ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 337

บทที่ 337 เขา เขาใกล้จะทำสำเร็จแล้วหรือ

“มีขอรับ ศึกระหว่างนิกายสวรรค์และมนุษย์สิ้นสุดลงแล้ว” โหรชุดขาวพูด

เขามองไปยังใต้ดินที่ลึกและเงียบสงบทันที เมื่อเห็นว่าศิษย์พี่หญิงห้าไม่ได้ขึ้นมา เขาก็รีบดึงกลไกลงทันทีและปิดประตูหินช้าๆ

ใต้ดินของหอดูดาวมีค่ายกลที่ท่านโหราจารย์จัดเตรียมไว้ด้วยตัวเองและศิษย์พี่จงก็อยู่ภายในนั้น จึงสามารถปิดกั้นความโชคร้ายได้ แต่หายนะเป็นสิ่งที่ต้องผ่านพ้นไปให้ได้ในท้ายที่สุด เว้นเสียอยากจะอยู่ใต้ดินไปชั่วชีวิต

‘ศึกระหว่างนิกายสวรรค์และมนุษย์สิ้นสุดลงแล้วหรือ’ หยางเชียนฮ่วนพยักหน้าอย่างเสียดาย “พลังต่อสู้ของฉู่หยวนเจิ่นแข็งแกร่งมาก แม้ว่าข้าจะไม่เคยพบหลี่เมี่ยวเจิน แต่คิดว่าก็คงไม่ใช่คนอ่อนแอเช่นกัน ไม่ได้เห็นทั้งสองคนประมือกัน ช่างน่าเสียดายจริงๆ”

เขาขยับท้ายทอยและถามว่า “ใครชนะหรือ”

ในฐานะโหรระดับสี่ บุตรแห่งสวรรค์ เขาค่อนข้างสนใจผลแพ้ชนะของศึกระหว่างนิกายสวรรค์และมนุษย์

“ทั้งสองคนต่างก็ไม่ชนะ” ศิษย์น้องระดับเก้าตอบ

“เสมอหรือ”

ผลลัพธ์นี้ทำให้หยางเชียนฮ่วนรู้สึกประหลาดใจ

“ไม่ขอรับ คนที่ชนะคือคุณชายสวี่ เขาต่อสู้กับศิษย์ผู้โดดเด่นของทั้งสองนิกายสวรรค์และมนุษย์ตัวต่อตัว ภายใต้สายตาของมวลชนที่กำลังจ้องมอง เขาเอาชนะทั้งสองคนและโดดเด่นไม่เป็นสองรองใคร” โหรชุดขาวกล่าว

‘ต่อสู้กับศิษย์ผู้โดดเด่นของลัทธิเต๋าตัวต่อตัวและเอาชนะทั้งสองคนภายใต้สายตาของมวลชนที่กำลังจ้องมอง…’ หยางเชียนฮ่วนหายใจแทบไม่ออก อาศัยประสบการณ์ที่แสดงความสามารถมาหลายปี เขาสัมผัสได้ถึงอานิสงส์ที่ลึกลับอย่างยิ่งจากในนั้น

หยางเชียนฮ่วนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและสั่นเทาเล็กน้อย “เจ้า เจ้าเล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟังอย่างละเอียดที”

“ข้าก็ได้ยินข่าวลือมาเช่นกัน ตอนนั้นข้าไม่ได้ชมการประลองอยู่ในที่เกิดเหตุขอรับ” โหรหนุ่มเล่าว่า

“ที่ตั้งของศึกระหว่างนิกายสวรรค์และมนุษย์คือแม่น้ำเว่ยสุ่ยในชานเมืองหลวง ว่ากันว่าตอนนั้นคุณชายสวี่ก้าวลงเรือลำเล็กมาพร้อมกับเสียงฉินอันกังวานรื่นหู…”

