ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 562

บทที่ 562 ยามจื่อ (1)

“เจ้ามาได้อย่างไร…”

สวี่ชีอันทะลึ่งกายลุกพรวด พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงระแวดระวัง

มู่หนานจือเหลือบมองเขา เหยียดยิ้มหยันแล้วเอ่ยว่า “ข้าเข้าใจแล้ว เหตุใดเจ้าต้องทำตัวลึกลับ ไม่ยอมกลับโรงเตี๊ยมและไม่ยอมให้ข้าเจอ ที่แท้ก็แอบมาพลอดรักกับลั่วอวี้เหิงนี่เอง”

เวรเอ๊ย นางรู้ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับราชครูได้อย่างไร ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ…แม้หลุมระเบิดนับไม่ถ้วนเกิดขึ้นภายในใจสวี่ชีอัน ทว่าเขายังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉย

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ไม่มีเรื่องอย่างว่าเกิดขึ้น”

เขาหาคำแก้ตัวหว่านล้อมมู่หนานจือ แม้นยังไม่เชื่อว่าการกลับชาติมาเกิดของเทพดอกไม้จะรู้เรื่องเขาจับคู่บำเพ็ญกับลั่วอวี้เหิงได้อย่างแจ่มแจ้ง

แต่ความรู้สึกผิดเหมือนโดนจับได้ว่ามีชู้เกิดขึ้นได้อย่างไร…เขาลอบบ่นอยู่ในใจ

มู่หนานจือไม่สนใจเขา หันไปมองลั่วอวี้เหิง กล่าวด้วยรอยยิ้มจอมปลอม

“ตอนนั้นข้าแนะนำให้เจ้าจับคู่บำเพ็ญกับจักรพรรดิหยวนจิ่ง เจ้ากลับปฏิเสธเพราะอ่อนเยาว์กว่า เกิดอะไรขึ้นเล่า วัวแก่อายุเกือบสี่สิบเช่นเจ้า กลับอยากเคี้ยวหญ้าอ่อนเช่นกันหรือ?

“ฮึ ทุกเดือนเจ้าอุทิศตนให้ไฟแห่งกรรมแผดเผาตลอดเจ็ดวัน วันนี้ข้าเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่า เหตุใดเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาบอกข้าว่าเจ้าจะตามหาเขาในเร็ววัน ข้าถึงรู้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล

“ตอนนั้นข้าลองหยั่งเชิงถามไปครั้งหนึ่ง แต่เขาไม่ยอมพูดอะไร วันนี้ข้าจึงสั่งให้จิ้งจอกตัวน้อยตามกลิ่นหลี่หลิงซู่เพื่อสะกดรอยตามมา เหอะ จนได้เจอเจ้าที่นี่ ยิ่งตอกย้ำว่าข้าคิดไว้ไม่มีผิด”

แสดงว่าที่นางเทียวถามไถ่เป็นเพราะรู้อยู่แล้ว ผู้หญิงนี่สมกับเป็นนักแสดงตั้งแต่กำเนิดจริงๆ…สวี่ชีอันเหลือบมองนางจิ้งจอกที่กำลังหมอบอยู่ที่ประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉย

จิ้งจอกขาวตัวน้อยย่นคอตามสัญชาตญาณ พร้อมตระหนักว่าตนอาจทำอะไรผิดไป

‘ไม่ ไม่ใช่เรื่องของข้า…’ เสียงเล็กเถียงกลับในใจ

ขณะเดียวกัน หลี่หลิงซู่ล้วนร่ำร้องแต่คำว่า ‘เป็นไปไม่ได้’

‘นางหมายถึงอะไร สิ่งใดที่เรียกว่า‘วัวแก่กินหญ้าอ่อน’ ฮูหยินสวีกำลังบอกว่าสวี่ชีอันกับลั่วอวี้เหิงแอบมีความสัมพันธ์กันงั้นหรือ…’

หลี่หลิงซู่รู้สึกสะเทือนใจ หากเป็นเช่นนั้นจริง โลกใบนี้ช่างมืดมนและไม่ยุติธรรมเสียนี่กระไร

‘สวีเชียนมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับลั่วอวี้เหิงได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้ ผู้นำนิกายมนุษย์จะมาตกหลุมรักชายที่แต่งงานแล้วได้อย่างไร…ท่านผู้นำเต๋า ท่านพูดหน่อยเถิด’

หลี่หลิงซู่กรีดร้องในใจ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไร เขาจึงเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง “ฮูหยินสวี ข้าคิดว่าเรื่องนี้ต้องเกิดความเข้าใจผิดแน่นอน”

