ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 607

บทที่ 607 เจรจา

“หา”

จิ้งจอกน้อยเอียงศีรษะ ดวงตาดุจกระดุมดำจ้องมองสวี่ชีอันอย่างฉงน

ไม่นานนักนางก็เอ่ยอย่างปลาบปลื้ม “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าชื่อเล่นของข้าคือสาวน้อยน่ารัก เหล่าพี่สาวต่างก็เรียกเช่นนี้”

นี่ไม่ใช่ประเด็น!! สวี่ชีอันตำหนิรุนแรงอยู่ในใจด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

“ดังนั้นมีวิธีติดต่อนางหรือไม่”

จิ้งจอกขาวน้อยพยักหน้า แล้วก็ส่ายหน้า ความระแวดระวังฉายอยู่ในดวงตาดำใสพร้อมเอ่ย

“ที่พำนักของท่านหญิงเป็นความลับ ข้าติดต่อหานางก่อนไม่ได้หากไม่ได้รับอนุญาต”

ท่านหญิง? องค์หญิงหรือ พวกเขาหมายถึงใคร…หลี่หลิงซู่ที่ฟังอยู่ชะงัก

แม้เขารู้ว่ากระจกเทพฮุ่นเทียนเป็นสิ่งสืบทอดแต่โบราณของอาณาจักรหมื่นปีศาจ ทว่าเขาไม่รู้ว่าไป๋จีเป็นคนในตระกูลของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง ยิ่งไม่รู้แผนการของสวี่ชีอันด้วยซ้ำ

สวี่ชีอันหันหน้ามองหลี่หลิงซู่กับเหมียวโหย่วฟางพร้อมขมวดคิ้ว

“มัวทำอะไรอยู่ พวกเจ้ามีหน้าที่ทำหูทวนลมหรือ รีบไปทำงานเสีย ที่ของข้าไม่เลี้ยงคนไร้ประโยชน์”

เหมียวโหย่วฟางถือดาบสะบัดก้นเดินไปแล้ว

แม่มดสองแม่ลูกถึงตายก็ยังไม่สาแก่กรรมที่ทำไว้ แล้วผู้ใต้บังคับบัญชาที่ช่วยทรราชกระทำชั่วเหล่านั้นก็ทำเฉกเช่นเดียวกันกดขี่ประชาชน

หากพวกเขาคิดว่าการหนีออกจากวัดเฉิงหวงจะลบเลือนเรื่องชั่วร้ายที่เคยกระทำในอดีตได้ นั่นก็คิดง่ายเกินไปแล้ว

ภารกิจของหลี่หลิงซู่คือไปรักษาภรรยาของชายวัยกลางคนผู้นั้น เลี่ยงไม่ให้เสียชีวิตจากอาการป่วยเกินจะเยียวยา

‘หลังจากเผยตัวตน สวีเชียน ไม่สิ เจ้าสวี่ชีอันนี่ก็ไม่เสแสร้งแล้ว…บางครั้งข้ายังคงคิดถึงผู้อาวุโสสวีผู้นั้นอยู่ อย่างน้อยเขาก็ไม่ด่ากราดเหมือนสวี่ชีอัน สุภาพสักหน่อยก็ไม่ได้ ช่างเป็นจอมยุทธ์ป่าเถื่อนจริงๆ’

‘สวีเชียนค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่กว่า…’

หลี่หลิงซู่ตำหนิสวี่ชีอันในใจพลางคิดถึงสวีเชียน

สวี่ชีอันปิดประตูวัด อุ้มจิ้งจอกขาวน้อยมาจากในอ้อมอกของมู่หนานจือ ชูขึ้นสูงพร้อมเผยรอยยิ้มดุจแสงอาทิตย์อันอบอุ่น

“หากช่วยติดต่อจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง ข้าจะซื้อของอร่อยให้เจ้ากินเยอะๆ”

ไป๋จีไม่หลงกลคำล่อล่วงของสวี่กินฟรี ใช้เสียงเด็กอันอ่อนเยาว์เอ่ยอย่างขึงขัง

“ไม่ได้ กฎก็คือกฎ”

หากเป็นสวี่หลิงอิน ตอนนี้คงถูกขายไปทั้งครอบครัวแล้ว ลูกมนุษย์กับลูกจิ้งจอกมิอาจเทียบกันได้…สวี่ชีอันเอ่ยอีกครั้ง

“เจ้ารู้จักกระจกเทพฮุ่นเทียนหรือไม่”

จิ้งจอกขาวน้อยตอบอย่างซื่อๆ “ไม่รู้”

