ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 347

บทที่ 347 ใครก็ได้ช่วยข้าที

หลังจากพระอาทิตย์ตกดิน ท้องฟ้าที่เคยสดใสตลอดวัน ถูกแทนที่ด้วยรัตติกาล

บนเนินเขาสูง คณะทูตพักก่อกองไฟ ตั้งกระโจมอยู่ที่นี่

พวกสาวๆ ไม่ได้ลงจากรถม้า แต่นอนห่มผ้าบางๆ อยู่ในนั้น สวี่ชีอันและขุนนางระดับสูงคนอื่นๆ พักในกระโจม ส่วนทหารรักษาพระองค์ระดับล่างนอนรอบกองไฟ

โชคดีที่เป็นช่วงกลางฤดูใบไม้ผลิ อากาศตอนกลางคืนไม่หนาวแต่ก็ไม่ร้อน มีลมโกรก ชวนให้กระปรี้กระเปร่า เสียแต่ว่ายุงเยอะไปหน่อย พวกยุงชอบคนบึกบึนเนื้อแน่นแสนโอชะอย่างนี้ยิ่งนัก

เสียง ‘เผียะๆ’ ดังขึ้นไม่หยุดหย่อน เหล่าทหารหาญก่นด่าไปด้วยไล่ยุงไปด้วย

สวี่ชีอันกลับมาจากการลาดตระเวน พบกับภาพตรงหน้า ถึงได้รู้ว่าในคณะทูตไม่มีใครเตรียมสมุนไพรไล่ยุงมาเลย ส่วนใหญ่เอามาแต่ยาจินชวงที่ใช้รักษาอาการบาดเจ็บ และยาแก้พิษที่ใช้กันทั่วไป

ส่วนสมุนไพรไล่ยุง ไม่มีรอบคอบพอที่จะพกมาด้วย

“เหตุใดถึงได้มียุงมากขนาดนี้นะ” เลขาธิการศาลต้าหลี่ในชุดสีขาวก้าวออกมาจากกระโจม พลางบ่นกระปอดกระแปด

“ได้ยินแต่เสียงยุงบินผ่านหูไปมา จะหลับลงได้อย่างไร”

การติดกินหรูอยู่สบายเป็นปัญหาพื้นฐานของเหล่าขุนนาง ก่อนหน้านี้ที่อยู่บนเรือ ถึงจะโคลงเคลงไปบ้างแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ อดทนนิดหน่อยก็ผ่านไปได้แล้ว

การเดินทางทางบกนั้นลำบากกว่าหลายเท่า ไม่มีทั้งเตียงใหญ่ โต๊ะน้ำชา ไม่มีอาหารเลิศหรู ซ้ำยังต้องทนกับยุงกัดด้วย

เมื่อผู้ตรวจการทั้งสองได้ยินเลขาธการศาลต้าหลี่โอดครวญ พวกเขาก็ออกมาสนับสนุน ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “ลำบากจริงๆ ลำบากจริงๆ”

ตอนนี้ข้อเสนอของสวี่ชีอันฟังดูโง่เง่าสิ้นดี หากไม่เปลี่ยนเส้นทางมาสัญจรทางบกแล้วละก็ ป่านนี้คงได้ลอยอยู่กลางน้ำ นอนบนเตียงนุ่มๆ หลังใหญ่ มีห้องรับรองส่วนตัวไปแล้ว

ฉู่เซียงหลงผู้มีกระดูกเหล็กผิวทองแดงไม่ระคายกับยุงกัด ก็ส่งเสียงเยาะเย้ยเบาๆ “เลือกเดินทางทางบกกันเอง ก็ต้องรับผลกรรมเช่นนี้แหละ พวกเราเดินทางกันมาหนึ่งวันแล้ว จะไปเปลี่ยนไปสัญจรทางน้ำตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว”

สวี่ชีอันหยิบเครื่องเทศที่ทำขึ้นเป็นพิเศษออกมาหนึ่งกำมือแล้วพูดเสียงดัง “ข้ามีเครื่องเทศไล่แมลง หยิบหนึ่งชิ้นโยนใส่กองไฟช่วยไล่ยุงได้”

