ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 435

บทที่ 435 ทุกฝ่าย

ทั่วทั้งสถานที่เงียบเชียบกระทั่งได้ยินเสียงเข็มหล่น หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจ ความตกใจและประหลาดใจอย่างขีดสุดก็ปะทุขึ้นในจิตใจของทุกคน จากนั้น เสียงแสดงความเห็นก็ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

ความโกลาหลครั้งนี้ยิ่งใหญ่กว่าครั้งใดๆ ก่อนหน้านี้มาก

หนังสือทางทหารที่สามารถโน้มน้าวเผยหม่านซีโหลวผู้ยโสโอหัง ทำให้จางเซิ่นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ถึงกับตบโต๊ะชื่นชม กลับกลายเป็นว่าไม่ใช่ผลงานของสวี่ซินเหนียน แต่เป็นของบุคคลที่มีชื่อเกือบจะเป็นสิ่งต้องห้าม…

อดีตฆ้องเงินสวี่ชีอันเป็นผู้เขียน?

“ฆ้องเงินสวี่เป็นผู้เขียนหนังสือทางทหาร นี่…นี่จะเป็นไปได้อย่างไร…เขาไม่ใช่แม้แต่ปัญญาชน”

“ฆ้องเงินสวี่ เขาเป็นเพียงแค่ทหารคนหนึ่ง…”

แม้ว่าสวี่ชีอันจะไม่ได้รับตำแหน่งทางราชการแล้ว แต่ทุกคนก็ยังคุ้นเคยในการเรียกเขาว่าฆ้องเงินสวี่

บรรดาบัณฑิตของราชวิทยาลัยหลวงต่างก็ลุกฮือ ข้าพูดคำ เจ้าพูดคำ แสดงมุมมองและความคิดเห็นของตนเอง จนกระทั่งไม่สนใจฤกษ์อีกต่อไป

คนส่วนใหญ่คิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระและยากที่จะเชื่อ ไม่ใช่เพราะดูถูกสวี่ชีอัน แต่เพราะเรื่องราวไม่สมเหตุสมผล ทำให้ผู้คนตกใจ ทำให้ผู้คนสับสน ทำให้ผู้คนจับต้นชนปลายไม่ถูก

เวลานี้เอง มีบัณฑิตในราชวิทยาลัยหลวงกล่าวเสียงดังว่า “พวกเจ้าอย่าลืมว่าฆ้องเงินสวี่เป็นนักกวี ตอนแรกใครจะไปคิดว่าเขาจะสร้างผลงานชิ้นเอกอันน่าทึ่งออกมาได้?”

คำพูดของเขาดึงดูดให้เหล่าบัณฑิตเห็นพ้องต้องกันในทันที ตะโกนเสียงดังสนั่น ราวกับต้องการพูดโน้มน้าวสหายร่วมชั้นคนอื่นๆ ที่ไม่กล้าเชื่อ

“ฆ้องเงินสวี่ไม่ใช่ปัญญาชน แต่เขาแต่งกวีได้ แล้วทำไมจะเขียนตำรายุทธ์ไม่ได้? นอกจากนี้ พวกเจ้าลืมไปแล้วรึ ฆ้องเงินสวี่เคยผ่านสนามรบมาแล้ว ที่อวิ๋นโจววันนั้น เขาสกัดกั้นกองทัพกบฏกว่าแปดพันคนด้วยตัวคนเดียวจนแทบสิ้นลม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ บัณฑิตคนอื่นๆ ก็นึกขึ้นได้เช่นกัน ใช่แล้ว ฆ้องเงินสวี่ก็ไม่ใช่คนที่ไม่เคยผ่านสนามรบมาก่อน เขาสกัดกั้นกองทัพกบฏนับพันที่อวิ๋นโจวด้วยตัวคนเดียว

“ฆ้องเงินสวี่คืออัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างแท้จริง”

