ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 251

บทที่ 251 ปิดประตูไม่รับแขก

“เพื่อเปิดเผย ‘ฐานะ’ ในตอนแรก ข้าแอบหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากตำหนักฮองเฮา…” พูดถึงตรงนี้ ท่านน้าเหลือบมองไปที่ผ้าไหมสีเหลือง

สวี่ชีอันเข้าใจแล้วว่า ผ้าต่วนสีเหลืองที่อยู่บนตัวหวงเสี่ยวโหรวได้มาแบบนี้นี่เอง

แต่ว่า นางสนมในตำหนักน่าจะมีวัสดุเช่นนี้ไม่น้อย อาศัยวัสดุเพียงชิ้นเดียว คงยากที่จะเป็นหลักฐานได้…สวี่ชีอันคิดมาถึงจุดนี้ ทันใดนั้นได้ยินฮว๋ายชิ่งเอ่ยเสียงราบเรียบ

“ใต้เท้าสวี่สามารถอ้างอิงผลชันสูตรศพ และติดตามเบาะแสท่านน้าที่เป็นเป้าหมายได้ ยิ่งกว่านั้นยังทราบถึงผู้บงการอยู่เบื้องหลังตั้งนานแล้ว

“ถ้าท่านแม่ไม่ยอมรับ เช่นนั้น ลำดับต่อมาคงจะมีหลักฐานช่วยใต้เท้าสวี่สืบสาวถึงตัวท่านอากั๋วเอง ที่มากกว่านั้น ด้วยเพชรกระดูกเหล็กของท่านน้าพวกเรา เข้าคุกหนึ่งคืน อะไรก็รับสารภาพทั้งหมดแล้ว”

มุมปากของหว่างชิงฉายแววเย็นเยือก

ที่นางกล่าวมาก็มีเหตุผล เป็นข้าที่เกิดความคิดเฉื่อยๆ เอง คนโง่งมผู้หนึ่งเช่นนี้ เกรงว่าจุดอ่อนยังมีอีกเยอะ ปมของปัญหาไม่ใช่อยู่ที่เขามีจุดอ่อนมากน้อยเพียงใด แต่อยู่ที่การเลือกของฮองเฮา…

แม้จะเป็นคนที่ไม่เอาไหน แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังเป็นน้องชายเพียงคนเดียว หากเอ้อร์หลางหาเรื่องและรังแกผู้หญิงทั้งวัน และทางการใช้เขามาโจมตีข้า เช่นนั้นข้าจะช่วยชีวิตเอ้อร์หลางหรือไม่

ในหัวของสวี่ชีอันปรากฏภาพสวี่ซินเหนียนได้นำกลุ่มผู้ติดตาม มีสตรีสกุลดีๆ ล้อมรอบ ใบหน้าของสวี่เอ้อร์หลางทักทายด้วยใบหน้าที่ชั่วร้ายขึ้นมา…

เป็นภาพที่งดงามยิ่งนัก ทำเอาข้าขนลุกซู่ อืม ด้วยหน้าตาของเอ้อร์หลาง เขาไม่จำเป็นต้องใช้แรง สตรีสกุลดีๆ ที่ละโมบในร่างกายของเขาก็มีถาโถมไป…สวี่ชีอันพึมพำในใจ

“ข้าจะเข้าเฝ้าฮองเฮา ข้าจะเข้าเฝ้าฮองเฮา…” ท่านน้าพุ่งเข้าหาฮว๋ายชิ่งอย่างรุนแรง เหมือนกับเด็กที่ทำผิดแต่หวังว่าจะมีคนมาบอกความจริงแก่เขา

“ฝ่าบาทจะปลดฮองเฮาก็ปลดเถอะ ถึงอย่างไรนางก็ไม่ได้รักฝ่าบาท สำหรับนางแล้วตำแหน่งฮองเฮาจะมีหรือไม่ก็ได้ แต่ว่าฮว๋ายชิ่ง ข้าเป็นลุงเพียงคนเดียวของเจ้านะ”

“เงียบ!”

