ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 369

บทที่ 369 ล้อมเมือง

เมืองฉู่โจว

บนกำแพงเมืองที่สูงตระหง่าน มีหอประตูเมืองขนาดใหญ่สูงสามชั้นตั้งอยู่ เมื่อยืนอยู่ชั้นบนสุดจะมองเห็นได้ไกลหลายสิบลี้

ในห้องโถงใหญ่ของชั้นบนสุด ชายวัยกลางคนคนหนึ่งกุมดาบและนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ที่คลุมด้วยหนังเสือ

เขาสวมเกราะหนักที่หลอมจากเหล็กกล้าและเสื้อคลุมสีแดงเข้ม มีดวงตาเฉี่ยวที่เรียวยาวและลึกล้ำ ใบหน้าค่อนข้างหล่อเหลา และมีความคล้ายคลึงกับจักรพรรดิหยวนจิ่ง

คนคนนี้มีทั้งความฮึกเหิมเช่นนายพลในสนามรบและความเย่อหยิ่งอันน่าเกรงขามเช่นองค์รัชทายาท เขาเป็นผู้กุมอำนาจที่เกิดมาเพื่ออยู่ในตำแหน่งสูงส่ง บรรยากาศจึงไม่ธรรมดา

อ๋องสยบแดนเหนือแห่งต้าฟ่ง

ประสบการณ์ชีวิตขององค์ชายองค์นี้เรียกได้ว่าเป็นตำนาน เขามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่ยังเด็ก ฉีกเสือกับเสือดาวเป็นชิ้นๆ ได้ แต่เขาก็ไม่ได้ไร้ซึ่งสติปัญญา ในทางกลับกัน ไหวอ๋องมีสติปัญญาเฉลียวฉลาดมากกว่าพี่น้องทุกคน

ไหวอ๋องเก่งด้านการสังหารและหมกมุ่นอยู่กับเส้นทางแห่งวิทยายุทธ์ จักรพรรดิองค์ก่อนเคยกล่าวไว้ว่า องค์ชายเจ็ดเป็นแม่ทัพสวรรค์ผู้ปกป้องประเทศที่เทพเจ้าประทานให้กับต้าฟ่ง ดังนั้น ตำแหน่งจักรพรรดิจึงไม่ถูกส่งต่อไปยังเขา

ไหวอ๋องเองก็ไม่สนใจเช่นกัน สำหรับเขา ขอเพียงสามารถไปถึงจุดสูงสุดของเส้นทางแห่งวิทยายุทธ์ได้ ย่อมได้มาซึ่งอำนาจอย่างแน่นอน สถานะขององค์ชายเป็นเพียงพลังช่วยเหลือในการก้าวไปสู่จุดสูงสุดบนเส้นทางแห่งวิทยายุทธ์ของเขา

บนโลกใบนี้บางคนหมกมุ่นอยู่กับความงาม บางคนหมกมุ่นอยู่กับเงิน บางคนหมกมุ่นอยู่กับอำนาจ บางคนหมกมุ่นอยู่กับการฝึกตน

ไหวอ๋องกำกับกองทัพเมื่ออายุสิบห้าปี ต่อสู้ทั่วเมืองหลวงอย่างไร้เทียมทานเมื่ออายุยี่สิบปี และประจำการอยู่ทางเหนือเมื่ออายุยี่สิบห้าปี ตอนนี้ก็ยี่สิบหกปีแล้ว

ช่วงเวลาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือเมื่ออายุยี่สิบปี เขาออกไปทำสงครามกับเว่ยเยวียนและดำรงตำแหน่งเป็นรองแม่ทัพ เขาจับกระบี่คุ้มเมืองตัดหัวยอดฝีมือของเผ่าอนารยชนทางเหนือและใต้นับไม่ถ้วน

เขาถูกประเมินในหนังสือประวัติศาสตร์ว่าเป็นผู้มีส่วนสำคัญอันดับสองในสงครามด่านซานไห่

“รายงาน!”

