ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 484

บทที่ 484 การต่อสู้ที่ดุเดือด

เมื่อเผชิญกับคำถามของซ่าหลุนอากู่ ท่านโหราจารย์ก็ยิ้มบางๆ และพูดอย่างใจเย็นว่า

“ข้าเชื่อมั่นในตัวเองเท่านั้น”

ซ่าหลุนอากู่ส่ายหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “ศิษย์ของข้าคนนั้นไม่อวดดีเช่นเจ้า หากต้องการเปลี่ยนวิธีการเดิมพัน ข้าพนันได้เลยว่าวันนี้สวี่ชีอันจะต้องตายโดยไม่ต้องสงสัย”

ท่านโหราจารย์แสดงท่าทีไม่คัดค้าน โดยพูดว่า “ของเดิมพันก็คือแส้ต้อนแกะในมือเจ้าชิ้นนี้ กับแผ่นความลับสวรรค์ของข้า”

ซ่าหลุนอากู่ยิ้มแล้วพูดว่า “ย่อมได้!”

หลังจากพูดจบ ทั้งสองดูเหมือนจะตั้งกฎที่ยากจะคาดเดาบางอย่างขึ้นจากการเดิมพันนี้

…

ร่างกายที่ทหารขั้นสามภาคภูมิใจ ถูกกระบี่แทงทะลุหัวใจ เนื้อที่บาดแผลบีบตัว ไม่สามารถสมานได้ในทันที

เป้าหมายของกระบี่ที่แหลมคมอยู่ที่การกัดกร่อนปราณชีวิตของเลือดเนื้อ ทำให้บาดแผลหายช้าลง

นักดาบฝีมือต่ำต้อยไม่เข้าขั้นคนหนึ่ง กลับสามารถแสดงเป้าหมายของกระบี่ได้น่าสะพรึงกลัวขั้นนี้ได้…ใบหน้าของไหวอ๋องกระตุก พยายามระงับความเจ็บปวด

มีทั้งความโกรธ ความริษยา และอยากจะฆ่าให้ตาย รวมถึงความหวาดกลัวที่ไม่อยากยอมรับเล็กน้อย

หากฉู่หยวนเจิ่นสามารถแทงกระบี่ที่สอง ที่สาม หรือมากกว่านั้น วันนี้เขาจะต้องล้มไม่เป็นท่าอย่างแน่นอน

“เทพธิดาแห่งนิกายสวรรค์ จอมยุทธ์ภิกษุแห่งวัดมังกรเขียว ฉู่หยวนเจิ่น และสาวป่าเถื่อนแห่งซินเจียงตอนใต้…” ไหวอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า “รอให้ฆ่าสวี่ชีอันให้ตายก่อน พวกเจ้าอย่าได้คิดหนีแม้แต่คนเดียว แม้ต้องตามล่าจนสุดหล้าฟ้าเขียว ข้าก็จะต้องฆ่าพวกเจ้าให้ได้” เขาแสดงความชั่วร้าย หมายจะแก้แค้นให้ได้

เขาไม่เสียเวลาไล่ฆ่า ‘มด’ สี่ตัวนี้อีกต่อไป รีบไปที่หนานย่วนทันที

…

หนานย่วนกลายเป็นสถานที่รกร้างเปล่าเปลี่ยวมานานแล้ว แผ่นดินเต็มไปด้วยซากปรักหักพัง ป่าเขาพังถล่ม ไฟลุกไหม้ป่า แต่ท้องฟ้ากลับปกคลุมไปด้วยเมฆดำหนาทึบ อาจจะเกิดฝนตกหนักได้ทุกเมื่อ นี่ไม่ใช่เป็นเพราะการต่อสู้ของคนทั้งสองที่ทำลายความมั่นคงของธาตุแห่งฟ้าดิน ทหารไม่มีความสามารถยอดเยี่ยมขนาดนี้ ปรากฏการณ์ที่ผิดปกติเหล่านี้ ล้วนเกิดจากฝีมือของเจินเต๋อ ลัทธิเต๋าขั้นสองเรียกว่า ‘หนีไฟกรรม” จุดประสงค์ของการหนีไฟกรรมคือการรวบรัดร่างธรรม ร่างธรรมของลัทธิเต๋ามีธาตุสี่ประเภทคือ ดิน น้ำ ลม ไฟ! ดังนั้น ยอดฝีมือลัทธิเต๋าในขั้นหนีไฟกรรมเข้าใจธาตุทั้งสี่ของฟ้าดินขั้นแรกแล้ว หากบำเพ็ญจนบรรลุขั้นหนึ่งเซียนครองพิภพ การเปลี่ยนธาตุของวัตถุต่างๆ ตามใจชอบเช่นการเปลี่ยนหินให้เป็นทองประเภทนี้ ก็จะทำได้ง่ายมาก

