ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 557

บทที่ 557 กิ่งทองใบหยก

“เมื่อพูดถึง ในปีนั้นบ้านสกุลสวี่ก็เป็นครอบครัวทรงอิทธิพลเช่นกัน”

สมุหราชเลขาธิการหวางถอนหายใจอย่างไม่มีมูล

หนังตาของสวี่ซินเหนียนกระตุก เงียบอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ย “เรื่องทางอวิ๋นโจว ราชสำนักคิดจะแก้ไขอย่างไร”

หลังจากจักรพรรดิหยวนจิ่งถูกประหาร สำนวนคดีสองชุดถูกเก็บเป็นความลับ ผนึกอยู่ในห้องลับที่สำนักราชเลขาธิการ

หนึ่งในนั้นมีเพียงขุนนางที่มีอำนาจเหนือขั้นสามและปราชญ์มหาสำนักเท่านั้นที่จะได้อ่าน

เนื้อหาในสำนวนคดีคือทั่นฮวาหลางและสวี่ผิงเฟิง ศิษย์รองของท่านโหราจารย์ในปีนั้น สมคบคิดกับลูกหลานของราชวงศ์เมื่อห้าร้อยปีก่อน ตั้งฐานที่มั่นในอวิ๋นโจว พัฒนาอย่างลับๆ และพยายามก่อกบฏ

เหตุการณ์เก่านำมาซึ่งเรื่องราวต่างๆ เช่น คดีที่อดีตพรรคฉีสมคบคิดกับสำนักพ่อมดและสนับสนุนโจรภูเขา การลักลอบขนแร่เหล็กจากอวี่โจวเข้าอวิ๋นโจว จากขายตำแหน่งบรรดาศักดิ์ของจักรพรรดิหยวนจิ่ง

ปัจจุบันหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล ฝ่ายตรวจการ และศาลต้าหลี่กำลังสอบสวนขุนนางเมืองหลวงทุกคนอย่างเข้มงวดลับๆ เพื่อระบุตัวสายลับที่น่าจะเป็น

ขุนนางทุกพื้นที่ต่างก็เจอกับการสอบสวนอย่างลับๆ เฉกเช่นเดียวกัน

สำนวนคดีอีกชุดหนึ่งบันทึกความจริงที่จักรพรรดิหยวนจิ่ง อ๋องสยบแดนเหนือ และจักรพรรดิเจินเต๋อเป็นคนเดียวกัน

สำนวนคดีชุดนี้ไม่เผยแพร่สู่สาธารณะ มีผู้รู้เรื่องราวเพียงน้อยนิด

องค์รัชทายาท ไม่สิ จักรพรรดิหย่งซิ่งทรงวางแผนส่งต่อเป็นความลับของวงศ์ตระกูลต่อไป

“เขตแดนของชิงโจวกับยงโจวได้รับการป้องกันเป็นอย่างดี ราชสำนักยังออกพระราชโองการหลายฉบับไปยังอวิ๋นโจว ขอให้หยางชวนหนาน ผู้บัญชาการของเมืองอวิ๋นโจวกลับมารายงานที่เมืองหลวง ทว่าก็ไร้วี่แวว”

สมุหราชเลขาธิการหวางเอ่ยเสียงขรึม

“อวิ๋นโจวไม่ได้กบฏ ทว่านี่เป็นเรื่องของเวลา บุตรในเงามืดของหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลที่อวิ๋นโจวยังอยู่ กองกำลังทหารและวงราชการในอวิ๋นโจวไม่มีการเคลื่อนไหวชั่วคราว ราชสำนักสูญเสียการควบคุมพวกเขาไปแล้ว ลุงของเจ้าทำการค้าที่อวิ๋นโจวมานานแรมปี แผนการกว้างไกล”

สวี่ซินเหนียนขมวดคิ้วแน่น “ดังนั้นเจตนาของราชสำนักคือสังเกตการเปลี่ยนแปลงเงียบๆ หรือ”

สมุหราชเลขาธิการหวางพยักหน้า “ฝ่าบาทมีพระราชประสงค์จะปราบปรามลูกหลานของราชวงศ์เมื่อห้าร้อยปีก่อนในฤดูใบไม้ร่วงที่จะถึงนี้ ทว่าก่อนหน้านั้น อวิ๋นโจวอาจจะลุกขึ้นกระทำการก่อนก้าวหนึ่ง ราชสำนักก็เตรียมตัวพร้อมแล้ว”

สวี่ซินเหนียนกระจ่างแจ้ง “ดังนั้น คลังหลวงจึงไม่มีเงินและเสบียงสงเคราะห์ผู้ประสบภัยเหลือมากพอ”

สมุหราชเลขาธิการหวางเงียบกริบ

…

ภายในห้องอันกว้างใหญ่เงียบสงัดไปพักหนึ่ง

สะใภ้รองจ้าวอวี่หรงกระแอมไอ ใช้น้ำเสียงสั่งสอนความรู้ให้เด็กน้อย

“คุณหนู ถ่านที่บ้านของเจ้าไม่เหมือนกับของที่นี่ นี่เป็นถ่านเนื้อทองที่ราชวงศ์ใช้กัน ใช้ได้เพียงในพระราชวังเท่านั้น”

อันที่จริงด้วยรูปแบบการทำงานที่เสื่อมโทรมและทุจริตของต้าฟ่งในปัจจุบัน จึงมีการขายถ่านเนื้อทองที่ตลาดมืดมากมาย ในบ้านของขุนนางเรืองอำนาจต่างมีถ่านชนิดนี้ไม่มากก็น้อย ทว่าตามปกติจะไม่นำออกมาใช้ยามที่รับแขก

ต่างเสพสุขลับหลังทั้งนั้น

มีเพียงผู้ที่ได้รับพระราชทานเฉกเช่นบ้านสกุลหวางที่จะใช้ได้อย่างเปิดเผย

สะใภ้ใหญ่หลี่เซียงหานหยิบผลไม้เชื่อมใส่ปาก มองสวี่หลิงเยวี่ยที่นั่งเยื้องอยู่ตรงข้าม แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“คนกันเอง อีกสักพักจะให้คนใช้ห่อถ่านเนื้อทองให้สองจิน ไม่ใช่ของหายากอะไรเสียหน่อย”

ความหมายในประโยคนี่ก็คือ ‘แม้จะได้มาจากจักรพรรดิ ทว่าสำหรับบ้านสกุลหวางก็ไม่นับว่าเท่าไร’

ตระกูลร่ำรวยชั้นสูงแม้จะมีของร่วงหล่นออกมาจากร่องนิ้วก็เป็นสิ่งที่ครอบครัวธรรมดามิอาจได้เพลิดเพลินในชีวิตนี้

ฮูหยินหวางยิ้มกริ่มประคองถ้วยชาดื่ม นางต้องการให้สะใภ้ทั้งสองมา ‘โอ้อวด’ สายสนกลในของบ้านสกุลหวาง แล้วขับบารมีของลูกสาวให้เด่น

สวี่หลิงเยวี่ยเอ่ยเสียงนุ่มนวล “ขอบคุณพี่สะใภ้เจ้าค่ะ ทว่าในบ้านยังมีถ่านเนื้อทองอีกหกสิบจิน น่าจะเพียงพอสำหรับฤดูหนาวนี้แล้ว”

เสียงของนางเบาละมุน สีหน้านอบน้อมจริงใจ มองไม่ออกว่ากำลังโอ้อวด

“ซื้อมาจากตลาดมืดหรือ หกสิบจิน นี่ต้องใช้เงินมากเท่าไร…”

