ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 479

บทที่ 479 เตรียมการล่วงหน้า

จินเหลียนแห่งพรรคฟ้าดินช่างมีพรสวรรค์ในการตั้งชื่อจริงๆ…

สวี่ชีอันถอนหายใจในใจและอธิบายแผนของเขาอย่างละเอียด

ในขณะที่ฟังอยู่ จู่ๆ ฉู่หยวนเจิ่นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง จึงส่งข้อความไปว่า ‘ช้าก่อน เจ้ามีสิทธิ์อะไรเป็นกำลังหลัก? ต่อให้เจ้าจะเลื่อนขึ้นสู่ขั้นสี่แล้ว แต่ก็ไม่มีทางจัดการกับเจินเต๋อได้’

ทุกคนตกอยู่ในความโกลาหลและตระหนักได้ในทันใด โดยเฉพาะหลี่เมี่ยวเจินที่เป็นพยานในการเลื่อนสู่ขั้นสี่ของสวี่ชีอัน ไม่มีใครเข้าใจสวี่ชีอันดีไปกว่านาง

ไม่ว่าเขาจะเก่งกาจมากเพียงใดในขอบเขตขั้นสี่ แต่อย่างไรขั้นสี่ก็คือขั้นสี่ ยังเป็นแค่คนธรรมดา ซึ่งห่างไกลจากนักรบที่อยู่ในขอบเขตขั้นสามจำนวนนับไม่ถ้วน และเจินเต๋อก็ยังเป็นนักรบขั้นสองของลัทธิเต๋า ขอบเขตอันยิ่งใหญ่ทั้งสอง แตกต่างกับเขาราวฟ้ากับดิน

สวี่ชีอันส่งข้อความว่า ‘ข้าอยู่ขั้นสามแล้ว’

“???”

ทุกคนในพรรคฟ้าดินตกอยู่ในความโกลาหลอีกครั้ง และจิตใจของพวกเขาก็เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ข้าได้ยินว่าอย่างไรนะ? เด็กนี่อยู่ขั้นสามแล้วรึ?! เขาคลุกคลีอยู่กับคนลัทธิขงจื๊อมาเป็นเวลานาน ก็เลยติดนิสัยคุยโวโอ้อวดมาใช่หรือไม่…

ฉู่หยวนเจิ่นรู้สึกงุนงงอย่างยิ่ง

เจ้าคนเลว รังแกคนอื่นมากเกินไปแล้ว ตอนแรกที่พบกันที่อวิ๋นโจว เจ้าเป็นเพียงแค่ฆ้องทองแดงขั้นแปดอยู่เลย?!

วิญญาณดวงน้อยในร่างของหลี่เมี่ยวเจินกำลังกรีดร้อง

คนอื่นๆ ต่างก็แสดงความประหลาดใจในแบบฉบับของตนเอง

ช่วงเวลานี้ ทุกคนในพรรคฟ้าดินต่างก็นึกถึงฉากตอนที่หมายเลขสามเพิ่งได้รับชิ้นส่วนหนังสือปฐพีอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย ตอนนั้นเขายังเป็นบุคคลตัวเล็กๆ ที่ถูกนักบวชเต๋าจื่อเหลียนทำให้ตกใจจนตัวสั่น

ตอนนั้น คือเดือนสิบช่วงปีที่แล้ว

คิดไปคิดมาแล้วก็เกือบหนึ่งปีพอดี เขาใช้เวลาเพียงหนึ่งปีในการก้าวออกจากขอบเขตคนธรรมดา และกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดำรงอยู่เหนือธรรมชาติอย่างแท้จริง

ทหารขั้นสามมีพลังชีวิตอันแข็งแกร่ง อายุยืนยาว ไม่มีปัญหาในการดำรงอยู่หลายร้อยปี

เขาไม่ใช่คนธรรมดาอีกต่อไปแล้ว

มีคนสามารถเลื่อนจากขั้นแปดขึ้นสู่ขั้นสามได้ภายในหนึ่งปีจริงๆ รึ? ปราชญ์ขงจื๊อศักดิ์สิทธิ์ในตอนนั้น เกรงว่ายังไม่แข็งแกร่งเช่นนี้เลยกระมัง…

แต่ละคนในพรรคฟ้าดินล้วนมีโอกาสและจังหวะของตนเอง แต่ละคนล้วนมีพรสวรรค์ของตนเอง แต่พวกเขาต้องยอมรับว่าตนเองค่อนข้างธรรมดาเมื่ออยู่ต่อหน้าสวี่ชีอัน

