สรุปเนื้อหา บทที่ 266 ข้อความของหมายเลขห้า – ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง โดย Internet
บท บทที่ 266 ข้อความของหมายเลขห้า ของ ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง ในหมวดนิยายกำลังภายใน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่ 266 ข้อความของหมายเลขห้า
ดวงตาของฉู่หยวนเจิ่นเป็นประกาย เขาไม่โกรธ แต่เต็มไปด้วยความคาดหวัง เขายิ้มและกล่าวว่า “การแลกเปลี่ยนความรู้เมื่อสักครู่นี้น่าเบื่อเล็กน้อย เจ้ามีเคล็ดวิชาอะไรก็จงใช้ออกมาอย่าได้ลังเล”
สวี่ชีอันพยักหน้าและพูดขึ้นมาอีกว่า “ข้าจะเคลื่อนไหวเพียงหนึ่งครั้ง หลังจากการเคลื่อนไหวหนึ่งครั้ง การแลกเปลี่ยนความรู้ของพวกเราก็จะสิ้นสุดลง”
เขาป้องกันไม่ให้ฉู่หยวนเจิ่นคว้ามีด สะบัดมือโต้กลับและแทงเขาจนกลายเป็นเม่น ถึงตอนนั้นสวี่ชีอันก็คงเสียชีวิต สิริอายุได้ยี่สิบปี
ฉู่หยวนเจิ่นไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งและถามว่า “หลังจากใช้เคล็ดวิชา เจ้าจะเข้าสู่ช่วงอ่อนแอหรือ”
บัณฑิตจอหงวนช่างฉลาดปราดเปรื่องเสียจริง! สวี่ชีอันชื่นชมเล็กน้อยและพยักหน้า “ใช่”
“เคล็ดวิชาอะไรหรือ”
จักรพรรดิหยวนจิ่งที่ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนมองไปทางลั่วอวี้เหิงที่อยู่ข้างๆ
ลั่วอวี้เหิงส่ายหัว อันที่จริงนางรู้ แต่นางไม่อยากอธิบายแก่จักรพรรดิหยวนจิ่ง เปลืองน้ำลายเปล่าๆ
ท่าทางสงบจิตสงบใจของนางทำให้จักรพรรดิหยวนจิ่งแอบขมวดคิ้ว ในฐานะผู้ที่อยู่จุดสูงสุด เขาครอบครองดินแดนหลายแสนลี้ของต้าฟ่งและบงการความเป็นความตายของพสกนิกร
แต่ต่อหน้าสตรีผู้นี้ เขากลายเป็นจักรพรรดิที่ไม่มีสิ่งใดและไม่มีข้อได้เปรียบใดเลย
จักรพรรดิหยวนจิ่งอยากบำเพ็ญคู่กับราชครูมาตลอดเพื่อบรรลุความปรารถนาที่จะมีชีวิตเป็นอมตะ แต่ทุกครั้งที่เขาเสนอแนวคิดนี้ ลั่วอวี้เหิงก็มักจะเพิกเฉยไม่ก็หลบเลี่ยง
ต่อหน้าผู้นำเต๋าระดับสองผู้นี้ เขาเหมือนกลายเป็นเด็กยากจนที่ทรัพย์สินของครอบครัวร่อยหรอ นี่ทำให้จักรพรรดิหยวนจิ่งท้อแท้มาก
‘ชิ้ง!’
