ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 325

บทที่ 325 เหตุการณ์ในอดีตของตระกูลซู

เว่ยเยวียนเดินออกมาคำนับ กล่าวเสียงดัง “หากไม่มีสงคราม เหล่าทหารจะเพาะปลูกในที่ดินกองทัพ และแจกจ่ายกันเอง เมื่อสงครามเริ่มต้นขึ้น ราชสำนักจำเป็นต้องจัดสรรอาหาร และเสบียงทางการทหารให้ เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว”

สมุหราชเลขาธิการหวางหรี่ตาและมองเว่ยเยวียนอย่างพินิจพิเคราะห์

ฉู่เซียงหลงยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ในแง่ของสงคราม คำพูดของพวกปัญญาชนเหล่านี้ที่พูดออกมามากมายก็เทียบไม่ได้กับคำพูดของเว่ยเยวียนเพียงคำเดียว

การจัดสรรอาหารและเสบียงทหารสำเร็จ ภารกิจกลับคืนสู่เมืองหลวงของเขาเสร็จสิ้นลงแล้วครึ่งหนึ่ง

หยวนสยง เจ้ากรมการตรวจตราฝ่ายซ้ายถอนหายใจด้วยความโล่งอก และประหลาดใจที่เว่ยเยวียนสนับสนุนแผนของเขา เขารู้ว่าหากทำเช่นนั้น เขาจะสามารถหลีกเลี่ยงเรื่องอื้อฉาวจากคดีทุจริตข้อสอบเคอจวี่ และลอยตัวพ้นผิดได้

คิดดูแล้วเรื่องนี้ก็เป็นไปตามพระประสงค์ของฝ่าบาท ภายในมีชนชั้นสูงคอยส่งเสริม ภายนอกมีเผ่าอนารยชนคอยกดดัน กระแสส่วนใหญ่จะเป็นไปในทิศทางใด แม้แต่พวกขุนนางที่คัดค้านเรื่องนี้ก็เข้าใจสถานการณ์ดี

ทว่าเว่ยเยวียนกลับเปลี่ยนหัวข้อการประชุมโดยไม่คาดคิด “อย่างไรก็ตาม ก่อนจะหารือเรื่องนี้กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลต่อฝ่าบาท”

ทุกคนหันไปตามเสียง และมองที่เขาเป็นตาเดียว

สีหน้าของเว่ยเยวียนยังคงราบเรียบ ไม่สนใจสายตาของเหล่าขุนนาง

จักรพรรดิหยวนจิ่งกล่าวว่า “พูดมาสิ”

“ฆ้องทองแดงใต้บัญชาของกระหม่อม เขาพบกลุ่มชาวยุทธ์ทะเลาะวิวาทกันในเขตชานเมือง เขาตรงปรี่เข้าไปหยุดการวิวาท แต่ใครจะรู้ว่าฝั่งที่มีคนมากกว่า ไม่เพียงแต่จะไม่ยอมรามือ แต่กลับตัดหัวคนและหนีไปเสีย”

เว่ยเยวียนพูดด้วยน้ำเสียงดังก้องชัดถ้อยชัดคำ ราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดมาเป็นเรื่องจริง “ผู้ตายก่อนจะสิ้นลมได้ตะโกนออกมาประโยคหนึ่งว่า ‘แดนเหนือพลิกผัน’ ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเว่ยเยวียน ท่าทางของเหล่าขุนนาง รวมทั้งจักรพรรดิหยวนจิ่งก็เปลี่ยนไป

ฉู่เซียงหลงหันศีรษะอย่างรวดเร็ว จ้องไปที่เว่ยเยวียนและถอนสายตาทันที ไม่กล้าทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคือง และพูดออกมาอย่างติดขัด

“แดนเหนือย่อมพลิกผันอยู่แล้ว พวกคนป่าเถื่อนปล้นสะดมและก่อสงครามทุกหนแห่ง…”

