ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 428

บทที่ 428 วิเคราะห์นิทาน

เมื่อเห็นข้อความของหมายเลขสาม ทุกคนต่างนิ่งเงียบไปชั่วขณะ และเข้าใจคำพูดของหมายเลขสามได้ไม่ยาก

เมื่อเปรียบเทียบกับฉู่หยวนเจิ่นลูกศิษย์ในนามของนิกายมนุษย์ หลี่เมี่ยวเจินเทพธิดาแห่งนิกายสวรรค์ รวมถึงคนที่เบื้องหน้าเป็นสุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของเว่ยเยวียน ซึ่งเป็นลูกชายของเขาจริงๆ กับสวี่ชีอันที่ภายนอกเป็นทหารชั้นต่ำ ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นศิษย์ผู้สันโดษของเจ้าสำนักจ้าวโส่ว

เห็นได้ชัดว่าหมายเลขหก เหิงหย่วนเป็นดั่งตั๊กแตนที่ถูกบดขยี้ให้ตายได้อย่างง่ายดาย

จึงไม่น่าแปลกใจที่จักรพรรดิหยวนจิ่งส่งคนมาจัดการกับเขา

หมายเลขหก ‘หมายเลขถามพูดถูก อาตมาก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน อาตมามีเมตตาต่อผู้อื่น นอกจากองค์จักรพรรดิแล้วอาตมาก็ไม่เคยทำให้ใครขุ่นข้องหมองใจ’

หมายเลขสี่ ‘ไต้ซือเหิงหย่วน หลังรุ่งสางท่านสามารถไปจากเมืองหลวงได้ทันที ส่วนสถานรับเลี้ยงเด็ก ข้าจะเป็นธุระดูแลให้ท่านเอง เป้าหมายของพวกเขาคือท่าน หากท่านไม่อยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็ก เด็กๆ และผู้เฒ่าก็ไม่เป็นอะไร’

ฉู่หยวนเจิ่นให้คำแนะนำที่สมเหตุสมผล

ในตอนนี้เอง หมายเลขหนึ่งที่ไม่แสดงตัวในกลุ่มสนทนาหนังสือปฐพีมานาน ก็ส่งข้อความมาทันทีว่า ‘ฝ่าบาทต้องการจัดการเจ้า แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ขาดเหตุผลรองรับ บางทีเขาอาจจะเห็นแก่ลั่วอวี้เหิง จึงไม่ได้รังควานเจ้า

‘หากเจ้าสงบเสงี่ยมเจียมตัว เขาก็จะยอมหลับตาข้างหนึ่ง แต่หากเจ้าเข้าไปยุ่มย่ามกับเรื่องนี้ เป็นไปได้ที่จะดึงดูดการแก้แค้นจากเขา เทพธิดานิกายสวรรค์ก็เช่นกัน ข้าไม่แนะนำให้พวกเจ้าออกหน้า’

หมายเลขสอง ‘จักรพรรดิหยวนจิ่งเวรเอ๊ย รอแม่ได้ขั้นหนึ่งก่อนเถิด จะเข้าไปกระซวกถึงเมืองหลวงเชียว’

เมี่ยวเจินเอ๋ย คำพูดของเจ้าไม่ต่างอะไรกับคำพูดติดปากที่ว่า ‘พรุ่งนี้จะลดน้ำหนัก’ ในชาติที่แล้วของข้าแม้แต่น้อย เป็นเพียงลมปากวันยังค่ำ…สวี่ชีอันบ่นในใจ

พลังต่อสู้ขั้นสี่ของหลี่เมี่ยวเจิน ไม่สามารถบุกเข้าไปในพระราชวังได้ด้วยซ้ำ เมื่อนางไต่เต้าไปถึงขั้นหนึ่งแล้ว นางก็จะตัดขาดจากรัก โลภ โกรธ หลงในโลกมนุษย์ และไม่หลงเหลือความคิดที่จะสังหารจักรพรรดิอีกต่อไป

หมายเลขหนึ่งเมินคำพูดหยาบคายของหลี่เมี่ยวเจินไปอย่างไม่น่าเชื่อ และส่งข้อความไปอย่างไม่สนใจผู้ใด ‘ทางสถานรับเลี้ยงเด็กข้าจะจัดหาคนมาเฝ้ายามให้ อืม แค่เฝ้ายามอย่างเดียวนะ’

