ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 280

บทที่ 280 ศัตรูตลอดกาลของหลี่อวี้ชุน

อาทิตย์สูงเหนือศีรษะ งานเลี้ยงค่อยๆ เข้าสู่ช่วงเวลาที่ดี หลังจากสวี่ชีอันคารวะก็ขอตัวเข้าห้องน้ำเพื่อออกจากงานเลี้ยง แล้วกลับไปยังห้องหนังสือเพื่อพิจารณาว่าจะเผชิญหน้ากับกลุ่มผู้ส่งสารของสำนักพุทธแดนประจิมได้อย่างไร

จงหลีนั่งอยู่ที่โต๊ะสี่เหลี่ยม ก้มหน้ากินอาหารคำเล็กๆ

จากการบ้านที่ทำในช่วงเวลานี้ เขาเข้าใจว่ากลุ่มผู้ส่งสารของสำนักพุทธแดนประจิมมีจุดประสงค์สองประการในการมาเยือนเมืองหลวงครั้งนี้

จุดประสงค์แรก แน่นอนว่าเพื่อทำความเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดของคดีซังผอ ซึ่งเป็นจุดประสงค์หลักในการเดินทางครั้งนี้ของพวกเขาเช่นกัน

“เพียงแต่ไม่รู้ว่าพวกลาหัวโล้นแค่จะทำความเข้าใจ หรือจะอยู่เมืองหลวงระยะยาวเพื่อค้นหาที่อยู่ของไต้ซือเสินซู…อาจต้องรอให้พวกเขาแสดงออกอย่างชัดเจนแล้วค่อยตัดสินใจอีกที” สวี่ชีอันตวัดพู่กันในมือ

จุดประสงค์รองน่าจะเป็นการยกทัพมาโจมตี

ความสัมพันธ์ของสำนักพุทธกับต้าฟ่งซับซ้อนยิ่ง ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้ม ในใจเป็นพันธมิตรแบบ mmp[1]

ตัวอย่างเช่น ยุทธการด่านซานไห่ในปีนั้น อาณาจักรพุทธแดนประจิมและต้าฟ่งเป็นสัมพันธมิตรกันและเป็นประเทศที่ได้รับชัยชนะ ซินเจียงตอนใต้และตอนเหนือเป็นประเทศที่พ่ายแพ้

ทว่าหลังจากประสบห้วงฝันของการฟื้นคืนจากความตายในครั้งนั้น สวี่ชีอันพบว่าการต่อสู้ซานไห่กวนนั้นไม่ได้ง่ายอย่างที่บันทึกในหนังสือประวัติศาสตร์ เพราะสำนักพ่อมดตะวันออกเฉียงเหนือก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

“อนารยชนซินเจียงตอนใต้และตอนเหนือ เผ่าพันธุ์ปีศาจตอนเหนือ และสำนักพ่อมดตะวันออกเฉียงเหนือ…หากพวกกากเดนอาณาจักรหมื่นปีศาจเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ฝ่ายที่เป็นฝั่งพ่ายแพ้จะมีมหาศาล กล่าวอีกนัยหนึ่ง พลังชาติของต้าฟ่งในปีนั้นแข็งแกร่งเพียงใด สำนักพุทธแดนประจิมแข็งแกร่งแค่ไหน ความสามารถในการนำทัพต่อสู้ของเว่ยเยวียนแกร่งกล้าเท่าใด เมื่อคิดๆ ดูแล้วก็พลันน่าสะพรึง”

ทว่าความสัมพันธ์ของสัมพันธมิตรนี้ไม่น่าเชื่อถือ สองทศวรรษที่ผ่านมานี้ซินเจียงตอนใต้และตอนเหนือล่วงล้ำชายแดนต้าฟ่งหลายครั้ง ราชสำนักขอความช่วยเหลือจากแดนตะวันตกหลายครา ทว่าสำนักพุทธก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่

ไม่ต้องเอ่ยถึงตอนเหนือ แค่เขตซินเจียงตอนใต้ปัจจุบันนี้ก็ตกไปอยู่ในมือของสำนักพุทธกว่าครึ่งแล้ว ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของอาณาจักรหมื่นปีศาจในตอนนั้น

หากอาณาจักรพุทธคำนึงถึงมิตรภาพแห่งสัมพันธมิตรจริงๆ ส่งทหารไปขโมยก้อนผลึกโดยตรงก็พอแล้ว อนารยชนซินเจียงตอนใต้ยังจะกล้าบุกโจมตีชายแดนงั้นหรือ

