ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 564

บทที่ 564 ตามหาคน

สวี่ชีอันทำหน้ามึนงง ไม่รู้ว่าจู่ๆ นางโมโหด้วยเรื่องอะไร

ทันใดนั้นเขาก็เหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงแก้ตัวไปด้วย พลางแอบสังเกตการณ์เงียบๆ

“เมื่อคืนข้าโหมงานหนักทั้งคืนจนเหนื่อยล้าไปหมดทั้งตัว ก็เลยกลับมาอาบน้ำให้หายเหนื่อย ท่านราชครูกินข้าวหรือยัง” สวี่ชีอันกล่าวยิ้มๆ

เมื่อได้ยินคำว่า ‘โหมงานหนักทั้งคืน’ ลั่วอวี้เหิงก็โกรธจัดจนพวงแก้มสองข้างแดงก่ำ

“กำลังจะตามเจ้าไปกินด้วยกันพอดี”

ทั้งสองกลับมายังห้องนอนที่อบอุ่นราวกับวสันต์ฤดูทันที สาวใช้ของสวนชิงซิ่งยกสำรับอาหารเช้า เช่น โจ๊ก ซาลาเปาเนื้อ ขนมหวาน ปาท่องโก๋ ผักดอง เป็นต้น มาตั้งบนโต๊ะตัวยาวในห้อง

ลั่วอวี้เหิงไม่แตะอาหารอย่างอื่นนอกจากโจ๊กถ้วยเดียว นิ้วเรียวดั่งกล้วยไม้ถือช้อนแน่น ค่อยๆ ตักโจ๊กขึ้นซดทีละน้อย

นี่คงจะเป็น ‘โทสะ’ หนึ่งในเจ็ดอารมณ์ แค่เห็นชื่อก็ทราบถึงความหมายทันที โมโหจนแทบระเบิด อีกเดี๋ยวข้าคงต้องระวังตัวแล้วล่ะ

สวี่ชีอันครุ่นคิดพลางสังเกตท่าทางของนางไปด้วย

ราชครูก็ยังเป็นราชครูอยู่ดี เย็นชา สง่างาม หว่างคิ้วแต้มชาดแดง ราวกับเทพธิดาที่ไม่กินอาหารของมนุษย์เดินดิน

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนราวกับความฝัน

ทว่าสวี่ชีอันได้รับรู้แล้วว่าร่างกายของราชครูเร่าร้อน เคลิบเคลิ้มเพียงใด ผิวของนางละเอียดบอบบาง น่าสัมผัสเพียงใด

ข้าได้หลับนอนกับหญิงสาวผู้งดงามที่แม้แต่จักรพรรดิหยวนจิ่งก็ไม่อาจร้องขอได้…เมื่อหวนนึกถึงเมื่อคืนในตอนนี้ สวี่ชีอันก็รู้สึกราวกับเคลิ้มฝันไป

“จ้องพอหรือยัง”

ลั่วอวี้เหิงเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาด้วยความโกรธปนน่าเอ็นดู

นอนก็นอนด้วยกันแล้ว ขอดูสักหน่อยจะเป็นไรไป…สวี่ชีอันแอบบ่นในใจ สายตาจับจ้องทรวงอกเต่งตึงของราชครู

‘ฉึก!’

ตะเกียบคู่หนึ่งลอยมาปักลงบนโต๊ะตรงหน้าสวี่ชีอัน

“กินข้าวๆ!” เขาถอนสายตาและซดโจ๊กเงียบๆ

หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว ทั้งสองก็ไม่พูดคุยหรือสบตากันอีก แต่เมื่อสวี่ชีอันลอบจ้องมองใบหน้าและเรือนร่างของราชครู หรือมองโต้งๆ ด้วยสายตาเชยชม นางก็จะโมโหขึ้นมา

ลั่วอวี้เหิงวางถ้วยและตะเกียบลง ลุกขึ้นอย่างเฉยเมย ก้าวเข้าไปในห้องนอน

ขณะเยื้องย่าง ชายเสื้อคลุมนักบวชเต๋าพลิ้วไหวไปตามจังหวะดูแผ่วเบาสง่างาม

“หากไม่มีเรื่องอันใดก็อย่ารบกวนข้า ข้าจะฝึกบำเพ็ญ” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ประตูเปิดทิ้งไว้ เมื่อสวี่ชีอันหันหน้ากลับไปมอง ก็เห็นว่าปลอกผ้านวมและผ้าปูที่นอนของเมื่อคืนถูกเปลี่ยนทั้งหมดแล้ว

ด้านในมีตู้โตวสีขาวปักลายดอกบัวหนึ่งตัวและกางเกงผ้าไหมอ่อนนุ่มขาวอีกตัวแขวนอยู่

‘ปัง!’

