ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 38

“หากหยางจื่อเชียนไม่เดินทางไปยังชิงโจว เขาอาจถูกผลักดันให้ทำงานนี้” จางเซิ่นกล่าว

“ในหมู่พวกเราเขาเชี่ยวชาญเรื่องนี้ที่สุด”

ลมจากภูเขาที่พัดเขาสู่ห้องของเฉินไท่ทำให้เครายาวๆ ของเขาไหวตามลม เขายิ้มและกล่าว “เกรงว่าพี่ชายข้าเหมาะที่จะเป็นข้าราชการในราชสำนักมากกว่าข้า”

“ตาเฒ่าไร้ประโยชน์ เจ้ากำลังเยาะเย้ยที่ข้าผลักภาระให้ผู้อื่นอยู่เช่นนั้นหรือ” จางเซิ่นไม่ได้โกรธเคืองทว่าเขากล่าวด้วยท่าทางนักเลง

“เชิญตามสบาย ผู้เฒ่าอย่างข้าจะคอยสดับรับฟัง”

เมื่อเห็นว่ามีการทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นอีกครั้ง เด็กรับใช้ของจางเซิ่นจึงก้มศีรษะเข้าไปอย่างรวดเร็วพร้อมกล่าว “นายท่าน ศิษย์ของท่าน สวี่ฉือจิ้วมาถึงแล้วขอรับ”

‘สวี่ฉือจิ้วงั้นหรือ เขามาทำอะไรที่นี่ คำพูดของยอดนักปราชญ์ได้รับการคัดลอกครบทั้งสามร้อยครั้งเสร็จแล้วงั้นหรือ’ จางเซิ่นพยักหน้ารับ

“เชิญเขาเข้ามา”

เมื่อเด็กรับใช้เดินจากไป จางเซิ่นเหลือบมองไปยังเฉินไท่ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของกระดานหมากรุกพร้อมกับหัวเราะเหอะๆ “ท่านผู้เฒ่าเพิ่งจะรับศิษย์ใหม่เข้ามา เขาซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของสวี่ฉือจิ้ว และยังเป็นผู้เขียนบทกวีที่ทำให้โลกตะลึง”

หลี่มู่ไป๋กล่าวเสริมโดยพลัน “เช่นนั้นก็เป็นศิษย์ของข้าด้วย”

เฉินไท่เหลือบมองคนแซ่จางและคนแซ่หลี่ จากนั้นก็เกิดแรงบันดาลใจขึ้น “บทกวีนั้น ‘ทางข้างหน้าไม่กังวลไร้คนรู้ใจ ในใต้หล้าไม่มีผู้ใดไม่รู้จักท่าน’ สิหนา?”

จากนั้นหลี่มู่ไป๋กับจางเซิ่นจึงหัวเราะออกมา

“ฮ่าๆๆ…” เฉินไท่หัวเราะเสียงดังพร้อมพยักหน้าให้กับสหายสนิททั้งสอง

“เจ้าหัวเราะอะไร”

“ข้าหัวเราะเพราะพวกเจ้าถูกชื่อเสียงลาภยศตบตา โอ้ และความริษยา” เฉินไท่หุบยิ้ม เขาตักเตือนปนเยาะเย้ย

“ชื่อของหยางจื่อเชียนจะถูกส่งต่อไปยังคนรุ่นหลัง เป็นเพราะบทกวีนี้ ช่างน่าอิจฉาเสียจริง แต่เจ้าสองคนไม่คิดเช่นนั้น บทกวีที่ดีนั้นหาได้ยาก และนักปราชญ์หลายคนก็มีกวีนิพนธ์ดีๆ เพียงไม่กี่บทในช่วงชีวิตของพวกเขา การได้มีชื่อบันทึกลงในประวัติศาสตร์นั้นจึงยิ่งหายากเข้าไปอีก”

“ประพันธ์บทกวี ‘ทางข้างหน้าไม่กังวลไร้คนรู้ใจ ในใต้หล้าไม่มีผู้ใดไม่รู้จักท่าน’ เป็นผลงานชิ้นเอก ข้ามีความสุขที่ได้ยินมัน และยังหวังว่าจะมีกวีนิพนธ์อีกสักหนึ่งบท ไม่สิ สองบท เพื่อเจ้าทั้งสองจะได้มีชื่อเสียงคงอยู่ตลอดไปด้วยกันอย่างนั้นหรือ”

“หากใส่ใจชื่อเสียงลาภยศมากจนเกินไป เมื่อเวลาผ่านไป ความชอบธรรมของพวกเจ้าจะดำรงอยู่ได้อย่างไร”