แน่นอนว่าต้าฟ่งก็ไม่ได้ดีเด่อะไร สำนักอวิ๋นลู่ในปีนั้นเป็นผู้นำหนึ่งเดียวในการทำลายพุทธศาสนา ไม่นานมานี้ไต้ซือเสินซูก็พ้นทุกข์ ท่านโหราจารย์ตาลุงแก่นั่นก็แกล้งป่วยหน้าด้านๆ

“การยกทัพโจมตีไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ข้าเป็นแค่ฆ้องเงินผู้ต่ำต้อย ย่อมมีท่านทั้งหลายในท้องพระโรงและเจ้าชายแห่งราชสำนักและจักรพรรดิหยวนจิ่งหาเรื่องให้กลัดกลุ้มเองเป็นธรรมดา ข้าไม่รู้ว่าท่านโหราจารย์จะลงมือหรือไม่ เฒ่าเหรียญปากผีคงไม่ยุ่งเกี่ยวอย่างแน่นอน ในฐานะที่เป็นผู้ดำเนินการคดีซังผอ เป็นข้าเองที่ติดต่อกับภิกษุสำนักพุทธเสียส่วนใหญ่…เพื่อความปลอดภัย ควรไปพบท่านโหราจารย์สักหน่อยเถอะ นอกจากนั้นการมาเยือนของกลุ่มผู้ส่งสารในครั้งนี้เป็นทั้งวิกฤตและโอกาส ตัวตนของไต้ซือเสินซู คนของสำนักพุทธกระจ่างแจ้งที่สุด ข้าใช้โอกาสนี้พูดเปรียบเปรยได้ ขุดข้อมูลที่มากกว่าเดิมออกมา เช่นนี้ก็เป็นการดีที่จะให้คำอธิบายกับไต้ซือเสินซู”

แผนการอันอาจหาญก่อตัวขึ้นในหัวของสวี่ชีอัน

“จงหลี พวกเราไปกันเถอะ”

เขาเปลี่ยนเป็นเครื่องแบบหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลทันที สวมหมวกขนมิงค์ แล้วออกจากจวนสกุลสวี่

ครั้นขึ้นขี่แม่ม้าน้อยที่ไม่มีวันสัญจรติดขัด ไม่นานนักก็มาถึงหอดูดาว เขาผูกแม่ม้าน้อยข้างแท่นบันได แล้วขึ้นตึกเคียงข้างไปกับจงหลี

เมื่อสิ้นสุดขั้นบันไดหินก็เข้าสู่ห้องโถงชั้นหนึ่ง ภาพเลือนรางตรงหน้าปรากฏแผ่นหลังของโหรชุดขาวคนหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงทรงพลังดังกังวาน

“สองมือไขว่คว้าเดือนดารา…”

“โลกนี้ยากจะหาใครเทียมเรา” สวี่ชีอันชิงตอบ

หยางเชียนฮ่วนชะงักไปสักพักก่อนจะเอ่ยอีกครั้งอย่างสบายๆ “สองมือไขว่คว้าเดือนดารา…”

“โลกนี้ยากจะหาใครเทียมเรา” สวี่ชีอันชิงตอบอีกครั้ง แล้วเอ่ย “ศิษย์พี่หยาง พวกเราต้องไปพบท่านโหราจารย์ ท่านอย่าได้ขวางทาง”

หยางเชียนฮ่วนเงียบอยู่นานก่อนจะเอ่ย “ข้าก็มาเพื่อการนี้ ท่านอาจารย์ให้ข้ามาแจ้งเจ้า”

ท่านโหราจารย์รู้ว่าข้าจะมา? สวี่ชีอันพยักหน้าเอ่ย “เชิญกล่าว”

หยางเชียนฮ่วนกดปราณดิ่งลงสู่จุดตันเถียน “ไสหัวไป!”

…

สวี่ชีอันตบหูพลางปลดบังเหียนของแม่ม้าน้อยออก แล้วเอ่ยอย่างไม่สบายใจ “พวกเจ้าสำนักโหราจารย์ก็ใช้สิงโตคำรามสำนักพุทธได้หรือ หูข้าอื้อไปหมดแล้ว ทำอย่างไรดี หูจะหนวกหรือไม่”

เมื่อพูดจบเขาเห็นจงหลีทำภาษามืออย่างเงียบๆ ‘หูข้าหนวกแล้ว ข้าต้องกลับไปกินยา มิเช่นนั้นหูจะใช้การไม่ได้’

“…”

สวี่ชีอันชี้ไปที่หูแล้วชี้ไปที่ตนเอง หมายถึง ‘ข้าทำร้ายเจ้าหรือ’