“ใช่ ฆ้องเงินสวี่ไม่ใช่ปัญญาชน ยิ่งแสดงให้เห็นว่าเขามีพรสวรรค์อันน่าทึ่ง เป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากบนโลก”

“ช่างน่ารังเกียจ ทำไมคนเช่นนี้ถึงเดินบนสายวิทยายุทธ์ สวี่…ไม่ใช่มนุษย์แล้ว”

คำชมของบัณฑิตแห่งราชวิทยาลัยหลวงปรากฏขึ้นทุกหนทุกแห่งชั่วขณะ

แม้กระทั่งบัณฑิตที่อดกลั้นมานานก็ยังตะโกนยั่วยุเสียงดังว่า “เผยหม่านซีโหลว เจ้าพูดว่าเจ้าศึกษาเล่าเรียนด้วยตนเองจนประสบความสำเร็จ ช่างบังเอิญเสียจริง ฆ้องเงินสวี่ของพวกเราก็ศึกษาเล่าเรียนด้วยตนเองจนประสบความสำเร็จเช่นกัน ข้าต้องยอมรับว่าเจ้ามีพรสวรรค์มาก แต่ยอดภูเขาสูงยังมีที่สูงกว่า และฆ้องเงินสวี่แห่งต้าฟ่งของพวกเรา ก็คือยอดภูเขานั้นที่เจ้าไม่มีวันข้ามขึ้นไปได้”

ทุกคนคล้อยตามกันทันที

สีหน้าของเผยหม่านซีโหลวสงบนิ่ง ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ

ชายหนุ่มที่มีรูม่านตาแนวตั้งกำหมัดแน่น กล้ามเนื้อใบหน้ากระตุก เขาอยากจะลงมือฆ่าปัญญาชนเหล่านี้ให้สิ้นเรื่อง แต่ก็พยายามระงับอารมณ์อย่างสุดความสามารถ

เขาใกล้บ้าแล้วกระมัง เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์เป็นไปด้วยดี ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามแผนของศิษย์พี่เผยหม่าน นอกจากปราชญ์ขงจื๊อผู้มีคุณธรรมสูงส่งที่มีจุดจบไม่ดีนักคนนั้น ไม่ว่าปัญญาชนคนใดที่นี่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของศิษย์พี่เผยหม่านสักคน

สวี่ชีอันที่มาเพียงแต่ชื่อ และไร้ซึ่งการปรากฏตัว จู่ๆ ก็ขัดขวางแผนของศิษย์พี่เผยหม่านอย่างไม่คาดคิด ทำให้พวกเขาคว้าน้ำเหลว

หวงเซียนเอ๋อร์กัดริมฝีปาก แววตานุ่มลึกสั่นระริก ไม่รู้ว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

ผู้เขียนตำรายุทธ์กลับกลายเป็นพี่ใหญ่ของเขา สวี่ต้าหลางต้องมอบหนังสือพิสดารเช่นนี้ให้เขาแน่นอน สายสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องลึกซึ้งกว่าที่ข้าจินตนาการไว้มากนัก…หลังจากหวางซือมู่ตกตะลึงและไม่รู้สึกผิดหวัง ก็ทั้งรู้สึกลึกซึ้งและยินดีกับความสัมพันธ์ระหว่างเอ้อร์หลางกับพี่ชายใหญ่ของเขา

ลำพังความสามารถของเอ้อร์หลางเพียงคนเดียว เขาค่อนข้างดูอ่อนแอในสายตาของท่านพ่อ แต่หากมีพี่ชายใหญ่คอยสนับสนุนเขาอยู่เบื้องหลัง ท่านพ่อก็จะไม่ดูหมิ่นเอ้อร์หลาง

เมื่อนึกถึงตรงนี้ นางก็ชายตามองท่านพ่อเล็กน้อย สมุหราชเลขาธิการหวางกำลังมองสวี่เอ้อร์หลางอย่างลึกซึ้งตามที่คาดไว้จริงๆ

