ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 228

บทที่ 228-1 ค่าบำเหน็จ (1)

เว่ยเยวียนอยู่ในแวดวงราชการมาหลายสิบปีแล้ว บรรยากาศเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาก็สามารถแยกแยะได้อย่างดีเยี่ยม

แม้จักรพรรดิหยวนจิ่งจะเหลือบมองเมื่อเขาเข้ามา และถึงแม้ตอนนี้ขุนนางได้เก็บงำสายตาแล้วก็ตาม แต่เว่ยเยวียนรู้ดี ว่าการประชุมเล็กๆ ในราชสำนักนี้ ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับตัวเขาเอง

การไหว้วสันต์เพิ่งสิ้นสุดลง อีกไม่กี่วันผลการตรวจสอบราชสำนักก็จะออกแล้ว ช่วงเวลานี้ กรมปกครองได้ส่งการตรวจสอบรายชื่อของแต่ละแห่งกลับมา รอก็แต่จักรพรรดิหยวนจิ่งแก้ไข

และผลการตรวจสอบภายในเมืองหลวง ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเจ้ากรมปกครอง เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาบ้างแล้ว

รูปแบบของการตรวจสอบรายชื่อฉบับนี้ รวมถึงกระบวนการท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดอันคละคลุ้งนี้มาพร้อมกับอะไร บรรดาองค์ชายที่อยู่ในห้องหรือจักรพรรดิหยวนจิ่งต่างรู้อยู่แก่ใจ ไม่น่าสิ้นสุดและเริ่มใหม่ในเวลานี้อย่างแน่นอน

ในเมื่อไม่ใช่เรื่องของการตรวจสอบข้าราชสำนัก ยังจะมีเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับตนเองอีก?

เว่ยเยวียนเกิดความคิดขึ้นมา ในสมองปรากฏสองคำขึ้นมา อวิ๋นโจว!

‘จดหมายด่วนมาจากอวิ๋นโจว…ดูท่าว่าอวิ๋นโจวจะมีกบฏจริง ด้วยความสามารถของเจียงลวี่จงและหยางเยี่ยน ความพยายามและการทำนายล่วงหน้าของจางสิงอิง อวิ๋นโจวอาจเกิดความวุ่นวาย’ …เว่ยเยวียนจมอยู่ในความคิด

หลังจากที่รอต่อไปอีกชั่วก้านธูป พวกขุนนางใหญ่ที่มีคุณสมบัติเข้าร่วมการประชุมเล็กทยอยเข้ามาอย่างไม่ขาดสายจนครบแล้ว

จักรพรรดิหยวนจิ่งมองลงไปยังกลุ่มขุนนางที่อยู่ในห้องโถง ก่อนเอ่ย “เช้านี้ มีจดหมายด่วนและคดีความที่มาจากอวิ๋นโจว ได้ข้อสรุปเรียบร้อยแล้ว การร่วมมือกันของสำนักพ่อมด การสนับสนุนโจรภูเขา และผู้ที่ลักลอบเคลื่อนย้ายยุทโธปกรณ์ ก็คือซ่งฉางฝู่ สมุหเทศาภิบาลของอวิ๋นโจว”

ราวกับระเบิดร่วงตกลงมา พวกขุนนางเอะอะเสียงดังด้วยเกิดความประหลาดใจ จากนั้นก็เป็นเสียงของความโกรธเคือง และเสียงพูดคุยที่ยากจะควบคุม

แต่ยังมีอีกกลุ่มที่ดูไม่แปลกประหลาดใจเลย อย่างเช่นพรรคหวาง

เอกสารเร่งด่วนต้องผ่านมือสำนักเลขาธิการใหญ่ก่อน โดยสำนักเลขาธิการใหญ่จะส่งต่อให้กรมการขนส่ง ผ่านความเข้าใจและพิจารณาของกรมการปกครองที่รับคำสั่งขององค์จักรพรรดิ

เป็นที่ทำการปกครองพิเศษเพื่อรวมการป้องกันในการตรวจสอบจดหมายทางการของกษัตริย์ รายงานคำพูดและความคิดของศักดินาที่เป็นจริงอย่างรอบทิศ รวมทั้งยื่นร้องเรียนเรื่องภัยพิบัติและสถานการณ์ทางทหารเข้าไว้ด้วยกัน

สำนักเลขาธิการเป็นเขตควบคุมของสมุหราชเลขาธิการหวาง แน่นอนว่าสำนักเลขาธิการไม่มีอำนาจเปิดจดหมายด่วนเป็นการส่วนตัว แต่หลังจากที่จักรพรรดิได้อ่านแล้ว สิ่งแรกที่ต้องทำคือนำเนื้อหาในจดหมายรายงานให้แก่สำนักเลขาธิการก่อน จากนั้นจึงจัดประชุม

ดังนั้นพรรคหวางจึงเป็นคนแรกที่ได้ข้อมูลมาอยู่ในมือ

“เงียบ!”