ภายในสวน สวี่ชีอันเก็บดาบยาวสีดำทองกลับเข้าไปในฝักดาบ
จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้า ย่อเข่าลงเล็กน้อย มือขวาค่อย ๆ จับด้ามดาบและตั้งท่าเตรียมจะชักดาบออกมา
ลมหายใจคงที่ อารมณ์สงบนิ่ง เขาดูเหมือนกับชายฝั่งก่อนที่จะเกิดสึนามิ พลังปราณหดตัวและพังทลายลงในร่างของเขา
ฉู่หยวนเจิ่นแสดงสีหน้าจริงจังออกมาและชี้มือขึ้นราวกระบี่ ก่อนจะกวักมือเบาๆ เรียกกิ่งไม้มาถือไว้ในมือ เขาใช้กิ่งไม้แทนกระบี่
‘ชิ้ง…’ ขณะที่สวี่ชีอันใช้นิ้วโป้งดันดาบยาวสีดำทองออกมา ในหัวก็นึกถึงภาพสิงโตสีทองคำราม ตามด้วยเสียงคำรามอันทรงพลัง เขาชักดาบออกมา
“เสียงระเบิด” ดังสนั่นข้างหูฉู่หยวนเจิ่น ราวกับสายฟ้าฟาดเหนือศีรษะเขา จากนั้นเขาก็เห็นปราณดาบเส้นบางๆ สว่างวาบแล้วหายไป
ในช่วงวิกฤตินี้ บัณฑิตจอหงวนยื่นกิ่งไม้ในมือออกไปอย่างใจเย็น
‘ตูม!’
พริบตาที่กิ่งไม้ปะทะกับปราณดาบ คลื่นกระแทกรุนแรงก็กวาดไปทั่วทั้งสวนทันที ภูเขาเทียมใต้เท้าฉู่หยวนเจิ่นระเบิดก่อน ตามด้วยศาลาที่อยู่ด้านหลังเขา เสาสี่ต้นหัก ยอดศาลาลอยกระเด็นขึ้นไปบนฟ้าสูง
น้ำในสระที่สงบนิ่งเกิดคลื่นโหมกระหน่ำ เมื่อเห็นว่าห้องที่เงียบสงบข้างหลังกำลังจะพังทลาย ริมฝีปากแดงของลั่วอวี้เหิงก็เผยอขึ้นเล็กน้อย “ตั้งไว้!”
คลื่นกระแทกรุนแรงหยุดนิ่งทันทีและหายไป
ในสนาม สวี่ชีอันนั่งขัดสมาธิ วางดาบไว้บนเข่า สีหน้าห่อเหี่ยว
แขนเสื้อของฉู่หยวนเจิ่นขาดไปครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นท่อนแขนอันทรงพลังที่มีกล้ามเนื้อชัดเจน เขางอนิ้วทั้งห้าอย่างช้าๆ จากนั้นก็คลาย ทำซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้งเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดและถอนหายใจ
“เก่ง เก่งมาก…หากเจ้าอยู่ระดับห้า ดาบนี้อาจทำให้ข้าบาดเจ็บสาหัสได้”
บ้าเอ้ย ข้าโจมตีอย่างสุดกำลัง แต่ตัดได้เพียงความอ้างว้าง…สวี่ชีอันค่อนแขวะในใจ เขาเงยหน้าขึ้น เลียนแบบสีหน้าท่าทางของสวี่เอ้อร์หลางและเอ่ยเสียงเรียบ
“สมกับเป็นผู้แข็งแกร่งที่สามารถประมือกับหลี่เมี่ยวเจินได้ ข้ายอมรับความพ่ายแพ้จากใจจริง”
‘สวี่ชีอันเป็นคนที่น่าภาคภูมิใจคนหนึ่งและความเย่อหยิ่งของเขาก็ไม่ด้อยไปกว่าปัญญาชนของสำนักอวิ๋นลู่…’ ฉู่หยวนเจิ่นยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้า
จักรพรรดิหยวนจิ่งกวาดตามองสวนและหันไปมองลั่วอวี้เหิง ราชครูหญิงที่รูปโฉมงามเลิศล้ำจ้องมองสวี่ชีอันอย่างแน่วแน่
เมื่อเห็นท่าทีเช่นนี้ จักรพรรดิหยวนจิ่งก็เผยรอยยิ้มร่าเริงออกมา “ฉู่หยวนเจิ่นสมกับเป็นศิษย์ที่โดดเด่นของนิกายมนุษย์ การฝึกระดับนี้หาได้ยาก สวี่ชีอันยังคงห่างไกล แต่อย่างไรเสียเขาก็เป็นเพียงฆ้องเงินคนหนึ่งเท่านั้น เขายังต้องฝึกอย่างหนัก”
เขาดูเหมือนจะชื่นชมฉู่หยวนเจิ่นและเหยียบสวี่ชีอัน แต่ความจริงแล้วมันตรงกันข้าม ฆ้องเงินเพียงคนเดียวก็ตัดแขนเสื้อของฉู่หยวนเจิ่นได้ ฆ้องเงินเช่นนี้ ที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลยังมีอีกมากมาย
ลั่วอวี้เหิงฝืนยิ้ม
จักรพรรดิหยวนจิ่งร่าเริงขึ้นเรื่อยๆ ทันทีและเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้ายังมีธุระต้องทำในวัง จึงอยู่นานไม่ได้ ราชครูไปส่งข้าเถิด”
ลั่วอวี้เหิงผายมือเชิญ
ในเวลานี้เอง จู่ๆ สวี่ชีอันที่อยู่ในลานก็ตะโกนว่า “กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท”
ฉู่หยวนเจิ่นก็โค้งคำนับ แต่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด
จักรพรรดิหยวนจิ่งกับลั่วอวี้เหิงหยุดฝีเท้า จักรพรรดิหยวนจิ่งกวาดตามองสวี่ชีอันที่เลื่อนขั้นเป็นฆ้องเงินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยตวามสง่างามผ่าเผย เขาไม่ตีหน้าขรึมอย่างหาได้ยากและพยักหน้า
“การประลองช่างยอดเยี่ยม สวี่ชีอัน พรสวรรค์ของเจ้าไม่เลว อย่าทำให้การฝึกที่ราชสำนักมอบให้เจ้าเสียเปล่า”
สวี่ชีอันตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ขอบพระทัยสำหรับการฝึกของฝ่าบาท กระหม่อมจะทุ่มเทสติปัญญาและความสามารถ ตราบจนชีวิตหาไม่”
จักรพรรดิหยวนจิ่งพยักหน้าอย่างพึงพอใจและเดินเคียงข้างลั่วอวี้เหิงไปทางด้านนอกวัดหลวง
การสรรเสริญทางวาจาที่ไร้ประโยชน์นั่นไม่ได้แสดงออกมาอย่างจริงใจเลยสักนิด…สวี่ชีอันมองแผ่นหลังของทั้งสองคนและเบ้ปาก
เมื่อมองไม่เห็นงาร่างของทั้งสองคนแล้ว ฉู่หยวนเจิ่นก็เอ่ยขึ้นว่า “พี่สวี่โปรดรอสักครู่ ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
เมื่อพูดจบ เขาก็หันหลังเดินไปทางห้องที่เงียบสงบ
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ประตูห้องที่เงียบสงบก็เปิดออก ฉู่หยวนเจิ่นเอ่ยเสียงดัง “พี่สวี่เชิญเข้ามาดื่มชา”
สวี่ชีอันก้าวข้ามธรณีประตูไปและเห็นฉู่หยวนเจิ่นนั่งอยู่ที่โต๊ะ เขาเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมสีขาวพระจันทร์ ส่วนชุดสีครามที่แขนเสื้อขาดตัวนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว
“เอ๋ พี่ฉู่ไปเอาเสื้อผ้ามาจากไหนหรือ แล้วชุดสีครามตัวนั้นล่ะ” สวี่ชีอันแสร้งมองไปรอบๆ
“ข้ามีอาวุธเวทมนตร์สำหรับใช้เก็บสิ่งของ” ฉู่หยวนเจิ่นรินชาให้เขาและอธิบายอย่างอ่อนโยน
นี่ ข้าอยากจะพูดต่อว่า ‘ว้าว พี่ฉู่ยอดเยี่ยมจริงๆ ใช่คาถาเอกภพในแขนเสื้อหรือไม่! คนที่ซื่อสัตย์เช่นเจ้ามีเสียที่ไหน ชิ ไม่ให้โอกาสข้าเลย ซื่อสัตย์กว่าหลี่เมี่ยวเจินอีก!’ สวี่ชีอันพร่ำบ่นในใจและถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เจ้าให้ข้าดูได้หรือไม่”
ฉู่หยวนเจิ่นส่ายหน้า “ผู้อาวุโสที่มอบของวิเศษให้ข้าเคยบอกว่า ไม่ควรเผยให้ผู้อื่นเห็น”
การปฏิเสธผู้คนก็ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา
“ไม่เป็นไรๆ” สวี่ชีอันตอบกลับอย่างเสียดาย
คำเตือนทำนองเดียวกัน นักบวชเต๋าจินเหลียนก็บอกเขาว่า หลักๆ ก็เพื่อป้องกันนักพรตของนิกายปฐพี อย่างไรเสียนิกายปฐพีก็เป็นนิกายที่สืบทอดกันมานับพันปี แม้ว่าจะเกิดความแตกแยกเมื่อหลายปีก่อน แต่ขุมพลังเบื้องหลังก็ยังคงลึกล้ำมาก
ไม่อาจประมาทได้
“พี่ฉู่ไม่ใช่บัณฑิตของสำนักอวิ๋นลู่หรอกหรือ” สวี่ชีอันถาม
“หืม เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร” ฉู่หยวนเจิ่นสนใจขึ้นมา
“ข้าใช้เวลาถึงสองก้านธูปจึงจะคลี่คลายคดีเงินภาษีได้”
…
สวี่ชีอันเริ่มเล่าจากคดีเงินภาษีจนถึงคดีพระสนมฝู ฉู่หยวนเจิ่นถือถ้วยน้ำชาไว้ เขาไม่ดื่มแม้แต่จิบเดียวและตั้งใจฟัง
เมื่อฟังถึงจุดที่สงสัย เขาก็ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ หลังจากสวี่ชีอันเล่าเรื่องวงใน เขาก็เข้าใจแจ่มแจ้งและยิ้มออกมา
“พี่สวี่วินิจฉัยคดีราวกับเทพเจ้า ข้าเลื่อมใสนัก”
ฉู่หยวนเจิ่นใจเต้นและคิดถึงหมายเลขสามญาติผู้น้องของใต้เท้าสวี่ผู้นี้ ก่อนหน้านี้เขาเดาว่าหมายเลขสามเกี่ยวข้องกับปราณใสที่พุ่งขึ้นฟ้าที่ตำหนักรองปราชญ์เอกและคิดว่านักบวชเต๋าจินเหลียนถูกชะตาความพิเศษของหมายเลขสาม เขาจึงมอบชิ้นส่วนหนังสือปฐพีให้หมายเลขสาม
หลังจากนั้นก็ได้รู้จักสวี่ชีอันญาติผู้พี่ของหมายเลขสาม เขาคิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้ก็น่าทึ่งเช่นกัน ความจริงนักบวชเต๋าจินเหลียนมอบชิ้นส่วนหนังสือปฐพีให้ญาติผู้น้อง แต่จริงๆ แล้วเขาคิดจะกินเรียบทั้งพี่ทั้งน้อง
ตอนนี้เขาได้เห็นความสามารถกับพรสวรรค์ของสวี่ชีอันแล้ว จึงมั่นใจในการคาดเดานี้มากยิ่งขึ้น
“นักบวชเต๋าจินเหลียนฉลาดหลักแหลมจริงๆ”
