ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 568

บทที่ 568 เหมียวโหย่วฟาง

ณ ริมเตียง ในห้องนอน แสงเทียนหลายดวงนำมาซึ่งรัศมีสีเพลิง

ใบหน้าครึ่งหนึ่งของลั่วอวี้เหิงถูกย้อมไปด้วยสีแสดอันอ่อนละไม อีกครึ่งหนึ่งถูกปกคลุมไปด้วยเงาจันทร์ ภาพของนางในยามนี้ราวสาวใคร่รักร้อยรวมเทพธิดาอย่างเหมาะเจาะ

ในมุมมองของสวี่ชีอัน มันช่างมีเสน่ห์อันยากจะซ่อนเร้น

ลั่วอวี้เหิงตกใจปนหวาดกลัว ตามด้วยอาการลุกลี้ลุกลน

นางรู้ว่าตอนนี้ การปรากฏตัวของสวี่ชีอันจะก่อให้เกิดความเย้ายวนแก่ตนเองอย่างมาก

ในขณะเดียวกัน นางผู้พยายามต่อสู้กับไฟแห่งกรรมไม่มีเรี่ยวแรงเหลือพอที่จะจับหนุ่มผู้นั้นห้อยบนกระบี่บินแล้วส่งออกไปหนึ่งแสนแปดพันลี้ แต่ใช่ว่าไม่อาจทำได้ เพียงแต่ หากทำเช่นนั้น คงไม่อาจดับไฟแห่งกรรมได้อีก

ถึงครานั้น ข้างกายคงไร้ผู้บำเพ็ญคู่ ซ้ำยังต้องถึงทางตาย

“สวี่ชีอัน เจ้าคิดจะใช้กำลังหรือ” ลั่วอวี้เหิงกัดฟันเอ่ย

เจ้าเอ่ยคำพูดเช่นนี้ ขึ้นไปคงต้องยอเสียหน่อย ไม่งั้นข้าคงถูกทุบตีตาย…สวี่ชีอันปิดประตู ขยับเข้าริมเตียง แล้วหยุดท่ามกลางสายตาอันตึงเครียดและระแวดระวังของลั่วอวี้เหิง

“ราชครู สิ่งที่ข้าอยากถามคือ หากคืนนี้ไม่บำเพ็ญคู่ พรุ่งนี้ท่านจะต้องบำเพ็ญคู่ร่วมกับข้าอีก มิเช่นนั้นจะต้านทานไฟแห่งกรรมไม่อยู่”

ลั่วอวี้เหิงมองเขาด้วยความเย็นชา ไร้ซึ่งการตอบสนอง

“วันพรุ่งนี้ จะเป็นบุคลิกแบบใดในเจ็ดอารมณ์” สวี่ชีอันเอ่ยถาม

“เจ็ดอารมณ์หาได้มีกฎตายตัว”

ลั่วอวี้เหิงชำเลืองมองเขา สายตาทอดผ่านใบหน้าอันหล่อเหลาของสวี่ชีอันพาดผ่านหน้าอกจรดลงท้องน้อยอย่างไม่อาจอดกลั้น…นางรีบละสายตาในทันที แล้วบังคับตนเองไม่ให้มอง

สวี่ชีอันพยักหน้า แล้วนั่งลงริมเตียง จากนั้นจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงใคร่รู้อย่างจริงจังว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านจะตัดสินอย่างไรว่าคนต่อไปยินดีบำเพ็ญคู่กับข้ากันล่ะ หากนางไม่ยินยอมและปฏิเสธอย่างดื้อดึง ควรทำอย่างไร”

เมื่อลั่วอวี้เหิงได้ยิน คิ้วที่ทั้งยาวและตรงขมวดขึ้นเล็กน้อย แล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ระหว่างความเป็นและความตาย ข้าจะเลือกทางที่ถูกต้อง”

สวี่ชีอันวางมือลงบนต้นขาของลั่วอวี้เหิงในทันใดนั้นแล้วเอ่ยว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เหตุใดท่านจึงไม่ยอมบำเพ็ญคู่กับข้า”

ร่างอันบอบบางของลั่วอวี้เหิงสั่นเทา ทั้งสองใกล้กันมาก ดังนั้นสวี่ชีอันจึงมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าขนบริเวณต้นคอนางลุกซู่

“ให้ข้าตายก็จะไม่บำเพ็ญคู่กับเจ้า”

คิ้วงามได้รูปของนางตั้งตรง

“ดูสิๆ!” สวี่ชีอันเอ่ยตำหนิ

“ท่านแน่ใจได้อย่างไรว่าบุคลิกอื่นจะไม่เป็นอย่างท่าน ให้ตายก็ไม่บำเพ็ญคู่กับข้า”

