ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 510

บทที่ 510 หลบหนี

เทพบุตรนิกายสวรรค์หลี่หลิงซู่โค้งคำนับอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ

“นี่เป็นเพียงการทดสอบความสามารถของเจ้า หากเรื่องนี้ทำให้เจ้าตกอยู่ในอันตราย คืนนี้ข้าจะไม่มาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือ นอกจากนี้ พี่ชิงไม่ใช่คนกระหายเลือด หากทั้งสองฝ่ายไม่มีความบาดหมางกัน ในตอนกลางวันนางก็คงส่งสัญญาณมา”

“มองออกแล้ว”

สวี่ชีอันนั่งอยู่ที่โต๊ะ เดิมทีเขาคิดจะรินชาให้ตัวเอง แต่จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่านี่คือความฝัน ดังนั้นเขาจึงเลิกคิดที่จะทำ

หลี่หลิงซู่กล่าวว่า “เมื่อสองปีก่อน ข้ากับศิษย์น้องท่องลงจากภูเขา เพื่อไปขอคำแนะนำจากทางโลก ระหว่างเดินทางไปที่เขตตงไห่ ก็ได้รู้จักกับคู่พี่น้องตงฟาง พวกนางเป็นสนมเอกและสนมรองของตำหนักมังกรตงไห่”

สวี่ชีอันพยักหน้าช้าๆ “เขตตงไห่ เมืองแห่งความโกลาหล”

เขตตงไห่อยู่ติดกับทะเลตะวันออก มันเคยเป็นส่วนหนึ่งของต้าฟ่ง แต่ภายหลังถูกสำนักพ่อมดยึดครองไป ซึ่งต่อมาก็ถูกต้าฟ่งยึดคืนมาได้อีกครั้งในภายหลัง ทั้งสองฝ่ายยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่หลายปี ภายใต้ข้อตกลงโดยปริยายของต้าฟ่งและสำนักพ่อมด สุดท้ายก็กลายเป็นเมืองแห่งความโกลาหล

ธรรมชาติของตงไห่นั้นเหมือนกับอวิ๋นโจว ทั้งหมดล้วนเป็นพื้นที่แห่งความวุ่นวาย แต่อวิ๋นโจวไม่มีระเบียบมากกว่า เพราะเต็มไปด้วยกองกำลังยุทธภพ คนไร้ประโยชน์ สำนักพ่อมด และคนหนีคดีของต้าฟ่ง

“ตำหนักมังกรตงไห่เป็นหนึ่งในกองกำลังที่ทรงพลังที่สุดในเขตตงไห่”

สวี่ชีอันไม่รู้จักตงไห่มากนัก เขาเพียงแค่เคยได้ยินชื่อเท่านั้น

หลี่หลิงซู่พยักหน้า

“พี่สาวชื่อตงฟางหว่านหรง นางเป็นแม่มดขั้นสูงสุดในขั้นสี่ น้องสาวชื่อตงฟางหว่านชิง นางเป็นยอดฝีมือสูงสุดในขั้นสี่ จะว่าไปแล้ว สาเหตุที่ข้ามีปัญหากับพวกนางก็เพราะศิษย์น้องของข้าเอง ศิษย์น้องมีความคิดที่ยุติธรรมอย่างมาก ตอนที่บำเพ็ญธรรมอยู่บนภูเขาท่ามกลางสภาพแวดล้อมอันเรียบง่าย ย่อมสัมผัสได้ถึงความสัมพันธ์ของการเป็นพี่น้องร่วมสำนักเดียวกัน นิกายสวรรค์ของพวกเราจิตใจสะอาดผ่องใสมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ยิ่งเรื่องข่มเหงรังแกสาวกร่วมสำนักเดียวกัน ก็ยังขี้เกียจเกินไปที่จะทำ ดังนั้น พวกเราจึงไม่ได้สังเกตเห็นความคิดอันยุติธรรมที่แข็งแกร่งของนางในตอนนั้น หลังจากลงมาจากภูเขา นางก็ค่อยๆ เปิดเผยนิสัยที่แท้จริงออกมา ต่อให้เป็นเรื่องที่ไม่ชอบ นางก็เข้าไปมีส่วนร่วมด้วยทั้งหมด เจ้าเดินทางท่องยุทธภพ ย่อมต้องเคยได้ยินชื่อของจอมยุทธ์หญิงนกนางแอ่นเหิน นางเป็นศิษย์น้องของข้าเอง”