คำเหน็บแนมทำให้หลี่มู่ไป๋และจางเซิ่นรู้สึกอับอายเล็กน้อย

‘ในใจข้ารู้ดีว่าสิ่งที่เฉินไท่พูดมาดูสมเหตุสมผล ประโยคอันไพเราะจากบทกวีที่สืบทอดกันมาหลายยุคหลายสมัย เป็นเรื่องที่ใครก็ทำได้ ยิ่งไปกว่านั้นอีกฝ่ายไม่ใช่ปัญญาชน ดังนั้นมันจึงเป็นลิขิตจากสวรรค์สำหรับกวีนิพนธ์ที่แต่งขึ้นและยังกลายเป็นผลงานชิ้นเอก มันเป็นเรื่องเพ้อฝันเกินไปที่จะคาดหวังให้ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาถ่ายทอดบทกวีดีๆ ออกมา และให้พวกเขาทิ้งชื่อเสียงที่ดีเอาไว้ในประวัติศาสตร์’

“สิ่งที่โย้วผิงพูดนั้นล้วนเป็นความจริง” ทั้งสองกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น

“นักปราชญ์ทั้งสามผู้เป็นอมตะ ต่อให้อยากมีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์สู่คนรุ่นหลังเพียงใด อย่างไรก็ควรเดินไปอย่างซื่อสัตย์และเที่ยงตรง ไม่ใช่ทางลัดอย่างที่ข้าทั้งสองพลาดมาแล้ว”

“ไม่มีอะไรดีไปกว่าการทำผิดพลาดและแก้ไข การทำความดีคือสิ่งที่ดีที่สุด” เฉินไท่พยักหน้าเล็กน้อย

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เด็กรับใช้จึงพาสวี่ชีอันและสวี่ซินเหนียนเข้าไปยังห้องรับรองอันหรูหรา

ทั้งคู่คำนับพร้อมกัน “ศิษย์เคยพบท่านอาจารย์มาแล้ว”

หลี่มู่ไป๋และจางเซิ่นสบตากันชั่วขณะ ทั้งคู่รู้สึกประหลาดใจพร้อมชื่นชมยินดีกับการมาถึงของสวี่ชีอัน

“นั่งก่อนสิ!” จางเซิ่นกล่าว

“หนิงเยี่ยน เจ้ามาที่สำนักเพราะมีบทกวีอันแสนไพเราะมาให้อาจารย์ชื่นชมอย่างนั้นหรือ” หลี่มู่ไป๋กล่าวหยั่งเชิง

สวี่ชีอันส่ายหัวและกล่าว “ศิษย์มาที่นี่เพราะมีเรื่องจะขอร้อง”

“ว่ามาเถิด ไม่ต้องเกรงใจ”

สวี่ชีอันบอกอาจารย์ทั้งสองถึงความตั้งใจของเขา ทว่าเขากลับปกปิดเรื่องการแก้แค้นต่อรองเจ้ากรมของกรมการคลัง เขากล่าวเพียงแค่ผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังของคดีเงินภาษีอาจเป็นรองเจ้ากรมโจว และหากอีกฝ่ายประสบปัญหาในการตรวจสอบข้าราชสำนัก เขาจะแก้แค้นสกุลสวี่อย่างแน่นอน

“เรื่องนี้…” หลี่มู่ไป๋เหลือบมองไปที่จางเซิ่นด้วยสีหน้าลำบากใจและกล่าวออกมาอย่างสิ้นหวัง “ทางสำนักห้ามบุคคลภายนอกเข้าพัก นี่เป็นกฎ”

พวกปัญญาชนยึดถือในกฎข้อบังคับอย่างเคร่งครัด

สวี่ชีอันถามในขณะที่กำลังฟังสวี่ซินเหนียนกล่าว “องค์หญิงใหญ่ก็เคยประทับที่สำนักเป็นครั้งคราว”

จางเซิ่นส่ายหัว “ตัวตนขององค์หญิงใหญ่เป็นผู้ใด”

สวี่ซินเหนียนพยักหน้า “สำนักห้ามไม่ให้บุคคลภายนอกเข้าพัก นอกเสียจากราชวงศ์”

เหอะ! ชายหนุ่มผู้นี้ตกตะลึงจนพูดไม่ออกเช่นเคย

ในขณะนั้นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามที่อยู่ในเหตุการณ์ก็หัวเราะออกมา

สวี่ชีอันเกือบจะหัวเราะออกมาด้วย ทว่าคำพูดเสียดสีของเอ้อร์หลางยังเฉียบคมไม่น้อย