จงหลีส่ายหน้าอย่างจำใจ ไม่อยากพล่ามไร้สาระกับสวี่ชีอัน

สวี่ชีอันพยักหน้า ดูเหมือนว่านี่จะเป็นมหันตภัยสำหรับจงหลีอีกครั้ง แต่ตนกลับได้รับความเชื่อมโยงจากฝ่ายตรงข้าม

ท่านโหราจารย์ไม่พบข้า นี่แสดงให้เห็นว่าผลจากการปิดกั้นความลับของสวรรค์น่าจะพอรับมือกับภิกษุสมณศักดิ์สูงของสำนักพุทธได้… เมื่อได้รับคำตอบที่ตนต้องการ สวี่ชีอันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

รออยู่ข้างล่างตึกพักหนึ่ง จงหลีที่กินยาเสร็จก็เดินกลับมา

“หูดีขึ้นหรือยัง”

จงหลีพยักหน้า “อืม”

ในไม่ช้า ทั้งสองคนมาถึงที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล มุ่งตรงไปยังโถงจินอวี้ของหมิ่นซาน ฆ้องเงินหมิ่นร่างบึกบึนกำยำผู้มีรอยแผลเป็นข้างแก้มเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์

“โถงอี้เตาของเจ้าบูรณะเรียบร้อยแล้ว ยังจะมาที่นี่อีกด้วยเหตุใด”

โถงอี้เตาเป็น ‘ห้องทำงาน’ ของสวี่ชีอัน เขาเป็นคนตั้งชื่อเอง ซึ่งมีความหมายว่า ‘วีรบุรุษในใต้หล้า ผู้ใดจะขวางข้าได้ด้วยดาบเดียว’

“วันนี้เมืองหลวงมีเรื่องอะไรหรือไม่” สวี่ชีอันพลั้งปากถาม

“เจ้าก็ได้ข่าวงั้นหรือ”

หมิ่นซานพ่นลมหายใจ “กลุ่มผู้ส่งสารแดนประจิมมาเยือนแล้ว ได้ยินว่าในขบวนมีภิกษุสมณศักดิ์สูงบรรลุเต๋าอยู่ด้วย แสงพุทธทะยานขึ้นฟ้าภายในระยะสิบลี้ ทหารรักษาเมืองไม่น้อยก็เห็น หลังจากเข้าเมืองแล้ว ประชาชนต่างกู่ร้องเรียกภิกษุเกจิอย่างบ้าคลั่ง กล่าวได้ว่าฝีมือการปลุกปั่นประชาชน สำนักพุทธยังคงแข็งแกร่งที่สุด”

นี่คงจะเป็นความสามารถของปรมาจารย์ขั้นเจ็ด ข้าจำได้ว่าในข้อมูลของคลังเอกสารเคยบันทึกไว้ว่า ปรมาจารย์ขั้นเจ็ดได้เปิดแท่นบูชาเทศนาธรรม ประชาชนได้ยิน รู้แจ้งเห็นจริง กรูกันเข้าสู่ประตูแห่งธรรม…สวี่ชีอันแสร้งทำเป็นฉงน

“กลุ่มผู้ส่งสารของสำนักพุทธมาทำอะไรที่เมืองหลวงกัน”

“ใครจะรู้ล่ะ”

หมิ่นซานไม่รู้ว่าสิ่งที่ผนึกในคดีซังผอแท้จริงแล้วคือไต้ซือเสินซูจากสำนักพุทธ ยิ่งไม่รู้ส่วนได้ส่วนเสียในเรื่องนั้น

…

เรือขนส่งค่อยๆ เทียบท่า หน่วยลาดตระเวนยามวิกาลนับสิบนายยืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือใบสามเสา

ฆ้องทองคำหยางเยี่ยนและเจียงลวี่จงนำกลุ่มหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลออกจากเรือ กลุ่มคนทอดสายตามองเมืองหลวงที่จากมานาน ในใจตื่นเต้นเหลือเกิน

โดยเฉพาะเจียงลวี่จงและผู้ตรวจการจางผู้นำขบวนออกจากเมืองหลวงนานกว่าสองเดือน พวกเขาออกจากเมืองหลวงช่วงกลางฤดูหนาว เมื่อกลับมาอีกที กิ่งต้นหลิวก็แตกหน่อ สรรพสิ่งถือกำเนิดใหม่แล้ว

หลี่อวี้ชุนโบกมือเรียกซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยว แล้วเอ่ยเสียงขรึม “หลังรายงานเสร็จสิ้นแล้ว พวกเราไปไหว้หนิงเยี่ยนกันเสียหน่อย”

ซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวพยักหน้าด้วยสีหน้าหนักอึ้ง