ทำไมไม่พูด เป็นใบ้กันหมดแล้วรึ…เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไรเป็นเวลานาน สวี่ชีอันก็ส่งข้อความไปว่า ‘ศิษย์พี่ฉู่ ตอนเจ้ากลับเมืองหลวง อย่าลืมพาเอ้อร์หลางกลับมาพร้อมกันด้วย ส่งเขาไปพบกับอาสะใภ้รองของข้าที่สำนักอวิ๋นลู่’

โฉนดบ้านและที่ดินของเจี้ยนโจวถูกซื้ออย่างลับๆ วันที่เขาไปภูเขาเฉวี่ยนหรงในวันนั้น ไม่มีใครบอกเขา ซึ่งตอนนั้นเขาไปที่ภูเขาเฉวี่ยนหรงเพียงคนเดียว…

เมื่อนึกถึงตรงนี้ สวี่ชีอันก็ขมวดคิ้ว และพบว่าดูเหมือนตนเองจะหลงลืมอะไรไป

ตอนนั้นเฉาชิงหยางนัดข้าไปร่วมงานเลี้ยงที่ภูเขาเฉวี่ยนหรง ข้าไปคนเดียว หลังจากนั้นก็ซื้อบ้านพักระหว่างทาง และพบกับบรรพชนกลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์…อืม ไม่มีปัญหา

หมายเลขสี่ ‘เข้าใจแล้ว ข้าจะกลับเมืองหลวงคืนนี้เลย เจ้าให้สำนักโหราจารย์เตรียมยาอายุวัฒนะบำรุงชี่ให้ข้าด้วย’

หากเร่งกระบี่บินเต็มกำลัง เขาก็จะกลับถึงเมืองหลวงภายในสามชั่วยาม เวลานั้นก็น่าจะมืดแล้ว เขายังสามารถงีบหลับสั้นๆ และกินยาบำรุงชี่ เรื่องใหญ่จะรอช้าไม่ได้เด็ดขาด

เมื่อสิ้นสุดการประชุมกลุ่ม สวี่ชีอันก็เก็บชิ้นส่วนหนังสือปฐพีลงไป ก่อนจะชักดาบไท่ผิงออกมา

‘ฉับ!’

เขาตัดปลายนิ้วก้อยของตนเองในฉับพลัน

“ต่อให้ไม่ใช้งานระดับเพชรไร้พ่าย และอาศัยเพียงคมของดาบไท่ผิง ก็ยากที่จะทำร้ายข้า จำเป็นต้องแปลงพลังปราณให้กลายเป็นปราณดาบเท่านั้น!”

สวี่ชีอันพยักหน้า รู้สึกพอใจกับร่างกายของตนเองในเวลานี้อย่างมาก

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงการสมานแผลที่ปลายนิ้ว เซลล์กำลังแบ่งตัวเพื่อซ่อมแซมบาดแผลด้วยอัตราความเร็วที่น่าตกใจ เขาฝืน ‘สัญชาตญาณ’ นี้ไว้ และก้มลงไปหยิบปลายนิ้วก้อยขึ้นมา ก่อนจะนำมาต่อเข้ากับบริเวณที่ขาดไป

เนื้อและเลือดดิ้นขยุกขยิก นิ้วก้อยเชื่อมกันใหม่อีกครั้ง สมานกันจนแนบสนิทโดยไม่ทิ้งรอยแผลไว้แต่อย่างใด

เขาเฝ้าสังเกตตนเอง “ทุกเซลล์ในร่างของทหารขั้นสามล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นอายชีวิตอันยิ่งใหญ่ หากมีกล้องจุลทรรศน์ เซลล์ของข้าน่าจะแตกต่างจากเซลล์ของมนุษย์ทั่วไป เอ๋ เช่นนี้จะทำให้ข้าเป็นหมันหรือไม่?!”

น่าจะไม่เป็นเช่นนั้น ในโลกนี้มีพวกครึ่งปีศาจ แสดงว่ากฎการสืบพันธุ์ไม่ได้ควบคุมโลกใบนี้ เห็นวิชาการปลูกถ่ายชีวิตที่น่ากลัวของซ่งชิงก็รู้แล้ว ตอนนั้นข้าก็ตกใจจนไม่ได้นึกถึงด้านนี้…

