้าข้าไม่ไปกับเจ้าด้วย เขาได้ฟันฆ้องทองแดงอย่างเจ้าตายแน่”

“ฮึ ทหารไม่คุยกันด้วยเหตุผลจริงๆ”

ประตูเมืองเปิดออกเสียงเอี๊ยด หัวหน้ากองพันของทหารป้องกันเมืองส่งทั้งคู่ออกจากเมืองไปแล้วโบกไม้โบกมือ “รักษาตัวด้วย”

สวี่ชีอันนั่งอยู่บนม้าแล้วหันกลับไปมอง “ใต้เท้านายพัน ท่านไปกับพวกเราดีหรือไม่”

หัวหน้ากองพันกล่าว “ตรงนี้ลมแรง ใต้เท้าว่าอย่างไรนะ ข้าน้อยฟังไม่ถนัด…อ้อ ใต้เท้าบอกให้ปิดประตูเมืองหรือ ได้ๆ ต่อให้ตายข้าน้อยก็จะไม่เปิดประตูอีก”

ประตูเมืองค่อยๆ ปิดลง

“….” สวี่ชีอันคิดในใจ ‘กรรมแท้ๆ’

หลี่เมี่ยวเจินไม่ได้ตรงไปหาทหารคุ้มกัน แต่หันหัวม้าไปทางกองทัพนางแอ่นเหินของตนแล้วตะโกนเรียกตัวทหารม้าสิบนาย จากนั้นค่อยเคลื่อนตัวไปหากองทัพทหารคุ้มกันสามพันนาย

“กองทัพนางแอ่นเหินของข้ามีพลังฝึกตนต่ำสุดอยู่ที่ระดับหลอมจิต มีทั้งหมดสี่ร้อยสามสิบเจ็ดคน กองห้ามีระดับหลอมจิตขั้นสูงสุด กองสิบมีระดับหลอมปราณ ส่วนกองร้อยอยู่ระดับกระดูกเหล็กผิวทองแดง”

สุ้มเสียงของหลี่เมี่ยวเจินไพเราะแจ่มชัด ทั้งยังเอ่ยแนะนำกองทัพส่วนตัวของตนให้สวี่ชีอันฟังอย่างภาคภูมิใจ

ระดับหกสี่คน ระดับหลอมปราณอีกสี่สิบคน…แม่เจ้าโว้ย ผู้หญิงคนนี้จะน่ากลัวเกินไปแล้ว

สวี่ชีอันกลืนน้ำลาย “ทหารแบบนี้คงไม่มีในอวิ๋นโจวหรอกกระมัง”

หลี่เมี่ยวเจิน ‘อืม’ แล้วกล่าวอย่างภาคภูมิ “ทุกคนล้วนแต่ติดตามข้ามาที่อวิ๋นโจวเพราะเห็นแก่หน้าข้า”

หน้าเจ้าใหญ่แค่ไหนกันเนี่ย สวี่ชีอันหันหน้าไปมองทหารหญิงคนงามผูกผมหางม้าสูงและขี่ม้าถือหอกเงิน พร้อมกับต้องประเมินพลังของนางใหม่อีกครั้ง

ภาพจำแรกที่สวี่ชีอันมีต่อนางคือ นางเป็นเทพธิดาของนิกายสวรรค์ รองลงมาคือเป็นจอมยุทธหญิงนกนางแอ่นเหิน แต่ดูจากตอนนี้ ฉายาจอมยุทธหญิงนกนางแอ่นเหินได้ขึ้นมาอยู่ลำดับแรกเสียแล้ว

บางทีความสัมพันธ์และเส้นสายของหลี่เมี่ยวเจินในยุทธภพอาจจะล้ำลึกกว่าที่เขาจินตนาการก็เป็นได้

คนในพรรคฟ้าดินล้วนแต่เป็นพวกอัจฉริยะ ฆ้องทองแดงตัวเล็กจ้อยอย่างข้าต้องพยายามให้มากหน่อยแล้ว…อืม ตั้งเป้าหมายเล็กๆ ไว้ก่อน ข้าต้องกลายเป็นลูกชายของเว่ยเยวียนให้ได้…

“แล้วสวีหู่เฉินอยู่ระดับฝึกตนใดหรือ” สวี่ชีอันพลันเอ่ยถาม

“ระดับหลอมวิญญาณขั้นสูงสุด” หลี่เมี่ยวเจินตอบ

“ระดับไม่ค่อยสูงแฮะ” สวี่ชีอันถามอย่างประหลาดใจ

“เว่ยเยวียนเป็นแค่คนธรรมดา แต่ก็ยังบัญชาการสามทัพได้เหมือนกันมิใช่หรือ” หลี่เมี่ยวเจินส่ายหน้าขณะกล่าว “การรบทัพจับศึกนั้นไม่ได้อาศัยความกล้าหาญดุดัน นักรบที่มีตำแหน่งระดับสูงสามารถต่อกรกับหนึ่งร้อยหรือหนึ่งพันคนได้ด้วยตัวคนเดียว แต่ก็ใช่ว่าจะควบคุมกองทัพหนึ่งพันนายได้ และจากความสามารถของข้า การคุมแค่ห้าร้อยคนก็คือขีดสุดแล้ว แต่สวีหู่เฉินสามารถควบคุมกองทัพตั้งแต่สามพันถึงห้าพันคนได้ หากต้องเผชิญหน้ากันในสนามรบ ข้าคงแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย”

ความรุนแรงคือสุนทรียศาสตร์ การสู้รบคือศิลปะ เป็นสองแนวคิดที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

หลี่เมี่ยวเจินหยุดอยู่ห่างจากกองทัพทหารคุ้มกันห้าจั้ง แล้วตะโกนบอก “ผู้บัญชาการสวี ออกมาคุยกันหน่อย”

แม่ทัพที่ขี่ม้านำหน้ามาร่างกายสูงแปดฉื่อ ม้าที่เขานั่งอยู่นั้นสูงใหญ่กว่าม้าทั่วไป ในมือถือทวนยาวหนึ่งด้าม

ผู้ที่กล้าใช้ทวนยาว ล้วนเป็นแม่ทัพองอาจกันทั้งสิ้น

สวีหู่เฉินถือทวนยาวไว้ในมือ แววตาคมกริบ กรามสีเขียวเข้มจากการโกนหนวด เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้แก่หลี่เมี่ยวเจิน

“แม่ทัพหลี่ก็มาช่วยใต้เท้าผู้บัญชาการเหมือนกันกับข้าหรือ”

หลี่เมี่ยวเจินส่ายหน้า “ใต้เท้าหยางปลอดภัยดีทุกประการ แต่แม่ทัพสวีบุ่มบ่ามเกินไปแล้ว ท่านรู้ผลลัพธ์ของการทำเช่นนี้หรือไม่”