หลังจากการเสียชีวิตของสวี่หนิงเยี่ยน ผ่านไปเดือนกว่า ความโศกเศร้าที่โหมกระหน่ำดุจกระแสน้ำในตอนนั้นก็ฝังแน่นอยู่ในใจจวบจนทุกวันนี้ กลายเป็นสหายร่วมงานและผู้ใต้บังคับบัญชาที่พวกเขาจะจารึกในความทรงจำตลอดไป

หลายปีต่อมา เมื่อหวนนึกถึงชายหนุ่มที่เริงร่าไร้สาระผู้นั้น บางครั้งในใจยังโศกเศร้าเสียใจอยู่เล็กน้อย

หยางเยี่ยนที่เดินอยู่ข้างหน้าหันกลับมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แต่น้ำเสียงกลับทุ้มเบายิ่ง “ข้าก็จะไปเช่นกัน”

ผู้ตรวจการจางทอดถอนใจ “ข้าต้องเข้าเฝ้าฝ่าบาท จึงไม่ได้ไปกับพวกเจ้า พรุ่งนี้ข้าจะพาภรรยาและลูกไปไหว้เอง”

เขามีหลายสิ่งที่ต้องทำ พรุ่งนี้เจียดเวลาไปไหว้หลุมศพสวี่หนิงเยี่ยนไม่ได้แน่ๆ

ชายผู้นี้ลอยล่องอยู่บนน้ำตลอดตั้งแต่ชิงโจว ย่อมไม่ได้รับสารจากราชสำนัก จึงไม่ทราบเรื่องที่สวี่ชีอันฟื้นคืนชีพ

ทว่าสวี่ชีอันไม่เพียงแต่ฟื้นคืนชีพ แต่ยังคลี่คลายคดีฆาตกรรมในพระราชวังอีกด้วย

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล

…

ทางด้านสวี่ชีอันก็พาจงหลีออกจากโถงจินอวี้ กำลังจะไปชมห้องของตน ขณะที่จงหลีกำลังเดินอยู่นั้นก็พลันพบว่าสวี่ชีอันหยุดฝีเท้าลง

นางเหลือบมองสวี่ชีอัน จากนั้นมองทางเข้าที่ทำการปกครองตามสายของเขา มีกลุ่มหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางข้ามธรณีประตูอยู่ตรงนั้น…ล้วนชะงักอยู่ตรงนั้นทั้งสิ้น ราวกับรูปปั้นหิน

เมื่ออารมณ์ของสหายร่วมงานค่อยๆ สงบลง สวี่ชีอันก็โอบไหล่ของซ่งถิงเฟิงพร้อมเอ่ย “ตอนค่ำไปหาความสุขที่สำนักสังคีตกัน”

ใครจะรู้ว่าซ่งถิงเฟิงจะส่ายหัวพร้อมเอ่ย “ข้าจะไม่ไปสำนักสังคีตอีกแล้ว”

เขาเหลือบมองสวี่ชีอันพร้อมเอ่ยวาทะที่เปี่ยมไปด้วยคุณธรรม “ข้าไม่ใช่ข้าคนเดิมแล้ว ซ่งถิงเฟิงในตอนนี้จะเป็นคนที่มุ่งมั่นแสวงหาความก้าวหน้าและมุมานะฝึกฝน หนิงเยี่ยน เจ้าเปลี่ยนไป ข้าก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เจ้ามิอาจมองข้าด้วยสายตาแบบเดิมได้”

สวี่ชีอันจ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ ในหนึ่งเดือนหลังจากที่เขาเสียชีวิต ซ่งถิงเฟิงสุขุมและทรหดหนักแน่นขึ้นมากนัก

หลี่อวี้ชุนเปิดปากชม “ถิงเฟิงพูดถูก การเดินทางไปอวิ๋นโจวรอบนี้ เจ้าเปลี่ยนไปมากที่สุด ข้าปลื้มใจนัก”

ซ่งถิงเฟิงหัวเราะอย่างสุขุม

สวี่ชีอันปรบมือ มองไปรอบๆ ฝูงชนพร้อมเอ่ย “หลังจากทุกคนรายงานแล้ว คืนนี้ไปดื่มสุราที่สำนักสังคีตด้วยกันเถอะ ข้าเลี้ยงเอง”

พูดจบสวี่ชีอันก็โอบไหล่ของจูกว่างเสี้ยวพร้อมเอ่ย “ข้ายังติดหนี้เจ้าที่สำนักสังคีตอยู่ห้าครั้ง เคยลงชื่อเป็นหลักฐานไว้”

