ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 552

บทที่ 552 ถอดตะปูตอกวิญญาณ (2)

ณ ห้องใต้ดิน

สวี่ชีอันจุดเทียนขึ้นในสภาพแวดล้อมที่มีออกซิเจนต่ำ เขาจ้องมองแสงเทียนขณะที่ม่านตาก็ค่อยๆ ขยายออก ความคิดของเขาก็ล่องลอยตามไปด้วยเช่นกัน

ก่อนฟ้าสางจะต้องชิงปราณมังกรกลับมาให้ได้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีโอกาสแล้ว ตอนนี้แม้แต่หลี่หลิงซู่ก็ยังโดนพวกเขาจับตัวไป เฮ้อ เทพบุตร เป็นข้าเองที่ทำให้เจ้าเดือดร้อน…

ไม่สิ เจ้าน่ะเป็นคนชั่วช้าที่สวรรค์ลงทัณฑ์ เป็นฉะนั้นเจ้าคือภาระของข้าต่างหาก ยากแล้วทีนี้ ถ้าลงมือคืนนี้ ข้าก็ต้องเผชิญหน้ากับขั้นสี่ชั้นยอดสองคน และพวกภิกษุที่พลังไม่ขี้ริ้วขี้เหร่อีกกลุ่มหนึ่งด้วย

จิ้งซินและจิ้งหยวนรู้ตัวตนของหลี่หลิงซู่ได้อย่างไรกัน แล้วรู้ตั้งแต่ตอนไหน ถ้าพวกเขารู้มานานแล้ว เช่นนั้นบางทีเทพอารักษ์ตู้หนานก็อาจจะแทรกแซงมาถึงเซียงโจวและคงรอให้ข้าเดินเข้าไปในกับดัก ยังไงก็ต้องคิดถึงความเป็นไปได้นี้ด้วย

เรื่องนี้จัดการได้ง่าย ข้าจะให้เหิงอินปลอมตัวก่อน แล้วให้เขาแกล้งทำเป็นข้าเพื่อทดสอบ ถ้าเทพอารักษ์ตู้หนานไม่ได้มา ข้าก็แค่ต้องจัดการกับจิ้งซินและจิ้งหยวนเท่านั้น…

ในแสงเทียนมืดสลัว สีหน้าของสวี่ชีอันอึมครึมไม่แน่นอน ผ่านไปเนิ่นนาน เขาก็คล้ายจะตัดสินใจได้แล้ว

เขาหยิบชิ้นส่วนหนังสือปฐพีออกมาแล้วนำเจดีย์พุทธะขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากในกระจก แสงทองของเจดีย์เปล่งปลั่ง สวี่ชีอันพลันหายตัวเข้าไปในนั้น

เขาตรงเข้าไปที่ชั้นสาม เห็นมู่หนานจือกับจิ้งจอกน้อยกำลังเล่นกันอย่างมีความสุขเป็นสิ่งแรก เทพดอกไม้กลับชาติมาเกิดถือแท่งเงินอยู่หนึ่งแท่ง บางครั้งก็โยนไปทางซ้าย บางคราวก็โยนไปทางขวา

จิ้งจอกขาวน้อยกระโดดไปคาบแท่งเงินแล้วนำกลับมาส่งให้กับมือของมู่หนานจือ

คนหนึ่งคนกับจิ้งจอกหนึ่งตัวตื่นเต้นมีความสุขกันมาก

“อ่า ฆ้องเงินสวี่กลับมาแล้ว”

จิ้งจอกขาวน้อยทิ้งแท่งเงินไปทันที หางจิ้งจอกของมันส่ายไหวแล้วกระโดดเข้ามาหา มันแหงนหน้าขึ้นมอง ดวงตาสีดำราวกับกระดุมเปล่งประกายอย่างวาดหวัง

“พวกเราออกไปได้แล้วหรือ”

“พ้นจากคืนนี้ก็ออกไปได้แล้ว เอาล่ะ ไปหาท่านป้าของเจ้าไป” สวี่ชีอันเตะมันเบาๆ ไปทางพระมเหสี

มู่หนานจือรีบยื่นมือมารับมัน จิ้งจอกขาวตัวน้อยโอดครวญอย่างเจ็บใจ “เขารังแกข้า”

