ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 220

บทที่ 220-1 ปลอบโยนแล้วแทงข้างหลัง

แม่เจ้าโว้ย จะตายอยู่แล้ว…สภาพของสวี่ชีอันในตอนนี้เหมือนกับอดนอนมาครบเจ็ดสิบสองชั่วโมงแล้วถูกบังคับให้วิ่งหนึ่งพันเมตร

หัวใจเต้นรัวบ้าคลั่งอยู่ขนเส้นขอบที่ใกล้จะหลุดขีดจำกัด

โชคดีที่พื้นฐานของระดับหลอมจิตของเขาแข็งแรง อีกทั้งความยืดหยุ่นของร่างกายและความทนทานก็แข็งแกร่งมาก ไม่อย่างนั้นเกรงว่าคงต้องไปต่อแถวดื่มน้ำแกงยายเมิ่งแล้ว…ไม่สิ ควรจะระเบิดตายแล้วยิ้มแย้มจากโลกไปตั้งแต่วันที่สี่หรือห้าของการฝึกตนแล้วด้วยซ้ำ

อย่างน้อยก็แลกมากับความเคารพของอีกฝ่ายจนเจรจากันได้…ข้าเกลียดที่สุดคือการใช้กำลังและไม่ให้ความร่วมมือ ทุกคนสุภาพกันหน่อยแล้วมานั่งดื่มชาพูดคุยกันไม่ดีกว่าหรือ สวี่ชีอันคิดในใจแล้วแสร้งทำท่าทางเรียบเรื่อยสบายใจ เขาตะโกนบอกว่า

“แม่ทัพสวี รู้หรือไม่ว่าผู้บัญชาการหยางชวนหนานเกี่ยวพันกับคดีใด”

สวีหู่เฉินพยักหน้าแล้วเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “เรื่องนี้แพร่ไปทั่ววงราชการในอวิ๋นโจวแล้ว แต่ท่านผู้บัญชาการถูกใส่ร้าย”

“โดนใส่ร้ายหรือไม่ท่านก็พูดไม่ได้หรอก ใต้เท้าผู้ตรวจการก็ยังพูดไม่ได้ ต้องสืบดูจึงจะรู้” สวี่ชีอันอธิบายอย่างอดทน

“ใต้เท้าผู้ตรวจการมาที่นี่ก็เพราะคดีนี้ ขณะนี้เรามีหลักฐานที่ไม่เอื้ออำนวยต่อใต้เท้าหยางอยู่จริงๆ แต่ใต้เท้าผู้ตรวจการไม่ได้บุ่มบ่ามตัดสินทันที เขาได้ไปยังกองบัญชาการทหารเพื่อตรวจสอบหลักฐานแล้ว ใต้เท้าสวีกลับนำทหารสามพันนายเข้าประชิดเมืองโดยไม่สนอะไร นี่มันเป็นการบีบให้ใต้เท้าหยางต้องตายเลยนะ”

สวีหู่เฉินแค่นเสียงเย็น “เจ้าอย่ามาสวมหมวกให้แม่ทัพอย่างข้าเลย เมื่อคืนที่กองบัญชาการทหารมีข่าวลับแพร่ออกมาว่าผู้ตรวจการได้นำกองกำลังบุกจวนของท่านผู้บัญชาการ ใต้เท้าหยางถูกฆ้องทองคำคนหนึ่งทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส และใกล้จะหมดลมหายใจ แม้ว่าใต้เท้าหยางจะมีความผิดจริงๆ เช่นนั้นก็ต้องให้ไต่สวนตามกระบวนการ พวกเจ้ากลับไม่ไปศาล แต่บุกเข้าจวนเช่นนี้ ไม่ได้คิดจะนำตัวไปทรมานแล้วบีบให้รับสารภาพหรอกหรือ”

เจ้าจะไปรู้อะไร นี่เขาเรียกว่าปฏิบัติการฉับพลันโดยไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายได้ตั้งตัวต่างหาก…หากหยางชวนหนานเป็นผู้อยู่เบื้องหลังจริงๆ เช่นนั้นตอนนี้เขาคงก่อกบฏไปแล้ว