ทหารขั้นสี่ที่กลืนยาโลหิตเพื่อเลื่อนขั้นจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ไม่สิ เกือบจะสิ้นชีพตลอดกาลต่างหาก ไม่แปลกใจที่น้อยคนจะกล้าเดินบนเส้นทางนี้ ไม่แปลกใจที่ต้าฟ่งมีทหารมากมาย แต่กลับมีเพียงอ๋องสยบแดนเหนือเท่านั้นที่อยู่ขั้นสาม และวิธีการกลั่นยาโลหิตจากชีวิตคนนับแสน ทหารที่หยาบคายย่อมไม่มีทางรู้ เพราะลัทธิเต๋าควบคุมความลับข้อนี้อยู่ ซึ่งไหวอ๋องได้รับความช่วยเหลือจากผู้นำเต๋านิกายปฐพีตั้งแต่แรก สำหรับพ่อมดและโหรจะเข้าใจหรือไม่ ก็ยังไม่ทราบในขณะนี้

ส่วนแบบข้า คือมีทหารขั้นสูงเสียสละแก่นโลหิตบางส่วน เพื่อช่วยให้ข้าเลื่อนขั้น กล่าวได้เพียงว่า ท่านพ่อช่างดีจริงๆ อืม ท่านโหราจารย์ก็มีคุณงามความดีเช่นกัน หากไม่มีการเตรียมการของเขา ข้าก็ไม่มีทางวางรากฐานล่วงหน้าได้

ของขวัญของเว่ยกงคือความรักและการถ่ายทอดวิชา ไม่รู้ว่าของขวัญของท่านโหราจารย์คืออะไร แต่ตอนนี้ข้ารู้บางส่วนแล้ว อืม คือการฆ่าจักรพรรดิไม่ใช่รึ ราชวงศ์เป็นรากฐานของโหร หากท่านโหราจารย์ฆ่าจักรพรรดิ ย่อมต้องประสบกับการสะท้อนกลับของโชคชะตา แต่ข้าไม่เหมือนกัน ข้าเป็นเพียงทหาร นอกจากนี้ ยังโอบกอดโชคชะตาไว้ในร่าง ข้าจึงไม่จำเป็นต้องกลัวการสะท้อนกลับ แต่การฆ่าจักรพรรดิ สุดท้ายก็ต้องติดบ่วงกรรมกระมัง

เขาเล่นกับนิ้วก้อยของตนเอง และนึกย้อนถึงสภาพร่างกายของตนเองเมื่อสักครู่

หลังจากขั้นสามขึ้นไป แขนขาของทหารที่ขาดวิ่นไม่เพียงแต่สามารถงอกใหม่ได้ แต่ยังสามารถเชื่อมต่อกันใหม่ได้ การงอกใหม่ ทหารจะต้องบริโภคแก่นโลหิตของตนเอง หากแขนขาที่ขาดวิ่นงอกใหม่โดยตลอด ในไม่ช้าก็เร็วก็จะหมดแรง และถูกชีวิตบดขยี้จนตายในที่สุด

ส่วนการเชื่อมต่อกันใหม่จะบริโภคน้อยมาก เพราะท้ายที่สุดก็ไม่จำเป็นต้องสร้างร่างกายขึ้นมาใหม่ นอกจากนี้ ในช่วงแรกเริ่มของขั้นสาม หากถูกตัดศีรษะแล้วก็สามารถตายได้ เพราะจิตเดิมยังแข็งแกร่งไม่พอ ข้าในตอนนี้ก็อยู่ในสภาพการณ์เช่นนั้น

ในช่วงกลางของขั้นสาม จิตเดิมจะไล่ตามกายเนื้อ เวลานั้น ต่อให้ศีรษะถูกตัดก็สามารถงอกออกมาใหม่ได้อีก จิตเดิมจะกลับสู่ตำแหน่งเดิม แต่หากอยู่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ จิตเดิมจะตกเป็นเป้าของพ่อมดหรือยอดฝีมือลัทธิเต๋า ความเสี่ยงในการพังพินาศก็ยังสูงมาก นอกจากนี้ หากถูกฆ่าแบบแยกชิ้นส่วน ทุกชิ้นส่วนจะไม่สามารถกลับคืนสู่สภาพเดิมได้อย่างรวดเร็ว ต่อให้เป็นขั้นสาม ก็อาจทำให้แก่นโลหิตหลุดรอดออกมามากเกินไป เนื่องจากการซ่อมแซมตามสัญชาตญาณ สุดท้ายก็จะเสียชีวิตลงอย่างรวดเร็ว กล่าวอีกนัยหนึ่ง การฆ่าแบบแยกชิ้นส่วนเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการฆ่าทหารขั้นสูง

จุ๊ๆ…จากมุมมองนี้ เสินซูจะน่ากลัวแค่ไหนกัน?

