ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 641

บทที่ 641 โหมโรง (2)

ราตรีเย็นเยียบดุจวารี

หรงหรงที่นอนหลับอย่างตื้นเขินกระดิกหูในฉับพลัน ได้ยินเสียงสะบัดแขนเสื้อดังขึ้นเบาๆ

มีคนแสดงวิชาตัวเบาร่อนลงบนลานที่อยู่ด้านนอก

นางจับกระบี่สั้นบนหัวเตียงไว้โดยจิตสำนึก จากนั้นก็ตัดสินจากเสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาได้ว่าเป็นอาจารย์ของตนเอง

“อาจารย์ ท่านกลับมาจากการฝึกยุทธ์แล้วหรือ”

ตอนที่ถามนั้น นางเห็นอาจารย์ผลักประตูเข้ามา ท่ามกลางแสงจันทร์หรุบหรู่ มองไม่เห็นรูปร่างหน้าตาที่ชัดเจน แต่ดูจากเค้าโครงร่างกายแล้วดูเหมือนกระเซอะกระเซิงเล็กน้อย

หรงหรงลุกขึ้นเพื่อจุดตะเกียง แต่หญิงงามรีบห้ามไว้

“อย่าจุดตะเกียง!”

หญิงงามเดินนวยนาดอ้อมสิ่งกีดขวางในห้องไปหยิบถังไม้จากด้านหลังฉากบังลมแล้วหมุนตัวเดินออกประตู

ชั่วเวลาครึ่งเค่อ หรงหรงได้ยินเสียงถอดเสื้อดัง ‘ฟึบฟับ’ และยังมีเสียงน้ำหยดเบาๆ รู้ได้ทันทีว่าเริ่มอาบน้ำแล้ว

‘จริงๆ เลย มีอะไรน่าอายกัน…’ หรงหรงกระซิบกระซาบในใจ

อาจารย์เลี้ยงนางมาจนโต จนถึงช่วงสาวแรกรุ่นยังเคยแช่ถังไม้ใบเดียวกับอาจารย์อยู่เลย

ทันใดนั้นนางก็สูดจมูกและพูดเสียงต่ำ

“กลิ่นอะไร”

ชาวยุทธจักรมีประสาทรับรู้ที่ไวมาก

เสียงน้ำหยุดลง น้ำเสียงของหญิงงามดูผวาเล็กน้อย

“กลิ่นอะไร อืม อาจเป็นเพราะอาจารย์ฝึกยุทธ์อยู่ในป่าเลยแปดเปื้อนสิ่งสกปรกเข้า…”

หญิงสามพรหมจารีไม่รู้จักรสชาติของน้ำตาล ไม่ได้สงสัยเลยแม้แต่น้อย ได้แต่พูดว่า “อ๋อ”

“อาจารย์ ท่านว่าเมื่อใดข้าถึงทำให้ฆ้องเงินสวี่รักข้าได้” หรงหรงหน้านิ่วคิ้วขมวด

หญิงงามกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อย่าได้คิดเลย บำเพ็ญตบะอย่างว่านอนสอนง่าย มองดูคนหนุ่มด้านข้างให้มากหน่อย ฆ้องเงินสวี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถอาจเอื้อมได้”

หรงหรงทำเสียงฮึดฮัดกล่าว “ข้าชอบเขา ชอบก็ไปช่วงชิง ได้เห็นเขาทุกวัน ได้เป็นอนุข้าก็ยินยอม”

‘ชอบก็ไปช่วงชิง…’ หญิงงามเอาหลังพิงถังไม้และพูดพึมพำ

…

หลี่หลิงซู่กลับมาท่ามกลางความมืด หน้าแดงเปล่งปลั่งมีรอยยิ้มเล็กน้อย สภาพทั่วทั้งร่างกายอธิบายคำกล่าวที่ว่า ‘พอมนุษย์เจอเรื่องที่เป็นสิริมงคลจิตใจก็เบิกบาน’ ได้อย่างสมบูรณ์

แม้เขายังไม่อาจเผชิญหน้ากับความสัมพันธ์นี้ได้โดยตรง กลัวผลลัพธ์หลังจากถูกเปิดเผย แต่ก็ไม่มีเจตจำนงแน่วแน่ว่าจะวาดเส้นแบ่งเขตให้ตัวเองอย่างชัดเจน

หลี่หลิงซู่เข้าใจความกังวลของจี้จิ่นเหมย เพราะเขาเองก็มีความรู้สึกหวาดกลัวแบบเดียวกัน

คนสองคนที่อายุห่างกันเกือบยี่สิบปีกลายเป็นคู่บำเพ็ญ อยู่ภายใต้ระดับเหนือมนุษย์แล้ว ไม่ว่าจะในนิกายสวรรค์หรือทางโลก การรวมตัวเช่นนี้จะดึงดูดมาซึ่งสายตาแปลกๆ

แม้กระทั่งยั่วเย้าให้ผู้คนทอดทิ้ง

เขากดกระบี่บินลง ตอนที่เข้าใกล้ที่พักนั้นก็ร่อนลงมาล่วงหน้า จากนั้นก็จัดระเบียบเสื้อผ้าหน้าผมอย่างละเอียดถี่ถ้วน