สวี่ชีอันติดอยู่ในสถานที่ที่วุ่นวาย ลมแรงปะทะใบหน้าเหมือนโดนมีดกรีด ค่อยๆ กัดกร่อนพลังเทพวชิระของเขา วงแหวนไฟพิเศษที่ด้านหลังศีรษะจวนจะถูกลมพัดจนดับแล้ว ภายในป่าเขารอบๆ พ่นเปลวไฟออกมาเป็นระยะ หมายจะหลอมละลายเขา แผ่นดินใต้ฝ่าเท้า แรงโน้มถ่วงของโลกเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว หมายจะทำให้เขาสูญเสียความปราดเปรียว แต่สิ่งที่ทำให้ปวดหัวที่สุดคือ แสงจากกระบี่ของคู่ต่อสู้ที่กวัดแกว่งไปมาเป็นสาย และกระบี่บินที่ฉวัดเฉวียนไปมาเหมือนลูกไฟ รวดเร็วฉับไวราวกับไฟฟ้า

การประสานกันระหว่างวิชากระบี่บินและกระบี่ใจของนิกายมนุษย์ รวมกันแล้วเป็นสิ่งทรมานที่สุด

หลังจากที่เสินซูฟื้นขึ้นมา พลังของจิตเดิมของคนทั้งสองก็รวมกันในระดับหนึ่ง ไม่กลัวการโจมตีจากจิตเดิมของเจินเต๋อเช่นเดิมอีกแล้ว แต่ก็ยังคงยากที่จะป้องกันการถูกก่อกวนเช่นเดิม หากถูกทหารติดตามใกล้ชิดต้องตายแน่ เช่นนี้ การเตรียมพร้อมขั้นสูงสุดของทุกระบบ มักจะมีวิธีรักษาชีวิตให้พ้นภัย

เทพเจ้าหยางของเจินเต๋อล่องลอยไปตามสายลมแรง ประเดี๋ยวก็ลอยไปข้างหน้า ประเดี๋ยวก็ถอยหลัง ราวกับภูตผีปีศาจ

“เจ้าทำได้แค่นี้เองหรือ?”

จักรพรรดิเจินเต๋อยืนต้านลม มองสวี่ชีอันที่อยู่ด้านล่าง หัวเราะเยาะแล้วพูดว่า

“หากเจ้าทำได้แค่นี้ ข้าก็จะขอเป็นคนดีสักครั้ง โดยการส่งเจ้าไปพบกับเว่ยเยวียน”

ขณะที่พูด ก็มีร่างร่างหนึ่งลอยมาจากท้องฟ้า ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า เผยให้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ หน้าอกของเขามีรูขนาดใหญ่ที่น่ากลัว เลือดเนื้อค่อยๆ บีบตัวอย่างช้าๆ ยากที่จะสมาน กลิ่นอายสู้สวี่ชีอันยังไม่ได้ แล้วเสินซูเล่า

อ๋องสยบแดนเหนือ!