นางเป็นเด็กรุ่นใหม่ในตระกูลจิ้งจอก นางห่างไกลจากเรื่องเมื่อห้าร้อยปีเกินไป เพียงรู้เรื่องส่วนใหญ่จากเรื่องเล่าขานปากต่อปาก ไม่มีทางรู้จักของวิเศษที่สาบสูญไปเมื่อหลายร้อยปีก่อน

สวี่ชีอันจึงเล่าเรื่องของกระจกเทพฮุ่นเทียนให้ฟัง

“ดังนั้นเจ้าจำเป็นต้องติดต่อนาง นี่สำคัญมาก”

สวี่ชีอันวางมาดใต้เท้า ทำท่าทีเป็นเรื่องจริงจัง

ตามปกติเมื่อเด็กน้อยเห็นท่าทางเช่นนี้ ส่วนใหญ่จะลังเลและทำตัวไม่ถูก เพราะพวกเขายังไม่มีนิสัยและจิตสำนึกในการตัดสินใจ

แน่นอนว่าท่าทางเช่นนี้ใช้ไม่ได้ผลกับสวี่หลิงอิน นางจะฟังเจ้าที่วางมาดขรึมพูดจนจบ จากนั้นจะไม่เหลียวแลเจ้า

ทว่าไป๋จีนิสัยอ่อนไหว เจ้าน้ำตา ใจอ่อน และสูงส่ง คล้ายสาวน้อยจากตระกูลใหญ่ เหมือนกับใต้เท้าตัวน้อย รู้เหตุรู้ผล

“ตะ ตกลง…”

นางเอียงศีรษะครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะตอบรับอย่างแผ่วเบา

เพราะฆ้องเงินสวี่พูดอย่างจริงจังเช่นนั้น ซ้ำยังเป็นสิ่งล้ำค่าของจักรพรรดิในตอนนั้น ไป๋จีเห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ

ไม่แน่ว่าท่านหญิงก็อาจจะต้องการมาก ตนจะทำเรื่องแย่ไม่ได้

นางจึงถีบขาหลังทันที บ่งบอกสวี่ชีอันให้ปล่อยตนลง

สวี่กินฟรีจึงทำตาม ไป๋จีชูหางจิ้งจอกอันปุกปุย วิ่งไปข้างรูปปั้นที่ทรุดลง ปรายตามองฐานสูง แล้วหันหน้ากลับมามอง

“เจ้าช่วยยกข้าขึ้นไปหน่อย”

“เจ้ากระโดดเองไม่ได้หรือ” สวี่ชีอันถามกลับ

ตาสวยของจิ้งจอกขาวน้อยเปียกชื้นเล็กน้อยพร้อมเอ่ยอย่างน้อยใจ

“ข้ากระโดดไม่ถึง ท่านหญิงให้เกียรติมาเยือน ข้าต้องขึ้นไปบนนั้น”

สวี่ชีอันจึงยกนางขึ้นและวางลงบนฐานยืนของรูปปั้นเทพในวัด

จิ้งจอกขาวน้อยขดตัว เก็บหางจิ้งจอก และหลับตาคล้ายกับหลับใหล

สวี่ชีอันกับมู่หนานจืออดทนเฝ้ารอ

หลังจากนั้นประมาณครึ่งเสี้ยวนาที จิตตานุภาพอันสุดลูกหูลูกตาดุจควันและไพศาลดุจมหาสมุทรก็มาย่างกราย ไม่สิ พูดให้ถูกก็คือตื่นขึ้นมาจากในร่างของไป๋จี

ด้านหลังของนางมีหางที่สองงอกออกมา ตามด้วยสาม สี่…กระทั่งหางที่เก้าปรากฏ ราวกับนกยูงรำแพน

นางลืมตาขึ้น นัยน์ตาดำใสถูกแทนที่ด้วยลำแสงที่ราวกับล้นออกเบ้าตา

เสียงหัวเราะอันนุ่มนวลดุจกระดิ่งเงินดังก้องอยู่ภายในวัด มีเสน่ห์ปลุกปั่นสรรพสิ่ง

มาแล้ว…

องค์หญิงแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจ จิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง หนึ่งในผู้ทรงพลังที่สุดในปฐพี

สวี่ชีอันนับว่าเคยมี ‘วาสนาได้พบพาน’ กับนาง ทว่ายังคงไม่กล้าดูถูก ร่างกายเกร็งเล็กน้อย คารวะพร้อมเอ่ย

“ท่านหญิง”

