ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 315

บทที่ 315 ทำลายการแข่งขันอย่างไร? (2)

พระราชวัง

ภายในสวนเต๋อซิน ฮว๋ายชิ่งในชุดกระโปรงสีเขียวนั่งอยู่หลังโต๊ะทรงพระอักษร นางหันหน้าไปกล่าวกับหัวหน้าทหารรักษาพระองค์จากตำหนัก “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าออกไปเถอะ”

หลังจากหัวหน้าทหารองครักษ์จากไป ฮว๋ายชิ่งก็หยัดกายขึ้น เดินไปทางหน้าต่าง ขมวดคิ้วครุ่นคิด “หากเป็นข้า ข้าจะทำลายแผนการนี้อย่างไรดี”

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน นางก็ส่ายหน้าพลางถอนใจ

จากนั้น นางก็คิดอีกครั้งว่า หากเป็นสวี่หนิงเยี่ยน เขาจะทำอย่างไร

…

ภายในโรงเหล้าแห่งหนึ่ง ซุนเย่าเยว่จองห้องส่วนตัวและเชิญสหายร่วมสำนักจากราชวิทยาลัยหลวงมาร่ำสุรา หากแต่เป้าหมายสำคัญก็คืออยากร่วมกันแบ่งปันเหตุการณ์สำคัญที่กำลังสั่นสะเทือนสำนักบัณฑิตแห่งเมืองหลวงตอนนี้

“เช้านี้บิดาข้าได้ส่งคนไปคุมตัวฮุ่ยหยวนสวี่ซินเหนียนมาแล้ว กล่าวกันว่าเขาติดสินบนผู้คุมสอบครั้งนี้”

“ข่าวจริงหรือไม่” บัณฑิตจากราชวิทยาลัยหลวงท่าทางตื่นตะลึง

“แน่นอน ข้าไปที่กรมอาญาเพื่อยืนยันและถามท่านพ่อด้วยตนเอง แม้ว่าจะโดนไล่ให้กลับไปโดยเร็ว แต่รองเจ้ากรมก็เปิดเผยให้ข้าทราบแล้ว ตอนนี้สวี่ซินเหนียนก็อยู่ในคุก รอรับโทษอยู่” ซุนเย่าเยว่กวาดตามองสหายของตน เอ่ยด้วยความภาคภูมิใจ

เขาเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของเจ้ากรมซุน ปัญญาฉลาดเฉลียวไม่น้อย และแข็งแกร่งกว่าพี่น้องคนอื่นๆ แต่เขากลับมีโรคที่รักษาไม่หายขาด นั่นคือนิสัยชอบนินทาว่าร้ายผู้อื่น

ซุนเย่าเยว่ทั้งอิจฉาและโกรธเคืองสวี่ซินเหนียนบัณฑิตสำนักอวิ่นลู่ที่ได้รับตำแหน่งฮุ่ยหยวน ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายถูกคุมขังในข้อหาฉ้อโกงข้อสอบเคอจวี่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขามีความสุขเพียงไร

“ฆ้องเงินสวี่ชีอันนั้นไม่ใช่ลูกผู้ชาย มันอาศัยบารมีของเว่ยกง สำแดงฤทธาอวดอ้างอำนาจไปทั่วเมืองหลวง และเขียนบทกวีเหยียดหยามพ่อของข้า น่าแทงให้ตายด้วยดาบสักพันเล่ม”

ซุนเย่าเยว่ฟาดมือลงบนโต๊ะ แล้วส่งเสียงหัวเราะเยาะ “หากกำจัดเขาไม่ได้ ก็กำจัดญาติผู้น้องของเขาแล้วกัน ฮ่าๆๆ ดื่มๆ”

เมื่อบัณฑิตของราชวิทยาลัยหลวงทราบข่าวเรื่องนี้ก็ทั้งแปลกใจและสะใจในคราวเดียว ฮุ่ยหยวนที่สอบคัดเลือกช่วงวสันต์ผ่านเข้ารอบนั้นมาจากสำนักอวิ๋นลู่ เช่นนี้ศักดิ์ศรีของบัณฑิตเหล่าราชวิทยาลัยหลวงไปอยู่ที่ใด

จะต้องเป็นการฉ้อโกงเท่านั้น ฉ้อโกงอย่างแน่นอน ไม่มีเหตุผลอื่นใดที่ยอมรับได้

“พี่ซุน มีความสุขคนเดียวไม่เท่ามีความสุขร่วมกันนะ เรื่องน่ายินดีเช่นนี้ พวกเราช่วยกันกระจายข่าวไปให้ทั่วดีกว่า”

