ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 478

บทที่ 478 ทางออกของเว่ยเยวียน

สายตาของสวี่ชีอันหยุดอยู่ที่กล่องไม้จันทน์หุ้มผ้าแพร กล่องถูกปิดแน่นหนา ส่องประกายรำไร

เขายื่นมือออกไปช้าๆ แล้วกดลงบนกล่องผ้า

จ้าวโส่วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ข้าต้องขอเตือนเจ้าว่า ทันทีที่เปิดกล่องนี้ เจ้าก็จะเข้าสู่กระบวนการอย่างเป็นทางการทันที”

ใบหน้าของสวี่ชีอันสงบ “ข้ารู้แล้ว”

เขาเปิดกล่องทันที สีแดงเลือดหมูส่องสะท้อนเข้าตา ภายในกล่องผ้า มียาโลหิตขนาดเท่าไข่นกพิราบวางอยู่

ท่ามกลางสายลมฤดูใบไม้ร่วง ต้นไม้ใบหญ้ารอบๆ โอนเอนไปมาดัง ‘ซวบซาบ’ กิ่งไม้เหี่ยวแห้งนอกศาลาแตกหน่อสีเขียวอ่อน พื้นดินมีหญ้าผุดยอดแหลมขึ้นมา แมลงผุดออกมาจากพื้นดิน พรั่งพรูกันมาที่ศาลาเป็นกลุ่มๆ

แต่ถูกบดบังไว้ด้านนอกศาลาด้วยม่านปราณ

ริมฝีปากของสวี่ชีอันขยับเล็กน้อย “ยาโลหิต…”

จ้าวโส่วพยักหน้า “ก่อนที่เว่ยเยวียนจะจากไป ได้ทิ้งยาโลหิตส่วนหนึ่งไว้ที่นี่ เขากับข้าเคยคาดคะเนร่วมกันว่า จะทิ้งยาโลหิตส่วนนี้ไว้หรือไม่ก็ตาม ล้วนไม่ส่งผลต่อโอกาสที่จะได้รับชัยชนะที่เมืองจิ้งซาน

“ดังนั้น เว่ยเยวียนจึงแบ่งยาโลหิตส่วนหนึ่งมอบให้ข้าเก็บรักษาไว้ เขาบอกว่า สนามรบที่สำนักพ่อมดเขาจะเป็นคนปราบให้ราบคาบเอง ส่วนสนามรบในเมืองหลวงนั้น ขอมอบหมายให้กับสวี่ชีอัน”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ จ้าวโส่วก็ยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า “ข้าถามเขาว่า ถ้าถึงตอนนั้นสวี่ชีอันไม่สามารถเลื่อนสู่ขั้นสี่ได้เล่า จะทำอย่างไร เขาไม่ได้ตอบข้า เห็นเจ้าตอนนี้แล้ว ข้าจึงเข้าใจว่าในตอนนั้นเขามีความมั่นใจเพียงใด”

‘เว่ยกงคาดไว้ถึงขั้นนี้แล้ว…’ ดวงตาของสวี่ชีอันดูเหมือนจะสงบลงชั่วขณะ ก้มหน้าลงมองยาโลหิต แล้วพูดว่า

“กลืนมันลงไปแล้ว ข้าจะสามารถเลื่อนสู่ขั้นสามได้?”

จ้าวโส่วให้คำตอบยืนยันว่า “ขั้นสามเรียกว่าร่างอมตะ ว่ากันว่าถึงแก่นแท้แล้ว ธาตุแท้ของมันคือพลังชีวิตที่ทรงพลังเกินกว่าคนธรรมดาทั่วไป แขนขาขาดไปสามารถงอกใหม่ได้ ขอเพียงไม่ตายทันที ไม่ว่าอาการบาดเจ็บแบบไหนก็สามารถฟื้นคืนสู่สภาพเดิมได้

“วิธีการบำเพ็ญแบบปกติ คือการหล่อหลอมร่างกายและจิตใจวันแล้ววันเล่า ถ้าสามารถเสริมด้วยชิ้นส่วนสมบัติสวรรค์เช่นยาอายุวัฒนะก็จะดีที่สุด จากการบำเพ็ญ จะทำให้ร่างกายแปรเปลี่ยน ทำให้เลือดเนื้อมีพลังชีวิตเต็มเปี่ยม”

แน่นอนว่าเขามีทางลัดทางหนึ่ง นั่นก็คือการกลืนกินปราณโลหิต ใช้ปราณโลหิตจำนวนมหาศาลเร่งปฏิกิริยาร่างกายและจิตใจให้แปรเปลี่ยน ลอกคราบร่างมนุษย์ธรรมดาออก ในตอนนั้นเป็นเพราะอ๋องสยบแดนเหนือต้องการปรุงยาโลหิต เพื่อผลักดันร่างกายและจิตใจสู่ขั้นสามขั้นสมบูรณ์ เพิ่มความเป็นไปได้ที่จะเลื่อนสู่ขั้นสอง

