ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 553

บทที่ 553 ดาบเดียว (1)

พูดจบ จิ้งหยวนรีบถอนตัวออกจากภาพลวงตาด้วยความรวดเร็วราวปีศาจ เพียงพริบตาเดียว ก็มาถึงตรงหน้าเหิงอิน

“กลับใจยังมีทางรอด!” เหิงอินพนมมือ ก้มหน้า พูดด้วยท่าทางสบายๆ

พลังของคาถากระจายออกไปทันที ส่งผลกระทบต่อทุกคนที่อยู่ในห้องโถง

จิ้งหยวนใช้กระบวนท่าของหลักการการเคลื่อนที่ หันกลับโดยต่อต้านความเฉื่อย กลับมายังที่เดิมอีกครั้ง สำหรับทหารขั้นสลายแรงแล้ว การตบหน้านิวตันถือเป็นเรื่องปกติ

“เจ้าไม่ใช่เขา เจ้าคือศิษย์พี่เหิงอิน”

จิ้งหยวนเลิกคิ้ว จำตัวตนของเขาได้ ในขณะเดียวกัน จอมยุทธ์ภิกษุขั้นสี่รูปนี้รู้สึกโกรธเคืองเล็กน้อย ไฉเสียนก็ดี สวี่ชีอันก็เช่นกัน แต่ละคนล้วนชอบใช้หุ่นกระบอกปลอมตัวหลอกคนอื่น

เหิงอินกระตุกมุมปาก พูดแก้ว่า “ไม่ใช่ ข้าคือเหิงอินแห่งทะเลสาบต้าหมิง”

จิ้งหยวนตกตะลึง ดูเหมือนจะคาดไม่ถึงว่าเขาจะตอบเช่นนี้ โดยไม่รอให้เขามีการตอบสนอง จู่ๆ ก็มีจอมยุทธ์ภิกษุที่คอยคุ้มครองอยู่ข้างๆ ฉานซือรูปหนึ่งหมดแรงล้มลง แขนขาอ่อนแรงหมดความรู้สึก แค่เดินพลังปราณเล็กน้อย ก็รู้สึกเจ็บปวดทุรนทุรายอย่างรุนแรงขึ้นมาทันที คนอื่นๆ ต่างก็รีบกลั้นหายใจทันที

“มีพิษ!”

จิ้งหยวนผลักมือทั้งสองข้างไปข้างหน้า พลังปราณพรั่งพรู เสียงดัง ‘ปัง ปัง’ อย่างต่อเนื่อง หน้าต่างห้องโถงเปิดออกทุกบาน

“ผู้อาวุโสสวีมาช่วยพวกเราแล้ว”

หลี่หลิงซู่พูดด้วยความดีใจ เขาก็โดนพิษเหมือนกัน แขนขาอ่อนแรง ที่สามารถยืนอยู่ได้ ก็เป็นเพราะเขากับไฉซิ่งเอ๋อร์ถูกจับมัดด้วยเชือกเส้นเดียวกัน

ไฉซิ่งเอ๋อร์กลั้นหายใจได้ทันเวลา จึงไม่ถูกไอพิษล่วงล้ำเข้าสู่ร่างกาย

“เขาจะช่วยได้หรือเปล่า?”

ไฉซิ่งเอ๋อร์เลิกคิ้วเรียวงาม ไม่ค่อยมีความหวังกับพลังของสวีเชียนเท่าไรนัก

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือ ว่าเขาเป็นผู้อาวุโสที่เหนือธรรมดาสามัญ” หลี่หลิงซู่กล่าว

ไฉซิ่งเอ๋อร์พูดอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า “ถ้าเช่นนั้นเหตุใดจึงต้องหลบๆ ซ่อนๆ? ภิกษุฉาวโฉ่สองคนนั้นบอกว่า อาจารย์ของพวกเขาไม่อยู่ที่เซียงโจวมิใช่หรือ”

หลี่หลิงซู่พูดไม่ออก ตอบไม่ได้ชั่วขณะ

‘เฒ่าประหลาดสวีเชียน จุดนี้ข้ายืนยันได้ แต่ตลอดทางที่ผ่านมา ข้าสามารถเดาได้ว่าเขามีปัญหา…’ เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลี่หลิงซู่รู้สึกมองในแง่ร้ายทันที

‘ไม่ใช่สิ คนรอบคอบอย่างสวีเชียน หากไม่แน่ใจจะลงมือได้อย่างไร เขามีไพ่ตายในมือที่ข้าไม่รู้!’