หวางซือมู่แอบดีใจอย่างลับๆ นอกจากนี้ เรื่องงานชุมนุมวรรณกรรมในวันนี้ ชื่อเสียงของเอ้อร์หลางก็จะเพิ่มขึ้นเช่นกัน

ชั่วขณะนั้น ฮว๋ายชิ่งแทบอดใจไม่ไหวที่จะหันไปมองทหารรักษาพระองค์บางคนที่ด้านหลัง แต่นางควบคุมความปรารถนาในจิตใจของตนเองอยู่ ทำให้ลำคอแข็งและนั่งด้วยท่าทางที่เข้าใจยาก

ความอยากรู้อยากเห็นในจิตใจสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเข้าใจตำราพิชัยสงครามด้วยรึ? เขียนตำรายุทธ์? ตั้งแต่รู้จักเขามา ก็ไม่เคยเห็นเขาแสดงความเห็นเกี่ยวกับตำราพิชัยสงครามเลยสักครั้ง หรือว่าเว่ยกงเป็นผู้เขียนหนังสือนั่น? และยืมมือเขาส่งมอบให้สวี่เอ้อร์หลาง…

องค์หญิงองค์โตผู้เฉลียวฉลาดนึกถึงหลายสิ่งหลายอย่างมากขึ้น นางสงสัยว่าเว่ยเยวียนคือผู้เขียนตำรายุทธ์เล่มนี้

ฮว๋ายชิ่งเม้มริมฝีปาก ดวงตาจับจ้องไปที่ตำรายุทธ์ในมือของจางเซิ่นอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่เยือกเย็นราวกับน้ำในฤดูใบไม้ร่วง แทบจะลุกไหม้ด้วยไฟปรารถนาใคร่รู้

เป็นหนังสือที่เขียนโดยสุนัขรับใช้…ยายตัวร้ายฉีกยิ้มอย่างเบิกบาน ใบหน้ารูปไข่จุดประกายความสดใสให้กับโลกใบนี้ สวี่เอ้อร์หลางแสดงตัวออกมา นางก็รู้สึกโล่งใจ ในที่สุดก็มีคนที่สามารถปราบปรามคนเผ่าอนารยชนที่หยิ่งผยองได้ นอกจากนี้ ยังทำให้ไร้ความคับข้องใจอีกต่อไป

ทันทีที่ได้ยินว่าสวี่ชีอันเป็นผู้เขียนตำรายุทธ์ ยายตัวร้ายก็มีกำลังฮึกเหิมขึ้นมา จิตใจเบิกบานและเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจอย่างยิ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะผิดฤกษ์ นางก็คงจะเป็นเหมือนนกกระจอกตัวหนึ่ง ที่กระพือปีกบินร้องจิบๆ อยู่รอบตัวสวี่ชีอัน

มหาราชครูยกยิ้มด้วยความปลื้มปีติ ใบหน้าชราเบิกบานราวกับดอกไม้ “ต้าฟ่งของข้าคือเขตกำเนิดของอัจฉริยะบุรุษ ยังมีคนรุ่นหลังที่ทำให้ผู้คนรู้สึกทึ่งในความเก่งกาจ”

เขากล่าวแล้วก็มองไปที่จางเซิ่นที่ยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นประติมากรรม และกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “จางจิ่นเหยียน ส่งตำรายุทธ์มาให้ข้าดู”

จางเซิ่นกลับมารู้สึกตัวทันที ก่อนจะส่งตำรายุทธ์ไปให้มหาราชครู

มหาราชครูกระชับไม้เท้า หลังจากกลับไปนั่งที่เก้าอี้ ชายชราก็หรี่ดวงตาที่พร่าเลือนอ่านตำรายุทธ์เล่มนั้น

ไม่ถึงสิบห้านาที มหาราชครูที่อ่านไปเพียงสองบท จู่ๆ ก็ปิดหนังสือดัง ‘ปัง’ มือของเขาสั่นเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น และกล่าวด้วยความเคร่งขรึมว่า