สายลับในชุดคลุมสีดำเดิมก้มหน้าเข้ามาในห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็วและคุกเข่าลงในห้องโถง ในมือถือจดหมายลับไว้ปึกหนึ่ง

อ๋องสยบแดนเหนือยื่นมือออกไป จดหมายลับลอยเข้ามาในฝ่ามือโดยอัตโนมัติ เขาคลี่จดหมายลับอ่านทีละฉบับ

จดหมายลับฉบับแรกเป็นหนังสือสารภาพผิด เหล่าสายลับพยายามตามล่าตัวที่ชายแดนอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยของพระมเหสีกับผู้นำเผ่าอนารยชนสี่คนที่ลักพาตัวนางไป

จดหมายลับฉบับที่สองเกี่ยวกับสมุหเทศาภิบาลเจิ้งที่หนีรอดจากการสังหารหมู่ บนจดหมายระบุว่า จอมยุทธ์หญิงนกนางแอ่นเหินหลี่เมี่ยวเจินติดต่อกับสมุหเทศาภิบาลเจิ้งได้สำเร็จ ระหว่างที่สายลับสกัดกั้น พวกเขาก็ถูกยอดฝีมือของสำนักพุทธขวางไว้ โชคไม่ดีทำให้หลี่เมี่ยวเจินหลบหนีไปได้

จดหมายลับฉบับที่สามกับฉบับสี่เกี่ยวกับสถานการณ์ทางทหาร ทหารม้าสองหมื่นนายของกลุ่มชิงเหยียนถูกส่งออกไปทั้งหมด โดยไม่ได้แบกเสบียงไปด้วย พวกเขาเคลื่อนทัพอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้าไปยังเมืองฉู่โจวเพื่อเข่นฆ่า

ผู้นำของเผ่าพันธุ์ปีศาจทางเหนือ จู๋จิ่วนำเผ่าพันธุ์ปีศาจที่อยู่ใต้บังคับบัญชาลงไปทางใต้ ซึ่งชี้ไปทางเมืองฉู่โจว

ระหว่างทางพวกเขาไม่ได้ปล้นสะดมประชาชน ไม่ได้พยายามโจมตีเมืองอื่น พุ่งตรงไปที่เมืองฉู่โจวด้วยจุดประสงค์ที่แข็งกล้า เมืองฉู่โจวอยู่ใกล้กับชายแดนมาก ก่อนพลบค่ำ ทหารม้าของกลุ่มชิงเหยียนกับเผ่าพันธุ์ปีศาจที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของจู๋จิ่วน่าจะเข้าประชิดเมือง

จดหมายลับในมือของอ๋องสยบแดนเหนือกลายเป็นผุยผง เขาโบกมือไล่สายลับและลุกจากเก้าอี้ตัวใหญ่ มองห้องโถงใหญ่ที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้คน ก่อนเอ่ยเสียงขรึม

“ปล่อยให้พวกเขาพบอีกแล้ว”

“นี่เป็นเรื่องที่อยู่ในความคาดหมาย คนที่รู้เรื่องอิทธิฤทธิ์ของมู่หนานจือก็มีไม่น้อย ดวงตามากมายนับไม่ถ้วนกำลังจ้องมองเจ้า รอระดับการฝึกตนของเจ้าพัฒนาขึ้นและช่วงชิงวิญญาณของนางมา แม้ว่าหลายปีมานี้เจ้าจะซ่อนเร้นความสามารถ แต่คนที่สามารถประเมินระดับการฝึกตนของเจ้าได้ก็มีไม่น้อย พวกเราสังหารเมืองฉู่โจวและปกปิดมาได้นานกว่าหนึ่งเดือน นับเป็นแผนที่ประสบความสำเร็จมากแล้ว”

เสียงหนึ่งดังขึ้นภายในห้องโถงเพื่อตอบรับอ๋องสยบแดนเหนือ

“อีกนานแค่ไหนถึงจะสำเร็จลุล่วง” ไหวอ๋องมองไปข้างหน้าด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

“สามชั่วยาม”

เสียงนั้นหัวเราะเบาๆ “ไม่ต้องรีบร้อน เจ้าก็น่าจะรู้ว่าแก่นแท้ชีวิตของมนุษย์ไร้ประโยชน์สำหรับเจ้า ต้องกลั่นพวกเขาเป็นเม็ดเลือด อา สามแสนแปดหมื่นคน เปลืองพลังและเวลามาก แน่นอนว่าหากไม่ใช่เพราะยังต้องกลั่นเม็ดวิญญาณอีก อย่างเร็วที่สุดภายในสิบวัน เม็ดเลือดคงกลั่นได้สำเร็จ”