“ใต้เท้าผู้ตรวจการทำสิ่งใดย่อมมีกฎเกณฑ์ของท่าน ข้ารู้ว่าท่านไม่กลัวตาย แต่ยังคงต้องเตือนสติแม่ทัพสวีหน่อย ท่านคิดจะประท้วงด้วยกำลังย่อมทำได้ แต่หากบุ่มบ่ามกระทำการใด ขอให้รู้ไว้ว่าทหารสามพันนายไม่มีทางทำอะไรเมืองไป๋ตี้ได้แน่นอน แล้วนับประสาอะไรกับอวิ๋นโจว”

สวี่ชีอันพูดจบก็เห็นสวีหู่เฉินเบิกตาโต ราวกับถูกตนกระตุ้นจนโมโหขึ้นมาแล้ว เขาจึงเอ่ยเสริมด้วยท่าทางสบายๆ

“แต่ท่านต้องคิดแทนใต้เท้าหยางด้วย เขายังอยู่ดีอยู่ที่จุดพักม้า ความผิดยังไม่ทันได้เริ่มจริงๆ จังๆ แม่ทัพสวีก็จะให้เขาขึ้นศาลล่วงหน้าก่อนหรือ”

สวีหู่เฉินขมวดคิ้ว ลังเลอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีท่าทีมุทะลุบุ่มบ่ามเหมือนเมื่อครู่แล้ว

“ดูเอาเถอะ คดียังสืบไม่ทันกระจ่าง แม่ทัพสวีก็เป็นเช่นนี้แล้ว เมื่อใต้เท้าผู้ตรวจการไปรายงานต่อราชสำนัก กล่าวว่าหยางชวนหนานใช้กำลังทัพมาข่มขู่…ถึงตอนนั้น คนเขาจะไม่ได้มาตรวจการแล้วนะ” สวี่ชีอันขู่เสร็จก็เอ่ยปลอบ

“แม่ทัพหลี่สนิทมีความสัมพันธ์ที่ดีกับท่านผู้บัญชาการ คำพูดของข้าท่านอาจไม่เชื่อ แต่ก็น่าจะเชื่อคำพูดนางนะ”

เมื่อเห็นทั้งสองฝ่ายหันมามองตน หลี่เมี่ยวเจินก็เอ่ยอย่างครุ่นคิด “สถานการณ์ปัจจุบันไม่เอื้ออำนวยต่อท่านผู้บัญชาการจริงๆ แต่การใช้กำลังบีบคั้นมิใช่หนทางที่ถูกต้อง แม่ทัพสวีอย่าได้วู่วาม ให้เวลาใต้เท้าผู้ตรวจการสักหน่อยเถิด”

หยางชวนหนานและนางเป็นเพื่อนร่วมรบกัน ใจของหลี่เมี่ยวเจินย่อมเอนเอียงไปทางหยางชวนหนาน แต่การแก้ไขปัญหาจะต้องมีกฎมีเกณฑ์ หากใช้กำลังแล้วมีประโยชน์จริงๆ หลี่เมี่ยวเจินคงลองใช้ตั้งแต่แรกไปแล้ว

แต่ปัญหาคือมันใช้ไม่ได้ กองบัญชาการทหารทำได้เพียงระดมกำลัง ‘ทหารคุ้มกันผู้บัญชาการ’ ภายใต้สังกัดเมืองไป๋ตี้เท่านั้น แม้ว่าหน่วยกองอื่นๆ ที่อยู่ในสังกัดของอำเภอต่างๆ ของอวิ๋นโจวจะอยู่ในการกำกับดูแลของผู้บัญชาการ แต่ผู้บัญชาการไม่มีอำนาจสั่งให้ทหารออกรบ เมื่อมีสงคราม ราชสำนักจะมีคำสั่งชั่วคราวออกมาเอง

เนื่องจากมีข้อจำกัดหลายอย่าง กองทัพนางแอ่นเหินของหลี่เมี่ยวเจินจึงถือกำเนิดขึ้น

แค่อาศัยทหารสามพันห้าพันนายของ ‘ทหารคุ้มกันผู้บัญชาการ’ พวกนี้ ไม่มีทางสั่นสะเทือนอำนาจของใต้เท้าผู้ตรวจการได้อยู่แล้ว จึงเป็นการสละชีพโดยเปล่าประโยชน์เท่านั้น