“…ไปให้พ้น” ลั่วอวี้เหิงไร้คำพูดจะเอ่ยตอบ ทำได้เพียงโกรธ

สวี่ชีอันเชื่อว่า ลั่วอวี้เหิงในสภาพปกติเต็มใจบำเพ็ญคู่กับเขา เหตุผลแรกคือมีความรู้สึกชอบพอกันระหว่างชายหญิงภายในจิตใจ เหตุผลที่สองคือการบำเพ็ญคู่เป็นสิ่งที่ไม่อาจเลี่ยงได้

แต่ช่วงที่ไฟแห่งกรรมกำเริบ อุปนิสัยจะเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างสุดโต่ง จนอาจถือได้ว่าเป็นอีกบุคลิกหนึ่งเลยทีเดียว ท่าทางและพฤติกรรมมีความแตกต่างกันอย่างสุดขั้ว

อย่างเช่นบุคลิก ‘โกรธ’ นี้ มีนิสัยเข้มแข็ง หนักแน่น ฉุนเฉียวและโมโหง่าย ทำให้ความรู้สึกต่อต้านเพียงเล็กน้อยภายในจิตใจของลั่วอวี้เหิงถูกกระตุ้นจนถึงขีดสุด

เป็นตายอย่างไรก็ไม่ยอมบำเพ็ญคู่กับเขา

ขณะสวี่ชีอันอยู่นอกห้อง พลันรู้สึกตัวว่า เมื่อวานลั่วอวี้เหิงบอกกับเขาว่าภายในสภาวะ ‘เจ็ดอารมณ์’ นางจะสูญเสียความเป็นตัวเอง ซึ่งจะตัดสินใจโดยไม่สอดคล้องกับที่ผ่านมา

นี่หมายความว่าลั่วอวี้เหิงกำลังบอกเขาเป็นนัย เพื่อไม่ให้มีผลกระทบต่อบุคลิกในสภาวะเจ็ดอารมณ์ ยืนหยัดทำตามแผนการ บำเพ็ญคู่เจ็ดวัน ขาดไม่ได้แม้วันเดียว

ด้วยนิสัยของราชครู จะต้องไม่เอ่ยอย่างชัดเจนว่า “ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร พวกเราจะต้องยืนหยัดบำเพ็ญคู่ต่อไป”

“ราชครู ราตรีนี้อีกยาวนาน ควรบำเพ็ญคู่ได้แล้ว”

สวี่ชีอันแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำตำหนิของนาง แล้วถอดเสื้อผ้าออกด้วยตนเอง

เขาถอดชุดออก แล้วทิ้งลงด้านข้าง ไม่นานก็ถอดชุดทับในออกตาม ร่างกายท่อนบนอันกำยำและเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งแบบชายชาตรีของสวี่ชีอันเปลือยเปล่าในดวงตาของลั่วอวี้เหิง

ลมหายใจของนางถี่แรงขึ้นหลายเท่า จากนั้นจึงลุกขึ้นด้วยความโกรธแล้วเอ่ยว่า “หากเจ้าไม่ไป ข้าจะไปเอง”

พูดจบ นางก็ลงจากเตียงแล้วเดินโซซัดโซเซไปข้างนอกโดยไม่แม้กระทั่งสวมรองเท้า

สวี่ชีอันรั้งแขนของนางไว้ ระหว่างยื้อยุดกันอยู่ ทั้งคู่ก็ล้มลงบนเตียง

‘เปรี๊ยะ!’

ลั่วอวี้เหิงตบด้วยหลังมือไปครั้งหนึ่ง เสียงดังชัดเต็มหู

ท่ามกลางความมืด ทั้งสองคงอยู่ในท่าล้ม ชายอยู่บน หญิงอยู่ล่าง ดวงตาทั้งคู่จ้องมองซึ่งกันและกัน

บรรยากาศอันคลุมเครือหมักหมมระหว่างพวกเขา ลั่วอวี้เหิงได้กลิ่นอายของความเป็นชาย รับรู้ได้ถึงลมหายใจอันรุ่มร้อนจากเขา แก้มเริ่มร้อนเป็นไฟ สายตาค่อยๆ หรี่ลง

นางไม่อาจขัดขืนร่างกายของตน นางจำเป็นต้องบำเพ็ญคู่เพื่อขับไฟแห่งกรรม

เพื่อที่จะเอาชนะความใคร่ของร่างกาย ลั่วอวี้เหิงค่อยๆ กัดริมฝีปากจนแตกเพื่อให้ได้สติเป็นเวลาสั้นๆ จากนั้นจึงเหวี่ยงมือไปมา

แต่คราวนี้นางทำไม่สำเร็จ ถูกสวี่ชีอันจับข้อมือไว้แล้วกดลงบนศีรษะ จากนั้นมืออีกข้างก็ถูกกดไว้เช่นกัน

สวี่ชีอันก้มศีรษะลงจูบแก้มของลั่วอวี้เหิงเบาๆ ผิวช่างเกลี้ยงเกลา แถมหอมโชยเข้าจมูก