ใบหน้าของเว่ยเยวียนสงบ “ดังนั้นเมื่อเผ่าอนารยชนสังหารเลือดหมู่สามพันลี้ที่ทางเหนือ ท่านฉู่จึงเลี่ยงโดยการใช้คำว่าเผา ฆ่า ปล้นสะดมหรือ”

ประโยคนี้ทำให้ทุกคนตกใจ จักรพรรดิหยวนจิ่งลุกขึ้นจากเก้าอี้และจ้องมองตรงไปยังขุนนางชุดเขียวท้องพระโรง

“เว่ยเยวียน เจ้าจงแถลงไขให้ชัดเจน สังหารเลือดหมู่สามพันลี้คืออะไร…ฮะ?!”

ฉู่เซียงหลงรีบพูดว่า “ฝ่าบาท ไม่ มีเรื่องอะไรแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ…”

“เจ้าหุบปาก!”

จักรพรรดิหยวนจิ่งยกมือขึ้นเพื่อขัดจังหวะ มองเขาอย่างเย็นชา แล้วหันไปหาเว่ยเยวียน “เจ้ามีหลักฐานอะไร”

เว่ยเยวียนเอื้อมมือเข้าไปในแขนเสื้อของเขา หยิบถุงเครื่องหอมออกมา ปลดเชือกสีแดงออก ควันเบาบางที่ม้วนงออ้อยอิ่งกลางอากาศ กลายเป็นชายที่มีใบหน้าพร่ามัวและนัยน์ตาหมองคล้ำ ปากพูดพึมพำ

“สังหารเลือดหมู่สามพันลี้ สังหารเลือดหมู่สามพันลี้ ราชสำนักโปรดส่งกำลังพลไปปราบปราม…”

เว่ยเยวียนกล่าวต่อ “กระหม่อมนำศพของชายผู้นี้มาด้วย อยู่นอกประตูพระราชวัง ฝ่าบาท สามารถส่งคนไปชันสูตรพลิกศพได้ ชายคนนี้มาจากแดนเหนือ”

ในห้องทรงพระอักษร เกิดความเงียบสงัดขึ้น

จักรพรรดิหยวนจิ่งลุกขึ้นอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขามืดมนราวกับน้ำลึก ตรัสทีละคำ “ชันสูตรศพ!”

ขันทีชราก้มศีรษะและรีบกลับไปสั่งการ ราวกับว่าเขากำลังวิ่งหนี ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงออกไป

จักรพรรดิหยวนจิ่งนั่งลงบนบัลลังก์มังกรสูง สีหน้ามืดมน ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกแม้แต่ประโยคเดียว เหล่าขุนนางเบื้องล่างส่งสายตาถึงกันอย่างเงียบงัน ใบหน้าของฉู่เซียงหลงซีดเซียว จ้องมองเว่ยเยวียนจากหางตาของเขา

หลังจากรอคอยอย่างทรมานเป็นเวลาสี่ชั่วโมง ขันทีชรากลับมาและกระซิบข้างหูของจักรพรรดิหยวนจิ่ง

จักรพรรดิหยวนจิ่งนิ่งเงียบอยู่นาน แล้วตรัสช้าๆ “โหรแห่งสำนักโหราจารย์จะเข้าวังมาสอบสวน ข้าเหนื่อยล้าเต็มที พวกเจ้าไปรอที่ห้องโถงด้านข้างเพื่อพักผ่อนสักครู่เถอะ”

เขาจ้องมองที่ฉู่เซียงหลง ก่อนตรัสด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เจ้าอยู่ที่นี่”

พูดแล้วเขาก็ลุกขึ้นก่อนออกจากห้องทรงพระอักษร

ขันทีพาเหล่าขุนนางไปพักผ่อนที่ห้องโถงด้านข้าง

…

ภายในห้องโถง

เจ้ากรมการคลังถือถ้วยชา จิบชาไปอึกหนึ่ง ก่อนจะหันมองไปยังเว่ยเยวียนที่แสดงสีหน้าไร้อารมณ์ ลองถามเป็นการหยั่งเชิง “เว่ยกง เรื่องเมื่อครู่เป็นเรื่องจริงหรือ”