ไป๋จีสะบัดเก้าหางเดินมา ฝีเท้าแต่ละก้าวช่างว่างเปล่า แล้วหยุดลงตรงหน้าสวี่ชีอัน มองตรงไปที่เขาพร้อมเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ฆ้องเงินตัวเล็กๆ เช่นเจ้าต้องการอะไรจากข้า”

ท่าทางของเจ๊ใหญ่…สวี่ชีอันพึมพำในใจ ไม่ได้พูดออกมาโดยตรง มองสำรวจจิ้งจอกขาวน้อยพร้อมเอ่ย

“ไป๋จีเป็นสายเลือดของท่านหรือ”

วิธีปรากฏตัวของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางผู้นี้แปลกเล็กน้อย ไม่ได้มาเยือนด้วยจิตตานุภาพ แต่เป็นการปรากฏตัวด้วยวิธีปลุกให้ตื่น

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือร่างของไป๋จีถือเป็นจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางที่หลับใหล ตราบใดที่นางยินยอมก็ยึดครองร่างนี้ได้โดยตรง

สวี่ชีอันก็นับว่ารอบรู้มากประสบการณ์ เข้าใจกระบวนการประเภทนี้ นอกจากวิธีลับเฉพาะ ร่างพาหะที่รองรับจิตก็สำคัญมากเช่นกัน ตามปกติต้องเป็นสายเลือดเดียวกันเท่านั้น

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ลองทายดูก็ไม่เสียหาย”

…สวี่ชีอันไม่รู้จะตอบอย่างไรในชั่วขณะแรก

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางหันหน้ามองมู่หนานจือ มู่หนานจือถลึงตาทันที

มองหาอะไร!

นางเบนสายตาออกอย่างสบายๆ แล้วมองไปทางเจดีย์พุทธะ

“เจ้าพบแขนอีกข้างของเสินซูแล้ว เหตุใดถึงไม่ปล่อยเขาออกมา” เสียงจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางนุ่มนวล

นี่กำลังถามข้าอยู่ใช่หรือไม่…สวี่ชีอันเอ่ยอย่างราบเรียบ “จะปล่อยตัวเขาก็ต้องควบคุมมันได้เสียก่อน อีกอย่างถ่าหลิงก็ไม่ยอมปล่อยเขา”

“เจ้าโง่! ”

แม้นางจะด่าคนก็ให้ความรู้สึกง้องอนระหว่างคู่รัก สวี่ชีอันคิดว่านี่อาจจะเป็นเสน่ห์ระดับสูงสุดก็ได้

“ถ่าหลิงไม่ยอมก็ทำลายเสียก็สิ้นเรื่อง ของวิเศษที่ไม่เชื่อฟังมันจะมีประโยชน์อะไร แขนที่ขาดของเสินซูเต็มไปด้วยความพยาบาท หากเป็นอีกมุมหนึ่ง มันเป็นวิธีพิชิตศัตรูที่ดีที่สุด หากใช้อย่างเหมาะสม มันจะช่วยเจ้าฆ่าศัตรูข้ามระดับได้ เจ้าเคยอยู่กับมันน่าจะรู้ว่าสื่อสารและเจรจาได้ ไม่ใช่สัตว์ร้ายที่ทำตามสัญชาตญาณอย่างเดียว”

จิ้งจอกขาวน้อยเดินพลางเอ่ย ยามที่นางหยุดฝีเท้าลงก็แทบจะเอาหน้าชนหน้ากับสวี่ชีอัน

เห็นได้ชัดว่าเป็นลูกจิ้งจอก แต่กลับเผยมาดสาวขรึมออกมา

สวี่ชีอันขมวดคิ้วและถอยหลังหนึ่งก้าว

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางชะงัก มองสำรวจเขาพักหนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมา แล้วเยาะเย้ย

“เจ้ากู่สัตว์ร้าย”

กู่สัตว์ร้ายก็คือซินกู่

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางยิ้มกริ่ม

“เผ่าจิ้งจอกมีสาวงามครบครันที่สุด งามเย้ายวน ไร้เดียงสา งดงามเร่าร้อน และเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง…ข้ามอบสาวงามเผ่าจิ้งจอกกลุ่มหนึ่งเป็นรางวัลให้ฆ้องเงินสวี่ได้ ให้เจ้าบำเพ็ญซินกู่”

ท่านหญิง เผ่าจิ้งจอกต้องรักษาคำพูดนะ…สวี่ชีอันเอ่ยเสียงขรึม

“ขอบคุณสำหรับความหวังดี ทว่าข้าไม่ใช่คนมักมากในกาม”