สวี่ชีอันพยักหน้าด้วยความชื่นชมในใจสำหรับการวิพากษ์วิจารณ์ของบุตรนิกายสวรรค์

“เป็นเพราะวีรกรรมอันกล้าหาญครั้งนั้น พวกเราเหล่าพี่น้องจึงได้รู้จักคู่พี่น้องตงฟาง และ…และเพราะเหตุบังเอิญบางอย่าง ทำให้ข้าเกิดมิตรภาพอันลึกซึ้งกับพวกนาง”

พูดกระบวนการอย่างละเอียดไม่ได้รึ? เขากระตุกมุมปาก แสดงท่าทีกึ่งยิ้ม “ดังนั้น เจ้าก็เลยตกหลุมรักนางทั้งคู่ในเวลาเดียวกัน?”

บุตรนิกายสวรรค์พยักหน้าด้วยความเก้อเขิน

สวี่ชีอันรู้สึกราวกับเห็นตนเอง ขึ้นชื่อว่ายอดฝีมือสูงสุดในขั้นสี่ ไม่ว่าในระบบใด ล้วนเป็นหินหลักกลางกระแสชล และเป็นแกนนำของดินแดนมนุษย์

สองพี่น้องที่งดงามดุจดอกไม้เช่นนั้นพวกนางเต็มใจปรนนิบัติสามีคนเดียวกันงั้นรึ

เขาเหลือบตามองบุตรนิกายสวรรค์ด้วยสายตาเห็นด้วยเล็กน้อย พลางกล่าวอย่างครุ่นคิดว่า “ฟังเจ้าพูดเช่นนี้ พวกนางสองพี่น้องน่าจะหลงใหลเจ้าถึงจะถูก ทำไมเจ้าคิดจะหลบหนีเล่า?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ บุตรนิกายสวรรค์ก็กล่าวด้วยความกลุ้มใจว่า “เจ้ามีฐานการบำเพ็ญอันลึกซึ้ง น่าจะรู้จักนิกายสวรรค์กระมัง”

เมื่อเห็นสวี่ชีอันพยักหน้า เขาจึงไม่ได้แนะนำนิกายสวรรค์ให้ยืดยาว กล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “สิ่งที่นิกายสวรรค์ของพวกเราบำเพ็ญคือวิชาตัดอารมณ์ ทำไมต้องเป็นวิชาตัดอารมณ์? ท่านอาจารย์บอกว่า โดดเดี่ยว ไม่เกิดอารมณ์ปฏิพัทธ์ เป็นผู้ที่ถูกลืม ตามความเข้าใจของข้าคือ ไม่หวั่นไหวไปตามอารมณ์ ไม่ถูกรบกวนโดยความรู้สึก การตัดอารมณ์ไม่ใช่ความโหดเหี้ยม ไม่เกิดความกังวลเพราะความรัก ไม่ติดบ่วงเพราะความรัก เข้าถึงระดับของการอยู่เหนือข้อพิพาทใดๆ ทั้งสิ้น ผสานกลืนสวรรค์และพิภพ ความสุขสูงสุดอยู่ที่ความพอใจ ความสงบสุขที่สุดอยู่ที่ความไม่เห็นแก่ตัว ระดับนี้ทำได้เพียงตรัสรู้ เช่นเดียวกับความแข็งแกร่งของนักรบ และ ‘เจตนา’ ทั้งหมดล้วนต้องการความเข้าใจอย่างซาบซึ้งในตัวเอง”

สวี่ชีอันฟังอย่างอดทน ทั้งที่ความจริงไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น

เขายกมือขึ้นมาขัดจังหวะการพูดของบุตรนิกายสวรรค์ในเวลาที่เหมาะสม ก่อนจะขมวดคิ้วกล่าวว่า “สองคนนี้มีความสัมพันธ์กันอย่างไร?”

“มีความสัมพันธ์กันอย่างแน่นอน”

หลี่หลิงซู่ถอนหายใจ “จะปลงได้ ย่อมต้องสัมผัสความรักก่อน ดังนั้น…”

เขาเหลือบตามองสวี่ชีอัน เห็นอีกฝ่ายกำลังแสดงสีหน้างุนงง แต่ในขณะที่กำลังจะกล่าวต่อไป ชายชุดดำที่มีภูมิหลังลึกลับท่านนี้ก็ยิ้มเยาะและกล่าวว่า “ดังนั้น เจ้าก็เลยฟันพวกนางแล้วทิ้ง?”