“หนังสือเล่มนี้ไม่สามารถเผยแพร่ได้ ไม่สามารถให้เผ่าอนารยชนคัดลอกได้ นี่คือตำรายุทธ์ของต้าฟ่ง ย่อมไม่สามารถเผยแพร่สู่ภายนอกได้”

นี่…

ชั่วพริบตาเดียว บรรดาผู้เรืองอำนาจและผู้บัญชาการทหาร บัณฑิตหัวกะทิของสำนักบัณฑิตฮั่นหลิน แน่นอนว่ารวมทั้งฮว๋ายชิ่งและคนอื่นๆ ต่างก็มองตำรายุทธ์ที่อยู่ในมือของมหาราชครูด้วยความกระตือรือร้นและปรารถนามากขึ้นเรื่อยๆ

…

ขันทีหนุ่มวิ่งมาที่ประตูห้องบรรทมด้วยความกระตือรือร้นอย่างยิ่ง ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ แทนที่จะก้มศีรษะลงตามปกติ เขากลับมองเข้าไปด้านในด้วยท่าทีตื่นเต้น

แสดงให้เห็นถึงความตื่นเต้นที่เดือดดาลอยู่ในจิตใจของเขา

ขันทีชราเหลือบตามองจักรพรรดิหยวนจิ่งที่กำลังนั่งหลับตาทำสมาธิด้วยเนื้อตัวสั่นระริก ก่อนจะค่อยๆ ถอยออกไปจากห้องบรรทมอย่างเงียบๆ และขมวดคิ้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ขันทีหนุ่มกระซิบบางอย่างที่ข้างหู

ขันทีชราเบิกตาโพลงอย่างทันทีทันใดด้วยสีหน้าซับซ้อนอย่างยิ่ง เขาก้มศีรษะลง พลางกลับไปอยู่ข้างๆ จักรพรรดิหยวนจิ่ง และกล่าวเสียงเบาว่า “ฝ่าบาท กระหม่อม…กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิหยวนจิ่งยังคงไม่ลืมตาขึ้นมา และตอบรับง่ายๆ ว่า “อืม” ด้วยท่าทางไม่สนใจ

“มีสถานการณ์ใหม่เกิดขึ้นที่ฝั่งงานชุมนุมวรรณกรรมพ่ะย่ะค่ะ หลังจากจางเซิ่นยอมรับความพ่ายแพ้ ซู่จี๋ซื่อแห่งสำนักบัณฑิตฮั่นหลินสวี่ซินเหนียนก็แสดงตัวออกมา และโต้แย้งเกี่ยวกับตำราพิชัยสงครามกับเผยหม่านซีโหลวพ่ะย่ะค่ะ…”

จักรพรรดิหยวนจิ่งลืมตาขึ้น

ขันทีชรากล่าวต่อไปว่า “เผยหม่านซีโหลวยอมรับความพ่ายแพ้อย่างจริงใจพ่ะย่ะค่ะ”

จักรรรดิหยวนจิ่งมีท่าทีตกตะลึง ราวกับไม่เคยคาดคิดมาก่อน หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง เขาก็กล่าวช้าๆ ว่า “สวี่ซินเหนียนเป็นลูกศิษย์ของจางเซิ่น วิชาเอกคือตำราพิชัยสงคราม คิดไม่ถึงว่าเขาจะแตกฉานเช่นนี้ หาได้ยากจริงๆ ถึงแม้ลูกศิษย์คนนี้จะเป็นญาติผู้น้องของสวี่ชีอัน แต่ก็เป็นซู่จี๋ซื่อของสำนักบัณฑิตฮั่นหลิน เขาเอาชนะเผยหม่านซีโหลว ก็สามารถเป็นที่ยอมรับได้”