ร่างแสนอ่อนช้อยของลั่วอวี้เหิงแข็งเกร็ง ขนลุกชูชันไปทั้งตัว

นางจ้องไปยังม่านเตียงเหนือศีรษะอย่างเลื่อนลอย มีความสับสน ละอายใจ ขัดขืนและความลุ่มหลงเล็กน้อยในดวงตา

แม้กระทั่งเมื่อคืนวาน นางก็ไม่ได้สัมผัสความแนบชิดที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้

ความรู้สึกแปลกใหม่อย่างนี้ทั้งน่าละอายและชวนเคลิ้ม นางค่อยๆ คล้อยตามความต้องการของหัวใจ และไม่ขัดขืนอีกต่อไป

ขณะนี้เอง เสียงของสวี่ชีอันแว่วเข้าหูว่า “ราชครู ผ่อนคลายเสียหน่อย ครั้งแรกอาจไม่ชิน เดี๋ยวครั้งหน้าก็คงช่ำชองเอง พรุ่งนี้ข้าก็คงนอนแน่นิ่งบนเตียงแทนท่าน”

ลั่วอวี้เหิงโมโหมาก จึงเอื้อมมือไปฉีกปากของเขา

ทั้งสองฉุดรั้งกันอย่างดุเดือดจนเตียงโยกตาม แทบจะได้สู้กัน

แต่โชคดีที่ลั่วอวี้เหิงในเวลานี้ได้รับความทุกข์ทรมานจากไฟแห่งกรรม ตบะทั่วร่างไม่อาจสำแดง มิเช่นนั้นสวี่ชีอันคงโดนกระบี่ดาวตกส่งออกไปแปดร้อยลี้ในดาบเดียวเสียแล้ว

สวี่ชีอันดึงผ้านวมที่พับไว้อย่างเป็นระเบียบมาห่มพวกเขาไว้ แล้วทั้งสองก็ฟัดปล้ำกันในผ้าห่มต่อ

…

เช้าวันรุ่งขึ้น

ชุดแพรไหม ชุดทับในสีขาว เสื้อชั้นในปักลายดอกบัวสีพื้น และเข็มขัดหล่นกระจัดกระจายบนพื้นข้างเตียง…

สวี่ชีอันรู้สึกว่ามีสิ่งที่อ่อนชุ่มกำลังละเลงบนใบหน้าของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน ทำให้เขาไม่อาจนอนหลับได้อย่างสบายใจ

เขาจึงลืมตาขึ้นท่ามกลางความงุนงง พบว่าใบหน้าอันงดงามของลั่วอวี้เหิงอยู่แนบชิด นางจูบแก้ม ต้นคอและริมฝีปากของเขาอย่างบรรจงด้วยความเสน่หาที่แฝงอยู่ในดวงตา

? เครื่องหมายคำถามแวบผ่านในหัวของสวี่ชีอัน แล้วเอ่ยด้วยความไม่แน่ใจว่า “ราชครู”

นี่ใช่ราชครูผู้นั้นที่ข้ารู้จักหรือไม่

ใช่ราชครูที่เย็นชาราวเทพธิดา เงียบขรึมและเข้มแข็งผู้นั้นหรือไม่

ย้อนมองภาพของลั่วอวี้เหิงในอดีต สวี่ชีอันไม่อาจมองหญิงสาวผู้จมดิ่งในความใคร่รักตรงหน้าว่าเป็นคนเดียวกับราชครูแห่งต้าฟ่งได้จริงๆ

ลั่วอวี้เหิงเม้มปาก แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มอันแผ่วเบาว่า “ไม่ใช่ว่าคืนวานเจ้าจูบเสียจนสำราญใจหรอกหรือ เอ่อ รู้สึกไม่เลวเลยจริงๆ ”

“…”

สวี่ชีอันนอนตัวแข็งโดยไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

ลั่วอวี้เหิงยื่นมือออกมาจากผ้านวมด้วยท่อนแขนที่ขาวราวรากบัวมาโอบคอเขาไว้ แล้วเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงหวานว่า

“การบำเพ็ญคู่เพิ่งจะเริ่ม ยังมีศาสตร์แห่งการร่วมรักในห้องหอสมัยโบราณบางจุดที่ข้ายังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้”

บุคลิก ‘ใคร่’ หรือ ความคิดผุดขึ้นในหัวของสวี่ชีอัน เกิดการคาดคะเนอย่างคลุมเครือ

บางทีอาจเป็นเช่นอื่น ในเจ็ดอารมณ์ยังมีบุคลิก ‘ชอบ’ และก็เป็นอารมณ์เชิงบวกอย่างมากเช่นกัน…เขาพึมพำในใจ

สวี่ชีอันไม่ปฏิเสธการเกี้ยวพาราสีจากยอดสตรีงามล่มเมืองเป็นแน่แท้ ดังนั้นเขาจึงศึกษาศาสตร์ลับโบราณกับนางอย่างละเอียดถี่ถ้วนด้วยความจริงจัง