‘ในหัวมีภาพ…’ หยางเชียนฮ่วนหลับตาลงและจินตนาการถึงฝูงชนสองฝั่งพลุ่งพล่าน ตัวเอกสองคนของศึกระหว่างนิกายสวรรค์และมนุษย์กำลังเผชิญหน้ากันอย่างตึงเครียด ทันใดนั้น เสียงฉินที่กังวานรื่นหูก็ดังขึ้น ทุกคนตกตะลึง ชี้ไปทางเงาคนที่ยืนอย่างทระนงอยู่บนหัวเรือและพูดว่า

‘อ้อ เป็นคุณชายหยางแห่งสำนักโหราจารย์’

“ว่ากันว่าคุณชายสวี่ยังขับบทกวีอีกด้วย” โหรหนุ่มปรบมือ

ดวงตาของหยางเชียนฮ่วนส่องประกาย เขาหายใจหอบหนัก ท้ายทอยจ้องมองเขาอย่างเป็นประกายและถามด้วยน้ำเสียงเร่งรีบเล็กน้อย “บทกวีอะไร รีบพูดมา รีบพูดมา!”

โหรหนุ่มนึกขึ้นได้และพูดว่า

“พาดกระบี่ล่องเรือสีขาวในแม่น้ำเว่ย ไม่ใช่เพื่อศัตรูไม่ใช่เพื่อบุญคุณ หมื่นสนามรบขนามตนเองไม่กล่าวถึงคมมีด เกิดออกมาพร้อมกับดวงตาที่เหยียดหยามวีรบุรุษ อดทนเมื่อเห็นบุตรตัวน้อยกลายเป็นเศรษฐีคนใหม่ โกรธเคืองเมื่อขึ้นเวทีประลองค่อยลงมือ กระบี่แยกถนนแห่งชีวิตและความตายออกจากกัน มือทั้งสองครอบงำสวรรค์และมนุษย์”

‘เมื่อเทียบกับบทกวีก่อนหน้านี้ของคุณชายสวี่ ระดับของบทกวีบทนี้กล่าวได้ว่าธรรมดา…’ เขาเพิ่งจะคิดเช่นนี้ จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงหายใจหนักหน่วง

โหรหนุ่มจ้องมองท้ายทอยของหยางเชียนฮ่วน “ศิษย์พี่หยาง”

“บทกวีดี บทกวีดี ระดับความยอดเยี่ยมของบทกวีบทนี้ไม่ด้อยไปกว่าบทกวีครึ่งบทที่เขาขับตอนขวางประตูอู่เหมินในวันนั้นเลย ในบรรดาบทกวีที่สวี่หนิงเยี่ยนเขียน นี่ถือเป็นผลงานชิ้นเอกที่จัดอยู่ในสามอันดับแรกได้”

หยางเชียนฮ่วนพึมพำ

“ไม่ถึงขั้นนั้นๆ” โหรระดับเก้าโบกมือ “ผู้คนข้างนอกต่างพูดว่า บทกวีบทนี้ธรรมดามาก”

หยางเชียนฮ่วนหัวเราะเยาะ “พวกเสเพลพวกนั้นจะไปรู้อะไร บทกวีไม่อาจมองเพียงแค่ผิวเผินได้ ต้องผสมผสานกับสถานการณ์ในตอนนั้นเพื่อชื่นชม เจ้าคิดว่า ทั่วทั้งเมืองหลวงกำลังให้ความสนใจศึกระหว่างนิกายสวรรค์และมนุษย์ ให้ความสนใจฉู่หยวนเจิ่นกับหลี่เมี่ยวเจิน แต่มีใครให้ความสนใจสวี่ชีอันที่เคยสร้างความตื่นตะลึงในพิธีต้าวฮวดบ้าง ไม่มีเลย ดังนั้น ในเวลานี้เอง เขาถึงขับออกมาว่า ‘อดทนเมื่อเห็นบุตรตัวน้อยกลายเป็นเศรษฐีคนใหม่ โกรธเคืองเมื่อขึ้นเวทีประลองค่อยลงมือ’ ”