เหมือนจะรับรู้ถึงสายตาของเขา ลั่วอวี้เหิงปิดประตูเสียงดังเป็นพิเศษ

อารมณ์ ‘โทสะ’ ทำให้นางไร้เหตุผลกว่าเดิม อยู่ดีๆ ก็ขมวดคิ้วใส่ ทำเหมือนข้าเป็นมนุษย์เครื่องมือที่เรียกหาแค่ตอนขึ้นเตียงเท่านั้น…

“รู้สึกเหมือนกลายเป็นคุณน้าไม่ก็อาจารย์สอนภาษาอังกฤษของข้าจริงๆ เลยแฮะ…”

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าสะอาดออกมาเช็ดมือและปาก จากนั้นสาวเท้าไปที่ห้องนอน และเคาะประตูห้อง

ลั่วอวี้เหิงไม่ตอบ

สวี่ชีอันผลักประตูเข้าไปตามใจ กวาดสายตามองไปทั่ว ทันใดนั้นก็เห็นว่าตู้โตวและกางเกงผ้าไหมนั้นหายไปเสียแล้ว

ลั่วอวี้เหิงนั่งสมาธิอยู่บนเตียง กล่าวด้วยความหงุดหงิด “ข้าบอกว่าไม่ให้เจ้ารบกวนไม่ใช่หรือ”

ลั่วอวี้เหิงในอดีตเป็นคนสงบเยือกเย็น ไม่เคยอารมณ์แปรปรวนมากเช่นนี้มาก่อน ด้วยเหตุนี้สวี่ชีอันจึงรู้สึกลำพองใจเหลือจะกล่าว

ไม่เหมือนตอนนี้ที่เอะอะนิดหน่อยก็โกรธ แม้จะไม่ใช่อารมณ์ที่ดีสักเท่าไร แต่ก็ดูมีชีวิตชีวากว่าที่เคย

“ไฟแห่งกรรมสงบลงแล้ว ไว้เย็นๆ ค่อยฝึกบำเพ็ญต่อก็ได้ ข้าพาท่านไปเดินเล่นในสวนดีหรือไม่”

สวี่ชีอันโน้มตัวไปที่เตียงและจับมืออ่อนนุ่มของลั่วอวี้เหิงไว้ไอรีนโนเวล

เขาคิดเช่นนี้ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นเหมือนคู่แต่งงานที่พ่อแม่จับคลุมถุงชน ต้องร่วมคืนเข้าหอด้วยกันเสียก่อนแล้วค่อยไปสานสัมพันธ์กันต่อทีหลัง

โชคดีที่ลั่วอวี้เหิงไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์ในตัวเขา ออกจะประทับใจด้วยซ้ำ แม้จะไม่ถึงขั้นที่อยากร่วมเตียงด้วยก็ตาม

แต่ในเมื่อตอนนี้รู้ตับไตไส้พุงกันหมดแล้ว เขาก็ต้องเปลี่ยนความคิดและพยายามหนักขึ้นเพื่อให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่อบอุ่นขึ้น

ยังไงเสียข้าก็หวังให้ลั่วอวี้เหิงหันมาไล่ตามข้าไม่ได้…สวี่ชีอันคิดในใจ แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นแววตาโกรธขึ้งของลั่วอวี้เหิง เขารู้ทันทีว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาเตรียมตัวหลบหนีไปกับเงาทันที

แต่ปรากฏว่าร่างกายของเขาขยับเขยื้อนไม่ได้แม้แต่น้อย

“ท่านราชครู?” สวี่ชีอันเอ่ยด้วยความร้อนรน “มีอะไรค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันกันเถิด”

ลั่วอวี้เหิงจ้องมองด้วยสายตาพิฆาต “เมื่อคืนข้าบอกกับเจ้าว่าอย่างไร นี่เป็นข้อตกลงเท่านั้น อย่าได้คิดว่าหลังจากเจ้ากลายเป็นคู่บำเพ็ญธรรมของข้าแล้ว จะสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ”

“ข้าใจร้อนเอง” สวี่ชีอันยอมรับความผิดของตนแต่โดยดี

ลั่วอวี้เหิงพ่นลมหายใจเบาๆ ก่อนจะปล่อยเขาไป นางหลับตาแล้วนั่งสมาธิต่อ “ออกไปซะ”