สวี่ชีอันพยักหน้าช้าๆ ไหวอ๋องปรุงยาโลหิต ก็เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการดูดปราณโลหิตของพระมเหสี นี่เป็นเรื่องที่เขารู้มานานแล้ว การเลื่อนสู่ขั้นสอง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือปราณโลหิตของพระมเหสี ไหวอ๋องแค่ต้องการเพิ่มระดับความสำเร็จ ดังนั้นจึงปรุงยาโลหิตเพื่อฝืนเลื่อนสู่ขั้นสามขั้นสมบูรณ์ จากจุดนี้จะเห็นได้ว่า ในขั้นสามนี้ ส่วนสำคัญที่สุดของมันคือแก่นชีวิต

จ้าวโส่วโบกแขนเสื้อของเขาเบาๆ ทำให้แมลงที่อัดแน่นอยู่ด้านนอกศาลาสั่นสะเทือนจนกลายเป็นผงละเอียดทันที แล้วพูดต่อว่า “ตามทฤษฎีแล้ว เพียงแค่เลื่อนสู่ขั้นสี่ หากเจ้ามีแก่นชีวิตที่เข้มแข็งมากพอ ก็จะสามารถเลื่อนสู่ขั้นสามได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็มีคนที่ล้มเหลวเช่นกัน ยาโลหิตเป็นเพียงตัวกระตุ้น สิ่งที่ทหารขั้นสี่ต้องทำไม่ใช่การดูดซับมัน ร่างของมนุษย์ปกติดูดซับพลังงานจำนวนมหาศาลเช่นนี้ มีแต่จะทำให้ร่างกายระเบิดและตายไป เช่นเดียวกับแมลงเหล่านั้น วิธีที่ถูกต้องคือใช้พลังงานชีวิตของมัน ขัดเกลาร่างกาย กระตุ้นร่างกาย เพื่อให้ร่างกายเกิดความเปลี่ยนแปลง หลุดพ้นจากความสามัญ เมื่อร่างกายของเจ้าเปลี่ยนแปลง และก้าวไปสู่การหลุดพ้นจากความสามัญแล้ว ค่อยดูดซับพลังของยาโลหิตเพื่อซ่อมแซมอาการบาดเจ็บ หน้าที่ของยาโลหิตคือเป็นเครื่องมือที่พาไปสู่ความสำเร็จ ใช้พลังงานชีวิตนั้นเปิดประตูสู่การหลุดพ้นจากความสามัญ ในเวลานั้นจะต้องอยู่ในสภาพใกล้ตายอย่างแน่นอน แต่ก็มีความสามารถในการดูดซับยาโลหิตแล้ว แล้วยังสามารถใช้ยาโลหิตเพื่อฟื้นฟูร่างกายและซ่อมแซมบาดแผลได้…”

สวี่ชีอันพยักหน้า “เรื่องนี้เข้าใจได้ไม่ยาก”

“ข้าร่ายคาถาในศาลาแล้ว ลองทำการเลื่อนขั้นที่นี่ก็ได้ ถึงจะล้มเหลว ข้าก็สามารถช่วยชีวิตเจ้าได้”

คำพูดของจ้าวโส่วมีความหมายตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง สำหรับทหารที่เดินในเส้นทางที่ไม่ชอบธรรม หากล้มเหลวก็ตายสถานเดียว และโอกาสที่ล้มเหลวนั้นมีสูงมาก

หลังจากที่สวี่ชีอันถามเกี่ยวกับรายละเอียดการดูดซับแล้ว ก็คว้ายาโลหิตขึ้นมา แล้วกลืนลงไปในทองโดยไม่ลังเล

‘ตูม!’

ขณะที่ยาโลหิตเพิ่งเข้าไปในคอ เขาก็รู้สึกได้ถึงกระแสไออุ่นที่พุ่งเข้าไปในท้อง หลังจากนั้นท้องก็เหมือนจะระเบิดทันที

ท่ามกลางความเจ็บปวดอย่างรุนแรง สวี่ชีอันเห็นพื้นดินข้างหน้ามีเลือดกระเซ็นเต็มไปหมด จึงได้รู้ว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา ท้องของเขาระเบิดจริงๆ

‘พรวด พรวด พรวด…’ รูเลือดระเบิดออกตามร่างกาย เช่น บริเวณหน้าอก หลัง และเอว ทีละรู ตัวเขาเหมือนปีศาจในนิทานที่ถูกเหล่าจอมยุทธ์ยัดระเบิดเข้าไป ร่างกายค่อยๆ พังทลายลง

“หยุดความคิด แล้วดูดซับยาโลหิต”