โหรระดับเก้าครุ่นคิดและรู้สึกว่ามีเหตุผลมาก เขาอารมณ์พลุ่งพล่านเล็กน้อย

“แม้ว่าสวี่หนิงเยี่ยนจะเป็นทหารระดับหก แต่ระดับก็ห่างจากฉู่หยวนเจิ่นกับหลี่เมี่ยวเจินมาก ด้วยเหตุนี้ ‘กระบี่แยกถนนแห่งชีวิตและความตายออกจากกัน มือทั้งสองครอบงำสวรรค์และมนุษย์’ จึงแสดงให้เห็นความทรงพลังอย่างมาก ซึ่งสะท้อนความกล้าหาญอันไม่เกรงกลัวศัตรูที่แข็งแกร่งของนักกวีออกมาอย่างเต็มที่และจิตวิญญาณที่เผชิญหน้าอย่างไม่เกรง” หยางเชียนฮ่วนกล่าวด้วยน้ำเสียงทรงพลัง

“วิเศษมาก!”

โหรชุดขาวปรบมือและพูดว่า “ศิษย์พี่หยางมีความรู้ยิ่งนัก ศิษย์น้องขอชื่นชม”

หยางเชียนฮ่วนถอนหายใจ “คนที่เก่งกาจจริงๆ คือสวี่หนิงเยี่ยน เขาทำให้ตัวเองกลายเป็นที่สนใจของผู้ชมได้และได้รับชื่อเสียงกับความนิยม จุดนี้ ข้าไม่เก่งเท่าเขา”

ในเมื่อสงบสุข เหตุใดจึงเพ้อฝัน

ตั้งแต่รู้จักสวี่ชีอัน หยางเชียนฮ่วนก็มักจะทอดถอนใจเช่นนี้ในใจตลอด

“สวี่ชีอันมักมีโอกาสเช่นนี้เสมอ แต่ข้า สิ่งที่ข้าขาดคือโอกาส” ศิษย์พี่หยางทอดถอนใจ

“ศิษย์พี่หยาง อันที่จริงศึกระหว่างนิกายสวรรค์และมนุษย์ครั้งนี้ ฝ่าบาทส่งคนมาเชิญท่าน อยากให้ท่านออกจากการกักตนไปขัดขวางทั้งสองคน แต่ท่านอาจารย์โหราจารย์ปฏิเสธฝ่าบาทโดยให้เหตุผลว่าท่านถูกปิดผนึกอยู่ใต้ดิน” โหรชุดขาวกล่าว

“?”

หยางเชียนฮ่วนราวกับกลายเป็นหิน ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาเหมือนกับถูกโจมตีอย่างหนักและแทบจะยืนนิ่งไม่ได้ เขาพิงกำแพงล้มลงไปช้าๆ และคุกเข่าลงกับพื้น

“ศิษย์น้อง นี่ นี่พูดจริงหรือ” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“จริงขอรับ ข้าจะโกหกศิษย์พี่ได้อย่างไร” โหรระดับเก้าพูด จากนั้นเขาก็เห็นหยางเชียนฮ่วนเกาหัวอย่างไม่หยุดหย่อน

“ศิษย์พี่หยาง ท่านเป็นอะไรไป”

“สมอง ข้ารู้สึกว่าสมองกำลังสั่น…”

หยางเชียนฮ่วนส่งเสียงครวญครางและเอ่ยคำต่อคำ “ท่าน ท่านอาจารย์โหราจารย์…ท่านอาจารย์ทำร้ายข้าอีกแล้ว!”