เหล่าขุนนางมองไปที่เว่ยเยวียน เขาเผยสีหน้าจริงจังและมองกลับไปที่เจ้ากรมการคลังอย่างเย็นชา “ใต้เท้าจ้าวคิดว่าข้ามาที่นี่เพื่อล้อเล่นอย่างนั้นหรือ”

“ไม่กล้า ไม่ใช่อย่างนั้น”

เจ้ากรมการคลังถอนหายใจ “สังหารเลือดหมู่สามพันลี้ หากเรื่องร้ายแรงขนาดนี้เป็นเรื่องจริง ทางภาคเหนือตายตกไปแล้วกี่คน บุตรในเงามืดที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลได้ถูกส่งไปประจำที่นั่น แต่เหตุใดถึงไม่ได้รับข่าวคราวอะไรเลย”

เว่ยเยวียนไม่ตอบสนองต่อการลองเชิงของเจ้ากรมการคลัง

สมุหราชเลขาธิการหวางหรี่ตาและเคาะโต๊ะด้วยนิ้ว ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เวลาผ่านไปสองชั่วก้านธูป ขันทีชราก็เข้าไปในห้องโถงด้านข้างและกล่าวด้วยความเคารพ “ฝ่าบาทเชิญท่านทั้งหลายกลับไปที่ห้องทรงพระอักษร”

ต่อมาโหรชุดขาวแห่งสำนักโหราจารย์ได้สอบสวนฉู่เซียงหลง คำตอบนั้นเป็นไปตามคาด ทุกอย่างที่ฉู่เซียงหลงกล่าวล้วนเป็นความจริง

อ๋องสยบแดนเหนือเอาชนะชนเผ่าเถื่อนทางตอนเหนือได้ ทว่ากลยุทธ์การรบแบบกองโจรของชนเผ่าเถื่อนทางตอนเหนือได้นำปัญหาใหญ่มาสู่อ๋องสยบแดนเหนือ และทำให้กองทัพชายแดนเหนืออ่อนล้า

กองทัพชนเผ่าเถื่อนถูกปิดกั้นอยู่นอกชายแดน สังหารเลือดหมู่สามพันลี้ก็จะยุติโดยปริยาย

ในห้องทรงพระอักษร บรรยากาศผ่อนคลายลงทันที ทุกคนต่างถอนหายใจออกด้วยความโล่งอก

“เฮ้อ!”

ฉู่เซียงหลงสูดอากาศเย็นเข้าไป “ข้าไม่รู้ว่าเว่ยเยวียนได้ข่าวมาจากไหน เกือบจะทำให้ฝ่าบาทและเหล่าขุนนางเข้าใจผิดเกี่ยวกับไหวอ๋องเสียแล้ว ข้าแอบคิดว่าไหวอ๋องคงไม่ได้ทำให้เว่ยกงขุ่นเคืองใช่หรือไม่”

เว่ยเยวียนไม่สนใจ ก้าวออกมาแล้วพูดเสียงดัง “เรื่องนี้สำคัญมาก สิ่งที่คนผู้นี้กล่าวอาจเป็นความจริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเหตุการณ์ในแดนเหนือจะเป็นไปตามที่เขาพูด”

ฉู่เซียงหลงเลิกคิ้วและกำลังจะโต้กลับ แต่เห็นสมุหราชเลขาธิการหวางเดินออกมาและกล่าวเป็นเชิงเห็นด้วย

“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าคำพูดของเว่ยกงมีเหตุผล เรื่องนี้ใหญ่หลวงนัก ไม่สามารถละเลยได้ จะต้องมีการตรวจสอบอย่างละเอียด”

เหล่าขุนนางค่อยๆ คล้อยตามการโน้มน้าวของสมุหราชเลขาธิการหวางและเว่ยเยวียน

จักรพรรดิหยวนจิ่งไตร่ตรอง “ในความเห็นของพวกเจ้า จะตรวจสอบเรื่องนี้อย่างไร”

