ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 555

บทที่ 555 ราชครูส่งข้อความ

ทันทีที่ชีพจรมังกรแยกออกจากร่างผู้ถูกอาศัยนั้น จิ้งซินก็ราวกับมีการตอบสนอง พลันแหงนหน้ามองลำแสงดังกล่าว

คนอื่นๆ ต่างก็พากันเงยหน้า จึงเห็นปราณมังกรที่กึ่งโปร่งแสงกึ่งเสมือนจริงนี้ มันดูแตกต่างจากปราณมังกรขนาดเล็กที่กระจัดกระจายออก และปราณมังกรทั้งเก้าหลักสำคัญเป็นสิ่งที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ส่วนรูปลักษณ์ชีพจรมังกรอันสมบูรณ์นั้น ช่วงแรกที่ถูกดึงออกจากใต้ผืนพิภพ ก็ไม่รู้ว่าผ่านสายตาของเหล่าผู้คนในเมืองหลวงมากน้อยเพียงใด แต่เมื่อเจอตัวผู้ถูกอาศัยแล้ว ก็จะไม่สามารถเห็นปราณมังกรได้อีก

สวี่ชีอันได้เตรียมการมาล่วงหน้าแล้ว เขายกแขนเสื้อขึ้นปิดบัง เพื่อแตะเศษชิ้นส่วนหนังสือปฐพีแผ่วเบาที่ซ่อนอยู่บริเวณท้องน้อย พลางทำปากขมุบขมิบร่ายคาถา

ผลของแผนการดังกล่าวได้ปรากฏขึ้นกลางห้อง ปราณมังกรที่แยกตัวออกมาในสถานที่นี้ได้ถูกพลังงานไร้รูปบางอย่างดูดเอาไว้ ซึ่งราวกับปราณมังกรได้ส่งเสียงคำรามอันเงียบสงัด ก่อนจะเข้าไปยังเศษชิ้นส่วนหนังสือปฐพีอย่างไม่ยินดี

จากสายตาของคนนอก ก็ดูเหมือนว่าปราณมังกรได้เลือกสวี่ชีอันเป็นผู้ถูกอาศัยด้วยตัวมันเอง

เมื่อปราณมังกรของไฉเสียนได้เข้าสู่เศษชิ้นส่วนหนังสือปฐพี และผสานรวมกับปราณมังกรลูกอื่นภายในนั้น แม้จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงในระยะยาว แต่ก็เป็นการเพิ่มความแน่นหนาที่มากขึ้น

ขณะเดียวกัน ขอบเขต ‘การรับรู้’ ของสวี่ชีอันก็ขยายกว้างกว่าเดิมด้วย ตอนนี้จึงสามารถครอบคลุมบริเวณหนึ่งในสามของเมืองเซียงโจวได้

“หากสามารถครอบคลุมบริเวณหนึ่งในสามของเมืองเซียงโจวได้ก็พอแล้ว…”

เขาราวกับไม่ได้พึมพำประโยคดังกล่าวออกมา ก่อนจะมองไปทางไฉเสียน แล้วถอนหายใจ

สำหรับไฉเสียนแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องฆ่าบิดาหรือสังหารผู้บริสุทธิ์ โดยเฉพาะครอบครัวของเอ้อร์ยาที่มีกันอยู่สามคน มันคือความจริงที่แสนโหดร้ายเกินพรรณนาทั้งสิ้น ยามเขารู้สึกตัวว่าตนเองเป็นผู้ลงมือกระทำทุกอย่าง ในใจคงเริ่มเกิดความรู้สึกอยากจะตายให้ได้แน่ๆ

แต่สำหรับสวี่ชีอันนั้น จะแยกแยะลักษณะนิสัยของคนคนนั้นกับการก่ออาชญากรรมไม่ได้ และไม่สามารถด่วนสรุปได้โดยง่าย ทว่าคดีล้างบางหมู่บ้านเสี่ยวชุนก็เป็นไฉเสียนที่ทำ ไม่ว่าจะเข่นฆ่าคนเพราะอาการป่วยจิตมันก็คือการลงมือฆ่าคนอยู่ดี เป็นบาดแผลที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้

ถึงเขาไม่ได้ป่วยทางจิต ก็ให้อภัยไฉเสียนได้อยู่แล้ว

แต่ด้วยเหตุผลที่ซับซ้อนเช่นนี้ สวี่ชีอันเลยไม่ได้ขัดขวางการฆ่าตัวตายของไฉเสียน

ไฉหลานล้มตัวลงบนกายไฉเสียน พลางร่ำไห้เสียงแหบพร่า

จะทำดีหรือชั่วย่อมมีผล มันคงเป็นกงเกวียนกําเกวียน…สวี่ชีอันมองไปทางผู้กระทำความผิดอีกคน แล้วถามว่า “ไฉซิ่งเอ๋อร์ ใครคือผู้บงการของเจ้า?”