คนสนิทที่อยู่ช้างกายจักรพรรดิหยวนจิ่งต้องเอ่ยเสียงดังอยู่หลายครั้ง ถึงทำให้พวกขุนนางเงียบสงบลงได้

“ขุนนางทั้งหลายโปรดฟังก่อน” จักรพรรดิหยวนจิ่งตรัส

ขันทีชั้นผู้ใหญ่ผมหงอกที่สวมชุดหมังเผา[1]เหลือบมองขันทีที่อยู่มุมห้อง พลางพยักหน้าเล็กน้อย

ขันทีเดินขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าว เปิดจดหมายออก อ่านออกเสียงดัง

“ข้าน้อยจางสิงอิง ขอคารวะฝ่าบาท

คดีที่อวิ๋นโจวถูกปิดเมื่อวันที่ยี่สิบสี่มกราคม กบฏซ่งฉางฟู่ หยางโหย่ว และเฉินหมิง…รวมทั้งสามสิบสี่คน ถูกประหารชีวิตทั้งหมด”

รายชื่อที่เอ่ยออกมา ต่างก็เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสี่ทั้งสิ้น

“ตอนนี้อวิ๋นโจวได้กลับมาในความปกครอง และคดีใหญ่ได้ปิดตัวลงแล้ว เป็นเพราะความรู้ของราชสำนักที่มีเกียรติ และบุญคุณอันใหญ่หลวงของฝ่าบาท

ฆ้องทองคำเจียงลวี่จง ได้ทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเหล่าขุนนาง อย่างสุขุมรอบคอบและมีความระมัดระวัง…

“ฆ้องทองคำหยางเยี่ยน ได้เสี่ยงตายเพื่อนำทัพเข้าโจมตีกลุ่มกบฏ ซึ่งประสบความสำเร็จอย่างมาก กลุ่มกบฏล้มเหลวในการเผา ฆ่า และปล้นสะดม พร้อมทั้งวางยาพิษชาวอวิ๋นโจว ถือว่าเป็นคุณงามความดีอย่างใหญ่หลวง…

“ฆ้องเงินจ้าวปิง ทังซานหู หลี่อวิ้น ทั้งสามเพื่อปกป้องข้าน้อย ได้ตายตกเพราะเงื้อมมือพ่อมดแห่งความฝัน ตายไปไม่มีความเสียใจ หัวใจที่จงรักภักดี จิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่ ข้าน้อยเสียใจอย่างสุดซึ้ง…

“ฆ้องทองแดงซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยว ในการสืบสวนคดีนี้ได้มีส่วนช่วยเหลือครั้งแล้วครั้งเล่า ได้ช่วยเหลือสวี่ชีอันในการหาหลักฐาน และเพื่อปกป้องหลักฐาน แม้แต่เลือดเนื้อก็ไม่เสียดาย…ในการสังหารกบฏ ได้เอาตัวเองออกนำหน้าดิ้นรนสุดชีวิต ไม่กลัวตาย รับใช้ชาติด้วยหัวใจช่างน่าซาบซึ้งใจยิ่งนัก…”

ตั้งแต่ฆ้องทองคำไปจนถึงฆ้องทองแดง ผู้ตรวจการจางได้เขียนวีรกรรมของแต่ละคนอย่างละเอียดถี่ถ้วน ช่างเอาใจใส่ยิ่งนัก

เว่ยเยวียนที่ฟังอยู่เงียบๆ แม้กระทั่งเมื่อเขาได้ยินว่าฆ้องเงินทั้งสามเสียชีวิตในหน้าที่ ขุนนางระดับสูงท่านนี้ก็ไม่ปรากฏความสุขและโกรธบนใบหน้าเลย มักจะทำหน้านิ่งและไม่แสดงอารมณ์ใดๆ อยู่เสมอ