สมุหราชเลขาธิการหวางกล่าวว่า “ฝ่าบาท โปรดใช้แผนการขนส่งเสบียงอาหารไปยังฉู่โจวตามเดิม แต่ในขณะเดียวกัน โปรดส่งคณะทูตติดตามขบวนเดินทางไปยังแดนเหนือเพื่อสอบสวนคดีอย่างถี่ถ้วนด้วย”

เว่ยเยวียนกล่าวว่า “กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิหยวนจิ่งพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้น ก็ทำตามที่พูดเถอะ”

…

จวนสกุลสวี่

ซูซูถือร่มกันแดดสีแดง นั่งอยู่บนชายคา มองไปยังเสี่ยวโต้วติงที่นั่งเก้าอี้ลมอยู่กลางลานบ้าน

ในห้องโถงถัดไป หลี่เมี่ยวเจินได้พูดคุยกับนายหญิงและคุณหนูของบ้านสกุลสวี่

เมื่ออาสะใภ้และสวี่หลิงเยวี่ยได้ยินว่ามีแขกมาพักที่จวน ความรู้สึกของพวกนางก็ไม่ใคร่ยินดีนัก

คนแรกคิดว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจวนสกุลสวี่คงจะได้เป็นสถานสงเคราะห์ ส่วนคนหลังคิดว่าผู้หญิงคนนี้สวยเกินไป เป็นเหมือนคู่แข่งของตนเอง

นอกจากผู้หญิงในชุดคลุมลัทธิเต๋าแล้ว หญิงสาวในชุดขาวราวกับหิมะที่อยู่ข้างนอกก็ทำให้สวี่หลิงเยวี่ยรู้สึกกระสับกระส่ายไม่แพ้กัน นางรู้สึกว่าด้วยรูปลักษณ์ของนางเอง ไม่ใช่เพียงไม่มีโอกาสชนะ แต่เทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำ

ผู้หญิงที่ถือร่มสีแดงมีเสน่ห์อย่างที่ยากจะอธิบายได้ ถือว่ามีเสน่ห์พิเศษกว่าคนทั่วไป

แต่หลังจากได้ยินว่าหลี่เมี่ยวเจินเป็นผู้ช่วยชีวิตสวี่ชีอัน อาสะใภ้และสวี่หลิงเยวี่ยเปลี่ยนทัศนคติของพวกนางทันที พวกนางแสดงความขอบคุณและยินดีต้อนรับทั้งสองจากใจจริง

“สมแล้วที่บ้านสกุลสวี่เป็นครอบครัวทหาร ข้าเห็นคุณหนูหลิงอินยังเด็กอยู่ แท้ๆ แต่ก็เริ่มเรียนพื้นฐานวรยุทธ์ได้แล้ว” หลี่เมี่ยวเจินเป็นคนเข้าใจโลกเป็นอย่างดี ในระหว่างการสนทนาก็ไม่ลืมประจบประแจงอีกฝ่ายด้วย

เมื่ออาสะใภ้ได้ยินดังนั้นก็ปวดใจมาก นางกล่าวอย่างอับจนหนทาง “ข้าหวังว่านางจะเรียนหนังสือต่ออีกสักสองสามปีมากกว่า ไม่ต้องเชี่ยวชาญรอบด้าน แต่อย่างน้อยขอแค่อ่านออกเขียนได้ก็เป็นพอ แต่เสียดายที่นางโง่เขลาเกินไป”

‘เด็กน้อยถึงแม้จะไร้เดียงสา แต่คงไม่ใช่คนโง่เขลาหรอกกระมัง ญาติผู้น้องของสวี่ชีอันเป็นถึงบัณฑิตจากสำนักอวิ๋นลู่ เขาไม่สอนน้องสาวของเขาให้อ่านออกเขียนได้บ้างเลยหรือ’ หลี่เมี่ยวเจินคิด ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“เมี่ยวเจินมาอาศัยชายคาจวนสกุลสวี่ ในเวลาว่างข้าสามารถช่วยสอนระดับก่อปัญญาให้แก่คุณหนูหลิงอินได้”