หลี่หลิงซู่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที คิดว่าบางทีอาจจะสามารถเปิดผ้าคลุมหน้าลึกลับของสวีเชียนจากการต่อสู้ครั้งนี้ได้

‘เขาคิดที่จะใช้พิษบีบบังคับพวกเราให้ออกไปจากห้องโถง จากนั้นก็ฉวยโอกาสชิงตัวไฉเสียน ช่วยหลี่หลิงซู่ออกไป…’

ภิกษุจิ้งซินมองคนทั้งสามที่อยู่ในสายตา หันหน้า สายตามองผ่านหัวไหล่เหิงอิน มองไปยังความมืดยามราตรีด้านนอกประตู พูดเสียงดังว่า

“ประสกสวี ในเมื่อมาแล้ว เหตุใดจึงไม่ปรากฏตัวให้เห็น? ฉานซือของสำนักพุทธไม่กลัวพิษรุนแรงหรอกนะ”

ฉานซือเป็นคำเรียกขั้นหกในระบบของสำนักพุทธ ในขั้นนี้ไม่มีการเพิ่มพลังต่อสู้ มีการฝึกเพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ นั่งสมาธิ

นั่งอย่างห่อเหี่ยวสามวันสามคืน เป็นขั้นเบื้องต้น

ฝึกวิชาฉาน ถึงขั้นลึกซึ้ง จนกระทั่งกลมกลืนกับฟ้าดิน เข้าใจกฎเกณฑ์ฟ้าดินที่ลึกล้ำอย่างยิ่ง

ในดินแดนประจิมทิศ มักจะมีภิกษุขั้นสูงนั่งสมาธิครั้งละหลายปี หรือกระทั่งสิบปี ทันทีที่ภิกษุดินแดนประจิมทิศเริ่มนั่งสมาธิ ก็จะไม่กินไม่ดื่ม ไม่กลัวมารรุกราน และยังมีพลังในการป้องกัน

ขณะนี้ ฉานซือสิบกว่ารูปรวมตัวกันเป็นค่ายกล ภายนอกดูเหมือนเป็นการอ่านคัมภีร์เต๋า แต่ความจริงได้คุ้มกันหลี่หลิงซู่และคนอื่นๆ รวมสามคนไว้ข้างใน สวี่ชีอันใช้พิษเพราะต้องการให้พวกเขาเปิดค่ายกล

ทันทีที่เสียงของจิ้งซินสิ้นสุดลง สายตาของทุกคนในห้องโถงก็มองไปรอบๆ มองหาสวีเซียนที่อาจจะปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลัน

จิ้งหยวนเริ่มสังเกตก่อน สายตาจับจ้องไปที่เงาใต้เท้าของเหิงอิน

เงานั้นดำสนิท บูดเบี้ยว มีชายสวมชุดชาวบ้านหน้าตาเหมือนกันมุดออกมาคนหนึ่ง ในมือถือกระบี่ ฝักกระบี่สีดำ พูดให้ถูกก็คือ นี่เป็นดาบเล่มหนึ่ง เพียงแต่ระดับความโค้งของฝักดาบไม่มาก มองดูแวบแรก อาจทำให้คนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นกระบี่

ดาบ? นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่หลิงซู่เห็นสวีเชียนใช้อาวุธ ซึ่งต่างจากภาพลักษณ์ที่แล้วมาอย่างมาก จนเขาสังเกตเห็นในทันที

แววตาของจิ้งซินเป็นประกายเล็กน้อย พนมมือ “วางดาบลง”

พลังของคาถาปกคลุมไปทั่วทั้งห้องโถง สร้างแรงกดดันให้สวี่ชีอัน

เหิงอินพนมมือ “ไม่มีผล!”

พลังของคาถาหายไปอย่างไร้ร่องรอยททันที

มีเพียงคาถาเท่านั้นที่จะสามารถรับมือกับคาถาได้จริงๆ…แววตาสวี่ชีอันสงบ เขามั่นใจแล้วว่าเทพอารักษ์ตู้หนานไม่ได้ซุ่มอยู่บริเวณใกล้ๆ นี้ และไม่อยู่ที่เซียงโจวด้วย ถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว

คาถาไม่มีผล จิ้งซินไม่ได้สนใจ ใบหน้ามีรอยยิ้ม “ประสกสวี เจ้าหลงกลแล้ว!”

สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นทันที สะบัดมือขวาเบาๆ ฝ่ามือกำลูกประคำที่พันไว้ที่ข้อมือไว้ พูดเสียงเคร่งขรึมว่า

“ผนึก!”

ฉานซือสิบกว่ารูปทำท่าเหมือนกัน สะบัดข้อมือ กำลูกประคำ พูดพร้อมกันว่า

“ผนึก!”

แสงสีทองเหมือนระลอกคลื่นกวาดไปทั่วห้องโถง ทันใดนั้นบนพื้นก็มีตัวอักษร 卍 สว่างขึ้น

ใบหูของไฉซิ่งเอ๋อร์กระดิก พบว่าตัวเองไม่ได้ยินเสียงภายนอกแล้ว สีหน้าจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย