ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 270

บทที่ 270 เก็บถุงหอมได้อีกแล้ว

ทหารรักษาพระองค์ไม่ตอบ แต่เผยท่าทีลำบากใจ

เขาเป็นเพียงทหารรักษาพระองค์ตัวเล็กๆ คนหนึ่ง จะกล้าสอดปากสอดคำเรื่องในวังได้อย่างไร

สวี่ชีอันไม่ทำให้เขาลำบากใจ เพียงแต่มองไปรอบๆ แล้วเอ่ยว่า “จงหลี?”

“ข้ารู้แล้ว ข้าจะกลับไปสำนักโหราจารย์ก่อน” จงหลีโผล่หน้าออกมาจากกำแพงแล้วเอ่ยอย่างเชื่อฟัง

“ระหว่างทางกลับ…จะเกิดอุบัติเหตุหรือไม่?” สวี่ชีอันถาม

“ปะ ปล่อยให้เป็นชะตาสวรรค์เถอะ” จงหลีกล่าวเสียงสั่นเทา

ทหารรักษาพระองค์มองพิจารณาสตรีสวมชุดผ้าลื่นตัวยาว ผมเผ้ายุ่งเหยิง และรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีท่าทางน่าสงสาร ทำให้ผู้คนรู้สึกสงสารเป็นพิเศษ

‘กุบกับ กุบกับ…’

ไม่นาน ฆ้องทองแดงก็จูงแม่ม้าน้อยมาให้ สวี่ชีอันลูบแผงคอของแม่ม้าน้อย มันพ่นลมจมูกแล้วโค้งให้เจ้านาย

“ข้าจะเบิกเนตรให้เจ้า” สวี่ชีอันลูบศีรษะของจงหลี

นางมีประสบการณ์การกลับไปยังสำนักโหราจารย์เพียงลำพังหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยเกิดเรื่องใดขึ้น สวี่ชีอันคาดเดาว่าเคราะห์เล็กๆ น้อยๆ อาจมีอยู่บ้าง แต่คงไม่ใช่เคราะห์ใหญ่ ที่นี่ไม่ได้ห่างจากสำนักโหราจารย์มากนัก

ใช้เวลาเดินทางไม่เกินครึ่งชั่วยาม

เขาขึ้นขี่แม่ม้าน้อยแสนรักแล้วเดินทางไปยังเขตพระราชฐานพร้อมกับทหารรักษาพระองค์แห่งสวนเส้าอิน

ทหารรักษาพระองค์โบกแส้ม้าในมือเพื่อให้คนหลีกทาง พลางสังเกตมองฆ้องเงินสวี่ไปด้วย คนโปรดขององค์หญิงผู้นี้สีหน้าคงเดิม สายตาเพ่งมองเพียงทางข้างหน้า แม้จะไม่ได้พูดจา แต่หว่างคิ้วของเขาก็ฉายความเคร่งเครียดออกมา

วังหลังของจักรพรรดิหยวนจิ่งจะต้องวุ่นวายเป็นแน่ ฮองเฮาจะต้องล้างแค้นคนที่สังหารน้องชายของตน และไม่มีทางปล่อยเฉินกุ้ยเฟยไปแน่ ไม่สิ ต้องเรียกว่าเฉินเฟยแล้ว… ฝ่ายหลังก็มีความแค้นล้ำลึกต่อฮองเฮามานานแล้ว และเห็นฮองเฮาเป็นศัตรูมาหลายต่อหลายปี…

บ้าเอ๊ย เหตุใดข้าจะต้องไปกังวลใจเรื่องในบ้านของจักรพรรดิหยวนจิ่งด้วยเนี่ย เพราะลูกสาวเจ้าสวยงั้นหรือ สวี่ชีอันลอบก่นด่า

เขารีบเข้าไปในเขตพระราชฐานและถูกหน่วยองครักษ์ราชวัลลภขวางไว้ ทหารรักษาพระองค์ของหลินอันสามารถกลับเข้ามาได้ตามปกติ แต่เขาไม่มีสิทธิ์พาคนนอกเข้ามาด้วย

สวี่ชีอันแสดงป้ายห้อยเอวที่ยายตัวร้ายส่งมาให้แต่แรก หน่วยองครักษ์ราชวัลลภคนหนึ่งรีบเข้ามาหาแล้วนำสวี่ชีอันเข้าไปในวังทันที

ตามกฎของพระราชวัง หากมีคนในวังเรียกขุนนางภายนอกให้เข้ามา หน่วยองครักษ์ราชวัลลภจะต้องติดตามไปด้วย เพื่อยืนยันว่าเขาจะไม่เดินมั่วซั่ว

ตลอดทางเขาไม่พูดจา แต่ก้าวเร็วๆ ผ่านประตูวัง ผ่านลานกว้าง ผ่านกำแพงวัง และในที่สุดก็มาถึงสวนเส้าอินของหลินอัน

หน่วยองครักษ์ราชวัลลภรั้งรออยู่นอกประตูสวนเส้าอิน แล้วทหารรักษาพระองค์ของยายตัวร้ายก็พาตัวสวี่ชีอันเข้าไปข้างใน เมื่อผ่านตำหนักหน้ามาแล้ว เขาก็ได้พบกับหลินอันในห้องโถงรับแขก

องค์หญิงรองยังคงสวมชุดกระโปรงสีแดงประณีตงดงาม ทรงผมประดับปิ่นระย้าและปิ่นหยกงดงามหรูหรา ถึงขั้นมีมงกุฎหงส์อันเล็กที่ไม่ใช่ทรงพิธีอยู่ด้วย

ใบหน้ารูปไข่ห่านกลมเกลี้ยง นัยน์ตาดอกท้อเปี่ยมเสน่ห์ ใบหน้าราบเรียบ นางนั่งอยู่ตรงนั้น ราวกับตุ๊กตาโลลิต้าฝั่งตะวันออกที่ถูกปั้นโดยฝีมือของยอดปรมาจารย์อย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเห็นว่านางไม่เป็นไร สวี่ชีอันก็ถอนหายใจเงียบๆ “องค์หญิง เกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”

หลินอันโบกมือไล่ทหารรักษาพระองค์และนางกำนัล เหลือเพียงแค่สวี่ชีอันเท่านั้น

ยายตัวร้ายจ้องมาที่เขาครู่หนึ่ง ‘ฮือ’ นางร้องไห้ยกใหญ่แล้วเอ่ยฟ้องอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม “ฮว๋ายชิ่งจะฆ่าข้า”

…เหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมาแล้ว! สวี่ชีอันถอนหายใจ

อย่างว่า หลินอันเป็นลูกสาวคนโปรดที่สุดของจักรพรรดิหยวนจิ่ง นางจะมีอันตรายอะไรได้

เรื่องที่เกี่ยวกับความเป็นความตายของนางก็คงจะเป็นเรื่องเช่นนี้ ช่างเป็นเรื่องที่นางทำออกมาได้จริงๆ

“พระองค์ไปหาเรื่ององค์หญิงใหญ่อีกแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ”

ยายตัวร้ายร้องไห้พลางจ้องหน้าเขา “หาเรื่องอะไรกัน เจ้าพูดให้มันชัดๆ”

สวี่ชีอันเรียบเรียงคำพูดใหม่ “องค์หญิงรองไปหาองค์หญิงฮว๋ายชิ่งเพื่อทวงความยุติธรรมหรือพ่ะย่ะค่ะ”

ยายตัวร้ายส่งเสียง “อื้ม” ออกมาอย่างหนักแน่น แล้วเอ่ยพลางสูดจมูกด้วยว่า “ผู้หญิงพิษร้ายเช่นฮองเฮากำลังจะสังหารเสด็จแม่ของข้า ข้าจึงไปเอ่ยถามถึงเหตุผลกับฮว๋ายชิ่ง นึกไม่ถึงว่านางจะเป็นคนใจดำเช่นกัน นางจะตีข้าจริงๆ”

“ตีพระองค์?” สวี่ชีอันขมวดคิ้วแล้วจ้องมองหลินอันให้ชัดๆ “ตีที่ใด?”

“นางใช้ไม้หวายตีข้า”

ยายตัวร้ายพับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นเรียวแขนขาวสล้าง บนผิวขาวราวหิมะนั้นมีรอยแส้ตื้นๆ อยู่สองรอย

“แย่มาก!”

สวี่ชีอันรู้สึกขุ่นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม โกรธจนผมชี้ชันดันหมวกขึ้น ฝนกระหน่ำต้องยั้งหยุด เงยหน้ามองฟ้า แหงนคอกู่ร้องคำรามลั่น ความอัปยศของหลินอันยังมิได้ชำระล้าง ความเคียดแค้นในอกข้า เมื่อใดจะหมดสิ้น

“องค์หญิงวางใจเถอะ กระหม่อมจะต้องทวงความยุติธรรมให้พระองค์แน่ และจะไม่ละเว้นฮว๋ายชิ่งผู้นั้นแม้เพียงนิด”

“ไม่ต้องให้เจ้ายื่นมือมาช่วยหรอก…”

เมื่อเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของสวี่ชีอันและท่าทีราวกับจะตายแทนเจ้าของได้เช่นนั้น ยายตัวร้ายก็ซาบซึ้งอย่างมาก นางเอ่ยว่า “ดีร้ายอย่างไรฮว๋ายชิ่งก็เป็นองค์หญิง นางลงมือโดยพลการเช่นนี้ เดี๋ยวก็จะถูกทหารรักษาวังจัดการเอง”

ขอบคุณสวรรค์ สติปัญญาขององค์หญิงยังดีอยู่…สวี่ชีอันส่ายหน้าแล้วเอ่ยเสียงขรึม “องค์หญิงทรงขาดความเด็ดขาด ในสายตาของกระหม่อม นี่เป็นเรื่องอัปยศอย่างยิ่ง แม้กระหม่อมจะต้องตัวแตกแหลกสลาย ก็จะต้องเอาเรื่องฮว๋ายชิ่งผู้นั้นให้ได้”

ยายตัวร้ายพยักหน้าเบาๆ แล้วสูดจมูกอีกครั้งพร้อมกล่าวว่า “วันนี้ที่ข้าให้เจ้าเข้าวังก็เพราะเรื่องนี้แหละ ข้าคิดดูดีแล้ว เห็นชัดว่าตอนนั้นข้าสามารถต้านทานและกระชากใบหน้าของฮว๋ายชิ่งได้ แต่ข้าก็ยังทำได้ไม่ดี มาคิดดูแล้ว จะต้องเป็นเพราะข้างกายของข้าไม่มีองครักษ์ที่มากความสามารถแน่ เจ้าพาข้าไปที่สวนชุนเถิงของฮว๋ายชิ่งได้ไหม”

…สวี่ชีอันนิ่งงัน รู้สึกว่ามีหินหล่นใส่เท้า

“อะแฮ่มๆ!”

เขากระแอมไอ “องค์หญิงอย่าทรงใจร้อน บอกกระหม่อมก่อนเถิดว่าเกิดอะไรขึ้น กระหม่อมจะได้พิจารณา”

พิจารณาหาวิธีหลบหนีอย่างเงียบๆ…เขาลอบคิด

ยายตัวร้ายเล่าว่าหลังจากคดีพระสนมฝูเสร็จสิ้นลง วังหลังก็เกิดความขัดแย้งขึ้น นางเล่าเรื่องนี้ให้สวี่ชีอันฟังอย่างละเอียด

ไม่เกินกว่าที่คิด ฮองเฮาเคียดแค้นต่อเฉินกุ้ยเฟยและหาเรื่องไปเสียทุกที่ ตอนนี้ทุกคนก็ได้รู้กันแล้วว่าที่แท้ศิลปะสิบแปดกระบวนท่าในวังหลังนี้ ฮองเฮาทรงเชี่ยวชาญเสียยิ่งกว่าใคร

เพียงแต่เมื่อก่อนยังไม่เคยได้ใช้ออกมาเท่านั้น

ทุกเช้า พระนางจะให้เฉินเฟยมาเคารพ จากนั้นก็จับผิดนาง ให้นางกำนัลของพระนาง ‘วิจารณ์’ เฉินเฟยแทนพระองค์ และทำให้เฉินเฟยกลายเป็นที่ตลกขบขันของวังหลัง

แล้วยังมีเรื่องลงโทษ เป็นการลงโทษทางร่างกายต่างๆ

“พระองค์กำลังบอกว่าฮองเฮาใจดำอำมหิตหรือ” เมื่อเอ่ยถึงสิ่งที่เกลียดชัง ยายตัวร้ายก็ตบโต๊ะด้วยมือน้อยๆ ของตน