ฮูหยินหวางสำลัก ใช้สายตาหยุดคำถามของสะใภ้ใหญ่ แล้วเอ่ยอย่างแผ่วเบา

“หลิงเยวี่ย ถ่านเนื้อทองเป็นของที่ราชวงศ์ใช้กัน แม้จะบอกว่าตระกูลทรงอิทธิพลมากมายต่างก็แอบซื้อมาใช้ ทว่าเรื่องนี้ไม่ควรป่าวประกาศ หากแพร่ออกไป ในวังจะลงโทษเอาได้ จากนี้ไปก็อย่าไปพูดข้างนอก เข้าใจแล้วใช่หรือไม่”

คำพูดของฮูหยินหวางไม่อ้อมค้อม เป็นคำเตือนที่จริงจัง

บ้านสกุลสวี่ใจกล้าเกินไปแล้ว ถ่านเนื้อทองหกสิบจินไม่ใช่จำนวนน้อยๆ ซื้อขนาดนี้ได้ที่ไหน อาศัยบ้านสกุลสวี่เป็นผู้ดีรุ่นใหญ่จึงเติบโตเช่นนี้ กลัวว่าจะเป็นญาติที่ทำเรื่องชั่วในอนาคต…

บิดาของสะใภ้รองดำรงตำแหน่งอยู่ที่ศาลต้าหลี่ จึงอ่อนไหวกับด้านนี้เป็นพิเศษ

ในเมืองหลวงคล้ายกับมีพวกผู้ดีรุ่นใหญ่แบบนี้จะกระหยิ่มยิ้มย่องหลังจากเรืองอำนาจและเดินอย่างลอยล่องสู่จุดจบที่ไม่ค่อยดีนัก

สวี่หลิงเยวี่ยส่ายหน้า แล้วเอ่ยอย่างไร้เดียงสา “องค์หญิงฮว๋ายชิ่งกับองค์หญิงหลินอันทรงประทานให้”

“?” ฮูหยินหวางชะงักอย่างเห็นได้ชัด แล้วกลับไปสงบเงียบอย่างรวดเร็ว ไม่เอื้อนเอ่ยวาจา

สะใภ้ใหญ่เอ่ยอย่างประหลาดใจ “องค์หญิงทั้งสองทรงประทานให้หรือ”

แววตาของนางกับสะใภ้รองมิอาจเก็บซ่อนความสับสน ในฐานะภรรยาตระกูลร่ำรวยที่เก็บตัวอยู่ในจวนใหญ่ พวกนางถูกปิดกั้นข้อมูลจากโลกภายนอก รู้เพียงว่าต้าหลางบ้านสกุลสวี่สุดยอดมาก ทว่ารายละเอียดในแต่ละด้านกลับไม่แน่ชัด

ตัวอย่างเช่น ต้าหลางบ้านสกุลสวี่เป็นทาสสามตระกูล ในสองตระกูลนั้น ตระกูลหนึ่งเป็นพระธิดาองค์โตที่ถูกยกย่องในพระปรีชาสามารถแห้งต้าฟ่ง อีกตระกูลหนึ่งคือหลินอันที่เคยได้รับความโปรดปรานที่สุด

สวี่หลิงเยวี่ยอธิบาย “องค์หญิงทั้งสองทรงเห็นแก่หน้าพี่ใหญ่ จึงดูแลบ้านสกุลสวี่เป็นอย่างดี”

สวี่ต้าหลาง…

ไม่รู้ว่านึกถึงตำนานของสวี่ต้าหลางขึ้นมาหรืออย่างไร ฉับพลันสองสะใภ้ก็สุภาพขึ้นมากในทันที รอยยิ้มบนใบหน้าอบอุ่นขึ้นเช่นกัน

สีหน้าของฮูหยินหวางเคร่งขรึมพร้อมเอ่ย “ได้ยินซือมู่บอกว่าสวี่อวิ๋นหลัวไม่อยู่ที่เมืองหลวงแล้วหรือ”

