ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 29

เขาเหลือบมองญาติผู้น้อง ฝ่ายหลังสีหน้าเรียบเฉย

“ผู้อาวุโสทั้งสองมีเมตตา หนิงเยี่ยนเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่ง แต่ข้าฝึกฝนวิทยายุทธ ในวัยเด็กแม้จะเคยเรียนหนังสือ แต่เวลานี้ได้ละเลยการเรียนมานานแล้ว” สวี่ชีอันไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์จึงไม่กล้าตอบรับ

“ไม่เป็นไร การศึกษาหาความรู้เป็นเรื่องที่ทำได้ตลอดชีวิต ถึงอย่างไรก็ไม่มีคำว่าสายเกินไป” หลี่มู่ไป๋หัวเราะพร้อมกับลูบเคราแพะ

เมตตาข้ามากขนาดนี้เลยหรือ…สวี่ชีอันรู้สึกตกใจ

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็คิดอะไรขึ้นมาได้ มองดูญาติผู้น้องอีกครั้งหนึ่ง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “จริงดั่งท่านกล่าว การเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด ข้าน้อยมีพรสวรรค์ในการเรียนจริงๆ ขอบคุณท่านทั้งสองที่ชื่นชอบข้า หากข้าไปอยู่ที่สำนัก จะต้องเป็นผู้มาทีหลังที่ก้าวล้ำหน้าผู้อื่น เก่งกว่าฉือจิ้วอย่างแน่นอน”

เมื่อสวี่ฉือจิ้วได้ยินดังนั้นก็ทำเสียง ‘ฮึ’ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งทะนงว่า “อาจารย์และท่านมู่ไป๋ชื่นชอบบทกวีของเจ้าต่างหาก เช่นบทกวี ‘ศาลาเหมียนหยางส่งหยางกงสู่ชิงโจว’ ”

พูดจบ ใบหน้าของสวี่เอ้อร์หลางก็บึ้งตึง ไม่กล้ามองหน้าอาจารย์และหลี่มู่ไป๋ จึงก้มหน้าเล็กน้อย

ศาลาเหมียนหยางส่งหยางกงสู่ชิงโจว…หยางกง…ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง…สวี่ชีอันทำเป็นเล่นตัวบวกนิสัยปากร้ายของเขา เมื่อได้ยินเช่นนี้เขาก็เข้าใจสถานการณ์แล้ว

เกิดความคิดหาคำตอบอีกครั้งก็เข้าใจเจตจำนงของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสอง

นี่เป็นทางลัดที่จะได้บันทึกชื่อลงในประวัติศาสตร์ พิจารณาจากเพื่อนร่วมชั้นที่ชื่อวางหลุนก็รู้แล้ว สหายคนนี้ประจบเอาใจหลี่มู่ไป๋จนเป็นที่พึงพอใจแล้วก็มีชื่อเสียงสถิตชั่วนิรันดร์ได้อย่างง่ายดาย แพร่หลายมาจนถึงปัจจุบัน

จากจุดนี้จะเห็นได้ว่า การประจบเอาใจก็นับเป็นวิธีการอย่างหนึ่ง ในสมัยโบราณการพินอบพิเทา ประจบเอาใจสหาย ก็ทำให้มีชื่อเสียงสถิตชั่วนิรันดร์ แต่ปัจจุบันพินอบพิเทา เอาอกเอาใจผู้หญิงจนสิ้นเนื้อประดาตัว ชื่นชมสมัยโบราณและดูแคลนปัจจุบัน ไม่ถือว่าไม่เป็นธรรม

เส้นทางราชการในสำนักอวิ๋นลู่นั้นลำบากยากเข็ญอย่างไม่มีสิ่งใดจะเทียบได้ ไม่สามารถเป็นขุนนางชั้นสูง ย่อมไม่ได้รับการบันทึกลงในหนังสือประวัติศาสตร์ นี่เป็นเวลาแสดงบทบาทนักกวีของสวี่ชีอันแล้ว

ชายชราสกปรกร้ายกาจมาก…สวี่ชีอันกระตุกมุมปาก รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เพราะเขารับศิษย์ไม่ใช่เพราะชื่นชอบหน้าตาอันหล่อเหลาและท่าทางองอาจของเขา แต่รับเพราะอยากได้บทกวีของเขา

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองท่าทางป่าเถื่อน รอยยิ้มยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

สวี่ชีอันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ขอบพระคุณท่านทั้งสองที่ให้เกียรติ หนิงเยี่ยนเป็นผู้ใฝ่รู้จึงไม่อาจปฏิเสธได้ หลายวันมานี้มีลางสังหรณ์จึงได้แต่งบทกวีดีๆ ไว้หลายบท ข้าขอจัดการเรื่องตรงหน้าก่อน แล้วค่อยไปเยี่ยมอาจารย์ทั้งสอง”

‘อาจารย์ทั้งสอง…’ ญาติผู้พี่ของสวี่ฉือจิ้วกลับฉลาดหลักแหลมกว่าตัวเขา…หลี่มู่ไป๋ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