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เสียงนั่นก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “หากสูญเสียมู่หนานจือไป แม้ว่าเจ้าจะกินเม็ดเลือดก็ไม่อาจเลื่อนสู่ขั้นสองได้”

อ๋องสยบแดนเหนือเอ่ยเสียงเรียบ “พวกเราคิดมาตรการชดเชยไว้แล้วไม่ใช่หรือ วางใจเถิด ข้าจะไม่ผิดคำพูด”

เสียงนั่นส่งเสียงหัวเราะอันแหบแห้งออกมา “ผลประโยชน์ร่วมทั้งสองฝ่าย…มีคนมา”

นอกประตูใหญ่มีเงาคนส่ายไปมา เจ้าอารักขาตาเดียวเชวียหย่งซิวเหน็บดาบยาวไว้ที่เอว เขากดด้ามดาบด้วยมือข้างเดียวและก้าวยาวๆ เข้ามา

“ไหวอ๋อง ยังคงไม่มีทราบอยู่ของเจิ้งซิ่งไหว” เชวียหย่งซิวเอ่ยเสียงขรึม

“หลังจากศึกครั้งนี้ หากข้าบรรลุสู่ขั้นสอง ข้าก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องความเป็นความตายของเขา หากข้าพ่ายแพ้ ข้าก็มีวิธีปกป้องเจ้า ไม่ต้องกังวลไป” อ๋องสยบแดนเหนือเอ่ยเสียงเรียบ

เจ้าอารักขาเชวียหย่งซิวถอนหายใจโล่งอกและกล่าวว่า “ศึกครั้งนี้มั่นใจหรือไม่”

อ๋องสยบแดนเหนือพยักหน้าช้าๆ

เชวียหย่งซิวเผยรอยยิ้มออกมาทันที เขานั่งบนเก้าอี้ด้วยท่าทางผึ่งผายและหัวเราะ

“ต้าฟ่งของข้าควรมีขุนนางขั้นสองได้แล้ว หลายปีมานี้ คนป่าเถื่อนทางเหนือกับเผ่าพันธุ์ปีศาจช่างยโสโอหัง ไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตา หลังจบศึกครั้งนี้ พวกเราจะทำลายภูเขาถัวเทียนนั่นให้ราบเป็นหน้ากลอง จากนั้นก็ถลกหนังของจู๋จิ่วจนเหลือแต่กระดูกและตุ๋นซุปให้พวกทหารดื่ม”

ใบหน้าอันเคร่งขรึมของอ๋องสยบแดนเหนือเผยรอยยิ้มออกมา

เชวียหย่งซิวเป็นสหายของเขาเมื่อเขายังเด็ก จากนั้นก็นำทัพด้วยกัน ตั้งแต่สงครามด่านซานไห่ไปจนถึงชายแดนทางเหนือ พวกเขาทำสงครามด้วยกันมาเกือบยี่สิบปี ความสัมพันธ์ลึกซึ้งยิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆ

มิเช่นนั้น เรื่องการสังหารหมู่ก็คงไม่มอบให้เขาจัดการ

…

พระอาทิตย์ค่อยๆ เคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันตก ทหารที่ยืนสังเกตการณ์บนกำแพงเมืองหรี่ตาลง เห็นฝุ่นคลุ้งขึ้นที่ขอบฟ้า ทหารม้านับไม่ถ้วนควบม้าเข้ามา ด้านหลังทหารม้า มียักษ์สีน้ำเงินสูงสองจั้งตนหนึ่ง

พวกเขามาแล้ว

‘ตึง ตึง ตึง!’

เสียงกลองศึกดังขึ้น สั่นสะเทือนไปสี่ทุ่ง เหล่าทหารบนกำแพงเมืองเคลื่อนไหวทันที พวกเขาเตรียมยุทโธปกรณ์ป้องกันเมืองตามระเบียบแบบแผน เช่น หินกลิ้ง น้ำมันก๊าด ท่อนซุง และอื่นๆ

ข่าวที่กองทัพเผ่าอนารยชนกำลังจะมาล้อมเมืองถูกส่งกลับมายังฉู่โจวนานแล้ว ดังนั้น ไม่ว่าจะเจ้าหน้าที่หรือทหารระดับล่างต่างก็ไม่ได้ตื่นตระหนก