“ตกลง ตามที่เจ้าว่า เจอกันคืนนี้ที่สำนักสังคีต”

หลังจากรับประทานอาหารและร่ำสุรากันจนอิ่มหนำสำราญแล้ว ซุนเย่าเยว่ก็ออกจากโรงเหล้ามาด้วยความเมามาย แล้วเดินไปขึ้นรถม้าที่จอดอยู่ด้านนอกโดยมีบ่าวคอยช่วยประคองร่างอยู่ไม่ห่าง

ขณะที่เขากำลังจะงีบหลับ สายตาก็พลันเหลือบไปแมวสีส้มตัวหนึ่งนั่งอยู่บนหมอนนุ่ม ม่านตาสีเหลืองอำพันของมันนั้นจ้องตรงมาทางเขา

ไม่มีการเคลื่อนไหวใด รถม้ายังคงเคลื่อนไปข้างหน้า ทันใดนั้น หน้าต่างก็เปิดออก แมวสีส้มกระโดดออกไป หางของมันสะบัด ก่อนที่ร่างของมันจะหายลับไปท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน

…

กรมอาญา

เจ้ากรมซุนเรียกเจ้าพนักงานเข้ามาเอ่ยถาม “เข้าไปที่คุก ตรวจสอบดูว่าสวี่ซินเหนียนรับสารภาพแล้วหรือยัง”

เจ้าพนักงานรีบนำคำสั่งไปถ่ายทอด หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง เขาก็กลับมารายงานอีกครั้ง “เรียนท่านเจ้ากรม สวี่ซินเหนียนยืนกรานหนักแน่น ทุบตีอย่างไรก็ไม่ยอมรับสารภาพเลยขอรับ”

“เช่นนั้นคงจะยังไม่ทรมานมากพอ” เจ้ากรมซุนแค่นเสียง “ให้เขาได้ลิ้มรสความทรมานแสนสาหัส ประเดี๋ยวก็หลุดปากออกมาเอง”

“ขอรับ”

เจ้าพนักงานก้าวออกไป ตอนนั้นเองใครบางคนก็พุ่งเข้ามาทันที คนผู้นี้แต่งกายหรูหรา ผมสีขาวโพลน เขาปราดเข้ามาด้วยความเร็วปรี่จนสะดุดเข้ากับขอบประตูทีหนึ่ง

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่” เจ้ากรมซุนขมวดคิ้วถาม

คนผู้นี้เป็นพ่อบ้านจากจวนสกุลซุน คอยรับใช้อยู่ข้างกายของเจ้ากรมซุนมานับหลายสิบปีแล้ว

“นายท่าน เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ” บ่าวผู้นี้ร่ำไห้ เอ่ยเสียงสะอื้น “คุณชาย หายตัวไปขอรับ”

“อะไรกัน เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

สีหน้าของเจ้ากรมซุนแปรเปลี่ยนเล็กน้อย ลุกเดินเข้ามา แล้วจ้องเขม็งไปทางบ่าวรับใช้ ถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน”

“บ่าวที่ติดตามคุณชายกลับมาที่จวนแล้วรายงานว่า วันนี้คุณชายชวนสหายไปสังสรรค์ที่สำนักสังคีต แต่หลังจากแยกย้ายกันแล้ว ก็ขึ้นรถม้า…จากนั้นก็หายตัวไปเลยขอรับ หลังจากรถม้ามาถึงจวนแล้วจึงพบว่าไม่มีใครอยู่ข้างในรถม้าเลย”

พ่อบ้านชรามือไม้เงอะงะด้วยทำอะไรไม่ถูก เขาลนลานกล่าวต่อท่าทางระแวดระวัง “หลายคนบอกว่า บางที บางทีคุณชายอาจจะไปล่วงเกินใครเข้า?”

มีกฏที่รู้กันในแวดวงขุนนางว่าหากเป็นการต่อสู้ทางการเมืองแล้วจะไม่มีการโยงครอบครัวเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเด็ดขาด ไม่ใช่เพราะบรรทัดฐานทางศีลธรรมสูงส่งแต่อย่างใด แต่หากเราทำลงไป คนอื่นก็จะเอาคืนหนักกว่าเดิม

และจะถูกตราหน้าว่าเป็นพวกนอกคอกด้วยเหตุนี้ และถูกตัดขาดจากวงสังคมไปด้วย

อำนาจของกฎปากเปล่านี้มีผลอย่างมาก และแม้แต่ราชสำนักเองก็เห็นชอบ ไม่มีการบัญญัติอย่างชัดเจนตายตัว เพราะเป็นเรื่องที่ไม่อาจพูดกันอย่างเปิดเผยได้

อย่างไรก็ดี ต้าฟ่งยังมีกฎระเบียบข้อหนึ่ง คือไม่ว่าจะเป็นขุนนางคนใดเมื่อเข้าสู่เมืองหลวงเพื่อรับราชการแล้ว บิดามารดา ภรรยา และบุตรของคนผู้นั้นก็จะต้องตามเข้ามาอาศัยในเมืองหลวงด้วยเช่นกัน

จุดประสงค์ของกฎเกณฑ์นี้คืออะไร?