หลี่หลิงซู่อึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะโต้กลับเสียงดัง “ไม่ใช่ฟันแล้วทิ้ง เพียงแต่ข้ายังมีความรับผิดชอบในฐานะของศิษย์ในสำนัก ข้าต้องค้นหาเส้นทางของตนเอง อีกอย่าง ไม่ว่าโอรสหรือธิดานิกายสวรรค์ ย่อมต้องสืบทอดเชื้อสายอันยิ่งใหญ่ของนิกายสวรรค์ในอนาคต ข้าแบกรับหน้าที่สำคัญในการเป็นอาจารย์ แล้วจะมีความรักอันลึกซึ้งระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาวได้อย่างไร สู้ปลดปล่อยตนเองให้พ้นจากพันธนาการ ทั้งทางสังคม และจิตใจดีกว่า ดังนั้น ข้าจึงติดตามศิษย์น้องของข้าไปยังสุดขอบฟ้าไกล และออกจากเขตตงไห่”

ปลดปล่อยตนเองให้พ้นจากพันธนาการ ทั้งทางสังคม และจิตใจ และตายไปอย่างผู้ชายเลวๆ…สวี่ชีอันตำหนิส่อเสียดอยู่ในใจ

“แต่พี่ชิงและพี่หรงไม่คิดเช่นนั้น พวกนางคิดว่าข้าเป็นคนเนรคุณ แล้งน้ำใจ เกลียดชังเพราะความรัก ในที่สุดพวกนางก็ติดตามร่องรอยของพวกเราทั้งสองจนพบเมื่อหนึ่งปีก่อน ศิษย์น้องของข้านั้นไม่เคยสนใจศิษย์ร่วมสำนักเดียวกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร นางเฝ้าดูอย่างนิ่งดูดาย ข้าจึงทำได้เพียงวิ่งหนีเอาตัวรอดคนเดียว…”

บุตรนิกายสวรรค์มีสีหน้าเศร้าหมอง “สุดท้ายก็หนีไม่พ้นจากเงื้อมมือของพวกนาง ตอนนี้การบำเพ็ญธรรมของข้าถูกปิดผนึก ถูกพี่ชิงและพี่หรงกักขังอยู่ข้างกายพวกนาง”

นี่ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีแม้แต่น้อย…สมองของสวี่ชีอันเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ไม่รู้ว่าจะถ่มน้ำลายอย่างไร จึงกล่าวช้าๆ ว่า “ดังนั้นเจ้าจึงอยากให้ข้าช่วยเจ้าหนีให้พ้นจาก ‘เงื้อมมือ’ ของพวกนางงั้นรึ?”

เทพบุตรนิกายสวรรค์พยักหน้ารับอย่างต่อเนื่อง

“เหอะ!” สวี่ชีอันยิ้มเยาะ “ขอโทษด้วย ข้าคงทำอะไรไม่ได้ พวกนางทั้งสองเป็นยอดฝีมือสูงสุดของขั้นสี่ หากเป็นแค่ยอดฝีมือก็คงไม่เป็นอะไร แต่หนึ่งในนั้นเป็นแม่มดที่เชี่ยวชาญเรื่องการทำนาย จำเป็นต้องมีเส้นผม ผิวหนัง หรือเลือดเนื้อของอีกฝ่ายอยู่ในมือเสียก่อน ตราบใดที่อีกฝ่ายทำการเสี่ยงทาย ก็จะสามารถล่วงรู้ที่อยู่ของเจ้าได้ เพราะการทรยศของเจ้า พวกนางยังสามารถเปลี่ยนความรักให้กลายเป็นความเกลียดชังอีกครั้ง และร่ายคาถาปลิดชีพเจ้าโดยตรง แน่นอนว่า ‘ของติดตัว’ ของเจ้าอาจไม่ได้อยู่ในมือ แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะอยู่ในร่างของพวกนาง”

บุตรนิกายสวรรค์ไม่ได้ตื่นเต้นร้อนรน และยังคงสงบนิ่ง “พี่ชิงและพี่หรงฆ่าข้าไม่ลงหรอก เรื่องนี้ข้ารับประกันได้ แน่นอนว่า ต่อให้พวกนางเลือกที่จะร่ายคาถาปลิดชีพ ข้าก็ไม่แค้นเคือง อย่างไรความรักที่ข้ามีต่อพวกนางก็มาจากก้นบึ้งของหัวใจ”