“น่าเสียดายที่ถูกมดบางตัวทำลายพลังต่อสู้ ไม่เช่นนั้น การฆ่าเจ้านั้นง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือเสียอีก”

ในขณะนี้ อ๋องสยบแดนเหนือและเจินเต๋อเป็นหนึ่งเดียวกัน โดยมีไหวอ๋องขั้นสามเป็นผู้นำ พลังที่น่ากลัวสามารถรวบได้ทั่วโลก กลิ่นอายก็สั่นสะเทือนท้องฟ้าและทะลุก้อนเมฆ กวาดล้างไปถึงใต้พสุธา แผ่นดินส่งเสียงดังครั่นครืน

กษัตริย์แห่งเหยียนกั๋ว หนู่เอ่อร์เฮ่อเจีย เป็นจุดสุดยอดของการฝึกระบบคู่ขั้นสี่ ได้ชื่อว่าเป็นขั้นที่แข็งแกร่งที่สุดรองจากขั้นสาม

ถ้าเช่นนั้น จักรพรรดิเจินเต๋อทั้งบำเพ็ญและฝึกวิทยายุทธ์ไปพร้อมๆ กันจนอยู่ในขั้นสองควบขั้นสาม จะแข็งแกร่งเพียงใด

แข็งแกร่งพอที่จะอยู่ต่ำกว่าอันดับหนึ่ง จนแทบจะไร้เทียมทาน

หากสถานะของอ๋องสยบแดนเหนือไม่ตกจากขั้นสูงสุดของขั้นสาม คำว่า ‘แทบ’ คำนี้ ก็สามารถตัดทิ้งไปได้เลย

“ณ ที่นี้ ข้าไร้เทียมทาน!”

เจินเต๋อพูดด้วยท่าทีสบายๆ ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าเขามีเจตนาร้ายลดน้อยลง สงบและเชื่อมั่นในตัวเอง ราวกับตนเป็นเทพเจ้าผู้สูงส่ง

‘ไร้เทียมทานงั้นรึ?’ สวี่ชีอันกระตุกมุมปาก

…

พระราชวังในเวลานี้ เละเทะเหมือนข้าวต้ม

เจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารทั้งหมดที่ถูกสวี่ชีอันทำให้ตกใจกลัวเหมือนสัตว์ก่อนหน้านี้ เดิมทีคิดจะหนีออกจากพระราชวัง แต่พวกเขาช้าไปหนึ่งก้าว เพราะประตูพระราชวังปิดสนิท มีทหารคอยรักษาการณ์ และไม่อนุญาตให้ใครเข้าออกทั้งสิ้น

เหล่าขุนนางในเมืองหลวงพากันโกรธเคือง เดินเข้าไปถาม และตะคอกเสียงดัง

ทหารรักษาวังไม่ได้ใส่ใจ ถึงขนาดชักดาบออกมาข่มขู่เหล่าเจ้าหน้าที่พลเรือนและทหาร อย่างไรก็ตาม พวกเขาปฏิบัติตามคำสั่งของฝ่าบาทและสำนักราชเลขาธิการที่ให้เฝ้าประตูวัง

เจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารทั้งหมดต่างจนใจ จำต้องกลับไปที่ตำหนักกระดิ่งทอง แต่กลับต้องพบกับความประหลาดใจว่า ที่นี่คลื่นลมสงบ ไม่มีเหตุใดๆ เกิดขึ้นแม้แต่น้อย

เหล่าขุนนางรวมตัวกันอยู่ที่พระตำหนักหลวงสีหน้าตะลึงงัน คนกระจุกเล็กกลุ่มนั้นดูไม่เหมือนคนที่มีอำนาจสูงสุดของราชสำนัก แต่เหมือนคนแก่ที่ในสถานรับเลี้ยงเด็กที่เมืองชั้นนอกที่ไม่มีที่อยู่ ไม่มีลูกมากกว่า

“เกิดอะไรขึ้น แล้วฝ่าบาทเล่า แล้วสวี่ชีอันคนทรยศเล่า”

“ขุนนางทุกท่าน พวกท่านพูดมาสิ”

“ขุนนางทุกท่าน พวกท่านรีบพูดมาสิ”