ท่ามกลางเสียงกระทบของชุดเกราะ อ๋องสยบแดนเหนือถือดาบก้าวออกมา ยืนอยู่บนหอสังเกตการณ์ของหอประตูเมืองและมองไปยังผู้นำของกลุ่มชิงเหยียน

ผู้แข็งแกร่งระดับสามสองคนมองหน้ากันโดยมีที่ราบอันกว้างขวางกั้นอยู่ พวกเขาเห็นสีหน้าและสายตาของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน จี๋ลี่จือกู่ยิ้มอย่างสยดสยอง มุมปากของอ๋องสยบแดนเหนือกระตุกด้วยความเยาะเย้ยและดูแคลนเล็กน้อย

หลังจากที่มองหน้ากันครู่หนึ่ง จู่ๆ จี๋ลี่จือกู่ก็ก้มศีรษะลง แกว่งแขนและเริ่มวิ่งอย่างบ้าคลั่ง

‘ตึง ตึง ตึง…’

แผ่นดินสั่นสะเทือนราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ระเบิด ยักษ์สีน้ำเงินกลายเป็นเงา เสมือนอยากพุ่งชนกำแพงเมืองให้พังในทีเดียว

“ยิง!”

เจ้าอารักขาเชวียหย่งซิวคำราม

หน้าไม้ขนาดใหญ่กับปืนใหญ่บนกำแพงเมืองเล็งไปที่ยักษ์สีคราม

ทหารสี่นายร่วมแรงกันดึงสายธนูของหน้าไม้ ขณะที่สายธนูง้างออกช้าๆ อักขระมนตร์ที่จารึกอยู่บนโครงของหน้าไม้ก็สว่างขึ้นทีละอักขระ แสงสลัวที่อักขระมนตร์ปล่อยออกมาราวกับสายน้ำก็มาบรรจบกันที่ลูกศรหนักยาวสองเมตร

เมื่อสายธนูง้างออกจนสุด แสงสลัวทั้งหมดก็ควบแน่นกันบนลูกศรหนัก ลูกศรหนักยาวสองเมตรระเบิดแสงสว่างระยิบระยับออกมา ราวกับว่ามันก่อตัวขึ้นจากแสงบริสุทธิ์

‘ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!’

ลูกศรหนักยาวสองเมตรส่งเสียงร้องออกมาราวกับลำแสง ยิงตรงไปที่ยักษ์สีน้ำเงิน

‘ตูม! ตูม! ตูม!’

ในขณะเดียวกัน ปืนใหญ่ที่ได้รับพลังเสริมจากค่ายกลเช่นกันก็ยิงลูกไฟที่ลุกโชนออกมา ราวกับอุกกาบาตที่พร่างพราย

กองทัพของต้าฟ่ง พลังยุทธ์ด้อยกว่าเผ่าอนารยชน จำนวนก็น้อยกว่าสำนักพ่อมดที่ควบคุมซากศพได้ ด้านความคล่องตัวยังด้อยกว่ากองทัพของเผ่าพันธุ์กู่ที่ลวงโลกและรับมือยากอีก พลังต่อสู้ของระดับกลางถึงสูงยิ่งด้อยกว่าดินแดนพุทธ

แต่ทว่า ต้าฟ่งก็สามารถครอบครองที่ราบตอนกลางและครอบครองจิ่วโจวได้ โดยการพึ่งพาลัทธิขงจื๊อแต่ปางก่อน ตอนที่ลัทธิขงจื๊อปกครองท้องพระโรง ตำแหน่งผู้บัญชาการสามทัพและทหารทั้งหมดมักจะเป็นปัญญาชนของลัทธิขงจื๊อมาดำรงตำแหน่ง

แม่ทัพขงจื๊อที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ล้วนมาจากสำนักอวิ๋นลู่

เหล่าแม่ทัพขงจื๊อไม่เพียงเชี่ยวชาญตำราพิชัยสงครามและการบัญชาการทหารเป็นอย่างดีเท่านั้น แต่พวกเขายังสามารถออกไปต่อสู้ด้วยตัวเองได้ และคุยโวโอ้อวดจนฟ้าถล่มดินทลาย