ไฉซิ่งเอ๋อร์ส่ายหน้า “ข้าไม่รู้ ผู้ใต้บังคับบัญชาไม่อาจล่วงรู้สถานะของผู้บงการได้หรอก นี่เป็นกฎของตำหนักความลับสวรรค์ ซึ่งระหว่างผู้ใต้บังคับบัญชากับผู้บงการจะใช้วิธีส่งจดหมายหากัน หากมีเรื่องด่วนสำคัญ จึงจะส่งส่งข่าวด้วยนกพิราบสื่อสาร

“ที่จวนมีนกพิราบสื่อสารอยู่ หากผู้อาวุโสอยากจะรู้ว่าผู้บงการคือใคร ก็สามารถสืบหาทางนกพิราบสื่อสารได้ ข้ายังไม่เคยลองสืบสถานะของผู้บงการมาก่อน แต่ข้าคาดเดาว่าสถานที่จุดหมายปลายทางของนกพิราบสื่อสารนั้น คงไม่ใช่ที่อยู่ผู้บงการหรอก”

ผู้ใต้บังคับบัญชาไม่รู้สถานะของผู้บงการ แต่ผู้บงการกลับรู้สถานะของผู้ใต้บังคับบัญชาตัวเอง คงต้องรับผิดชอบหน้าที่หาว่าอยู่พื้นที่ไหนเองสินะ…จากนั้นสวี่ชีอันก็ใคร่ครวญเอ่ยว่า “ไม่มีวิธีติดต่อแบบเร่งด่วนอย่างอื่นบ้างหรือ?”

ไฉซิ่งเอ๋อร์ส่ายหน้า

นี่เป็นวิธีป้องกันยามสายลับตกอยู่ในเงื้อมมือศัตรูสินะ ที่อาจโดนขุดรากถอนโคน จนส่งผลกระทบวงกว้างได้ แต่ข้อเสียคือมันง่ายต่อการที่อีกฝ่ายจะให้ข้อมูลล้าหลัง…สวี่ชีอันกล่าวต่อว่า “เล่าสถานการณ์ตำหนักความลับสวรรค์มาซิ”

“สายสืบของตำหนักความลับสวรรค์แบ่งเป็นเก้าระดับ ข้าเป็นสายสืบระดับห้า และจะมีผู้ใต้บังคับบัญชาอีกสองคนที่เป็นผู้สายสืบระดับสี่ล้วนอยู่จางโจวกันหมด ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาของผู้ใต้บังคับบัญชาอีกทีข้าก็ไม่รู้จักแล้ว นี่เป็นกฎของตำหนักความลับสวรรค์เช่นกัน รู้แต่เพียงสถานะของผู้ใต้บังคับบัญชาที่ขึ้นตรงด้วยเท่านั้น”

ไฉซิ่งเอ๋อร์ดูไม่ได้ปิดบังอะไร ยังสามารถบอกตามความเป็นจริงภายใต้กฎอันเคร่งครัดได้

พวกสุนัขรับใช้ทั้งหลายเหล่านี้ ดูจะไม่คุ้มที่จะเสียแรงและเวลาในการตามหาเท่าไรนัก แต่หากเป็นผู้บงการของไฉซิ่งเอ๋อร์ ถึงจะคุ้มค่าที่ตัวข้าต้องลงมือเอง…เมื่อสวี่ชีอันคิดถึงจุดนี้ ก็เหลือบมองบรรดาภิกษุแห่งสำนักพุทธ

ไม่สิ ต้องรีบออกจากจางโจวโดยด่วน เทพอารักษ์ตู้หนานจะปรากฏตัวเมื่อใดก็ได้ อีกทั้งอาจจะมีพระอรหันต์ด้วย ไม่ควรอยู่ที่นี่นานเกินไป

“แล้วเจ้ากลายมาเป็นสายสืบของตำหนักความลับสวรรค์ได้อย่างไร?”