แม้เดิมทีอยากบอกว่า ‘ท่านผู้นำเต๋าของนิกายพวกเรา จะหลงใหลสามีเจ้าได้อย่างไร’

ทั้งรู้สึกว่าคำพูดนี้น่าอัปยศอดสูต่อตน และเขาไม่สามารถยุ่มย่ามกับสวีเชียนได้

“เกี่ยวอะไรกับเจ้า ไสหัวไป”

มู่หนานจือขมวดคิ้วจนเป็นเส้นตรง

นางทั้งเจ้าอารมณ์และมีหน้าตาธรรมดาๆ เท่านั้น ถ้าลั่วอวี้เหิงตกหลุมรักชายคนรักของนางจริง นางจะแย่งเขามาหรือไม่ ที่ฉุนเฉียวถึงเพียงนี้ คงเพราะหมดหนทางจะสู้จึงได้โกรธงั้นหรือ?

หลี่หลิงซู่ตำหนิอยู่ในใจ

ชั่วเวลานี้ ศิษย์พี่รองซุนเสวียนจีหลบหนีไปจากหนทางอันตรายนี้แล้ว

ในที่สุดลั่วอวี้เหิงก็พูดบ้าง ดวงตาเรียวรีหรี่ลง พูดเสียงราบเรียบว่า “หวงก้างหรือ มู่หนานจือ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องของข้า มีเหตุผลใดต้องยุ่งเรื่องของเขา?”

นางมั่นใจว่าด้วยความหยิ่งผยองของมู่หนานจือ เกรงว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ยอมรับความรู้สึกที่มีต่อสวี่ชีอัน

สวี่ชีอันรีบมองไปทางพระชายา ดวงตาแฝงไว้ด้วยความคาดหวัง

…มู่หนานจือสะอึกเล็กน้อย ครั้นเห็นสวี่ชีอันมองมาทางตน จึงขึงตาจ้องกลับ “เจ้าภูมิใจมากเลยใช่หรือไม่”

หา? เรื่องนี้จะกลับตาลปัตรไปหมดแล้ว…สวี่ชีอันนิ่งอึ้งชั่วขณะ ตระหนักได้ทันทีว่านางกำลังเปลี่ยนเรื่อง

เขารู้สึกกลัดกลุ้มใจครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าต้องเกลี้ยกล่อมนางอย่างไร

เขาเคยประสบเหตุการณ์คล้ายๆ กันที่ลานอสูร หลินอันและฮว๋ายชิ่งก็ขัดแย้งกันเพราะเขาเช่นกัน ทว่าหลินอันนั้นเกลี้ยกล่อมง่าย ส่วนฮว๋ายชิ่งนั้นฉลาดและรู้จักระงับอารมณ์

ยิ่งไปกว่านั้น คราแรกเขาติดแหง็กอยู่ระหว่างฮว๋ายชิ่งและหลินอัน ต้นตอมาจากสองพี่น้องทะเลาะกัน ส่วนตนเป็นเพียงเครื่องมือเท่านั้น

เหตุการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนก่อน

ยังดีที่ลั่วอวี้เหิงเป็นฝ่ายจัดการโทสะ กล่าวด้วยท่าทีเหยียดหยาม “คราแรกข้าเคยให้โอกาสเจ้า เจ้าบอกว่าไม่อาจออกไปท่องยุทธภพกับเขา”

นางพูดประโยคนี้ เปรียบดั่งคำอธิบายและคำขู่

แม้ยังพูดไม่จบประโยคหลัง ก็เชื่อว่ามู่หนานจือเข้าใจอยู่ในใจ

คาดไม่ถึงว่ามู่หนานจือไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย นางแค่นหัวเราะพลางพูดว่า “เอาล่ะ เจ้าลองดูแล้วกันว่าเขาจะทิ้งข้าลงหรือไม่”

พูดจบก็หันไปทางสวี่ชีอันแล้วพูดต่อว่า “นางจะเอาข้าไปขายให้ซ่อง”

“ไม่ ไม่ใช่เช่นนั้น…” สวี่ชีอันโบกไม้โบกมือพัลวัน

ฮูหยินสวีหน้าตาอย่างนี้ ต่อให้ขายอยู่ในซ่องก็ไม่มีบุรุษคนใดเหลียวแล หลี่หลิงซู่เยาะเย้ยอยู่ข้างๆ พลางมองสวีเชียนด้วยสายตาทั้งสมน้ำหน้าและอิจฉา