ท่านราชครูที่ในอารมณ์ฉุนเฉียวแกล้งยากกว่าเดิม โมโหง่ายเหลือเกิน ถ้าเมื่อครู่ไม่ยอมรับผิดละก็ คงจะโดนนางบั่นคอทิ้งเป็นแน่…

อ้อ หยิ่งผยองและหวงตัวยิ่งกว่าเดิมด้วย…สวี่ชีอันแอบบ่นในใจ

เมื่อเขาก้าวออกจากห้อง พลางสูดอากาศบริสุทธิ์ ขณะที่เดินผ่านหน้าต่างห้องนอน บานหน้าต่างก็กระแทกเปิดออกเสียงดัง ‘ปัง’ ลั่วอวี้เหิงนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง ส่งเสียงเย็นชา

“จะไปไหน”

“ไปเที่ยวซ่อง” สวี่ชีอันบุ้ยปาก

“เจ้าว่าอย่างไรนะ” ลั่วอวี้เหิงขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้นอย่างฉุนเฉียว “พูดใหม่ซิ”

สวี่ชีอันหัวเราะเย้ยหยัน และเอ่ยถากถางนางอย่างจงใจ “เหตุใดท่านราชครูต้องมาสนใจว่าข้าจะไปซ่องหรือไม่ เราสองคนไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดต่อกัน เป็นเพียงข้อตกลงเท่านั้นนี่นา”

ทรวงอกของลั่วอวี้เหิงกระเพื่อมขึ้นลง นางโบกมือเพื่อปิดบานหน้าต่าง

“ถ้าอย่างนั้นข้าไปเที่ยวซ่องจริงๆ แล้วนะ” สวี่ชีอันตะโกนทะลุบานหน้าต่างเข้าไป

“ไสหัวไป!”

…

แต่สวี่ชีอันไม่ได้ไปจากสวนชิงซิ่งในทันที เขาให้สาวใช้เตรียมอาหาร เตรียมเสื้อผ้าและอุปกรณ์อาบน้ำต่างๆ ให้

เมื่อพบห้องที่ไม่มีใครใช้ห้องหนึ่ง ก็หยิบเจดีย์พุทธะออกมาและโยนออกไปเบาๆ

เจดีย์พุทธะขยายใหญ่ขึ้น ยอดเจดีย์เกือบเจาะทะลุหลังคาห้อง สวี่ชีอันครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเข้าไปข้างในเจดีย์

เมื่อขึ้นไปถึงชั้นสาม เขาก็เห็นมู่หนานจือนั่งตรงข้ามถ่าหลิง ประนมมือนั่งสมาธิเลียนแบบท่าทางของภิกษุ

เล่นอะไรเนี่ย…สวี่ชีอันวางห่อสิ่งของไว้ข้างตัวและเอ่ย “หนานจือ ข้าเอาเสื้อผ้ากับอาหารมาให้”

มู่หนานจือไม่ขยับเขยื้อน ยังคงนั่งสมาธิแน่นิ่งดังเดิม สุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยวิ่งปร๋อเข้ามา ทำจมูกฟุดฟิด พร้อมกับบ่นพึมพำไปด้วย

“ไม่มีผลไม้เลยเหรอ ข้าอยากกินผลไม้”

สวี่ชีอันใช้มือตบมันอย่างแรงจนร่างกระเด็น แล้วตะคอกด้วยความโมโห “ไปให้พ้น”

ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าสัตว์ชั้นต่ำนี่ ข้าก็คงไม่ต้องเผชิญกับการต่อสู้ ป่านนี้พระชายาคงยังอยู่อย่างเจี๋ยมเจี้ยมรอข้าที่โรงเตี๊ยมเหมือนเคย

สุนัขจิ้งจอกตัวน้อยถูกทุบตีอีกแล้ว มันร้องไห้โอดโอย

“ข้าไม่กินของเจ้าแล้วก็ได้ เจ้ามันชั่วช้า ดีแต่กลั่นแกล้งพวกเรา”

มันวิ่งกลับไปหามู่หนานจือ ดีดตัวขึ้นอย่างแรงให้ขาหน้าเกี่ยวขอบโต๊ะ จากนั้นถีบขาหลังเพื่อปีนขึ้นบนโต๊ะ

มันสะอื้นอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งสวี่ชีอันนำขนมมาวางตรงหน้ามัน

สุนัขจิ้งจอกขาวชำเลืองมองขนมแล้วค้อนขวับอย่างเย่อหยิ่ง

“ไม่กินหรือ”