ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 433

บทที่ 433 ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ เผยหม่านซีโหลว (1)

เผยหม่านซีโหลวโค้งคำนับอย่างเป็นทางการ เขาหรี่ตาและยิ้ม “ใต้เท้าสวี่รับราชการอยู่ที่ทำการปกครองใดหรือ”

สวี่ซินเหนียนตอบกลับอย่างสุภาพ “สำนักบัณฑิตฮั่นหลินขอรับ”

“ราชสำนักต้าฟ่งส่งขุนนางตัวเล็กๆ ระดับเจ็ดมาต้อนรับพวกเราหรือ”

เสียงเยาะเย้ยดังขึ้น ข้างหลังเผยหม่านซีโหลว ชายหนุ่มผู้มีบุคลิกคล้ายสตรีและม่านตาตั้งตรงกล่าวอย่างไม่พอใจ

“ท่านเป็นใคร” สวี่ซินเหนียนถามกลับ

ชายหนุ่มผู้มีม่านตาตั้งตรงและบุคลิกคล้ายสตรีเชิดคางขึ้น ขณะที่เขากำลังจะพูดก็ได้ยินสวี่ซินเหนียนเอ่ยว่า “อ้อ ข้าลืมไป ท่านไม่ใช่มนุษย์”

ชายหนุ่มผู้มีม่านตาตั้งตรงถูกน้ำเสียงเยาะเย้ยอันเย็นชาของเขายั่วโมโหจึงแค่นเสียงเย็น “ข้าเป็นสายเลือดของเทพเจ้ากับปีศาจโบราณ มนุษย์ธรรมดาๆ เช่นเจ้าจะเทียบเทียมได้อย่างไร”

“เช่นนั้นเหตุใดท่านถึงไม่ขึ้นไปบนสวรรค์ เหตุใดถึงอยู่ที่โลกมนุษย์” สวี่ซินเหนียนถามด้วยความประหลาดใจ

“เจ้า…”

ชายหนุ่มผู้มีม่านตาตั้งตรงหน้าแดงก่ำและจ้องมาเขาอย่างดุร้าย มีคนทางเหนือกล้าพูดกับเขาเช่นนี้และตอนนี้ก็กลายเป็นอาหารเลิศรสอยู่ในท้องของเขาแล้ว

“เสวียนอิน อย่าหยาบคาย”

เผยหม่านซีโหลวหรี่ตา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม “เสวียนอินเป็นสายเลือดของปีศาจจู๋จิ่ว จึงหยิ่งยโสโอหังจนเป็นนิสัย ใต้เท้าสวี่ดุก็ดีแล้ว เขาขาดการสั่งสอนจริงๆ”

เผยหม่านซีโหลวกวาดตามอง ชายหนุ่มผู้มีม่านตาตั้งตรงเงียบกริบ

“แม้ว่าตำแหน่งราชการของใต้เท้าสวี่จะไม่สูง แต่เขาก็เป็นผู้สูงศักดิ์ในบรรดาผู้สูงศักดิ์ มีเพียงปัญญาชนชั้นยอดเท่านั้นที่สามารถเข้าสำนักบัณฑิตฮั่นหลินได้ สัตว์ร้ายเช่นเจ้าจะเทียบได้อย่างไร”

เผยหม่านซีโหลวเอ่ยชมและกล่าวว่า “ผู้น้อยเผยหม่านซีโหลว”

‘ข้าไม่ได้ดุเขา หากข้าต้องการจะดุเขา พวกเจ้าคงต้องรอพรุ่งนี้ถึงจะเข้าเมืองหลวงได้…’ สวี่ซินเหนียนพยักหน้าเป็นการตอบรับ

หวงเซียนเอ๋อร์ยิ้มเจ้าเล่ห์และหันไปมองสวี่ซินเหนียน อักษรตัวแรกของสกุลเผยหม่านแห่งกลุ่มผมขาวนั้นเหมือนกับสกุลเผยของเผ่ามนุษย์ในที่ราบตอนกลาง ผู้คนในที่ราบตอนกลางส่วนใหญ่จึงเข้าใจสกุลเผยหม่านผิดเป็นสกุลเผย

นางคาดหวังว่าจะได้เห็นขุนนางหนุ่มแห่งต้าฟ่งคนนี้สับสนสกุลและอับอาย นางถือโอกาสแสดงด้านที่อ่อนโยนออกมา ร่วมกับเสน่ห์และยั่วยวนหัวใจของขุนนางหนุ่มคนนี้

สวี่ซินเหนียนพยักหน้า “ผู้ส่งสารเผยหม่าน ข้าจะพาพวกท่านไปพักผ่อนที่ศาลาพักม้า”

หวงเซียนเอ๋อร์ผิดหวังเล็กน้อยทันที ขุนนางหนุ่มแห่งต้าฟ่งคนนี้ค่อนข้างมีความรู้ความสามารถอย่างแท้จริง นี่ทำให้การยั่วยวนของนางไม่ได้ผล

เผยหม่านซีโหลวไม่เคยคิดจะใช้ความฉลาดเพื่อทำให้ผู้สูงศักดิ์แห่งสำนักบัณฑิตฮั่นหลินอับอาย เขาขึ้นขี่ม้าและนำคณะทูตออกจากท่าเรือไปภายใต้การคุ้มครองของทหารต้าฟ่งสองร้อยนาย