สหายร่วมงานต่างยินดี

ซ่งถิงเฟิงกลืนน้ำลาย “หนิงเยี่ยน หลักฐานชื่อข้าก็มีข้าเช่นกันนะ…คืนนี้ข้าก็จะไปดื่มสุราที่สำนักสังคีตเช่นกัน”

“เจ้าไปไม่ได้”

สวี่ชีอันสีหน้าจริงจัง แล้วเอ่ยวาทะที่เปี่ยมไปด้วยคุณธรรม “เจ้าไม่ใช่ซ่งถิงเฟิงคนเดิมแล้วนี่ ไม่แยแสต่อเรื่องดื่มสุราหาความสำราญอีกต่อไป เจ้าคือซ่งถิงเฟิงที่มุ่งมั่นแสวงหาความก้าวหน้า”

…

ฐานที่ตั้งของกลุ่มผู้ส่งสารสำนักพุทธคือจุดพักเปลี่ยนม้าซานหยางของแดนประจิม ซึ่งเป็นจุดพักเปลี่ยนม้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองชั้นนอก มีสองเรือนรับรอง ต้นหลิวเก่าแก่กว่าร้อยปีสามต้นปลูกอยู่ในลาน จึงได้ชื่อนี้มา

ทหารส่งสารของจุดพักเปลี่ยนม้าเดินออกมาจากประตูใหญ่ มองซ้ายแลขวาอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเข้าไปในตรอกเล็กๆ อย่างเงียบเชียบ

ในตรอกมีชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลยืนอยู่ เขาใช้มือข้างหนึ่งกดมีด หลังพิงกำแพง ถือเศษเงินรออยู่นาน

“ใต้เท้า นี่คือรายชื่อของกลุ่มส่งสารแดนประจิมในครั้งนี้ นามภิกษุของปรมาจารย์ผู้นำกลุ่มคือ ตู้เอ้อร์”

ทหารส่งสารยื่นเอกสาร สายตากวาดมองที่เศษเงินพร้อมเอ่ย “ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์เพิ่งถูกเรียกเข้าวัง ไม่ได้อยู่ที่จุดพักเปลี่ยนม้า”

“ทำดีมาก”

สวี่ชีอันดีดปลายนิ้ว เศษเงินเหวี่ยงออกเป็นเส้นโค้ง ทหารส่งสารรับได้อย่างแม่นยำพร้อมเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม “ขอบคุณใต้เท้า”

หลังจากไล่ทหารส่งสารไป สวี่ชีอันก็ถอดเครื่องแบบหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หยิบจีวรจากในเศษชิ้นส่วนหนังสือปฐพีขึ้นมาสวมใส่

เขาลูบผมสั้นเกรียนของตน ในใจเดือดดาลยิ่ง แต่แล้วก็เอ่ยปลอบใจตนเองว่าประเดี๋ยวก็ยาว

หลังจากนั้นไม่นาน ภิกษุรูปงามสมชายชาตรีก็เดินออกมาจากตรอกเล็ก จีวรโบกสะบัด

เมื่อมาถึงประตูทางเข้าจุดพักเปลี่ยนม้า คนเฝ้าประตูไม่ใช่ทหารส่งสาร แต่เป็นภิกษุหนุ่มสองรูป

“ศิษย์พี่ผู้นี้มีนามว่าอะไร”

ภิกษุหนุ่มสองรูปเดินเข้ามาขวางทางเอาไว้

สวี่ชีอันพนมมือท่องนามภิกษุ “อมิตาพุทธ อาตมาเหิงหย่วนจากวัดมังกรเขียว เมื่อทราบว่านิกายร่วมสำนักมาจากแดนประจิม จึงตั้งใจมาเยี่ยมเยียน”

เหิงหย่วนจากวัดมังกรเขียว…ภิกษุหนุ่มทั้งสองนั้นก็ใช่ว่าจะตบตาได้ จ้องมองสวี่ชีอันพร้อมเอ่ย “ศิษย์พี่เหิงหย่วนไม่เคยรักษาศีลหรือ”

“สิ่งที่อาตมาบำเพ็ญคือจอมยุทธ์ภิกษุ” สีหน้าของสวี่ชีอันแสดงออกราว ‘ถูกครอบครัวล่วงรู้ความลับของตน’

ภิกษุสองรูปไม่ได้สงสัยสิ่งใดอีก น้ำเสียงเกรงใจขึ้นในทันใด “ศิษย์พี่เหิงหย่วน เชิญด้านใน!”

……………………………………………

[1] mmp เป็นอักษรย่อของแสลงจีน ย่อมาจากคำว่า 妈卖批 ซึ่งเป็นคำด่าของคนจีน

[2] เป็นท่อนหนึ่งของเพลง《突然好想你》