…

วันรุ่งขึ้น สวี่ชีอันกลับมาจากสำนักสังคีต ระหว่างทาง เขารับจงหลีกลับมาที่บ้านและตรงกลับไปที่ห้องนอนเพื่อตระหนักรู้และคลายความเหนื่อยล้าสุดท้ายในจิตเดิม

เวลานี้ จงหลีที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงเดินไปที่เตียง ยื่นมือเล็กๆ ออกมาเขย่าไหล่ของเขาและพูดเสียงเบา “ศิษย์พี่หยางมาแล้ว”

หยางเชียนฮ่วนมาหาข้ามีธุระอันใด สวี่ชีอันลืมตาขึ้นและพยักหน้าด้วยความสงสัย “ข้ารู้แล้ว”

เขาออกไปทันที ตรงโต๊ะหินในลานด้านหลัง เขาเห็นหยางเชียนฮ่วนที่ยืนเอามือไพล่หลังอยู่

เสี่ยวโต้วติงจ้องมองแผ่นหลังของหยางเชียนฮ่วนอย่างอยากรู้อยากเห็น นางฉวยโอกาสที่เขาไม่สนใจวิ่งไปตรงหน้าเขา เห็นเพียงแค่แสงสว่างวาบและนางก็กลับมาที่เดิม

เสี่ยวโต้วติงไม่ย่อท้อ นางจ้องมองแผ่นหลังของหยางเชียนฮ่วนเขม็ง บางครั้งก็อ้อมไปทางซ้าย บางครั้งก็อ้อมไปทางขวา บางครั้งก็ไถลทะลุใต้เป้าของเขาไป

แต่ทุกครั้งก็จะถูกส่งกลับไปที่เดิม ไม่ว่าเสี่ยวโต้วติงจะพยายามอย่างไร นางก็ไม่อาจมองใบหน้าของหยางเชียนฮ่วนได้

“ต้าหลาง นี่เพื่อนของเจ้าหรือ”

อาสะใภ้กระเถิบเข้ามาใกล้และบ่นพึมพำ “ไม่รู้ว่าเข้ามาในจวนเมื่อใด ยืนอยู่ตรงนั้นตลอด ไม่ขยับไปไหน คนแปลก”

“นี่คือศิษย์พี่หยางแห่งสำนักโหราจารย์” สวี่ชีอันอธิบาย เมื่อพูดจบ เขาก็ตะโกนไปทางแผ่นหลังของหยางเชียนฮ่วน

“ศิษย์พี่หยาง ท่านมาหาข้า มีธุระอันใดหรือ”

“จ้องมองเจ้า!” หยางเชียนฮ่วนตอบกลับเสียงเรียบ

“จ้องมองข้าหรือ”

“เจ้าแย่งความโดดเด่นกับโอกาสของข้าไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากนี้ข้าจะจับตามองเจ้าตลอดเวลา เมื่อมีโอกาสที่คล้ายกัน ข้าจะชิงกลับมาจากเงื้อมมือของเจ้า” หยางเชียนฮ่วนเอ่ยเสียงขรึม

“วันหนึ่ง ท่านอาจารย์โหราจารย์จะรู้ว่า การเปลี่ยนแปลงรุ่งเรืองตกต่ำไม่แน่นอน อย่ารังแกเด็กยากจน”

อาสะใภ้มองไปทางสวี่ชีอันทันทีและเบ้ปาก “ไม่แปลกใจที่พวกเจ้าเป็นเพื่อนกัน ฮ่าๆ”

ท่าทางราวเทพธิดาของอาสะใภ้ ฮ่าๆ

หลานชายผู้โชคร้ายเช่นต้าหลางก็พูดคำพูดที่คล้ายกันนี้เช่นกันในสมัยนั้น

“เอาที่ท่านสบายใจเถิด”

สวี่ชีอันยักไหล่ จากนั้นก็เห็นเหล่าจางคนเฝ้าประตูเข้ามาที่ลานด้านในและเอ่ยเสียงดัง “ต้าหลาง มีมิตรสหายสองสามคนมาเยี่ยมท่านขอรับ”

เขาตามเหล่าจางมาที่ห้องโถงด้านนอกและเห็นนักบวชเต๋าจินเหลียน หมายเลขหกเหิงหย่วนกับหมายเลขสี่ฉู่หยวนเจิ่นนั่งดื่มชาอยู่ในห้องโถง

“นักบวชเต๋าจินเหลียน พี่ฉู่ ไต้ซือเหิงหย่วน”