หากยืนกรานที่จะแย่งชิงศิษย์กับจางเซิ่น อีกฝ่ายนั้นมีสัมพันธ์กับสวี่ฉือจิ้ว โอกาสที่จะชนะของตัวเองนั้นมีไม่มากจริงๆ

คำพูดนี้สวี่ชีอันพูดได้อย่างสวยงาม

“เมื่อเป็นเช่นนี้เราสองคนจะรอเจ้าอยู่ที่สำนักอวิ๋นลู่” หลังจากที่จางเซิ่นพูดจบ เขาก็จ้องมองสวี่ซินเหนียน

“ฉือจิ้วเอ๋ย การฝึกฝนให้ยึดมั่นในคุณธรรมต้องอบรมบ่มนิสัยก่อน เจ้าได้รับการฝึกฝนมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถฝึกฝนตนเองได้…อืม กลับไปคัดคติพจน์และถอดคำพูดของยอดนักปราชญ์สามร้อยจบ อีกสิบวันนำมามอบให้ข้า”

สวี่ซินเหนียนเหมือนถูกฟ้าผ่า

ชายชราเดินจากไปอย่างรวดเร็ว จางเซิ่นหันหลัง เดินออกไป และหายไปในทันที

หลี่มู่ไป๋จงใจอวดฝีมือ ใช้ปลายเท้าวาดวงกลมรอบตัว แล้วมองไปทางสวี่ชีอัน พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ภายในเวลาอันรวดเร็ว ข้าจะหายไปจากที่นี่ ไปอยู่ที่ประตูเมือง”

พูดจบ ร่างของเขาก็หายไปในทันที

สวี่ชีอันเบิกตากว้าง!

“ฉือจิ้ว ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองท่านนี้อยู่ในระดับใด”

สวี่ซินเหนียนยังไม่หลุดพ้นจากความสิ้นหวังเรื่องคติพจน์ของยอดนักปราชญ์สามร้อยจบ อารองจึงพูดว่า “ได้ยินเหนียนเอ้อร์พูดว่าเป็นระดับห้าศีลธรรม ขั้นศีลธรรมและความประพฤติของสำนักขงจื๊อ”

เขาแบ่งปันเรื่องที่เขาเห็นที่นอกเมืองกับหลานชายอย่างกระตือรือร้น

ขอแค่ข้าคุยโวให้มากพอ ในโลกนี้ก็ไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้เช่นนั้นหรือ สวี่ชีอันตกใจอีกครั้ง

สวี่ซินเหนียนถอนใจแรง เหลือบมองต้าหลางอย่างสำนึกผิดแล้วพูดด้วยอารมณ์ไม่ดีว่า “ขั้นศีลธรรมและความประพฤติสามารถควบคุมพฤติกรรมของผู้คน และใช้คำพูดบงการผู้อื่นได้เช่นนั้นหรือ”

“ความสามารถของระดับนี้คือการควบคุมขั้นต้น คือสั่งแล้วต้องปฏิบัติทันที สามารถบิดเบือนกฎต่างๆ ได้ในระดับหนึ่ง ดังนั้นจึงมีอีกชื่อหนึ่งว่า ‘ใช้หนังสือเป็นบ่อนทำลายกฎหมาย’ ”

“แน่นอนว่าวิธีการของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองไม่ใช่ขั้นศีลธรรมและความประพฤติทั่วไปจะสามารถทำได้”

ทหารสองคนฟังอย่างตั้งใจ อารองพูดด้วยความเสียดายว่า “ระบบใหญ่ทุกระบบล้วนมีเรื่องแปลกประหลาดมหัศจรรย์ มีเพียงทหารเท่านั้นที่องอาจน่าเกรงขาม”

‘ดังนั้นจึงหยาบคาย’ …สวี่ซินเหนียนซึ่งเป็นศิษย์ลัทธิขงจื๊อผู้หยิ่งทะนงพิจารณาแล้วว่าคนหยาบคายทั้งสองล้วนสูงส่งกว่าตัวเอง มีเหตุผลเพียงพอที่จะใช้พฤติกรรมหรือวาจาที่หยาบคาย แต่ไม่ได้พูดออกมา

จากนั้น เขาก็พบว่าญาติผู้พี่ของเขากำลังมองเขาด้วยแววตาสุกใส

“เอ้อร์หลาง…”

“หืม”

“ปกติพี่ดีต่อเจ้าเสมอ”

“ก่อนที่พี่ใหญ่จะพูดเช่นนี้ โปรดพิจารณาความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของตัวท่านก่อน”

“พี่มีเรื่องจะขอร้องเจ้าเรื่องหนึ่ง”

“…พูดมา”

“ในอนาคต เมื่อเจ้าบรรลุถึงขั้นศีลธรรมและความประพฤติแล้ว ข้าต้องการคำสัญญาจากเจ้าข้อหนึ่ง”

“…พูดมา”