ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 475

บทที่ 475 ฟ้องร้ององค์จักรพรรดิ

จักรพรรดิหยวนจิ่งรู้ดีว่าการต่อสู้ในราชสำนักเปรียบเหมือนกับการปรุงปลาตัวเล็กๆ ต้องค่อยๆ ตุ๋นไฟอ่อนจึงจะได้รสชาติที่น่าพอใจ

แผนตีสนิทคนกลุ่มหนึ่งและกดดันคนอีกกลุ่มหนึ่งก้าวหน้าไปตามลำดับ ในขั้นตอนนี้จำเป็นต้องเปิดโอกาสให้ศัตรูโต้กลับและระบายอารมณ์ ค่อยๆ บั่นทอนกำลังใจและจิตใจอันฮึกเหิมในการต่อสู้ของอีกฝ่ายลงทีละน้อย

หากเขาผู้ที่เป็นถึงประมุขของประเทศต่อต้านความเห็นทั้งปวง แล้วบีบบังคับให้เว่ยเยวียนถูกตัดสินต้องโทษ ท้ายที่สุดมันย่อมจบลงด้วยการที่เหล่าขุนนางปิดล้อมประตูอู่หลังการจากไปของไหวอ๋อง

การที่ขุนนางจะปิดล้อมประตูอู่ได้ก็เพราะเขาที่ลงทุนลงแรงไปมากโขไม่ใช่หรือ

หมากที่วางไว้และทุกอย่างที่ทำมาจะค่อยๆ พลิกโฉมคดีฉู่โจวทีละน้อย ลงล็อกตามหลักทฤษฎีตุ๋นไฟอ่อนทุกกระเบียดนิ้ว

จักรพรรดิหยวนจิ่งเดินทอดน่องอยู่ในพระราชวัง แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีคราม แต่นั่นก็เป็นเพียงเพราะเขาต้องการรักษาสมดุลแห่งโชคชะตาไว้ไม่ให้หลุดลอยไป แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำคือเขย่าโชคชะตา

ในเมื่อสองประเทศเหยียนคังใช้การไม่ได้ เช่นนั้นเขาก็จะลงมือเอง

แม้วันนั้นจะยังไม่ได้วางแผนยุทธการครั้งนี้ แต่ท้ายที่สุดก็ทำให้ในราชสำนักเกิดเสียงแตกแยกออกเป็นหลายฝ่าย สำหรับผู้มีประสาทรับรู้กลิ่นอันเฉียบแหลมและวิเคราะห์สถานการณ์ในท้องพระโรงได้อย่างเฉียบคม นี่ถือเป็นสัญญาณที่สำคัญมาก

ผู้ที่ต้องการแสดงจุดยืน ตอนนี้ต้องทำการเลือกข้างแล้ว

ส่วนผู้ที่ไม่ก็ปิดปากอย่างเชื่อฟัง คอยสังเกตการณ์อย่างเงียบๆ

สองวันมานี้วาระการประชุมน้อยใหญ่ภายในราชสำนักถูกจัดขึ้นหลายต่อหลายครั้ง อดีตสมาชิกของพรรคเว่ยไม่ยอมล่าถอย ทั้งสมาชิกพรรคหวาง หยวนสยงและฉินหยวนเต้าต่างก็โต้เถียงกันอย่างดุเดือด

จักรพรรดิหยวนจิ่งประทับบนบัลลังก์เฝ้าดูการต่อสู้ของคนใหญ่คนโตเหมือนที่เคยทำอย่างหลายทศวรรษที่ผ่านมา

สิ่งที่น่าแปลกที่สุดคือสมุหราชเลขาธิการหวางที่ต่อสู้เคียงเว่ยเยวียนมาครึ่งค่อนชีวิต ด้วยทัศนคติอันน่าทึ่งเขาจึงยืนหยัดข้างอดีตสมาชิกของพรรคเว่ยอย่างไม่ย่อท้อ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อวางแผนยุทธการในครั้งนี้

…

ณ หน้าลานเล็กทางตอนเหนือของเมือง

รถม้าหรูหราค่อยๆ จอดเทียบข้างถนน ชายวัยกลางคนในชุดเครื่องแบบลำลองลงมาจากรถม้ารายล้อมด้วยผู้ติดตาม ก่อนจะเคาะลงที่ประตูลานเล็ก

คนที่เปิดประตูออกมาเป็นลูกสะใภ้ร่างบาง เพราะอีกฝ่ายนุ่งผ้าซิ่นเมื่อเห็นชายหนุ่มมากมายยืนอออยู่ที่นอกประตูจึงตกใจรีบปิดประตูฉับพลัน

ผู้ติดตามคนหนึ่งยื่นมือเข้าไปขวางไว้พลางตำหนิว่า “อย่าริอาจหยาบคาย รู้หรือไม่ว่าผู้ใดยืนอยู่ตรงหน้าเจ้า”

สะใภ้เล็กที่ถูกขวางเอาไว้ รีบถอยหนีด้วยความตื่นตระหนก ตะโกนเข้าไปด้านใน “ท่านแม่ มีแขกมาเจ้าค่ะ…”

หญิงชราผมขาวเดินออกจากบ้านพร้อมไม้เท้า มองไปยังเหล่าแขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างระแวดระวัง “พวกท่านเป็นใคร?”

หญิงชราเองก็เป็นผู้มั่งคั่งสูงศักดิ์ เพียงมองเนื้อผ้าราคาแพง เสื้อผ้าที่ถูกตัดเย็บอย่างดี เช่นเดียวกับรัดหยกที่ห้อยอยู่รอบเอวของชายวัยกลางคนแวบเดียว ก็สามารถระบุได้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนธรรมดา

สิ่งนี้ยิ่งทำให้หญิงชราหวาดระแวงมากขึ้น

จุดประสงค์ของพวกขี้ข้าจากราชสำนักนั้นแสดงออกชัดเจนว่าพวกเขาต้องการขู่กรรโชก แม้ว่าจะน่ารังเกียจแต่อย่างน้อยก็ตรงไปตรงมา ยิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้ตระกูลของนางยากจนข้นแค้นแต่ละวันใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก พวกขี้ข้าไร้มนุษยธรรมพวกนี้ไม่มีทางให้ค่ามาเหยียบที่นี่อีก

แล้วชายวัยกลางคนผู้สูงศักดิ์เบื้องหน้าคนนี้มีธุระอะไรกัน?

แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องเงินทอง

ชายวัยกลางคนยืนอยู่กลางลานบ้านพร้อมด้วยเหล่าแม่ไก่ตัวน้อยที่ตรงมุมบ้าน กลิ่นมูลไก่เบาบางที่โชยอบอวลในอากาศทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เจ้าคือภรรยาเอกของลู่เจิ้นหนานใช่หรือไม่?” เขาถาม

ลู่เจิ้นหนานเป็นชื่อเดิมของลู่เหยีย

ทันใดนั้นหญิงชราก็ร้องครวญครางออกมาดังลั่น ทิ้งไม้ค้ำแล้วทรุดนั่งลงบนพื้นเล่นละครตามวิถีมารยาหญิง กล่าวโดยสรุปคือนางกรีดร้องเรียกความสนใจ ก่อนจะยกตนเหนือศีลธรรมรับบทเป็นผู้บริสุทธิ์

แม้หญิงชราจะอ่านหนังสือไม่ออก แต่สิ่งเหล่านี้คือประสบการณ์และวิถีที่ได้เรียนรู้มาจากเมืองย่านตลาดค้าขาย

ทว่าคำพูดต่อมาของชายวัยกลางคนทำให้เสียงร้องของหญิงชราหยุดลงในทันที ราวกับแม่ไก่แก่ถูกใครบางคนบีบคอ

“เจ้าอยากพลิกโฉมคดีของลู่เจิ้นหนานหรือไม่?”

คนแซ่ลู่ลักพาค้าคน ขืนใจคนดี ทั้งยังพลิกโฉมคดีอีก? หญิงชราไม่ได้พยักหน้าหรือปฏิเสธ เพียงมองชายวัยกลางคนอย่างว่างเปล่า

ชายวัยกลางคนยกยิ้ม ก่อนเปลี่ยนเป็นคำพูดที่หญิงชาวตลาดพอจะเข้าใจได้มากที่สุด

“จากการเนรเทศลูกชายของเจ้า คนที่ชื่อเว่ยเยวียน ผู้เป็นหัวหน้าที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล ตอนนี้เขาเสียชีวิตในสนามรบแล้ว มีใครบางคนต้องการแก้รูปคดีของเหล่าผู้บริสุทธิ์ที่ถูกเว่ยเยวียนทำร้ายเหล่านั้น แล้วคืนความบริสุทธิ์และผลงานความชอบให้กับพวกเขา หากหลังมื้อกลางวันเจ้าไปเคาะประตูอู่ ฟ้องร้องเว่ยเยวียนในข้อหายักยอกทรัพย์และใส่ร้ายป้ายสีประชาชนผู้บริสุทธิ์ ข้ารับรองได้เลยว่าลูกชายที่ถูกเนรเทศไปยังชายแดนของเจ้า จะกลับมารวมตัวก่อนเทศกาลวสันต์ปีนี้อย่างแน่นอน”

ทันใดนั้นดวงตาของหญิงชราพลันสว่างวาบขึ้น ท่าทางกระตือรือร้น

ก่อนจะรู้สึกตื่นกลัวเล็กน้อยอีกครั้ง พึมพำเสียงเบา “การฟ้องร้องจักรพรรดิมีโทษถึงประหารชีวิต”

ตามกฎหมายต้าฟ่ง ผู้ที่กระทำจะถูกลงโทษด้วยการโบยไม้ห้าสิบครั้ง

หากชนะคดีก็จะไม่เป็นอะไร แต่หากแพ้จะต้องถูกตัดสินจำคุกสูงสองพันลี้หรือตลอดจนชีวิตจะหาไม่

ด้วยอายุของหญิงชราที่ปาเข้าไปห้าสิบแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องคดีความ ถึงตอนนั้นคงอยู่รวมกับคนตายหงำเหงือกที่คุกนั่นจนกว่าจะเวียนว่ายให้คู่สามีภรรยาดึงพาให้มาเกิดถึงจะรอด

ชายวัยกลางคนยิ้มเยาะพลางเอ่ย “วางใจเถอะ พวกเราจะปกป้องเจ้าเอง หากเจ้าตายไป งานของพวกเราไม่นับว่าสูญเปล่าหรอกหรือ?”

ขณะพูดก็เหลือบมองผู้ติดตามที่อยู่ด้านข้าง

ผู้ติดตามโยนทองคำหนึ่งแท่งลงพร้อมกับหนังสือคำร้องหนึ่งฉบับ

ชายวัยกลางคนกล่าว “เมื่อเจ้าเขียนหนังสือคำร้องเสร็จเรื่องนี้ก็จะจบ ไม่เพียงแต่เจ้าจะได้ลูกชายกลับคืนมา แต่หลังจากนั้นยังมีรางวัลเป็นทองคำห้าสิบตำลึง ซึ่งมากพอที่จะทำให้ตระกูลของเจ้าสุขสบายไปทั้งชาติ”

หญิงชรากัดฟันกรอดอย่างแน่วแน่ “ขอบคุณใต้เท้ายิ่งนักที่เมตตาเห็นแก่ข้าน้อย!”

ชายวัยกลางคนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “เรื่องขั้นตอนและวิธีการฟ้องร้องจักรพรรดิ ข้าจะเป็นคนสอนเจ้าเอง…”

…

ในวันนั้นที่ด้านนอกประตูอู่เกิดเสียงกลองดังระทึกกึกก้อง หญิงชราคนหนึ่งพร้อมด้วยลูกสะใภ้และหลานชาย ตีกลองร้องทุกข์ฟ้องร้องเว่ยเยวียนในข้อหายักยอกทรัพย์และใส่ร้ายป้ายสีประชาชนผู้บริสุทธิ์

จักรพรรดิหยวนจิ่งที่ละเลยการปกครองมากว่ายี่สิบเอ็ดปีทรงพิโรธทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น เขาจึงสั่งให้ฝ่ายตรวจการสอบสวนเรื่องนี้อย่างเข้มงวด

ข่าวแพร่กระจายอย่างรวดเร็วในหมู่ราชสำนักประจำเมืองหลวง จากนั้นแวดวงข้าราชการในเมืองหลวงต่างก็ค่อยๆ ลุกฮือขึ้น