เสียงของจ้าวโส่วเหมือนมีพลังบางอย่าง ที่ทำให้เขาสามารถหยุดความคิดที่สับสน และหลุดพ้นจากความวุ่นวายได้

สวี่ชีอันกลั้นหายใจและรวบรวมสมาธิ โดยใช้วิธีปรับลมหายใจ พยายามดึงแก่นชีวิตที่สับสนวุ่นวายภายในร่างกายออกมา แต่ก็ไม่มีประโยชน์เลย ไม่ว่าแก่นชีวิตนี้ไปถึงตรงไหน มันก็นำความพินาศไปที่ตรงนั้น เส้นลมปราณขาดสะบั้นทีละเส้น เซลล์ระเบิดทีละเซลล์ บาดแผลที่น่ากลัวปรากฏขึ้นทีละแผล และบนร่างกายมีรอยแตกคล้ายใยแมงมุมปรากฏขึ้น

มันไม่ใช่การดูดซับ แต่ด้วยพลังนี้ ทำให้เซลล์ของข้าหลุดพ้นจากความสามัญ มีความเป็นอมตะ แต่ว่าจะทำให้เซลล์เกิดพลังชีวิตใหม่ได้อย่างไร

เมื่อเห็นปราณชีวิตถูกกำจัดไปทีละนิด ภายในใจของสวี่ชีอันก็เกิดความรู้สึกหวาดกลัวอย่างไม่อาจปิดบังได้

‘…ช้าก่อน นี่เป็นวิธีเดียวกับที่ไต้ซือเสินซูมอบแก่นโลหิตให้แก่ข้า แตกต่างกันแค่เพียงไต้ซือเสินซูจะกำจัดพลังจิตตานุภาพในแก่นโลหิตก่อน’

สวี่ชีอันนึกขึ้นมาได้ทันทีว่า เขาแตกต่างจากทหารทั่วไป เขาเคยมีแบบอย่างในการดูดซับแก่นชีวิตของนักรบขั้นสูงสองครั้ง หากเป็นตามที่เจ้าสำนักบอก ข้าน่าจะตายตั้งแต่สองครั้งก่อนแล้ว

‘นักรบธรรมดาจะต้องได้รับการเปลี่ยนแปลงลำดับขั้นของชีวิตก่อน จึงจะสามารถดูดซับพลังของยาโลหิตได้ แต่ข้าเคยทำคล้ายๆ กันมานานแล้ว ลองดูดซับโดยตรงคงไม่เป็นไร…’

ภายใต้การปกป้องด้วยพลังการลั่นประกาศิตของเจ้าสำนัก ความคิดของเขากระจ่างแจ้งขึ้นมาทันที จึงใช้ความคิดควบคุมแก่นชีวิต ไม่ให้พวกมันรุนแรงขนาดนั้น พร้อมกับพยายามดูดซับและบำรุงรักษาเซลล์ไว้ เซลล์ที่ถูกทำลายจะเกิดพลังชีวิตใหม่ จากนั้นก็จะ ‘ตาย’ อีกครั้งจากการทำลายของพลังของยาโลหิต แล้วเกิดใหม่อีกครั้ง ทุกครั้งที่ถูกทำลายและเกิดใหม่ เซลล์ก็จะเหมือนกับเหล็กธรรมดาถูกชุบไฟและถลุง

สวี่ชีอันรู้สึกดีใจ เขามีพื้นฐานในการดูดซับพลังของยาโลหิตได้โดยตรง เขาหลุดพ้นจากความสามัญไปครึ่งก้าวนานแล้ว ภายใต้การปกป้องของเสินซูผู้เป็นแบบอย่างในการดูดซับแก่นโลหิตสองครั้งก่อน ได้สร้างพื้นฐานที่หนาแน่นให้เขา

‘ท่านโหราจารย์ นี่เป็นหนึ่งในของขวัญที่ท่านมอบให้?’

เขาอดนึกถึงสิ่งที่เสินซูเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ไม่ได้ การบำรุงรักษานั้นได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ทั้งช่วยให้เสินซูสมปรารถนา แล้วยังช่วยให้เขาสมปรารถนาอีกด้วย ท่านโหราจารย์ก็คงจะเข้าใจเป็นอย่างดี?

‘เขาปูทางไว้ให้ข้านานแล้ว?’