กฏเกณฑ์นี้จะปูทางไปสู่กฏปากเปล่าที่ว่า เพื่อแสดงให้เห็นว่ากฏที่ว่านั้นศักดิ์สิทธิ์เพียงไร

ล่วงเกินใครบางคนเข้างั้นหรือ…เจ้ากรมซุนพึมพำกับตนเอง ในหัวผุดชื่อของสวี่ชีอันขึ้นมาทันที

“บัดซบ!”

เจ้ากรมซุนตะคอกดังลั่น เคราสั่น ด้วยไม่อาจข่มกลั้นโทสะไว้ได้ “เจ้าคิดว่าการลักพาตัวบุตรชายของข้า จะทำให้ทางการยอมอ่อนข้อให้อย่างนั้นหรือ? เจ้าโง่ เจ้าหาเรื่องใส่ตนเองแล้ว! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับบุตรชายของข้า ข้าจะทำให้เจ้าไร้ที่ยืนต่อไปในเมืองหลวง ไม่สิ ทั้งครอบครัวของเจ้าต้องพินาศ”

หลังจากส่งเสียงคำรามเช่นนั้นออกมา เจ้ากรมซุนก็กวาดของทุกอย่างบนโต๊ะลงไปเพื่อระบายโทสะที่อัดอั้นอยู่ในอก ‘เพล้ง’ เสียงถ้วยชา ที่ฝนหมึกร่วงแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย รวมถึงหนังสือ และกระดาษต่างๆ ก็กระจัดกระจายไปทั่วห้อง

พ่อบ้านชราเงียบเสียง ไม่กล้าเอ่ยขัดและขยับเขยื้อน เขาอยู่กับนายท่านมานานหลายปีแล้ว ย่อมรู้จักนิสัยดี

ท่าทางเดือดดาลนั้น ทั้งหมดล้วนมาจากคนคนเดียว นั่นก็คือสวี่ชีอัน

ตอนนั้นเอง เจ้ากรมซุนก็รวบชายเสื้อขึ้นเล็กน้อย แล้ววิ่งออกไปด้านนอกทันทีโดยไม่สนใจอายุของตนในตอนนี้เลย

“นายท่าน ถ้าท่านต้องการสิ่งใด บ่าวจะรีบไปจัดการให้ขอรับ…” พ่อบ้านชรารีบวิ่งตามออกไป เอ่ยเสียงดัง

แต่เจ้ากรมซุนไม่สนใจเขาเลยสักนิด เขาคำราม “ใครก็ได้ ใครก็ได้ ไปที่คุกเดี๋ยวนี้ ไปดูที่คุก หยุดการลงทัณฑ์ หยุดการลงทัณฑ์…”

ท้องฟ้าเหนือกรมอาญาตอนนี้กึกก้องด้วยเสียงของเจ้ากรมซุน “หยุดการลงทัณฑ์”

…

เจ้ากรมซุนยอมทำตาม “ใต้เท้าจื่อ ข้าจะเชื่อท่านได้อย่างไร”

สวี่ชีอันค่อยๆ ย่างสามขุมเข้าไปช้าๆ แล้วหยิบขนมชิ้นหนึ่งบนโต๊ะใส่ปาก เอ่ยเสียงเรียบ

“ท่านเจ้ากรมซุนมีทางเลือกอื่นอีกรึ? จะเชื่อหรือไม่เชื่อ ท่านก็ต้องทำในสิ่งที่ข้าต้องการ เว้นเสียแต่ว่าท่านจะไม่อยากได้บุตรชายคืน ข้าไม่ได้ขอให้ทันช่วยให้สวี่ซินเหนียนพ้นผิด แต่ข้าขอให้ท่านไม่ทำเรื่องไร้สาระที่ไม่จำเป็น ไม่ใช่เรื่องยากเลย”

เขาเดินไปหยุดอยู่เบื้องหน้าเจ้ากรมซุน เช็ดมือกับเสื้อคลุมสีแดงเบาๆ แล้วเอ่ยเสียงเข้ม “อย่างที่ท่านว่า ข้าเองก็มีครอบครัวเหมือนกัน”