หลังจากผ่านถนนสายเล็กๆ สองสามสาย ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงถนนสายหลักในเมือง ภาพตรงหน้าทำให้ทุกคนในคณะทูตปีศาจตกตะลึง

ถนนกว้างขวางเกินจินตนาการและสามารถรองรับทหารม้าห้าสิบนายพุ่งทะยานเคียงคู่กันไปได้ บ้านเรือนสองข้างทางเรียงรายกันแน่นขนัดไปจนสุดสายตา ซุ้มประตูของร้านค้าโบกสะบัดท่ามกลางสายลม

พวกเขาเพิ่งเคยเห็นภาพทิวทัศน์อันงดงามเช่นนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต

ดวงตาอันเปี่ยมเสน่ห์ของหวงเซียนเอ๋อร์พร่าเลือน ในที่สุดนางก็รู้ว่าเหตุใดบรรพบุรุษถึงปรารถนาที่จะลงใต้มายังที่ราบตอนกลางและยึดครองแผ่นดินนี้

แต่แล้ว หวงเซียนเอ๋อร์ก็ตระหนักได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง เพราะที่ถนนสายหลักมีประชาชนของเผ่ามนุษย์ยืนอยู่เต็มสองข้างทาง พวกเขาถือตะกร้าไว้ในมือ ซึ่งในตะกร้าใส่ผัก ไข่เน่าและก้อนหินไว้

สีหน้าของพวกเขาโกรธเกรี้ยว ความเกลียดชังลุกโชนอยู่ในดวงตา

“ฆ่าปีศาจ!”

มีคนคำรามออกมาและขว้างไข่เน่าใส่คณะทูตปีศาจ ราวกับชนวนที่จุดดินปืน ความโกลาหลเกิดขึ้นในชั่วพริบตา

“ฆ่าปีศาจ”

“ไสหัวออกจากเมืองหลวงไป”

“…”

ผัก ไข่เน่า ก้อนหิน ข้าวปั้นบูดและอื่นๆ ทุกอย่างถูกนำมาขว้างปาใส่คณะทูตปีศาจ สิ่งสกปรกลอยอยู่เต็มท้องฟ้า

อุปนิสัยของปีศาจนั้นหุนหันพลันแล่น โหดร้ายและทนต่อการยั่วยุไม่ได้มากที่สุด พวกเขาจึงแยกเขี้ยวยิงฟันและแสดงสีหน้าโกรธออกมาทันที

“ใต้เท้าสวี่ ประชาชนของต้าฟ่งกระตือรือร้นมาก”

เผยหม่านซีโหลวรวบรวมพลังปราณ สกัดกั้นสิ่งสกปรกที่พุ่งเข้ามาจากทั้งสองฝั่งและพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

สวี่ซินเหนียนเอ่ยเสียงเรียบ “ใช่ เกรงว่าพวกท่านจะกินไม่อิ่ม”

เผยหม่านซีโหลวสะอึกและไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร

ปีศาจปล้นสะดมชายแดนเป็นเรื่องปกติ เพราะนั่นเป็นเพียงแค่การกินเท่านั้น

หวงเซียนเอ๋อร์ขมวดคิ้วครั้งแล้วครั้งเล่าและขุ่นเคืองเล็กน้อย แม้ว่านางจะสามารถใช้พลังปราณสกัดกั้นสิ่งสกปรกที่ประชาชนของเผ่ามนุษย์ขว้างมาได้ แต่การปฏิบัติเช่นนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ตุ๊กตาดินเผาโกรธ

ในเวลานี้เอง นางก็ได้ยินเผยหม่านซีโหลวถามว่า “ดูเหมือนประชาชนเหล่านี้จะดูแลใต้เท้าสวี่เป็นพิเศษใช่หรือไม่”

หวงเซียนเอ๋อร์พบว่า ตอนประชาชนที่อยู่รอบๆ ขว้างผักกับไข่เน่า พวกเขาจงใจหลีกเลี่ยงขุนนางหนุ่มคนนี้ แต่ทหารต้าฟ่งที่มาด้วยกันกลับไม่ได้รับการปฏิบัติแบบเดียวกัน

หลังจากการค้นพบนี้ หวงเซียนเอ๋อร์ก็หรี่ตาสังเกตอยู่ครู่หนึ่งและเห็นรายละเอียดมากยิ่งขึ้น

ประชาชนไม่เพียงแค่ดูแลเท่านั้น ถึงขนาดให้ความสนใจเป็นพิเศษตอนที่เขายังอยู่และหลีกเลี่ยงเขาอย่างระมัดระวัง

‘ดูเหมือนประชาชนของเผ่ามนุษย์จะรักเขามากและกลัวว่าจะขว้างโดนเขา…’

หวงเซียนเอ๋อร์มองพินิจสวี่ซินเหนียนอย่างประหลาดใจและอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเขาอย่างมาก

‘อาศัยเพียงแค่สถานะของซู่จี๋ซื่อ ไม่มีทางทำให้ประชาชนของเผ่ามนุษย์ปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้ หรือว่าเขาจะมีอีกสถานะหนึ่งและเป็นสถานะที่ประชาชนของเผ่ามนุษย์รู้จัก…’ เผยหม่านซีโหลวหรี่ตาลงและคาดเดาในใจ