เหล่าทหารดีใจมาก รับเครื่องเทศจากสวี่ชีอันมากเท่าที่อยากได้ จากนั้นโยนใส่ลงในกองไฟ

เครื่องเทศถูกเผาไหม้อย่างช้าๆ ในกองไฟ ส่งกลิ่นฉุนเล็กน้อยโชยออกมา ผ่านไปครู่หนึ่ง รอบข้างก็ไม่มียุงเหลืออยู่

“ฮ่าๆ ไม่มียุงเลยจริงด้วย สบายจริงๆ”

“ได้นอนหลับอย่างสงบสุขสักที ขอบพระคุณใต้เท้าสวี่อย่างยิ่งขอรับ”

เหล่าทหารที่อยู่รอบกองไฟส่งเสียงเยินยอโดยไม่รีรอ เครื่องเทศของฆ้องฆ้องเงินสวี่ช่วยแก้ปัญหาได้ชะงัด พอไม่มียุงแล้ว ทุกคนก็สบายอกสบายใจ

ความรู้สึกสุขใจเริ่มต้นจากการเอาใจใส่เล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ หากเปลี่ยนเป็นหัวหน้าที่เป็นขุนนาง ไม่มีทางสนใจปัญหาจุกจิกของเหล่าทหารใต้บังคับบัญชาเป็นแน่

และย่อมคิดไม่ถึงด้วยว่า ตอนกลางคืนไม่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ รุ่งขึ้นก็ต้องเหนื่อยกายรีบเดินทางอีก เกิดเป็นวงจรอุบาทว์ บั่นทอนพลังต่อสู้ของกองทัพได้

ความสุขของทหารเพิ่มขึ้น ก็จะถูกส่งกลับมายังผู้บังคับบัญชาด้วย ทำให้จะได้รับความเคารพและเป็นที่ยอมรับมากขึ้น

ตัวอย่างเช่น สวี่ชีอันที่เสนอให้เปลี่ยนเส้นทางและใช้เส้นทางบกที่ยากลำบากขึ้น ทั้งคณะทูตล้วนแต่แอบโอดครวญกันลับหลัง แต่ไม่ใช่ทหารรักษาวังห้าร้อยนาย พวกเขาไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว

นี่แหละที่เรียกว่าการยอมรับ

ผู้ตรวจการทั้งสองและเลขาธิการศาลต้าหลี่ขอเครื่องเทศหนึ่งชิ้น แล้วกลับไปจุดไฟในกระถางธูปที่กระโจม เครื่องเทศไล่ยุงเห็นผลทันตา ไม่มีเสียงยุงบิน ‘หึ่งๆ’ ให้กวนใจอีกต่อไป

“ใต้เท้าสวี่อุตส่าห์เตรียมของเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้เอาไว้ด้วย สมแล้วที่เป็นยอดฝีมือในการคลี่คลายคดี ช่างละเอียดรอบคอบเสียจริง”

ผู้ตรวจการแห่งราชสำนักออกมาจากกระโจมและออกปากสรรเสริญเสียงดังลั่น

ในรถม้าที่อยู่ไม่ไกล เหล่าหญิงรับใช้ได้กลิ่นหอมจางๆ จึงพูดขึ้นอย่างร่าเริง “กลิ่นหอมมากเลย พวกเราก็ไปขอมาเผาไล่ยุงกันบ้างเถิด”

“ขอเขออะไรล่ะ ฆ้องเงินสวี่กับแม่ทัพฉู่ผิดใจกัน เจ้าอย่าทำให้ตัวเองขายขี้หน้าดีกว่า” หญิงรับใช้อีกคนกล่าว

“ไม่หรอกกระมัง ฆ้องเงินสวี่ออกจะนิสัยดี อ่อนโยนกับผู้หญิงอย่างเราจะตายไป” หญิงรับใช้ผู้นั้นกล่าว

“หึ…ข้าหมายถึงแม่ทัพฉู่ต่างหากเล่า พวกเราเป็นคนของตระกูลหวาง รู้ตัวเสียบ้าง ต่อให้ฆ้องเงินสวี่จะดีเลิศเพียงใด พวกเราก็ห้ามลืมสถานะของตนเองเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่”