สวี่ชีอันถามคำถามสุดท้าย หลักๆ เขาสงสัยว่าบ่มเพาะสายสืบกันอย่างไร และจะปราบสายสืบที่อยากฆ่าตัวตายได้อย่างไร

ถึงจุดนี้ เว่ยกงและคนไม่ได้เรื่องดูเป็นผู้มีความสามารถในด้านนี้ไปเลย

เนื่องจากเว่ยกงล่วงลับไปแล้ว จึงไร้หนทางได้ไถ่ถาม เลยอยากจะไปถามเจ้าคนไม่ได้เรื่องแทนจนใจแทบขาด แล้วจะถือโอกาสมอบบทกลอนที่ว่า ‘บิดาผู้เมตตากำกระบี่ในมือ ฟาดฟันใส่ร่างขาดสะบั้น[1]’ ให้แก่เขาเสีย

แต่สวี่ชีอันทำได้เพียงใช้วิธีทางอ้อมเท่านั้น

เหิงอินพนมมือกล่าว “อย่าโป้ปดกันเลย”

อันที่จริงหมดเวลาถือศีลแล้ว แต่ต้องให้เขาแสดงใหม่อีกครั้ง

ในใจไฉซิ่งเอ๋อร์เริ่มเกิดการต่อต้านอย่างหนักหน่วง ทว่าปากก็ยังพูดความจริงออกมา “เมื่อสิบปีก่อน ตอนที่ข้ายังไม่ได้ออกเรือน เป็นเพียงคุณหนูใหญ่แห่งจวนสกุลไฉ ระหว่างที่ข้าฝึกบำเพ็ญอยู่ภายในลานบ้านกลางฤดูร้อนปีนั้น พลันได้ยินเสียงหัวเราะของคนคนหนึ่งพลางเอ่ยว่า ‘แม่นางมีคุณสมบัติไม่เลวทีเดียว…’

“นั่นคือครั้งแรกที่ข้าได้เจอกับเจ้าตำหนัก เขาสวมชุดขาวราวหิมะ ยืนตระหง่านกลางลานบ้าน อีกทั้งสาวใช้รอบกายยังทำเป็นมองไม่เห็นเขาด้วย”

เจ้าคนไม่ได้เรื่องหรือ?

สวี่ชีอันขมวดคิ้ว ด้วยสถานะของสวี่ผิงเฟิงแล้ว ไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะไปเยือนกองกำลังยุทธภพอย่างตระกูลไฉ และไม่มีทางเป็นเพราะเพียงไฉซิ่งเอ๋อร์มีคุณสมบัติที่ดีหรอก น่าจะแค่ชักชวนคนอื่นเข้าเป็นพวกมากกว่า

ไฉซิ่งเอ๋อร์กล่าวต่อว่า “พอข้าถามว่าเขาเป็นใคร เขาก็บอกว่าตัวเขามาเพื่อตามล่าหาสมบัติ”

“ตามล่าหาสมบัติหรือ?”

ไฉซิ่งเอ๋อร์พยักหน้า “เดิมทีบรรพบุรุษตระกูลไฉเป็นทาสจากซินเจียงตอนใต้ ตั้งแต่เขายังเด็กครอบครัวก็ถูกฆ่าตายทั้งบ้าน แล้วคนร้ายก็นำตัวเขาไปขายเป็นทาสในซินเจียงตอนใต้ แต่หลังจากได้ร่ำเรียนวิชาต่างๆ จนสำเร็จ จึงกลับมายังเซียงโจว ซึ่งกลายมาเป็นตระกูลไฉดั่งทุกวันนี้

“จนปัจจุบันนี้ น้อยคนที่จะรู้สาเหตุที่ตระกูลไฉโดนสังหารยกครอบครัวในครั้งนั้น และสาเหตุที่บรรพบุรุษถูกขายไปถึงซินเจียงตอนใต้”

หลังจากเงียบไปสักพัก ไฉซิ่งเอ๋อร์ก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “แต่เดิมตระกูลไฉเป็นคนเฝ้าศพ คอยปกป้องสุสานใหญ่มายาวนาน ทว่าไม่รู้ว่าเหตุใดภายหลังถึงได้ละทิ้งสถานะคนเฝ้าศพ แล้วมาก่อตั้งตระกูลในเซียงโจว ส่วนสาเหตุที่โดนฆ่าตายทั้งบ้าน คงเพราะมีคนอยากจะเข้าไปในสุสานใหญ่นั่น

“ตามหลัก คนภายนอกจะไม่รู้ถึงสถานะคนเฝ้าศพของตระกูลไฉ บางทีอาจมีคนทรยศในตระกูลได้เปิดเผยสิ่งนี้ออกไป แต่นี่มันเป็นเรื่องในร้อยกว่าปีก่อน รายละเอียดนอกเหนือจากนี้ข้าก็ไม่รู้แล้ว”

สุสานใหญ่?!

โรคกลัวสุสานใหญ่ของสวี่ชีอันได้กำเริบขึ้นอีกครั้ง

วังสุสานใต้ดินนอกเมืองยงโจวแห่งนั้นได้สร้างบาดแผลในใจเขาลึกมากทีเดียว

“หลังจากนั้นล่ะ? สวี่…”

สวี่ชีอันกระแอม ก่อนเอ่ยว่า “ชายชุดขาวคนนั้นได้เข้าไปในสุสานใหญ่หรือไม่?”