บังคับให้กำจัดความหวาดหวั่นและความหวาดกลัวที่มีต่อเหรียญกษาปณ์เฒ่า เขาดูดซับพลังของยาโลหิตด้วยความอดทน

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด หลังแก่นชีวิตส่วนสุดท้ายถูกดูดซับเข้าไป บาดแผลบนร่างกายของสวี่ชีอันก็หายเป็นปกตินานแล้ว

เสื้อผ้าเปื้อนเลือด แต่ร่างกายกลับสุกใสราวกับหยก ไร้มลทินมัวหมอง

จ้าวโส่วหรี่ตา พูดยิ้มๆ ว่า “ขอแสดงความยินดีกับฆ้องเงินสวี่ด้วย เลื่อนสู่ขั้นสาม ก้าวเข้าสู่การหลุดพ้นจากความสามัญแล้ว”

เจ้าสำนักเป็นขั้นสาม และข้าก็เป็นขั้นสามเช่นเดียวกัน ไม่รู้ว่าข้าจะจับเขาแขวนแล้วเฆี่ยนได้ไหม… โอ้ จ้าวโส่วเป็นขั้นสามระดับสูงสุด ห่างจากขั้นสองเพียงก้าวเดียว ถ้าเช่นนั้นก็ช่างเถอะ…สวี่ชีอันแสดงความคารวะตอบด้วยความนอบน้อม “ขอบคุณเจ้าท่านเจ้าสำนักที่ช่วยเหลือ”

จ้าวโส่วยิ้มและส่ายหน้า “คนที่ช่วยเจ้าไม่ใช่ข้า แต่เป็นเว่ยเยวียน ใช่แล้ว…” เขามองไปทางเมืองหลวง

…

สวี่ชีอันเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อยทั้งตัว มาถึงบ้านที่อารองอาศัยอยู่

ไม่เห็นหลิงอินและลี่น่าอยู่ที่ลานบ้าน อารองและสวี่หลิงเยวี่ยนั่งดื่มน้ำชาที่โต๊ะหิน ส่วนอาสะใภ้นั่งพรวนดินและรดน้ำต้นไม้อยู่ในสวนเพาะดอกไม้

“ท่านพี่ สำนักนี้มหัศจรรย์มากเลย ดอกไม้ที่นี่ไม่เหี่ยวเฉาตลอดทั้งปี เมื่อก่อนเอ้อร์หลางเคยบอกข้า ข้ายังไม่เชื่อเลย …” อาสะใภ้พูดเสียงอ่อนหวาน

อารองสวี่ลุกขึ้นด้วยความประหลาดใจ มองหลานชายที่เดินเข้ามา

คนที่เร็วกว่าเขาหนึ่งก้าวคือสวี่หลิงเยวี่ยที่โผสู่อ้อมอกเขา หลังตรุษจีนนางก็จะกลายเป็นสาวอายุสิบเก้าปีแล้ว รูปร่างเติบโตงดงามยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“พี่ใหญ่!” สวี่หลิงเยวี่ยพูดสะอึกสะอื้น ทั้งดีใจและเสียใจ ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ไอรีนโนเวล ขอบคุนจ้า

หลังจากหลี่เมี่ยวเจินกลับถึงเมืองหลวง ได้มาบอกเรื่องราวของสวี่ชีอันที่สำนักอย่างละเอียด บาดเจ็บสาหัส ยังไม่หาย หมดสติไม่รู้สึกตัว จนเกือบจะเสียชีวิตแล้ว

อารองสวี่รู้สึกโล่งใจ

อาสะใภ้หันไปมอง เห็นว่าหลานชายไม่ด้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ใบหน้าก็สดใสขึ้นทันที รีบเก็บอารมณ์ทันใด บุ้ยปากแล้วพูดว่า “ท่านพี่ ข้าบอกแล้วว่าดวงชีวิตของเด็กคนนี้ทั้งเหม็นทั้งแข็ง ไม่ต้องเป็นห่วงเขาให้เหนื่อยเปล่าหรอก”

ความเย่อหยิ่งของเอ้อร์หลางได้รับถ่ายทอดมาจากอาสะใภ้นี่เอง

ทักทายปราศรัยอยู่ครู่หนึ่ง สวี่ชีอันก็หยิบสัญญาซื้อบ้านและสัญญาซื้อที่ดินที่เตรียมเอาไว้ออกมาแล้วพูดว่า “อารอง ข้าซื้อบ้านในเจี้ยนโจวไว้หลังหนึ่ง พรุ่งนี้เวลาเหม่า ท่านพากับอาสะใภ้และน้องๆ ผู้หญิงออกเดินทางได้เลย”

เขาไม่ได้ให้เงินไว้ ตอนนี้บ้านสกุลสวี่มีเงินแล้ว ไม่ขาดค่าเดินทางและค่าใช้จ่ายที่จะตามมาภายหลัง นอกจากนี้ หากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นกับเขา ก็จะมีคนนำเงินฝากของเขามอบให้อารองสวี่

อารองสวี่อ้าปาก ไม่ได้รับไว้ มองหลานชายด้วยความซาบซึ้งใจ “แล้วเจ้าเล่า”

สวี่ชีอันยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ข้าถอยไปไม่ได้อีกแล้ว”