ในเวลานี้ไม่มีเวลาสนใจกฎเกณฑ์อะไรทั้งสิ้น เจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารทั้งหมดต่างกรูเข้าไปในตำหนัก

“ว่าอย่างไรนะ”

เจ้ากรม รองเจ้ากรมฝ่ายตรวจการ ขุนนางใกล้ชิด เป็นต้น รวมทั้งขุนนางชั้นสูงที่ผูกพันกับพระราชวงศ์และสมาชิกราชวงศ์ แม้กระทั่งคนพวกนี้ เวลานี้ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

ไม่ใช่เพราะสวี่ชีอันเข้ามาสังหารถึงภายในวัง เจ้าสุนัขแซ่สวี่นั่นแม้แต่กั๋วกงยังกล้าฆ่า เขาจะก่อกบฏเมื่อไหร่ ทุกคนก็ไม่รู้สึกแปลก แต่สิ่งที่ทำให้เหล่าขุนนางสับสนจริงๆ ก็คือคำพูดของสวี่ชีอันประโยคหนึ่งที่ว่า ‘จักรพรรดิเจินเต๋อ’ และคำพูดประโยคหนึ่งของจักรพรรดิหยวนจิ่งที่ว่า ‘เจ้ารู้ตัวตนของข้าจริงๆ’

‘ลูกก็คือพ่อ พ่อก็คือลูก’

“ฝ่าบาท จักรพรรดิพระองค์ก่อน…”

ฝ่ายตรวจการคนหนึ่งพึมพำว่า “ถูกส่งตัวออกไปจากวังพร้อมกับสวี่ชีอันแล้ว”

การหลั่งไหลเข้ามาของขุนนางในเมืองหลวง ทำลายความเงียบ เสียงกระซิบกระซาบดังหึ่งๆ เริ่มดังขึ้น สวี่ชีอันบุกเดี่ยวเข้าไปสังหารถึงในพระราชวัง ฟาดฟันทหารรักษาวังที่คอยขัดขวาง แล้วพาฝ่าบาทหายออกไปจากตำหนักกระดิ่งทอง

“จะรออยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว พวกเราต้องออกไปนอกวังเพื่อหาทางช่วยฝ่าบาท”

“แต่ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้พวกเรารออยู่ที่นี่”

“ไม่ ฝ่าบาททรงเป็นถึงจักรพรรดิของประเทศ ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยให้ทหารรักษาพระองค์และทหารรักษาวังของพระราชวังอยู่รอคำสั่ง แล้วทรงไปสังหารศัตรูด้วยพระองค์เอง”

“รับสั่งนี้แปลกประหลาดจริงๆ ไม่สมเหตุสมผล…”

มีคนโง่ที่ไหน จะรอจนถึงการประชุมตอนเช้า

ในฝูงชน ฉินหยวนเต้าตะโกนเสียงสูง “ลายพระหัตถ์เป็นของปลอม เป็นของปลอม!”

เขาไม่สนใจขุนนางบุ๋น แต่ดูเหมือนมองไปทางปรมาจารย์และขุนนางชั้นสูง “รีบให้คนไปเปิดประตูเมือง ไประดมทหารรักษาวังทั้งห้ากองพันให้ไปหาทางช่วยเหลือฝ่าบาท”

ไม่ว่าลายพระหัตถ์จะเป็นของจริงหรือของปลอม ฉินหยวนเต้าก็จะสันนิษฐานว่ามันเป็นของปลอม สำหรับเขาแล้ว พระชนม์ชีพของฝ่าบาทสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เพราะหากเกิดเรื่องไม่คาดคิดกับฝ่าบาท เขาก็จะอยู่ได้ไม่นานเช่นกัน ดังนั้น การปลุกระดมกองกำลังและทหารให้ออกไปช่วยเหลือฝ่าบาทจึงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แม้ว่าลายพระหัตถ์นั้นฝ่าบาทจะทรงเป็นผู้ทิ้งไว้จริงๆ เวลานี้เขาก็ไม่มีทางยอมรับอย่างเด็ดขาด

ฉินหยวนเต้าจ้องมองบรรดาขุนนางชั้นสูงอย่างดุดัน “ความดีความชอบในการอารักขา พวกเจ้าไม่ต้องการหรอกหรือ?”