แม่เจ้าทำให้น้องชายแท้ๆ ต้องตายไป ฮองเฮาย่อมสู้เป็นสู้ตายกับแม่เจ้าสิน่ะสิ แม้ว่าคนผู้นั้นถึงตายไปก็ไม่ผิดบาปอะไรก็เถอะ… สวี่ชีอันขมวดคิ้วพูดอีก “มีอีกหรือไม่”

“ย่อมมีอีก เมื่อวานนี้จู่ๆ เสด็จแม่ก็ถูกพิษจนท่าไม่ดี คนรับใช้ในตำหนักจิ่งซิ่วรีบไปเชิญหมอหลวงมา แต่ใครเล่าจะรู้ว่าหมอหลวงถูกคนของตำหนักเฟิ่งฉีแย่งตัวไปแล้ว”

“หา? เกิดอะไรขึ้นจากนั้น” สวี่ชีอันตกใจมาก

ยายตัวร้ายยังคงหวาดผวา “โชคดีที่ในตำหนักของเสด็จแม่มียาล้างพิษสำรองอยู่ จึงรักษาชีวิตไว้ได้”

สวี่ชีอันร้อง ‘อ้อ’ ออกมาเสียงยาว

พิษน่าจะเป็นแผนการเจ็บตัวของเฉินเฟยเพื่อที่จะใส่ร้ายฮองเฮา และฮองเฮาผู้สูญเสียน้องชายก็เลือกที่จะใช้แข็งชนแข็ง ดังนั้นจึงชิงตัวหมอหลวงไป เฉินเฟยจนปัญญา ทำได้เพียงนำยาแก้พิษออกมาช่วยชีวิตตน

“ฝ่าบาทว่าอย่างไรบ้าง” เขาถาม

“เสด็จพ่อไม่พูดอะไรเลย” ยายตัวร้ายขมวดคิ้วมุ่นแล้วแค่นเสียงออกมา แสดงถึงความไม่พอใจของตน

อืม ท่าทีของจักรพรรดิหยวนจิ่งน่าจะชัดเจนและเข้าใจได้ เขาไม่สนใจ ปล่อยให้พวกนางจัดการกันเอง…พูดว่าไม่ใส่ใจไม่ได้สิ อย่างน้อยตอนนี้ข้าก็ยังไม่เห็นวี่แววที่เว่ยกงจะลงมือ… หากเว่ยกงลงมือล่ะก็ เฉินเฟยอาจจะตัวเย็นเฉียบไปแล้ว

สวี่ชีอันเดาว่าจักรพรรดิหยวนจิ่งกำลังเตือนเว่ยเยวียนอย่างลับๆ อยู่

ผู้หญิงของข้าจะอยู่หรือตายก็เป็นเรื่องของข้า เจ้าเป็นขุนนางคนนอก อย่าได้สอดมือ!

สวี่ชีอันรู้สึกว่าจักรพรรดิหยวนจิ่งเป็นผู้ชายห่วยๆ ตนดีกว่าเขาเยอะมาก เพราะตอนนี้เขากำลังรับมือกับเรื่องร้อนแรงในวังอย่างแข็งขัน

สวี่ชีอันเงียบไปพักหนึ่งก็เอ่ยอย่างสงสัย “เหตุใดฮองเฮาจึงเพ่งเล็งที่เฉินเฟยล่ะ องค์หญิงทรงทราบหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ยายตัวร้ายแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ความเศร้าโศกฉายอยู่ในดวงตาของนาง

สวี่ชีอันเข้าใจแล้ว จึงถอนหายใจออกมา

“ไปกันเถอะ ข้าจะไปสู้กับฮว๋ายชิ่ง”

พูดพลาง หลินอันก็ดึงแส้ออกมาจากใต้โต๊ะ

เจ้าเตรียมพร้อมขนาดนี้เลยเรอะ! สวี่ชีอันตะลึง

“องค์หญิง ใจเย็นๆ ก่อน…”

ขณะที่เขากำลังจะหว่านล้อม หลินอันก็เม้มริมฝีปากและจ้องมาที่เขา “ข้ารู้นะว่าหัวใจของเจ้าอยู่ที่ฮว๋ายชิ่ง”

“ไร้สาระทั้งเพ!”

สวี่ชีอันตอบสนองรุนแรงอย่างมาก เขาตบอกกล่าว “ไปก็ไป”