สวี่ชีอันเป็นคนริเริ่มที่จะลาออกจากราชการ แต่ต่อมาจักรพรรดิหยวนจิ่งก็มีพระราชกฤษฎีกากีดกันตำแหน่งบรรดาศักดิ์และตำแหน่งทางราชการของเขา ขับไล่เขาออกจากราชสำนัก

สวี่ซินเหนียนเป็นญาติผู้น้องของไอ้ทาสหมานั่น และตอนนี้ก็เอาชนะเผยหม่านซีโหลวได้แล้ว เมื่อคนนอกพูดถึงเรื่องนี้ ก็ต้องพาดพิงถึงสวี่ชีอันที่มีความเก่งกาจอันท่วมท้นเหมือนกัน หลังจากนั้นก็จะกล่าวโทษว่าเขา ‘กดขี่’ ผู้จงรักภักดี

นี่เป็นสิ่งเดียวที่ไม่เป็นผลดี

อย่างไรก็ตาม ฐานะซู่จี๋ซื่อของสวี่ซินเหนียนที่เขาเป็นคนแต่งตั้ง ก็เป็นเพราะสายตาที่เฉียบแหลมของเขาเช่นกัน ดังนั้นมันจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่

กล่าวโดยรวมแล้ว จักรพรรดิหยวนจิ่งค่อนข้างโล่งใจ เมื่อเทียบกับเรื่องซุบซิบนินทาที่พ่ายแพ้ให้กับเผยหม่านซีโหลว นั่นถึงจะเป็นการเสียหน้าอย่างแท้จริง

เผยหม่านซีโหลวหัวเราะเยาะ “สวี่ชีอันเป็นนักรบที่สมบูรณ์แบบ เจ้าพูดจาประมาทขาดการวิเคราะห์ หากกระตุ้นให้เขาโกรธ เจ้าอาจถูกฆ่าในสถานที่นั้นก็ได้”

รูม่านตาแนวตั้งจ้องมาที่เขา “เขากล้ารึ! พวกเราคือคณะทูต หากเขากล้าฆ่าคณะทูต ราชสำนักต้าฟ่งคงไม่ละเว้นเขาเป็นแน่”

การฆ่าคณะทูต หมายถึงความแตกร้าวระหว่างสองประเทศ ภายใต้ฉากหลังที่ร่วมกันต่อสู้กับสำนักพ่อมดในตอนนี้ ราชสำนักต้าฟ่งคงไม่ปล่อยให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น

หวงเซียนเอ๋อร์จิ้มศีรษะของเสวียนอิน และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “กระทั่งกั๋วกง เขาก็กล้าฆ่ามาแล้ว หากเจ้าไม่กลัวตาย พวกเราก็จะไม่ขัดขวางเขา ประมาณตนเองบ้างเถอะ จู๋จิ่วให้เจ้ามาฝึกฝน เพราะคาดหวังกับเจ้า แต่หากเจ้าตายที่นี่ ตาเฒ่าก็คงไม่สนใจ”

เผ่าพันธุ์ปีศาจเลือดเย็นในการฝึกฝนรุ่นหลังมาตั้งแต่ไหนแต่ไร และจู๋จิ่วก็เป็นงู ซึ่งเลือดเย็นเป็นพิเศษ

หากสามารถเติบโตขึ้นมาได้ ก็บ่มเพาะปลูกฝังอย่างขันแข็ง หากตาย นั่นก็เป็นเพราะตนเองรับไม่ไหว

ผู้แข็งแกร่งกินผู้อ่อนแอ นั่นคือกฎของการอยู่รอด

…

พระตำหนักฮว๋ายชิ่ง

หลังจากกลับมาที่พระตำหนัก ฮว๋ายชิ่งก็สั่งให้นางกำนัลและทหารรักษาพระองค์ออกไป เหลือเพียงยายตัวร้ายและสวี่ชีอันในห้องรับแขกเท่านั้น