เหล่าขุนนางชั้นสูงและสมาชิกราชวงศ์เริ่มเอนเอียง

ทันใดนั้น ก็มีคนเดินออกมาจากตำหนักกระดิ่งทอง เดินข้ามลานกว้าง ข้ามสะพานจินสุ่ย แล้วเดินไปที่ประตูอู่

ประตูอู่ถูกปิดอย่างแน่นหนา เหล่าทหารรักษาวังก็ขนย้ายเครื่องกีดขวางมาเพื่อขวางทาง

ลุงคนหนึ่งเดินก้าวยาวเข้ามาพลางตะโกนว่า “รีบเปิดประตูเร็วๆ ระดมกำลังคนไปช่วยฝ่าบาทพร้อมกับข้าและคนอื่นๆ”

ทหารรักษาวังไม่สนใจ พวกเขาฟังแต่คำสั่งของจักรพรรดิ ลายพระหัตถ์ที่ประทับตราพระราชลัญจกรและตราประทับของฝ่ายปกครองเท่านั้นที่มีผลบังคับมากกว่าใครๆ

ลุงอีกคนหนึ่ง วิ่งเข้ามาท่าทางดุดัน “เปิดประตู!”

ทหารรักษาวังยังคงไม่สนใจ และยังจับด้ามมีดแน่น

จวิ้นอ๋องท่านหนึ่งชี้หน้าถลึงตากล่าวว่า “ยังไม่รีบเปิดประตูอีก”

เมื่อสมาชิกราชวงศ์เข้าร่วม บรรดาทหารรักษาวังก็เริ่มหวั่นไหว พูดแก้ตัวว่า “ฝ่าบาททรงมีรับสั่ง ห้ามไม่ให้ใครออกไปทั้งนั้น”

“คนชั่วช้า นั่นมันจดหมายปลอม ฝ่าบาทถูกคนทรยศสวี่ชีอันส่งตัวออกจากพระราชวังไปแล้ว หากยังไม่เปิดประตูเมืองอีก หากเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นกับฝ่าบาท พวกเจ้าจะต้องถูกประหารเก้าชั่วโคตร”

ฉินหยวนเต้ายืนขึ้น แล้วพูดขู่

ทหารรักษาวังที่อยู่หลังเครื่องกีดขวางต่างมองหน้ากัน หวั่นไหวมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

…

นอกฝูงชน สมุหราชเลขาธิการหวางมองทุกคนที่อยู่รอบตัว แล้วพูดเรียบๆ ว่า

“องค์รัชทายาท ถึงเวลาที่พระองค์จะต้องทรงออกหน้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาททรงหรี่พระเนตร มองไปที่ประตูอู่ที่วุ่นวาย ก่อนส่ายพระพักตร์แล้วตรัสว่า “ขุนนางทุกท่าน ประตูเมืองจะเปิดเร็วๆ นี้ ทหารรักษาวังจะไปช่วยเสด็จพ่อกลับมา”

สมุหราชเลขาธิการหวางพูดเบาๆ “ข้าบอกให้เจ้าไปปิดประตู ใครก็ออกไปไม่ได้ทั้งนั้น”

องค์รัชทายาททรงตกพระทัย ทรงตรัสเสียงดังว่า “ท่านสมุหราชเลขาธิการ เหตุใดจึงพูดเช่นนี้”

“องค์รัชทายาทคงรู้ว่าฝ่าบาทไม่ได้ประทับอยู่ในวังแล้ว”

“รู้”

“องค์รัชทายาทคงรู้ว่าสวี่ชีอันต้องการปลงพระชนม์องค์จักรพรรดิและวางแผนกบฏ”

“ฮึ่ม เจ้าหมอนี่ใจกล้ายิ่งนัก”