‘แค่ช่วยเฝ้ายามให้เท่านั้น แสดงว่าถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็จะไม่ลงมือทั้งนั้น’ ทุกคนรู้ความหมายที่หมายหนึ่งสื่อ แต่ก็เข้าใจได้

หมายเลขหนึ่งเป็นคนในราชสำนัก เขา (หรือนาง) ไม่อาจตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์กับจักรพรรดิหยวนจิ่งได้อย่างโจ่งแจ้ง หากเรื่องนี้ถูกจักรพรรดิหยวนจิ่งจับได้ ก็อาจจะเป็นโชคร้ายครั้งใหญ่หลวง

หลังจากสิ้นสุดการประชุมภายในของพรรคฟ้าดิน พรรคฟ้าดินก็เก็บชิ้นส่วนหนังสือปฐพี มองไปยังจงหลีที่ขดตัวอยู่บนเตียงเล็ก พร้อมกับกุมลูกท้อกลมกลึงไว้ในมือ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงหยางเชียนฮ่วน

ศิษย์พี่หยางมาถึงขั้นนี้ได้อย่างไร

เป็นเพราะช่วงชีวิตที่สุดจะทานทนจนไม่อยากหวนระลึกถึงในตอนนั้นหรือเปล่า ที่หล่อหลอมนิสัยการปรากฏตัวต่อหน้าผู้อื่นของเขาในทุกวันนี้

หากเป็นเช่นนั้น ศิษย์พี่จงจะกลายเป็นเช่นนั้นในอนาคตหรือไม่

หลังจากวาดภาพจงหลีในอนาคตขึ้นมาในสมอง จงหลีก็คิดว่า กินขมในขม จึงจะเป็นคนเหนือคน ศิษย์พี่จงอดทนตรากตรำต่อไปน่ะดีแล้ว

ไต้ซือเหิงหย่วนจะเจอปัญหารุมเร้าในอนาคตอันใกล้ แม้ว่าตบะของเขาจะไม่ได้อ่อนแอ ทว่าก็ยังไม่ถึงขั้นสี่อยู่ดี แต่กลับมาพัวพันในข้อพิพาทระดับสูงเช่นนี้อีก จะว่าไป ในพรรคฟ้าดินนอกจากหมายเลขหนึ่งที่ไม่รู้ตัวตนแล้ว หมายเลขหกคือคนที่ธรรมดาสามัญที่สุดแล้ว…

การที่นักบวชเต๋าจินเหลียนดึงเขาเข้ามาในพรรคฟ้าดิน คงไม่ได้ทำไปโดยไร้เหตุผล เพียงแต่ไม่รู้ว่าความสามารถพิเศษของไต้ซือเหิงหย่วนคืออะไร…เหอะ พิเศษ

ข้าไม่เคยสัมผัสถึงความพิเศษอะไรเลย แต่ก็ช่างน่าสงสาร ศิษย์น้องที่เลี้ยงดูมาจนโตถูกสังหาร อยู่ที่วัดมังกรเขียวก็ไม่เข้าพวก…

เขาครุ่นคิดแล้วก็ผล็อยหลับไป

ในช่วงครึ่งหลังของคืนนั้น จู่ๆ ก็มีสายฟ้าฟาดผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน ทำให้ท้องฟ้าและพื้นดินสว่างขึ้นในทันใด ตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องดังสนั่น

สวี่ชีอันสะดุ้งตื่น ผุดตัวลุกขึ้นนั่งทันที

จงหลีเองก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงฟ้าร้อง นางผงกหัวขึ้นมา หันซ้ายหันขวาตัวสั่นงันงก ราวกับกระต่ายน้อยขี้ตกใจ

จากนั้นดวงตาดำขลับราวกับนิลกาฬจ้องมองสวี่ชีอันผ่านเส้นผมกระเซอะกระเซิงของนาง เห็นเขาสวมรองเท้าลงจากเตียงนอนเดินไปจุดเทียนที่โต๊ะ รัศมีสีส้มอันอบอุ่นนำแสงวูบไหลสาดทับภายในห้อง

‘เปาะ แปะ เปาะ แปะ…’

พายุฝนในฤดูร้อนโหมกระหน่ำ กระทบสันหลังคา กระทบหน้าต่าง เกิดเสียงเปาะ แปะ

โลกทั้งใบถูกกลบด้วยเสียงฝน