“พี่ใหญ่ออกไปท่องโลกแล้ว” สวี่หลิงเยวี่ยตอบ

ในบทสนทนาต่อมา สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองก็ ‘อวดรวย’ ไม่หยุด เผยความรู้สึกเหนือกว่าของตระกูลร่ำรวยทรงอิทธิพลเสมอ แสดงอำนาจของบ้านสกุลหวางด้วยสิ่งเหล่านี้

สะใภ้ใหญ่เอ่ย “เอ้อร์หลางดำรงตำแหน่งที่สำนักบัณฑิตฮั่นหลิน แม้จะบอกว่าเป็นขุนนางมั่งคั่งชั้นสูง ทว่าไม่ค่อยมีอำนาจ หลังจากแต่งงาน จะพยายามส่งไปทำงานต่างถิ่นหลังปีใหม่”

สวี่หลิงเยวี่ยเอ่ย “ก่อนที่พี่ใหญ่จะไปก็จัดเตรียมให้พี่รองเรียบร้อยแล้ว”

สะใภ้รองเอ่ย “เอ้อร์หลางกำเนิดในสำนักอวิ๋นลู่ พรสวรรค์ล้ำเลิศ ทว่าไมตรีจิตในวงราชการมีแค่งานเขียน ไมตรีจิตนั้นต้องอาศัยเงินผลักดันขึ้นไป ทว่าก็ไม่สำคัญ เรื่องเหล่านี้ขันทีจะต้องจัดเตรียมอย่างเหมาะสมอยู่แล้ว”

สวี่หลิงเยวี่ยเอ่ย “ในจวนยังมีผงปรุงรสไก่ที่พี่ใหญ่เหลือเป็นเงินปันผลส่วนหนึ่ง รายได้หลายหมื่นตำลึงต่อปี”

สะใภ้ใหญ่กล่าว “น้องสาวยังไม่แต่งงานสินะ พี่สะใภ้จะแนะนำหนุ่มรูปงามพรสวรรค์ชั้นยอดจากหลายตระกูลให้เจ้า”

สวี่หลิงเยวี่ยกล่าว “ขอบคุณพี่สะใภ้ ได้ฝีมือสักครึ่งของพี่ใหญ่ก็พอแล้วเจ้าค่ะ”

สะใภ้ใหญ่ “…”

หลังจากทำสงครามไปรอบหนึ่ง สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองก็พ่ายแพ้

ทันใดนั้นพวกนางก็ค้นพบว่าบ้านสกุลหวางในหลากหลายด้าน เช่น ทรัพย์สิน เส้นสาย และอำนาจของตระกูล คล้ายจะไม่มีอะไรเหนือไปกว่าบ้านสกุลสวี่เลย

ความรู้สึกเหนือกว่าหายไปในทันใด

ยายโง่…หวางซือมู่แอบส่ายหน้า

สองสะใภ้ถูกสวี่หลิงเยวี่ยปลุกปั่น เมื่อเห็นพวกนางทำตัวเหนือกว่า สวี่หลิงเยวี่ยจึงยกสวี่ชีอันออกมาให้ประจักษ์ชัด เปรียบเทียบความแข็งแกร่งโดยรวมของบ้านสกุลหวางกับบ้านสกุลสวี่

บีบให้สวี่หลิงเยวี่ยที่โฉมนอกไร้พิษภัยเปรียบเทียบบ้านสกุลหวางกับสวี่ชีอัน

เทียบกันได้หรือ

สองสะใภ้ถูกโฉมนอกของสวี่หลิงเยวี่ยทำให้สับสน คิดไปเองว่าคุมสถานการณ์ได้ คงไม่น่ามีปัญหา สุดท้ายก็เงียบกริบกันไปทีละคนสองคน เพราะบ้านสกุลหวางเทียบบ้านสกุลสวี่ไม่ติดจริงๆ

บัดนี้เสียงหัวเราะดุจกระดิ่งเงินก็ดังมาจากนอกห้อง

ชั่วพริบตาเด็กน้อยคู่หนึ่งวิ่งเข้ามา ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง

เด็กชายกำยำน่าเอ็นดู สวมเสื้อคลุมกำมะหยี่พร้อมกับหมวกขนจิ้งจอก ผิวคล้ำเล็กน้อย อายุประมาณสิบขวบ

เด็กหญิงผิวขาวละเอียด ใบหน้ากลมกลึง ดวงตากลมโต มองแวบแรกก็ดูเหมือนสาวงามตัวน้อย อายุประมาณเจ็ดขวบ

“ท่านย่า! ”

รอยยิ้มของเด็กน้อยทั้งสองจางลง แล้วเอ่ยอย่างนอบน้อม

“พี่เฮ่ากับพี่เตี๋ยมาแล้ว”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮูหยินหวาง เรียกเด็กน้อยคู่หนึ่งมาที่ข้างกายตน

หวางซือมู่ถือโอกาสแนะนำตัว “นี่คือลูกของพี่ใหญ่”

สวี่หลิงเยวี่ยพยักหน้า

เด็กน้อยทั้งสองนั่งลงข้างกายฮูหยินหวาง เด็กหญิงพิจารณาเด็กน้อยเนื้อแน่นที่รุ่นราวคราวเดียวกันด้วยดวงตาใสแจ๋ว

เด็กชายก็มองสำรวจสาวน้อยแปลกหน้าผู้นี้

สะใภ้ใหญ่ตาเป็นประกาย ทำเสียง ‘โอ๊ะ’ แล้วเอ่ยอย่างไม่พอใจ “เฮ่าเอ๋อร์ เตี๋ยเอ๋อร์ มาทักทายน้องสาวเร็ว”

เด็กน้อยทั้งสองทักทายสวี่หลิงอินทันที

สวี่หลิงอินกินขนมอบ ผลไม้แห้ง และผลไม้เชื่อมอย่างจดจ่อ จมอยู่ในโลกของตนเอง

เซ่อซ่าแถมยังตะกละตะกลาม…สะใภ้ทั้งสองส่ายหน้าอย่างเงียบๆ

ใบหน้าของฮูหยินหวางประดับรอยยิ้มน้อยๆ

สะใภ้ใหญ่ยิ้มพลางเอ่ยถาม “ยังไม่ได้ถามเลย คุณหนูหลิงอินอยู่ในระดับก่อปัญญาหรือยัง”

สวี่หลิงเยวี่ยส่ายหน้าพร้อมเอ่ยเสียงเบา “ยังเจ้าค่ะ หลิงอินหัวทึบ แม้แต่คัมภีร์สามอักษรยังท่องไม่เป็น ส่งไปร่ำเรียนก็ไม่มีประโยชน์”

รอยยิ้มบนใบหน้าของสะใภ้ใหญ่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

“นี่ไม่ได้นะ แม้จะบอกว่าหญิงสาวอย่างพวกเราไม่จำเป็นต้องสอบเพื่อลาภยศ ทว่าต้องชำนาญในศาสตร์ทั้งสี่[1] ข้าคิดว่าส่งคุณหนูหลิงอินไปที่สำนักศึกษาเอกชนของบ้านสกุลหวางได้”

ฮูหยินหวางพยักหน้าด้วยใบหน้าเป็นมิตร “ยังมีโอกาสเข้าวังเรียนหนังสือร่วมกับพระราชโอรสสองวันในทุกเดือน ตั้งใจฟังมหาราชครูสั่งสอน”

“แค่กๆ…”

หวางซือมู่สำลักชาจนน้ำตาไหล

“เป็นอะไรไป” ฮูหยินหวางมองลูกสาวของตน

“นายจางกับมหาราชครูต่างก็อายุมากแล้ว…” หวางซือมู่เอ่ยเสียงเบา

ดังนั้นท่านแม่ก็ปล่อยพวกเขาไปเถอะ

“ตกลงเจ้าค่ะ! ”