อ่อนแอนัก ถ้าเป็นหลิงอินคงได้โดนเตะไปอีกสักที…สวี่ชีอันพยักหน้าให้กับภิกษุชราถ่าหลิงแล้วเดินดุ่มๆ ไปยืนอยู่ตรงหน้าแขนของเสินซู แล้วเขย่าสร้อยข้อเท้าที่เตรียมเอาไว้

‘กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง…’

เสียงกระดิ่งดังฟังชัด จิตใต้สำนึกของเสินซูตื่นขึ้น เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท

รู้สึกเหมือนกำลังเรียกหมาอยู่เลย…สวี่ชีอันบ่นอยู่ในใจแล้วเอ่ยว่า “ข้าจะช่วยท่านปลดผนึกชั้นแรกให้ ส่วนท่านก็ช่วยข้าปลดตะปูตอกวิญญาณที่จุดไป่ฮุ่ยกับตันเถียนให้ข้า”

เสินซูแค่นเสียง ‘เฮอะ’ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชันไอรีนโนเวล

“เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะกลับคำหรือ”

สวี่ชีอันเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “สำหรับข้า ท่านเป็นเพียงหนึ่งในตัวเลือกเท่านั้น ท่านจะกลับคำก็ได้ แต่ข้าก็สามารถมอบเจดีย์พุทธะคืนให้กับสำนักพุทธได้เช่นกัน ชั่งน้ำหนักดูเองแล้วกัน”

เสินซูเอ่ยอย่างอาฆาต “เจ้ากล้าข่มขู่ข้าหรือ เจ้าเนี่ยนะ?”

“อย่าพูดไร้สาระอยู่เลย จะร่วมมือกับข้าหรือจะถูกส่งกลับไปหาสำนักพุทธ เลือกเองแล้วกัน สถานการณ์ในตอนนี้คือโอกาสหนึ่งเดียวในตลอดห้าร้อยปีของท่าน ชั่งน้ำหนักดูว่าอะไรสำคัญกับท่านมากที่สุด ไม่ว่าแต่ก่อนท่านจะเก่งกาจแค่ไหน แต่ตอนนี้ก็เป็นแค่นักโทษที่ถูกขัง อย่าอวดเก่งให้มากนัก”

แรงกดดันในจวนสกุลไฉทำให้สวี่ชีอันหมดความอดทน เขาไม่คิดจะเอาอกเอาใจท่อนแขนที่ขาดของเสินซู มีแต่ความเกลียดชังเท่านั้น

เสินซูหัวเราะเสียงเย็น

“เจ้าเจอปัญหาข้างนอกมาล่ะสิ ไม่อย่างนั้นคงไม่เข้ามาทำการแลกเปลี่ยนกับข้าหรอก เจ้าตัดผนึกของท่านโหราจารย์ออกก่อน ข้าต้องทำให้ปฏิกิริยาตอบสนองหลุดพ้นออกมาส่วนหนึ่ง ถึงจะมีพลังมากพอไปปลดตะปูตอกวิญญาณให้เจ้า แต่ข้าพูดให้ชัดเจนเลยนะ ตะปูตอกวิญญาณทั้งเก้าตัวคือหนึ่งเดียวกัน ดึงออกมาหนึ่งตัวก็ส่งผลไปทั่วร่าง ฮึ ระหว่างนั้นเจ้าจะเจ็บปวดมากพอตัวเชียวล่ะ เกรงว่าด้วยพละกำลังที่สะสมอยู่ของข้าจะสามารถดึงออกมาได้สองตัว”

สิ่งที่เขาพูดนั้นมาจากใจจริง หากเสินซูกลับคำแล้วไม่ถอนตะปูตอกวิญญาณให้เขา สวี่ชีอันก็จะหาทางส่งเจดีย์พุทธะกลับไปให้สำนักพุทธ จากนั้นเสินซูก็ไม่ต้องคิดจะออกมาดูโลกอีกตลอดไปเลย

นี่ไม่ใช่การแก้แค้นให้กับเจ้าท่อนแขนขาดเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะท่อนแขนท่อนนี้ชั่วร้ายนัก เมื่อตัดผนึกของท่านโหราจารย์ เดี๋ยวอีกหลายสิบปีต่อจากนี้เขาก็จะเกิดใหม่ เช่นนั้นตัวเลือกของสวี่ชีอันก็คือไม่ให้มันออกมาตลอดกาล