เสินซูก็ถูกแยกชิ้นส่วนอวัยวะเช่นกัน และถูกผนึกไว้ใต้ทะเลสาบซังผอถึงห้าปี ภายในห้าปีนั้น แก่นโลหิตยังไม่สลายหายไป และยังคงเพียบพร้อมไปด้วยปราณชีวิตที่แข็งแกร่ง นอกจากนี้ จิตเดิมของเสินซูก็ยืนหยัดมาห้าร้อยปีโดยไม่ถูกลบล้าง…

ยิ่งฐานการฝึกฝนสูงเพียงใด ก็จะยิ่งเข้าใจความน่ากลัวของเสินซู

ขอบเขตสูงสุดของเสินซูมีความแข็งแกร่งมาก เขาต่อยท่านโหราจารย์ในหมัดเดียวไม่ใช่รึ?

สวี่ชีอันกระโดดขึ้นไปบนอากาศ ท่ามกลางเสียงระเบิด ‘ตูม’ ของพลังปราณ และผ่านทะลุทะลวงขึ้นไปบนอากาศอย่างรวดเร็ว

ทหารขั้นสามสามารถบินในอากาศโดยอาศัยพลังปราณ ในบรรดาวิธีการบินในอากาศของระบบหลักทุกระบบ นี่เป็นการบินในอากาศที่มีการบริโภคมากที่สุด แต่ระดับความเร็วกลับช้าที่สุด

ระดับความเร็วการบินในขอบเขตเดียวกันจะช้าที่สุด แต่หากอยู่บนพื้นดิน ระดับความเร็วของทหารจะเร็วที่สุด แม้ว่าจะเป็นโหรที่ควบคุมการลำเลียงก็ตาม เว้นแต่จะลำเลียงในระยะสิบลี้หรือสิบกว่าลี้ภายในคราวเดียว มิเช่นนั้นการลำเลียงในระยะประชิด จะถูกพลังระเบิดของทหารไล่ตามได้อย่างง่ายดาย หลังจากนั้นพลังการทำลายล้างก็จะติดตัวไปด้วย

ไม่นาน เมืองหลวงก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

สวี่ชีอันถลาลงสู่พื้นดิน แปลงกายเป็นหนุ่มหล่อจากชาติที่แล้ว ผสมผสานเข้ากับฝูงชนที่จอแจ จนกลายเป็นหนึ่งในฝูงชน

เขากลับมาถึงหอดูดาว กระโดดขึ้นไปบนแท่นแปดทิศ เสียง ‘ตุบ’ ดังขึ้นท่ามกลางลมพัดกรรโชก และร่างของเขาก็ตกลงที่ข้างกายท่านโหราจารย์อย่างมั่นคง

“ศิษย์พี่หยางเล่า?” สวี่ชีอันถามท่านโหราจารย์

“ข้าเกรงว่าเขาจะทนรับการถูกเฆี่ยนไม่ไหว ก็เลยขังเขาไว้ในคุกใต้ดินแล้ว” ท่านโหราจารย์กล่าวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

ชีวิตก็ยากลำบากเช่นนี้แล้ว จะปล่อยให้ข้าหาความสุขจากศิษย์พี่หยางไม่ได้เลยรึ…สวี่ชีอันบ่นพึมพำ หลังจากนั้นก็กล่าวว่า “ข้าเพิ่งเข้าสู่ขั้นสาม ต้องรบกวนท่านโหราจารย์แล้ว”

ท่านโหราจารย์พยักหน้า และตบศีรษะของสวี่ชีอันด้วยฝ่ามือเดียว

…

ล้อเกวียนสั่นโคลงเคลง

รถม้าหรูที่ทำจากไม้จันทน์สีแดงหยุดลงที่ด้านนอกอารามรัตนะ

สวี่ชีอันที่ปลอมตัวแล้วออกมาจากรถม้าของหลินอัน หญิงงามยกชายประโปรงขึ้น พลางกระโดดลงมาจากรถม้าอย่างมั่นคงโดยมีสวี่ชีอันประคอง

ยายตัวร้ายเดินไปที่ประตูทางเข้าของอารามรัตนะด้วยท่าทีสง่างาม ก่อนจะเชยคางขึ้นเล็กน้อย และกล่าวด้วยน้ำเสียงไพเราะว่า “ข้าต้องการพบราชครู อืม เสด็จพ่อของข้าอยู่หรือไม่?”

“ฝ่าบาทมิได้ประทับอยู่ด้านในพ่ะย่ะค่ะ”

คนเฝ้าประตูรีบเข้าไปรายงานด้านในทันที ไม่นานเขาก็เดินเร็วกลับมา พลางกล่าวว่า “องค์หญิง ท่านราชครูเชิญเสด็จพ่ะย่ะค่ะ”