ฮว๋ายชิ่งกราดเกรี้ยว เผยสีหน้าตาถมึงทึงอย่างหาได้ยาก “ความรู้สึกของเสด็จพ่อและเสด็จแม่ จะยอมให้ท่านกล่าวใส่ร้ายได้อย่างไร”

มารดาเขาเถอะ ช่างเป็นคนที่มีความสามารถเสียจริง! แทนที่จะกล้าพูดอย่างกล้าหาญ จะดีกว่าถ้าใช้คำว่าโง่มาอธิบาย ก่อเรื่องก็ไม่คิดให้รอบคอบ คิดแต่จะให้ผู้อื่นตามเช็ดให้…นี่เหมือนกับวัยรุ่นเลือดร้อนที่ปัญญาอ่อนชัดๆ

ในสมัยที่ข้ายังเป็นเด็กทารกน่ะ การไร้มนุษยธรรมในสังคมยังมีน้อย…สวี่ชีอันส่งเสียงจึกจักในใจ

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ การทรยศฮ่องเต้ความจริงเป็นเรื่องน่าตื่นเต้น แต่คนที่กล้าลงมือจริงนั้น กลับเป็นท่านน้าที่เป็นแมงป่องพิษ

เรื่องนี้ไม่ว่าฮองเฮาจะโดนปลด หรือท่านน้าสมควรได้รับการลงโทษ ต่างก็เป็นเรื่องของฮ่องเต้ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเแม้แต่น้อย

ดังนั้นท่าทางของเขาจึงผ่อนคลายยิ่ง อย่างมากก็แค่รู้สึกเป็นห่วงฮว๋ายชิ่งเล็กน้อย แต่เพราะความชิงชังของฮว๋ายชิ่งที่มีต่อท่านน้า คิดดูแล้วแม้ท่านน้าจะโดนบั่นศีรษะ แต่นางคงไม่เสียใจหรอกกระมัง

ทันใดนั้น ก็มีความคิดแวบเข้ามาในหัวของสวี่ชีอัน ฮองเฮาเป็นพี่สาวท้องเดียวกันของท่านน้า แต่ยังปฏิบัติต่อเขาไม่ดีเท่าไหร่นัก แล้วเหตุใดเว่ยกงถึงอดทนกับคนไม่ได้เรื่องประเภทนี้ได้เล่า

แม้ทั้งสองตระกูลจะเป็นมิตรสหายต่อกัน แต่ด้วยความสามารถของเว่ยกง การเอาชนะลูกผู้ดีมีเงินและทำให้เขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์ เป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายอย่างแน่นอน

“เว่ยกงทราบเรื่องนี้หรือไม่” สวี่ชีอันถาม

เมื่อได้ยิน ฮว๋ายชิ่งก็มองไปที่เขาทันที ทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่าง

“เว่ยเยวียน?”

ก่อนหน้านี้ท่านน้าที่ยังหวาดกลัวและหมดหนทาง ทันทีก็เปลี่ยนเป็นโมโหและชั่วร้าย ยิ้มหยันพร้อมเอ่ย “ใช่ ทั้งหมดนี้ต้องเป็นแผนของเว่ยเยวียนแน่ จะต้องเป็นเขาแน่ๆ เขาฆ่าท่านพ่อข้า ตอนนี้ยังจะทำร้ายข้าอีก เขาเป็นคนจิตใจเหี้ยมโหดเยี่ยงหมาป่า สมควรแล้วที่เขาไม่มีลูกหลานให้สืบสกุล”

ในหัวสมองอันน้อยนิดของสวี่ชีอันเกิดความสงสัยขนาดใหญ่แวบเข้ามา ก่อนเข้าจวน ฮว๋ายชิ่งยังบอกเขาว่าบ้านสกุลเว่ยกับบ้านสกุลซ่างกวนเป็นเพื่อนกัน