หลังจากลัทธิขงจื๊อตกต่ำลง อาวุธเวทมนตร์ของสำนักโหราจารย์ก็รับหน้าที่สำคัญนี้ไป อาวุธเวทมนตร์กับอาวุธปืนที่สังหารได้อย่างหนักหน่วงจึงเป็นรากฐานที่ต้าฟ่งพึ่งพาเพื่อความอยู่รอด โดยเฉพาะตอนที่ปกป้องเมือง เรียกได้ว่าเป็นเครื่องบดเนื้อ

ลูกศรหนักที่เปล่งแสงสว่างแสบตากับลูกไฟที่เหมือนอุกกาบาต ระเบิดร่างของยักษ์สีน้ำเงินอย่างต่อเนื่อง

จี๋ลี่จือกู่แบกรับลูกศรหนักกับปืนใหญ่ที่สามารถสังหารทหารขั้นหกได้อย่างง่ายดายไว้ ท่ามกลางเสียงดังกึกก้องแต่ละครั้ง ร่างกายของเขาจะสั่นสะเทือนเล็กน้อย

แต่เขาก็ไม่ได้หลบเลี่ยง ถึงขั้นต้อนรับการชำระล้างของลูกศรหนักกับปืนใหญ่ก่อน เขากวัดแกว่งดาบยักษ์เพื่อทำลายลูกศรกับอุกกาบาตอันน่าสะพรึงกลัว การโจมตีเหล่านี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเขา แต่จะนำหายนะมาสู่ทหารม้าที่อยู่เบื้องหลัง

ถึงกระนั้น หลังจากการกระหน่ำยิงหนึ่งรอบก็มีทหารม้าชั้นยอดกว่าร้อยนายที่ต้องสังเวยชีวิต

เมื่ออยู่ห่างจากเมืองฉู่โจวไม่ถึงสองร้อยเมตร เข่าทั้งสองข้างของจี๋ลี่จือกู่ก็ดิ่งลงอย่างแรง ขณะที่พื้นดินทรุดตัวลง เขาก็เอนตัวและพุ่งชนเข้ากับกำแพงเมือง

ลมแรงพัดหวือเข้ามา ร่างสีน้ำเงินสูงสองจั้งเค้นพลังปราณยิ่งใหญ่ออกมา ราวกับว่ามันสามารถทำลายภูเขาลูกหนึ่งได้

ไม่ มันสามารถทำลายภูเขาลูกหนึ่งได้จริงๆ

ในเวลานี้เอง อ๋องสยบแดนเหนือที่อยู่บนหอประตูเมืองก็เคลื่อนไหว ‘ปัง’ เขาทะยานขึ้นไปบนฟ้าท่ามกลางก้อนอิฐที่แตกละเอียด เสื้อคลุมสีแดงเข้มปลิวไสว เมื่อกระโดดไปถึงจุดที่สูงที่สุด เขาก็ชักดาบยาวออกมา แล้วเงื้อขึ้นสูง

จากนั้น อ๋องสยบแดนเหนือก็ถลาลงมา ก่อนจะฟันดาบยาวออกไป

แม้ว่าเขาจะอยู่คนเดียว แต่ก็ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงแรงกดดันราวกับท้องฟ้าจะพลิกคว่ำ

ยักษ์สีครามต้องหยุดท่าพุ่งชนและทรงตัว ดาบยักษ์ตวัดกลับอย่างแรง ฟันอ๋องสยบแดนเหนือที่อยู่กลางอากาศ

‘ตูม!’

เสียงอึกทึกกึกก้องดังสนั่นไปทั่วฟ้าดิน

พลังปราณที่ราวกับกระแสน้ำกระเพื่อมเป็นทรงกลม ราวกับลูกปืนใหญ่หลายสิบนัดระเบิด คลื่นกระแทกแพร่กระจายไปกลางอากาศ

ทหารม้ากลุ่มชิงเหยียนที่อยู่ด้านล่างโชคดีหนีพ้น ทันใดนั้นอักขระมนตร์บนผนังของกำแพงเมืองก็สว่างขึ้น ก่อตัวเป็นปราการไร้รูป เพื่อป้องกันผลพวงของพลังปราณ

อ๋องสยบแดนเหนือบินขึ้นอีกครั้งและกลับมาที่หอประตูเมือง ในมือถือดาบยาวไว้ ดั่งภูเขาธารา

“อ๋องสยบแดนเหนือ เทพแห่งสงคราม!”