“ใช่แล้ว ข้าได้ยินมาว่าเป็นเพราะฆ้องเงินสวี่นี่แหละที่เปลี่ยนเส้นทางมาสัญจรทางบก พวกเราถึงได้ลำบากลำบนกันอยู่อย่างนี้ไง พับผ่าสิ”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา บรรดาหญิงรับใช้คนอื่นๆ ก็ประณามฆ้องเงินสวี่ นินทาว่าร้ายกันไม่หยุดปาก

พระมเหสีขดตัวอยู่ที่มุมรถม้าและยิ้มหยันอย่างดูถูก

หญิงรับใช้ผู้โง่เขลาเหล่านี้ สายตาสั้นไม่ต่างจากคางคก เห็นเพียงแต่ยุงที่บินผ่านหน้า

ถึงแม้ตัวนางเองจะเหน็ดเหนื่อย สงสัยว่าการเดินทางทางน้ำนั้นอันตรายจริงหรือไม่ และคลางแคลงใจในตัวสวี่ชีอันไม่ต่างจากคนอื่น แต่นางสนับสนุนการตัดสินใจของสวี่ชีอันอย่างมั่นคง

ยอมอดทนอดกลั้น ตกระกำลำบากบ้าง ก็ยังดีกว่าตกอยู่ในอันตราย

…

เลขาธิการศาลต้าหลี่เปิดม่านกระโจม มองสวี่ชีอันที่นั่งล้อมวงกับเหล่าทหาร ก็ส่งเสียงเอ่ยถาม “ใต้เท้าสวี่แน่ใจแค่ไหน”

เขาสื่อถึงการโจมตีทางน้ำ จึงเตือนอ้อมๆ ให้สวี่ชีอันพิจารณาถึงเดิมพันให้ถ้วนถี่

อย่างไรเสีย เลขาธิการศาลต้าหลี่และสวี่ชีอันก็ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกันเป็นการส่วนตัว ที่จงเกลียดจงชังกันก็เพราะผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ไม่ลงรอยกับสวี่ชีอัน ในฐานะที่เขาทำงานเป็นขุนนางใต้บังคับบัญชาของผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ เขาต้องซื่อสัตย์ต่อเจ้านายเอาไว้

ข้าจะไปมั่นใจได้อย่างไร ที่ส่งหยางเยี่ยนไปเหยียบกับดัก ก็เป็นการลองเชิงทั้งนั้น… สวี่ชีอันส่ายหัวเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร

ผู้ตรวจการผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นมา “คาดคะเนจากเวลา ฆ้องทองคำหยางน่าจะไปถึงหาดหลิวซื่อแล้ว มีการซุ่มโจมตีจริงหรือไม่ ป่านนี้น่าจะรู้แล้ว เมื่อไรเขาจะมาหาพวกเราล่ะ”

สวี่ชีอันกล่าว “ข้าได้ทิ้งรหัสลับเอาไว้ตามทาง เขาจะตามรอยกลับมา”

ดูจากฝีเท้าของฆ้องทองคำ หากตามรหัสลับมา ไม่น่าจะใช้เวลานานนัก อย่างช้าที่สุดก็กลับมาถึงพรุ่งนี้เช้า อย่างเร็วที่สุดก็น่าจะมาถึงภายในคืนนี้

ฉู่เซียงหลงและเหล่าขุนนางบู๊บุ๋นต่างนิ่งเงียบ ต่างคนต่างคิดไปสารพัด เฝ้ารอการมาถึงของหยางเยี่ยน

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม ทุกคนผล็อยหลับจนหมด เสียงกรนระงมราวกับกบร้อง คนนั้นกรนที คนนี้กรนที

สวี่ชีอันไม่ได้นอน แต่หยิบกิ่งไม้แห้งขึ้นมาแล้วขีดเขียนไปตามพื้น วางแผนว่าหลังจากขึ้นไปถึงตอนเหนือแล้ว จะสืบสวนคดีนี้อย่างไรดี

หลังจากสืบคดีจนกระจ่างแล้ว จะนำหลักฐานกลับเมืองหลวงอย่างไร ไม่ให้อ๋องสยบแดนเหนือรู้ตัวเสียก่อน