แต่มองจากท่าทางของท่านน้า นี่ถือว่าเป็นเพื่อนกันตรงไหน เป็นศัตรูกันยังจะใกล้เคียงกว่า

คิดมาถึงตรงนี้ สวี่ชีอันมองไปทางฮว๋ายชิ่งทันที นางคิ้วขมวดราวกับไม่เข้าใจเรื่องราวภายใน และสับสนกับคำพูดของท่านน้าไม่ต่างกัน

สวี่ชีอันกระแอม เริ่มตั้งคำถาม “หมายความว่าอย่างไร เหตุใดเว่ยเยวียนต้องทำร้ายเจ้า”

ท่านน้าเหลือบมองเขา พลางหัวเราะเสียงเย็นเยียบ “ข้ากล้าพูด เจ้าจะกล้าฟังหรือไม่ เจ้ารู้จักเว่ยเยวียนในตอนนั้น…”

“แปะ!”

พูดมาได้ครึ่งทาง สวี่ชีอันก็โบกมือ และขัดจังหวะท่านน้า

“พอแล้ว ข้าไม่อยากฟัง ตอนนี้ข้าแค่อยากพาท่านกลับไปที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล” ตอนสวี่ชีอันกล่าว ก็หันหน้าไปทางฮว๋ายชิ่ง เพื่อขอความเห็นจากนาง

องค์หญิงฮว๋ายชิ่งเอ่ย “พาไปเถอะ”

“ฮว๋ายชิ่ง ฮว๋ายชิ่งเจ้าจะทำแบบนี้กับข้าไม่ได้นะ…ข้าเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของบ้านสกุลซ่างกวน เสด็จแม่ของเจ้าไม่มีทางเห็นด้วยที่เจ้าทำแบบนี้แน่…”

ท่านน้าถูกสวี่ชีอันหิ้วออกจากจวนไป ตามคำสั่งของฮว๋ายชิ่ง ท่านน้าของเขาถูกส่งต่อให้กับพวกทหารรักษาพระองค์ และส่งไปยังที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลโดยมีพวกเขาคอยคุ้มกัน

สวี่ชีอันควบอยู่บนหลังม้า องค์หญิงใหญ่ที่เพิ่งขึ้นรถม้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย “ใต้เท้าสวี่ ท่านจะนั่งไปด้วยกันกับข้าก็ได้นะ”

ไอหยา แบบนี้ไม่ได้ ชายโสดหญิงโสดจะให้นั่งรถม้าคันเดียวกันได้อย่างไรเล่า ข้ากับอาสะใภ้และน้องสาวยังไม่เคยนั่งรถม้าคันเดียวกันมาก่อนเลย…สวี่ชีอันกระโดดลงจากหลังม้าอย่างไว และมุดเข้าไปในรถม้าสุดหรูที่ทำจากไม้จินสื่อหนาน

คนขับรถม้าบังเหียน เจ้าม้าพันธุ์ดีทั้งสองร้องและขยับเกือบม้า เคลื่อนตัวออกจากเส้นทางนอกบ้านสกุลซ่างกวนอย่างรวดเร็วและมั่นคง มุ่งหน้าไปยังเขตรอบวังหลวง

ภายในรถม้า มีการวางพรมขนแพะเนื้อละเอียด ที่ชั้นในสุดเป็นผ้าฝ้ายนุ่ม ๆ วางเบาะสำลีลายขุยหลง เก้าอี้ใหญ่สองตัวและโต๊ะน้ำชาที่ถูกตรึงหนึ่งอัน

องค์หญิงใหญ่หยิบใบชาออกจากตู้ไม้ใต้โต๊ะ จุดถ่านโซ่วจินที่ไร้ควัน ต้มชาไปพลางเอ่ยไปพลาง “ใต้เท้ามีความคิดเห็นเช่นไร”