ในเวลานี้เอง จู่ๆ หน้าอกของฉู่หยวนเจิ่นก็สั่น เขาตระหนักว่ามีผู้ถือครองชิ้นส่วนส่งข้อความมา จึงพูดทันที “ข้าไปห้องน้ำก่อน”
ทันทีที่สิ้นเสียง สวี่ชีอันที่นั่งตรงข้ามก็พูดขึ้นเกือบจะพร้อมกัน “ข้าไปห้องน้ำก่อน”
ทั้งสองคนเงียบไปครู่หนึ่ง สวี่ชีอันจึงเอ่ยโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “เชิญพี่ฉู่ก่อน”
ฉู่หยวนเจิ่นพยักหน้าและลุกขึ้นออกจากห้องที่เงียบสงบไป เขาคาดว่าสมาชิกพรรคฟ้าดินส่งข้อความมาและคงไม่จบลงในเวลาอันสั้น
หากสวี่ชีอันไปห้องน้ำก่อนแล้วกลับมาบังเอิญเจอเข้าจะไม่ดี
หลังจากเสียงฝีเท้าค่อยๆ ไกลออกไป สวี่ชีอันก็หยิบกระจกหินหยกบานเล็กออกมาและตรวจสอบข้อความ
หมายเลขห้า ‘เงินของข้าถูกโกงไป ข้าควรทำอย่างไรดี’
นี่เป็นเรื่องที่อยู่ในการคาดการณ์และสมเหตุสมผลจริงๆ…มุมปากของสวี่ชีอันกระตุก เมื่อคำนึงถึงสถานะคนตายของเขา เขาก็ไม่ได้ส่งข้อความไปสอบถาม
หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เห็นฉู่หยวนเจิ่นตอบกลับ
หมายเลขสี่ ‘เกิดอะไรขึ้น เงินถูกโกงไปได้อย่างไร’
หมายเลขหก ‘หมายเลขห้า ตอนนี้เจ้าอยู่ที่ไหน อยู่ห่างจากเมืองหลวงมากแค่ไหน แล้วเจ้าถูกโกงเงินไปเท่าไหร่ หากไม่มีที่ให้กินข้าว ลองดูว่าบริเวณใกล้เคียงมีวัดหรือไม่ ไปบิณฑบาตที่นั่นเถิด’
พรืด…สวี่ชีอันปิดปาก เขาเกือบจะหัวเราะออกมา
แต่ไหนแต่ไรมีเพียงภิกษุเท่านั้นที่บิณฑบาต หากหมายเลขห้าไปบิณฑบาตที่วัด เหล่าภิกษุจะรู้สึกอย่างไร
หมายเลขสอง ‘เงินถูกโกงไม่เป็นไร คนอย่าถูกหลอกก็พอ…เผ่าของพวกเจ้านี่จริงๆ เลย วางใจให้เด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งเดินทางไกลแสนไกลมาถึงต้าฟ่งเชียวหรือ ไม่รู้หรือว่าควรส่งผู้อาวุโสมากับเจ้าด้วย’
หมายเลขหนึ่ง ‘จำไว้ว่าอย่าทำสิ่งใดที่ฝ่าฝืนกฎหมายของต้าฟ่ง’
หมายเลขเก้า ‘นี่ หมายเลขห้า หากเจ้าอยู่ไม่ไกลจากซินเจียงตอนใต้ เจ้าก็กลับไปเถิด ฟ้ามืดถนนลื่น ยุทธภพสุดลึกล้ำ’
ทุกคนล้วนเป็นห่วงหมายเลขห้า…นิ้วของสวี่ชีอันสัมผัสกระจกอยู่หลายครั้งแล้วก็หดกลับไป เขารู้สึกอึดอัดและอยากมีส่วนร่วมมาก
…………………………………………………
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง
ขอเรื่องนี้อีกเรื่องได้ไหม "เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า" ยังอ่านไม่จบเลย...
ทุกเรื่องเลยครับที่อ่านไม่จบอ่านกำลังมันอยู่ดีๆก็หยุดขอให้เรื่องนี้ไม่หยุดได้ไหมครับ ถ้าเรื่องนี้ไม่จบเราก็จะไม่อ่านนิยายของ th.freechap.com แล้วครับ...