“เป็นเจ้าอย่างที่คาดไว้จริงๆ ข้ามองหาเจ้าตั้งนานแต่ก็ไม่พบ ถ้าไม่ใช่เพราะเข้าไปในศาลา ข้าคงไม่กล้ายืนยันตัวตนของเจ้า”

ยายตัวร้ายดึงสวี่ชีอันเข้าไปนั่งประจำที่ด้วยความเบิกบานใจ ก่อนจะนั่งลงด้วยกันกับเขา

องค์หญิง พวกเราไม่สามารถนั่งด้วยกันได้ เช่นนี้มันฝ่าฝืนกฎระเบียบเกินไป…

นอกจากนี้ ใบหน้าโลกก่อนหน้านี้ของข้า หล่อเหลาจนผู้คนตกตะลึง เจ้าไม่เล็งเห็นตั้งแต่แรก ความสามารถในการจดจำใบหน้าของเจ้าค่อนข้างร้ายแรงนะ

ในขณะที่สวี่ชีอันคิดเช่นนั้น ก็ได้ยินยายตัวร้ายกล่าวด้วยความชื่นชม “เจ้าฉลาดจริงๆ ปลอมตัวเป็นชายธรรมดาๆ เช่นนี้ อย่าว่าแต่ชายตามองแล้วลืมเลย สังเกตไม่ออกจริงๆ”

สวี่ชีอันเหลือบมองนางด้วยสีหน้าสงบนิ่ง พลางนั่งลงที่โต๊ะอื่นอย่างเงียบๆ

ดวงตาดอกท้อที่งดงามของยายตัวร้ายเบิกกว้างด้วยสีหน้าเศร้าใจ

“เว่ยกงเป็นผู้เขียนตำรายุทธ์ และยืมมือเจ้าปราบเผยหม่านซีโหลวใช่หรือไม่?” ฮว๋ายชิ่งดื่มชา และชายตามองน้องสาวที่นับวันยิ่งไม่สามารถควบคุมความบ้าคลั่งของตนเองได้

“ใช่แล้ว!”

สวี่ชีอันพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

ฮว๋ายชิ่งพยักหน้าเล็กน้อย นี่ก็สมเหตุสมผลแล้ว ตำรายุทธ์ในโลกนี้ที่สามารถโน้มน้าวเผยหม่านซีโหลวได้ ทำให้จางเซิ่นอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ ทำให้มหาราชครูตื่นเต้นได้เช่นนี้ ในความรู้สึกของนาง ก็มีเพียงเว่ยเยวียนเท่านั้นที่สามารถเขียนออกมาได้

เว่ยเยวียนเป็นผู้เขียนตำรายุทธ์…ยายตัวร้ายผิดหวังเล็กน้อย ในความรู้สึกของนาง ไม่มีอะไรที่สุนัขรับใช้ทำไม่ได้

“เจ้าคงไม่ลืมกระมังว่าตำรายุทธ์เขียนไว้ว่าอย่างไรบ้าง” ฮว๋ายชิ่งถาม

“จำไม่ได้แล้ว” สวี่ชีอันส่ายศีรษะ

ฮว๋ายชิ่งพยักหน้าด้วยความผิดหวัง แม้ว่าสุดท้ายนางจะมั่นใจว่าจะได้อ่านตำรายุทธ์แน่นอน แต่ในฐานะที่มันเป็นหนังสือแสนวิเศษ นางก็ไม่เต็มใจที่จะรอนัก

ช่างเถอะ ค่อยไปพบเว่ยกงภายหลัง…ฮว๋ายชิ่งคิดในใจ

หลังจากสนทนากันอีกเล็กน้อย สวี่ชีอันก็ขอตัวจากไป

ยายตัวร้ายออกมาด้วยกันกับเขา หลังจากออกจากจวนของฮว๋ายชิ่ง นางก็จ้องสวี่ชีอันตาไม่กะพริบ “ตำรายุทธ์ เว่ยเยวียนเป็นผู้เขียนจริงๆ รึ?”

………………………………………………………….