ถ้าหากอวัยวะอื่นๆ ของเสินซูชั่วร้ายเช่นนี้ ข้อตกลงระหว่างข้ากับองค์หญิงหมื่นปีศาจก็ไม่อาจรักษาไว้ได้แล้ว…ความคิดนี้ผุดวาบขึ้นมาในใจของสวี่ชีอัน เขาเคาะชิ้นส่วนหนังสือปฐพีแล้วหยิบดาบเล็กๆ เล่มหนึ่งที่ไม่ใช่ทั้งเหล็กหรือหินออกมา

จากนั้นก็โคจรปราณจำนวนน้อยเข้าไปในดาบ ก่อนควบคุมให้มันตัดโซ่เหล็ก

เสียง ‘เคร้ง’ ดังขึ้น ประดาบสั่นไหว โซ่ทั้งเก้าเส้นถูกตัดขาดไปตามเสียง

“สบาย ช่างสบายยิ่งนัก!”

เสินซูหัวเราะอย่างบ้าคลั่งจนทำให้เจดีย์พุทธะสั่นสะเทือน มู่หนานจือพลันกอดจิ้งจอกน้อยไว้แล้วก้มตัวลง

ผ่านไปพักหนึ่ง เสินซูก็เอ่ยว่า “ถอดเสื้อผ้าแล้วมานี่! พลังของข้าฟื้นขึ้นมาส่วนหนึ่งแล้ว สามารถลองถอนตะปูตอกวิญญาณให้เจ้าได้”

สวี่ชีอันถอดเสื้อคลุมและเสื้อตัวในจนเปลือยท่อนบน เขาเดินไปหยุดอยู่ด้านหน้าท่อนแขนที่ขาด แล้วถูกปราการสีทองจางๆ ไร้รูปร่างขวางเอาไว้

“อ่า…”

มู่หนานจืออุทานเสียงต่ำ นางมองเห็นเส้นกล้ามเนื้อบนร่างกายท่อนบนของสวี่ชีอันได้อย่างแจ่มชัด รวมถึงมองเห็นตะปูสีทองที่ปักอยู่บนกระดูกสันหลัง หัวใจ ทรวงอก จุดตันเถียน และอื่นๆ ด้วยเช่นกัน

เลือดเนื้อที่อยู่รอบตะปูไม่สามารถสมานได้ แต่ก็ยังพยายามรักษาตัวเองสุดกำลัง ราวกับว่ากลายเป็นหนึ่งเดียวกับตะปูไปแล้ว

แม้ว่ามู่หนานจือจะเคยเห็นตะปูที่หัวใจของสวี่ชีอันมาแล้ว แต่นางยังไม่เคยเห็นที่อื่นๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเช่นนี้

จิ้งจอกน้อยเงยหน้าขึ้นและมองเห็นขอบตาแดงก่ำของมู่หนานจือ “ท่านป้า ร้องไห้ทำไมหรือ”

มู่หนานจือไม่ยอมรับ “ขนที่ร่วงลงมาของเจ้าหลุดเข้าไปในตาข้า”

“ข้าไม่มีขนร่วงนะ ท่านนั่นแหละร้องไห้” จิ้งจอกน้อยไม่ยอมรับ

หลังจากถูกมู่หนานจือบิดหนังศีรษะไปสองสามรอบ มันก็ยอมรับแล้วเอ่ยเสียงอ่อน “เป็นเพราะขนร่วงของข้าเองแหละ…”

แขนซ้ายของเสินซูมีเส้นเลือดนูนเด่นขึ้นมา กล้ามเนื้อแขนขยายตัวขึ้น แสดงให้เห็นว่าเขากำลังใช้แรง

สวี่ชีอันรู้สึกได้ว่าพลังอันน่าสะพรึงได้แผ่ออกมาจากแขนข้างนี้และมารวมตัวกันอยู่ที่นิ้วชี้อย่างรวดเร็ว

นิ้วชี้ถูกยกขึ้นมาแล้วชี้ไปยังท้องน้อยของสวี่ชีอัน ลำแสงสีทองหม่นพุ่งออกมา แต่กลับถูกปราการสีทองซีดจางขวางเอาไว้