“ฮึ่ม! แม่ทัพอย่างข้ารอได้ แต่ถ้าหากผู้ตรวจการจางไม่ได้มอบคำตอบที่น่าพึงพอใจให้กับข้า แม้ว่าข้าจะยอมรับ แต่พี่น้องหลายพันคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาก็อาจจะไม่ยอมรับ” สวีหู่เฉินโอนอ่อนผ่อนปรนลงแล้ว

เฮ้อ…สำเร็จ! สวี่ชีอันถอนหายใจโล่งอก

เมื่อต้องเจอกับความขัดแย้งเช่นนี้ อย่าได้บุ่มบ่ามใจร้อนเป็นอันขาด ต้องรู้จักไกล่เกลี่ยประนีประนอม หากทำแบบที่หน่วยลาดตระเวนยามวิกาลคนอื่นๆ คิดจะทำล่ะก็ เรื่องนี้คงวุ่นวายไปกันใหญ่แล้ว

นักสืบมือทองแซ่สวี่ที่ชอบของฟรีเป็นผู้ต่อต้านสงครามอยู่แล้ว หากทำแบบนั้นจะมีคนตายมาก อีกอย่างเรื่องนี้ก็ไม่จำเป็นต้องใช้สงครามมาแก้ไขปัญหาด้วยซ้ำ

ส่วนที่ว่าต่อไปจะจัดการอย่างไร ก็ต้องมอบให้ใต้เท้าผู้ตรวจการเป็นคนปวดหัวแทน

…

อีกด้านหนึ่ง ณ กรมบัญชาการทหาร

ผู้ตรวจการจางที่เพิ่งจะตรวจบัญชีเสร็จยังคงโมโหอยู่ เขาตบโต๊ะก่นด่าบรรดาขุนนางทั้งหลาย “สวะ เป็นพวกสวะไร้ประโยชน์กันทั้งหมดเลย หยางชวนหนานผู้นั้นสมควรตายนัก ต่อให้เขาจะไม่ใช่ผู้บงการเบื้องหลัง แต่ความผิดที่ละเลยหน้าที่ก็ยังทำให้เขาถูกไล่ออกและโดนเนรเทศอยู่ดี พวกเจ้าก็ด้วย กองบัญชาการทหารลักลอบส่งยุทธปัจจัยให้โจรภูเขา จำนวนมากมายน่าสะเทือนขวัญเช่นนี้ ทั้งวงราชการอวิ๋นโจวไม่มีใครสังเกตเห็นเลยหรืออย่างไร สมควรตายทั้งนั้น”

จากการตรวจบัญชีทำให้พบอย่างน่าตะลึงว่าเกือบหนึ่งในสี่ของยุทธปัจจัยที่ที่กรมโยธาส่งให้อวิ๋นโจวในทุกๆ ปีนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย ในนั้นมีทั้งอาวุธหน้าไม้ ดินปืน ระเบิด และแร่เหล็กต่างๆ

ขุนนางทั้งหมดก้มหน้ารับน้ำลายของผู้ตรวจการจางเงียบๆ ไม่กล้าเอ่ยแทรก

หลังจากด่าสาดเสียเทเสียแล้ว ผู้ตรวจการจางก็ยกถ้วยชาขึ้นดื่ม พอเตรียมจะเริ่มต่อยกหลัง เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังมาจากข้างนอก

ฆ้องทองแดงคนหนึ่งไม่เอ่ยรายงาน เขาพุ่งเข้ามาอย่างดุดันแล้วตะโกนบอก

“ใต้เท้าผู้ตรวจการ ทหารคุ้มกันสังกัดเมืองไป๋ตี้ประมาณสามพันนายของผู้บัญชาการหน่วยคุ้มกันสวีหู่เฉินมารวมพลกันอยู่นอกเมืองทางใต้แล้ว ข่มขู่ว่าหากท่านไม่ปล่อยคน พวกเขาจะเข้าเมืองขอรับ”

เข้าเมืองนั้นเป็นคำสละสลวย แต่ความจริงคือบุกเมือง

ผู้ตรวจการจางผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจ ขุนนางในที่นั่นสิบกว่าคนก็พลันโกลาหลขึ้นมา