ดูเหมือนว่าบรรดาภิกษุแห่งสำนักพุทธจะสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย จึงอดทนรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ

ไฉซิ่งเอ๋อร์ส่ายหน้า “ตระกูลไฉมีแผนที่สุสานเพียงครึ่งเดียว ส่วนอีกครึ่งที่เหลืออยู่ในมือเผ่าซือกู่แห่งซินเจียงตอนใต้ ซึ่งเจ้าตำหนักได้นำแผนที่ส่วนของตระกูลไฉไป ต่อจากนั้นเป็นอย่างไร ข้าก็ไม่รู้แล้ว

“หลังจากนั้น ข้าก็กลายเป็นสายสืบของตำหนักความลับสวรรค์ การที่ข้าประสบความสำเร็จและฝึกตบะได้อย่างทุกวันนี้ ก็เพราะหลายปีนี้ตำหนักความลับสวรรค์ได้คอยมอบการบ่มเพาะให้”

สิ่งที่สามารถทำให้สวี่ผิงเฟิงสนใจสุสานได้ ของในที่แห่งนั้นย่อมไม่ธรรมดาเป็นแน่ และเนื่องจากแผนที่อีกครึ่งหนึ่งอยู่ในมือของเผ่าซือกู่ ดังนั้น สวี่ผิงเฟิงน่าจะยังไม่ได้เข้าสุสานกระมัง?

นอกจากนี้ แผนที่ในมือของเผ่าซือกู่นั้น ก็แสดงให้เห็นว่าบรรพบุรุษตระกูลไฉได้แผนที่มาอยู่ในกำมือตั้งแต่ยังเด็กแล้ว?

หากมีความเป็นมาเช่นนี้ ทำไมเขาถึงโดนขายไปเป็นทาสที่ซินเจียงตอนใต้ ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย อ๋า…สวี่ชีอันเงียบลงครู่หนึ่ง แล้วกล่าว “เกี่ยวกับเรื่องสุสานใหญ่ เจ้ารู้อะไรอีกหรือไม่?”

“ตำแหน่งที่อยู่ของสุสาน มีเพียงผู้นำตระกูลไฉเท่านั้นที่จะรู้ หากไม่ใช่เพราะเจ้าตำหนัก ข้าก็ไม่ทราบความลับนี้หรอก”

“เหตุใดเขาถึงบอกความลับนี้แก่เจ้าล่ะ?”

“เจ้าตำหนักบอกว่าเขาอยากจะเปิดสุสาน จึงต้องการเลือดสดๆ ของคนเฝ้าศพเป็นตัวกลาง”

ด้วยเหตุนี้ สวี่ผิงเฟิงจึงนำตัวไฉซิ่งเอ๋อร์จากจวนสกุลไฉ ฝึกฝนพัฒนาจนกลายเป็นสายสืบ และเป็นเบี้ยตัวหนึ่งบนกระดานหมากรุกสินะ…สวี่ชีอันไม่ได้ถามต่อ เขาหมุนตัวไปทางจิ้งซินกับจิ้งหยวน ก่อนจะพูดว่า “อีกไม่นาน ผู้บงการของตำหนักความลับสวรรค์คงจะมาที่จวนสกุลไฉ ไต้ซือแต่ละท่านโปรดระวังตัวเอาไว้ด้วย”

เขาอัญเชิญเรียกเจดีย์พุทธะออกมาอยู่บนฝ่ามือ จากนั้นประตูเจดีย์ชั้นแรกก็ถูกเปิดออก พร้อมกับมีสายลมหมุนเวียน ดูดตัวไฉซิ่งเอ๋อร์เข้าไปอยู่บนชั้นสอง

จากนั้น เขาก็กดไหล่ของทั้งหลี่หลิงซู่และเหิงอิน แปรเปลี่ยนให้กลายเป็นเงามืด ก่อนจะออกจากจวนสกุลไฉไป

ภายในห้องโถงเงียบสงัดทันใด

จิ้งซินมองความมืดยามราตรีที่นอกประตู แล้วพนมมือพลางท่องบทสวด

‘ไม่ได้จะฆ่าพวกเราหรือนี่…’ เหล่าภิกษุสำนักพุทธถอนหายใจโล่งอก ทั้งดีใจและสับสนในคราวเดียวกัน

“ศิษย์พี่จิ้งซิน ตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี?” ภิกษุรูปหนึ่งเอ่ยถามขึ้น