ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 476

บทที่ 476 สวี่ชีอันฟื้นคืนสติ (2)

ฆ้องทองคำจ้าวเกรงว่าจูหยางจะชิงลงมือก่อนอีกครั้ง จึงรีบคว้าจางต้งเหลียงไว้ และยกกำปั้นขึ้นมากล่าวว่า “ใต้เท้า เจ้าบ้านี่ไม่ได้มีเจตนาจาบจ้วง ได้โปรดออมมือด้วย”

จางต้งเหลียงโกรธจนหน้าดำหน้าแดง เส้นเลือดสีเขียวที่คอปูดโปนออกมา เขาคำรามเสียงต่ำอยู่ในลำคอว่า “ข้าไม่ยอมรับ ฆ้องทองคำจ้าว ไม่ต้องช่วยเขา หากเว่ยกงยังอยู่ เขาหยวนสยงจะกล้าย่างกรายเข้ามาในที่ทำการปกครองหรือไม่? ฆ้องทองคำคนอื่นๆ ยังอยู่ แต่จูหยางเพิ่งกลับมา? ข้าเพียงแค่นึกเสียใจที่วันนั้นไม่ได้ติดตามหัวหน้าของข้าไปออกรบด้วยกัน คงโชคดีกว่าถ้าเขาสามารถตามเว่ยกงไปออกรบ และตายที่เมืองจิ้งซาน ดีกว่าตายด้วยน้ำมือคนของตนเอง”

หยวนสยงกล่าวเสียงเบาว่า “ใต้เท้าจู หน่วยลาดตระเวนยามวิกาลมีตำแหน่งอย่างเป็นทางการ จะอยู่หรือจะตาย ล้วนต้องให้ฝ่าบาทตัดสิน”

จูหยางพยักหน้า และกล่าวว่า “ข้าเข้าใจแล้ว”

เขาไหลเวียนพลังปราณในร่างกาย พลางดึงจางต้งเหลียงขึ้นมาและชกไปที่หน้าอกของฆ้องเงินท่านนี้อย่างรวดเร็ว

‘ตุบ!’ เสื้อผ้าด้านหลังของจางต้งเหลียงฉีกออกในทันใด

ทุกคนต่างก็ได้ยินเสียงกระดูกแตกหัก

จางต้งเหลียงค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นด้วยลมหายใจรวยริน

ผู้บังคับบัญชาไฟแรงที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งใหม่ จุดไฟกองแรกลงบนร่างของบุคคลที่น่าสงสารนี้

‘ชิ้ง!’

เสียงตวัดดาบดังลอยมา ฆ้องเงินต่างชักดาบออกมามากขึ้น

‘ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง!’

ทหารรักษาวังที่อยู่รอบๆ ก็ทยอยชักดาบขึ้นมาเช่นกัน เพื่อเตรียมตัวปราบปรามหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลทุกเมื่อ

จูหยางหรี่ตาลง พลางก้าวขึ้นไปด้านหน้า ใช้ศักดิ์ศรีของการเป็นทหารขั้นสี่สยบหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลทั้งหมด

“หยุดให้หมด!”

ฆ้องทองคำจ้าวตะโกนว่า “พวกเจ้าคิดจะกบฏรึ ไม่อยากมีชีวิตแล้วรึ?”

“ฆ้องทองคำจ้าว”

“หัวหน้า…”

เหล่าหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลต่างก็ตอบสนองด้วยความรุนแรงอย่างมาก

“หรือว่าท่านมองไม่ออกรึ เขากำลังกวาดล้างพวกเรา ไม่ว่าพวกเราจะมีความผิดหรือไม่ ก็ล้วนมีจุดจบที่ไม่ดี”

“ฆ้องทองคำจ้าว เว่ยกงไม่อยู่แล้ว ในที่ทำการปกครองมีเพียงท่านที่สามารถตัดสินใจให้เหล่าพี่น้องได้ ท่านจะเป็นสุนัขของหยวนสยงไม่ได้”

“หัวหน้า ท่านทนเห็นเหล่าพี่น้องถูกใส่ความได้รึ?”