เดี๋ยวก็กอดซ้ายกอดขวา เช่นนี้ยังคู่ควรที่จะพูดว่ารักงั้นรึ? อืม ดูเหมือนข้าเองก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดถึงเขา…สวี่ชีอันยังคงส่ายศีรษะ

“ประเด็นไม่ได้อยู่ที่เจ้าเต็มใจตายหรือไม่ แต่ประเด็นคือพวกนางก็อาจจะไม่ได้เต็มใจฆ่าเจ้า แต่นางต้องโกรธแค้นข้าอย่างแน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ของยอดฝีมือสูงสุดของขั้นสี่ทั้งสองนี้”

“พูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?” บุตรนิกายสวรรค์มองเขาอย่างพิจารณา พลางขมวดคิ้วกล่าวว่า “เจ้าสามารถใช้ความสามารถในการเคลื่อนย้ายดวงดาราบนท้องฟ้าของเทียนกู่ได้อย่างสมบูรณ์ เพื่อปกปิดกลิ่นอายของข้า หากพวกนางหาข้าไม่พบ เช่นนี้ก็ปลอดภัยแล้ว”

เขารู้ว่าข้ามีวิชา ‘ดวงดาราผันเปลี่ยน’ ได้อย่างไร…สวี่ชีอันหวาดหวั่นจนเกือบจะเข้าสู่สถานะต่อสู้ และแสดงอาการโมโหโดยฉับพลัน แต่เมื่อคิดได้ว่าเทพบุตรนิกายสวรรค์นับว่าเป็นครึ่งหนึ่งของตนเอง เขาจึงอดทนไว้

“ไม่ต้องกังวล ข้าเคยเห็นความสามารถของ ‘ดวงดาราผันเปลี่ยน’ มาก่อน และยังเคยสัมผัสมันด้วยตนเอง ตอนที่บังเอิญพบกันบนถนนเมื่อตอนกลางวัน ข้ารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของเทียนกู่ มีเพียงผู้ที่เคยรับพลังเทียนกู่ด้วยตนเองมาก่อน จึงจะสามารถสัมผัสถึงมันได้ แต่กู่เจ้าชะตาในร่างของเจ้าแปลกประหลาดมาก นอกจากเทียนกู่แล้ว ยังใช้อั้นกู่ ลี่กู่และตู๋กู่ด้วย”

“ยังมีซินกู่ ฉิงกู่และซือกู่ ไม่สิ ปัญหาหลักคือ เจ้าเคยรับพลังดวงดาราผันเปลี่ยนของเทียนกู่งั้นรึ?” สวี่ชีอันถามด้วยความสงสัย

“เรื่อง เรื่องนี้พูดไปก็ยาว” บุตรนิกายสวรรค์กล่าวอีกว่า “วันนั้นข้าหนีลงไปทางใต้เพื่อหลบหนีจากสองพี่น้องตงฟาง ข้าหนีไปถึงเผ่ากู่ และได้รับการช่วยเหลือจากหญิงงามที่มีชีวิตชีวาผู้หนึ่ง นางเห็นอกเห็นใจข้ามาก จึงพาข้าไปยังเขตเทียนกู่ และขอร้องให้แม่ย่าเทียนกู่ใช้พลังดวงดาราผันเปลี่ยนมาปกปิดกลิ่นอายของข้า และขัดขวางการติดตามของพี่หรง เจ้ารู้จักแม่ย่าเทียนกู่หรือไม่ นางเป็นผู้อาวุโสที่แข็งแกร่งมากท่านหนึ่ง”

สวี่ชีอันถามว่า “เช่นนั้นเจ้าถูกสองพี่น้องตงฟางพบอีกครั้งได้อย่างไร?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น บุตรนิกายสวรรค์ก็เผยรอยยิ้มที่พะอืดพะอม “ต่อมา ข้าพบกับสาวเทียนกู่คนนั้นครั้งแรกก็รู้สึกสนิทสนมราวกับเป็นเพื่อนเก่าแก่ คืนหนึ่งที่พระจันทร์สุกสว่างอยู่บนท้องฟ้า ข้าสัมผัสนางโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด นางก็สัมผัสข้าโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดเช่นกัน และยังให้คำมั่นสัญญาว่าจะไม่แยกจากกันตลอดไป…”

หัวใจของสวี่ชีอันเต้นแรง และมองเขาอย่างเงียบๆ “หญิงงามนั้นเป็นใคร?”