สวี่ชีอันเดินตามกลุ่มคนเข้าไปในกระโจมทันที

…

พระมเหสีที่นอนขดตัวอยู่มุมหนึ่งของรถม้า สะดุ้งตื่นด้วยเสียงฝีเท้าแสนโกลาหล เสียงกระทบของชุดเกราะ และเสียงพูดคุยอื้ออึง

หญิงรับใช้ในรถคันเดียวกันก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน และมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง

“ดึกดื่นป่านนี้แล้วเอะอะเสียงดังอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นหรือ”

“เมื่อครู่ก็นอนหลับกันดีๆ นี่นา เหตุใดจู่ๆ ถึงให้ออกไปตรวจตราล่ะ…”

พระมเหสีรู้สึกชาไปทั้งหัวใจ หยิบผ้าคลุมบางๆ ขึ้นมา พลางขยี้ตาและผลักประตูรถม้าออก ก่อนจะค่อยๆ กระโดดลงจากรถม้าอย่างระมัดระวัง

นางสะกิดทหารรักษาวังคนหนึ่งที่กำลังจะออกไปลาดตระเวน แล้วถามว่า “พวกเจ้าทำอะไรกันน่ะ”

ทหารที่อยู่แถวหน้าสุดมองนางอย่างพินิจพิเคราะห์อยู่สองสามครั้ง ก่อนจะตอบ “ฆ้องทองคำหยางกลับมาแล้ว มีคนบอกว่าพบการซุ่มโจมตีที่หาดหลิวซื่อ เรือถูกล่มไปแล้ว”

ทหารแถวหลังกล่าวเสริม “หากใต้เท้าสวี่ไม่เปลี่ยนเส้นทางละก็ มีหวังพวกเราคงถึงฆาตไปแล้ว”

พระมเหสีสะดุ้งเฮือก ความหวาดกลัวฝังใจยิ่งทวีความรุนแรง

‘มีการซุ่มโจมตีจริงๆ ด้วย พวกมันไล่ตามข้ามา…โชค โชคดีที่มีเขาอยู่ โชคดีที่เขาไหวตัวทันแต่เนิ่นๆ’ นางตบหน้าอก เพื่อให้ตนเองรู้สึกปลอดภัยยิ่งขึ้นในขณะนี้

พระมเหสีผู้แสนจะธรรมดาสูดหายใจเข้าลึกๆ หันหลังกลับขึ้นรถม้า

“เจ้าไปถามมาแล้วใช่หรือไม่ ตกลงพวกเขาเป็นอะไรกันแน่” หญิงรับใช้รีบถาม

“มีการซุ่มโจมตีทางน้ำ เรือถูกล่มไปแล้ว” พระมเหสีตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

ภายในรถม้ามีเสียงอุทานดังขึ้น เหล่าหญิงรับใช้เผยสีหน้าหวาดกลัวออกมา

“เหตุใดถึงมีการซุ่มโจมตีล่ะ ลอบโจมตีเราเพื่ออะไร…”

“เฮ้อ…ยังดีที่ใต้เท้าสวี่ไหวตัวทัน รีบพาเราขึ้นบกแต่เนิ่นๆ”

เสียงพึมพำดังขึ้นรอบทิศทาง เหล่าหญิงรับใช้จับกลุ่มคุยกันจอแจ

พระมเหสีนั่งห่มผ้าคลุมบางๆ คุดคู้อยู่ที่มุมรถม้า นางกุมไหล่ตนเอง ตัวสั่นเทาเล็กน้อย

ในค่ำคืนอันมืดมิด นางรู้สึกได้ถึงความหนาวเหน็บที่แผ่ซ่านมาจากหัวใจของนาง

‘ใครก็ได้ช่วยข้าที’

………………………………………………………

[1] กฏของเมอร์ฟี (Murphy’s Law) อะไรที่สามารถผิดพลาดได้ จะผิดพลาด (Anything that can go wrong will go wrong)

ใช้อธิบายเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะมีความผิดพลาดเกิดขึ้น แต่สุดท้ายก็เกิดขึ้นจนได้