อย่างน้อยพวกเจ้าก็ยังมีชีวิตอยู่…

เส้นเลือดสีน้ำเงินปูดโปนอยู่บนหน้าผากของฆ้องทองคำจ้าว เขากล่าวเน้นย้ำทีละคำว่า “เก็บ-ดาบ-ลง-ไป”

เหล่าหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลรู้สึกหวั่นใจมาก มีทั้งความโกรธแค้น ความไม่พอใจ ความโศกเศร้า ยังไม่ยอมเก็บดาบลงแต่อย่างใด

หยวนสยงเห็นเช่นนั้น ก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ครอบครัวของทุกท่านล้วนอยู่ในเมืองหลวงกระมัง”

ฆ่าคนแทงใจดำ!

เงื่อนไขในการรับเลือกหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลคือ บรรพบุรุษมากกว่าสามชั่วอายุคนต้องเป็นคนเมืองหลวง และมีภูมิหลังตระกูลที่ขาวสะอาด

ทำไมน่ะหรือ? ก็เพื่อป้องกันทหารเหล่านี้ใช้กำลังฝ่าฝืนกฎอย่างไรเล่า

เว่ยกงตายในสนามรบ หากฆ้องทองคำที่เหลือไม่ตายในสนามรบก็ยังไม่กลับมา พวกเขาพร้อมใจที่จะต่อต้าน แต่ไม่มีคนสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง

“ถ้าสวี่หนิงเยี่ยนยังอยู่…” มีคนกล่าวพึมพำเสียงเบา

หน่วยลาดตระเวนยามวิกาลทั้งหมดตกอยู่ในความฟุ้งซ่านชั่วขณะ และอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสหายร่วมงานที่ใช้ดาบฟันป้ายคาดเอว สิ้นสุดสถานะการเป็นคนของทางการนับจากนั้น

ใช่แล้ว หากสวี่หนิงเยี่ยนยังอยู่ ด้วยความเมตตาของเว่ยกงที่มีต่อเขา และอุปนิสัยอันแข็งแกร่งที่ประจักษ์แจ้งในแววตาของเขา จูหยางและหยวนสยงยังจะกล้าหยิ่งผยองเช่นนี้หรือไม่?

หยวนสยงและคนอื่นๆ ก็ได้ยินเช่นกัน แต่กลับไม่ตอบสนอง และรู้สึกรังเกียจที่จะตอบสนอง

การแสดงออกของจูเฉิงจู้บิดเบี้ยวอย่างเห็นได้ชัด

สวี่ชีอัน ฆ้องทองแดงที่ถ่อมตนในตอนแรกเริ่ม คือหัวโจกในการทำลายอนาคตของเขา

เขาเกลียดชังบุคคลนี้อย่างสุดซึ้ง ช่วงเวลาเพียงหนึ่งปีสั้นๆ สรรพสิ่งยังเหมือนเดิม แต่คนเปลี่ยนไปแล้ว ฆ้องทองแดงผู้ถ่อมตนคนนั้นได้กลายมาเป็นใต้เท้าใหญ่ที่เขาเทียบไม่ติด

แม้ว่าสวี่ชีอันจะล่วงเกินฝ่าบาท ทว่านั่นกลับไม่ใช่เรื่องที่เขาสามารถแทรกแซงหรือตอบโต้ได้

ด้วยเหตุนี้ เปลวไฟแห่งความพยาบาทจึงลุกโชนอยู่ในใจของเขา โดยที่เขาไม่สามารถหาทางออกได้ มันเผาจิตวิญญาณวันแล้ววันเล่า ทำให้จิตใจของเขาบิดเบี้ยว…

“หลี่อวี้ชุน!”

“ฉู่หงเหอ!”

“หมิ่นซาน!”

“ถางโย่วเต๋อ!”

“…”

ฆ้องเงินถูกเอ่ยชื่อออกมาทีละคน พวกเขาถูกปลดอาวุธ ถูกทหารรักษาวังบิดแขนไปด้านหลังและมัดมือทั้งสองข้าง ในชั่วพริบตาเดียว ฆ้องเงินที่อยู่ที่นี่ก็หายไปเกือบครึ่งหนึ่ง

ฆ้องเงินเหล่านั้น บ้างก็ไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึก บ้างก็ยิ้มด้วยความเย็นชา บ้างก็ถ่มน้ำลาย แต่กลับไม่มีความเกรงกลัว หรือความคิดที่จะร้องขอความเมตตาแต่อย่างใด