ไม้ตายนี้เว่ยเยวียนเป็นผู้สอนเขา แต่วิธีการและแผนการนั้นเขาเป็นคนคิด หาใช่แผนการของเว่ยเยวียนไม่

การที่ไม่ทำอะไรเลยแต่หวังว่าคู่ต่อสู้จะมีจิตใจเมตตาเป็นเพียงความเพ้อฝันของคนโง่เท่านั้น การเย้ยหยัน และการต้อนรับอย่างเย็นชาที่ได้รับจากกรมอาญาเมื่อเช้านี้เป็นข้อพิสูจน์ที่เที่ยงแท้

หากต้องการเอาชนะศัตรู ก็ต้องจับจุดอ่อนให้ได้

และจุดอ่อนโดยส่วนมาก ก็ย่อมเป็นเลือดเนื้อเชื้อไข อย่างไรก็ดี การทำร้ายคนในครอบครัวนั้นเป็นข้อห้าม เช่นนั้นสวี่ชีอันจึงต้องพิจารณาเรื่องนี้อย่างรอบคอบ

ดังนั้น เขาจึงไม่คิดอย่างไร้เดียงสาว่าจะเอาซุนเย่าเยว่มาเป็นข้อต่อรองเพื่อช่วยเอ้อร์หลางพ้นผิดแต่อย่างใด เพียงแต่ใช้ซุนเย่าเยว่มาทำข้อตกลงกับเจ้ากรมซุนเท่านั้น เมื่อเป็นเช่นนี้ เรื่องยากก็จะค่อยๆ คลี่คลายจนง่ายขึ้นเอง

หากเจ้ากรมซุนผิดคำ เอาความแค้นไปลงที่สวี่เอ้อร์หลาง เช่นนั้นสวี่ชีอันก็พูดจริงทำจริง เจ้ากรมซุนจะได้ส่งศพลูกชายตนเองก็คราวนี้ล่ะ

จนถึงตอนนี้ ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ ต้องขอบคุณแผนการที่วางไว้อย่างดีในครั้งนี้

เจ้ากรมซุนพ่นลมหายใจ “ข้าจะเชื่อเจ้าสักครั้ง ข้าจะไม่ทรมานเอ้อร์หลางอีก เช่นนั้นก็หวังว่าตอนที่บุตรชายของข้ากลับจวน เขาจะปลอดภัยทุกส่วน ไม่อย่างนั้น เจ้าต้องชดใช้ผลที่ตามมา”1

“ย่อมเป็นเช่นนั้น” สวี่ชีอันแค่นเสียงกล่าว

“แต่ข้ายังไม่ไว้ใจเจ้า ข้าขอเข้าพบสวี่ซินเหนียน เจ้าไปจัดการให้ด้วย” สวี่ชีอันกล่าวพลางเดินไปทางประตูอย่างไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม ก่อนจะหันหน้ากลับมาคลี่ยิ้มอีกครา

“จริงสิ ใต้เท้าจื่อ…เรียกได้ดี”

ใบหน้าของเจ้ากรมซุนมืดครึ้ม เคราสั่นด้วยความโกรธ

…

‘กริ๊กๆๆๆ…’

เสียงโซ่ตรวนดังสะท้อน ขณะที่ผู้คุมเปิดประตูนำทางไปสู่คุก อากาศเปียกชื้นและเน่าเหม็นก็ลอยแตะจมูกทันที

สวี่ชีอันเดินผ่านทางเดินมืดมิดตามหลังผู้คุม จนมาถึงห้องขังที่สวี่ซินเหนียนอยู่

สวี่ซินเหนียนหลับตาสนิท เอนหลังพิงกำแพง เขาสวมชุดนักโทษ ใบหน้ายามนี้ซีดเผือด ร่างกายเปรอะเปื้อนเลือด

เห็นท่าทางอันน่าสังเวชของญาติผู้น้องเป็นเช่นนี้ ใบหน้าของสวี่ชีอันก็สลดลงไป เขามาช้าไปก้าวหนึ่ง ไม่อย่างนั้นเอ้อร์หลางคงไม่ต้องถูกทรมานเช่นนี้

เขาประเมินความใจร้อนของเจ้ากรมซุนที่คิดจะแก้แค้นตนต่ำเกินไป

สวี่ชีอันเอ่ยแผ่วเบา “เอ้อร์หลาง เอ้อร์หลาง…”

สวี่เอ้อร์หลางตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง สงสัยว่าเขาได้ยินผิดไปหรือไม่ ก่อนจะลืมตาโพลง

………………………………………………………..