“องค์รัชทายาทไม่คิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดีหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อองค์รัชทายาททรงได้ยินเช่นนี้ ก็ทรงก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว ทรงทอดพระเนตรสมุหราชเลขาธิการหวางเหมือนทอดพระเนตรคนบ้า

“ฝ่าบาททรงมีพระชนมายุมากกว่าห้าสิบพรรษาแล้ว มีพระเกศาดกดำ มีทักษะในการบำเพ็ญธรรมสมบูรณ์แบบ ส่วนองค์รัชทายาท ปีนี้ชันษายี่สิบหกพรรษา ขืนรออีกต่อไป ก็จะสูญเสียวัยหนุ่มไปโดยเปล่าประโยชน์ จะต้องรอถึงเมื่อไรกันพ่ะย่ะค่ะ”

สมุหราชเลขาธิการหวางพูดอย่างตรงไปตรงมา “ทรงดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาทมาสิบกว่าปีแล้ว หรือว่าทรงผูกพันกับตำแหน่งนี้แล้วหรือ ฝ่าบาทในเวลานี้ประสบความสำเร็จในการบำเพ็ญธรรม ช่วยให้ทรงมีอายุยืนยาว พระองค์ทรงอยู่ในตำหนักบูรพาปีแล้วปีเล่า ทรงมีความหวังบ้างหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ

“ตำแหน่งองค์รัชทายาท พระองค์ทรงดำรงตำแหน่งมาสิบกว่าปีแล้ว หากดำรงตำแหน่งต่อไปอีกสักสิบปี พระองค์จะยังทรงมีโอกาสอยู่หรือไม่ แม้ว่าจะทรงขึ้นครองราชย์ในอนาคต พระองค์จะทรงประทับบัลลังก์มังกรได้อีกกี่ปี

“คำพูดจากใจของกระหม่อม หากเป็นการล่วงเกิน ก็เป็นการคิดเพื่อองค์รัชทายาททั้งสิ้น พระองค์ทรงคิดทบทวนดูเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

สีพระพักตร์ขององค์รัชทายาทเปลี่ยนแปลงไปร้อยแปดพันเก้า ริมพระโอษฐ์อ้ำอึ้ง แววพระเนตรแสดงความปีติยินดี มีทั้งความตื่นเต้น ความงุนงง ความหวาดกลัว ความหวาดหวั่น และความเดือดดาล…ความซับซ้อนของแววพระเนตรนั้นน่ากลัวยิ่งนัก

ดูเหมือนพระองค์จะทรงตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว กัดพระทนต์จิตใจมุ่งมั่น แล้วทรงพระดำเนินเดินไปที่ประตูอู่อย่างรวดเร็ว

“ทุกคนหุบปาก!”

องค์รัชทายาททรงตะโกนดุดัน เพื่อตัดบทการรุกรานของขุนนางชั้นสูงและสมาชิกราชวงศ์ พร้อมกับให้เหล่าทหารรักษาวังลดน้ำเสียงลง

ทุกคนต่างมองมา สายตาทุกคู่จดจ้องไปที่องค์รัชทายาท

หากก้าวนี้ก้าวผิดไป บางที่อาจจะไม่อาจหวนคืนมาได้อีก…เมื่อนึกถึงตรงนี้ องค์รัชทายาทก็ทรงกัดพระทนต์แน่นยิ่งขึ้น และทรงตรัสเสียงหนักแน่นว่า

“พวกเจ้ารวมตัวกันที่ประตูอู่ ไม่เข้าท่าเสียเลย เสด็จพ่อทรงมีรับสั่ง ใครก็ห้ามออกจากวัง”

ฉินหยวนเต้ารีบพูดว่า “องค์รัชทายาท ลายพระหัตถ์นั่นเป็นของปลอม”

ดวงพระเนตรขององค์รัชทายาทเฉียบขาด “บัดซบ เส้นลายพระหัตถ์ของเสด็จพ่อ ขุนนางทุกท่านจำไม่ได้หรืออย่างไร ตราราชลัญจกรก็จำไม่ได้เช่นกันหรืออย่างไร”