ไม่มีฆ้องทองแดงในรายชื่อเหล่านั้น ในฐานะที่เป็นระดับล่างสุดของหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล โดยทั่วไปแล้ว ฆ้องทองแดงไม่มีคุณสมบัติที่จะยืนอยู่ในกองทัพ

แน่นอนว่าไม่ได้หมายความว่าหยวนสยงจะไม่จัดการกับพวกเขา

รองหัวหน้าสำนักตรวจสอบฝ่ายขวาผู้มีจิตใจที่เร่าร้อนฮึกเหิมท่านนี้กล่าวเสียงดังว่า “ที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ มีตำแหน่งว่างจำนวนมาก ข้ารับช่วงต่อในที่ทำการปกครองในช่วงเวลาวิกฤตนี้ กำลังขาดผู้ใต้บังคับบัญชาอยู่พอดี จึงจำเป็นต้องเลื่อนขั้นให้ทหารที่ซื่อสัตย์ ก่อนรุ่งสางวันพรุ่งนี้ ตราบใดที่มีใครคนใดในหมู่พวกเจ้าเขียนจดหมายรายงานการทุจริตและติดสินบน การขู่กรรโชกประชาชนของสหายร่วมงาน ข้าจะเลื่อนขั้นให้”

ช่างเป็นแรงจูงใจที่อุบาทว์สิ้นดี

เหล่าหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลที่อยู่ที่นี่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ และไม่ตอบสนองใดๆ เช่นกัน

แต่หยวนสยงกลับรู้ว่ามีเมล็ดพันธุ์แห่งความอิจฉาริษยา และความทะเยอทะยานที่ถูกปลูกฝังในคนกลุ่มนี้แล้ว

สำหรับฆ้องทองแดงเหล่านี้ การเลื่อนขั้นเป็นเรื่องยากลำบากมาก ไม่เพียงแต่ต้องมีการฝึกฝนที่สอดคล้องกัน ยังต้องมีผลงานที่มากพอด้วย ด้วยเหตุนี้ จึงมีฆ้องทองแดงบางส่วนที่อยู่ในขั้นหลอมวิญญาณมานาน แต่ได้รับการเลื่อนขั้นล่าช้าอย่างยิ่ง ขอเพียงมีความทะเยอทะยาน และแรงจูงใจเท่านั้น ใครบ้างจะไม่อยากเลื่อนขั้น?

ตอนนี้ที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลเกิดความโกลาหล นี่ยิ่งเป็นโอกาสอันยอดเยี่ยมสำหรับผู้ที่มีความทะเยอทะยาน และกระตือรือร้นในการเลื่อนขั้น

หยวนสยงไม่มองเหล่าหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลที่น่าผิดหวังอีกต่อไป เขาหันไปมองจูหยางและฆ้องทองคำจ้าว พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ฆ้องทองคำทั้งสอง ตามข้าไปที่หอเฮ่าชี่”

เขามีความปรารถนาอันบ้าคลั่งที่จะเข้าไปที่นั่น แทนที่ตำแหน่งของเว่ยเยวียน

ฆ้องทองคำจ้าวพยักหน้า และกวาดสายตามองหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลทุกคน ก่อนจะกล่าวว่า “แยกย้ายกันได้”

จูกว่างเสี้ยวได้ยินเสียงซ่งถิงเฟิงกล่าวพึมพำที่ข้างหูว่า “ก้มหน้า รีบก้มหน้าเร็วเข้า ไปจากที่นี่กัน…”

จูกว่างเสี้ยวที่กำลังหดหู่ตกตะลึงเล็กน้อย และตามเหล่าสหายร่วมงานไปด้านนอกสนามประลองตามสัญชาตญาณ

แต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็ได้ยินเสียงลอยมาว่า “หยุดก่อน!”

ทุกคนทยอยหยุดฝีเท้าลง พลางหันไปมองด้วยความอกสั่นขวัญแขวน

คนที่ตะโกนให้หยุดคือจูเฉิงจู้ ฆ้องเงินในตอนนั้น หน่วยลาดตระเวนยามวิกาลที่อยู่ที่นี่แทบจะรู้จักเขาทั้งหมด

จูเฉิงจู้ไม่สนใจคนอื่นๆ ชี้ไปที่ซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยว พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว “เจ้าทั้งสองคนก้าวออกมา”