หลังจากมั่นใจว่าไม่มีพิรุธแล้ว ถึงกลับไปเรือนสี่ประสาน

‘แกร๊ก’

ประตูเรือนไม่ได้ลงกลอน คนที่พักอยู่ด้านในไม่สนใจด้วยซ้ำว่าจะลงกลอนประตูหรือไม่

พริบตาที่ผลักประตู สภาพภายในห้องทำให้หลี่หลิงซู่อึ้งไปครู่หนึ่ง

ริมโต๊ะหินมีสวี่ชีอัน หลี่เมี่ยวเจิน เหมียวโหย่วฟาง ฉู่หยวนเจิ่น และไต้ซือเหิงหย่วนนั่งอยู่

ทุกคนกำลังดื่มสุราอยู่ ในมือถือจอกสุรา และมองดูเขาด้วยรอยยิ้มแปลกๆ

‘มีอารมณ์สุนทรีย์ขนาดนี้เชียวหรือ…’

หลี่หลิงซู่สีหน้าสงบ ไม่ลุกลี้ลุกลน

หลี่เมี่ยวเจินถาม “ไปไหนมา”

“เดินเล่นเรื่อยเปื่อย”

หลี่หลิงซู่ตอบเช่นนี้

จอมยุทธหญิงนกนางแอ่นเหินทำจมูกฟุดฟิด “กลิ่นชาดทาแก้มและกลิ่นแป้งของหญิงสาว”

เทพบุตรไม่ลนลานแม้แต่น้อย และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เสน่ห์ที่น่าสมควรตายของข้า…สิ่งที่กลัดกลุ้มใจที่สุดของหนุ่มรูปงามก็คือได้รับความนิยมจากหญิงสาวมากเกินไป”

หลี่เมี่ยวเจินพยักหน้าช้าๆ ทันใดนั้นก็ทำท่าทางแสดงออกมาด้วยอารมณ์ลึกซึ้ง

“เหมยเอ๋อร์ อายุไม่ควรเป็นสิ่งกีดขวางความรักระหว่างเรา”

สวี่ชีอันลุกขึ้นเงียบๆ และจ้องมองหลี่เมี่ยวเจินอย่างลึกซึ้ง

“หากเจ้ากลัวข่าวลือ กลัววิธีการมองของศิษย์และสหายร่วมสำนัก เช่นนั้นข้าจะพาเจ้าไป”

…รูม่านตาของหลี่หลิงซู่ค่อยๆ เบิกกว้าง เขาดูโง่ไปเลยทีเดียว

หลี่หยวนเจิ่นส่ายหน้าและจิบสุราทีหนึ่ง

“หลี่เต้าฉาง เจ้าอาจไม่รู้ ข้าก็ไม่มีบิดามารดามาตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ถูกแม่โอ๋เป็นอย่างไร”

เหมียวโหย่วฟางกล่าว

“จอมยุทธ์ฉู่อย่าได้เศร้าเสียใจไป ในเมื่อเจ้าไม่ยอมให้ข้าเป็นพี่น้องกับเจ้า เช่นนั้นข้าก็จะเป็นลูกของเจ้า”

น้ำเสียงเพิ่งสิ้นสุดลง จิ้งจอกขาวน้อยตัวหนึ่งก็กระโจนออกจากห้อง น้ำเสียงดังกังวานราวกับกระดิ่งเงิน และกล่าวด้วยเสียงอ่อนช้อย

“รับรู้ได้หรือยัง เลือดในทรวงอกเดือดพล่านเพราะเจ้า”

ขณะนี้หลี่หลิงซู่รู้สึกเหมือนตนเองถูกโลกทั้งใบทอดทิ้ง

“พวก…พวกเจ้า…”

เทพบุตรใบหน้าแดงก่ำ รู้สึกแค่ว่ามีเปลวไฟลุกไหม้ภายในร่าง ควันดำลวงตาพ่นออกจากศีรษะ

สมาชิกพรรคฟ้าดินเข้าห้องไปนอนด้วยความพึงพอใจ ทิ้งให้หลี่หลิงซู่ยืนอึ้งอยู่ในลานบ้านคนเดียว

“อ้อ! ใช่สิ พ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่เด็กใช่หรือไม่ ประเดี๋ยวข้าจะพูดคุยกับผู้อาวุโสสองท่านสักหน่อย” หลี่เมี่ยวเจินพูดทิ่มแทงไปอีกประโยคด้วยรอยยิ้มกริ่ม

หลี่หลิงซู่มีพ่อมีแม่และก็เป็นคนนิกายสวรรค์ด้วย

‘ข้ามีชีวิตอยู่ ยังจะมีความหมายอะไรอีก…’ เทพบุตรถามสำรวจตรวจสอบจิตใจตนเอง

…

เมืองชิงโจว ที่ทำการสมุหเทศาภิบาล

ภายในห้องโถง หยางกงฆราวาสจื่อหยางที่ไว้หนวดเคราแพะ หน้าตาผ่ายผอม กำลังอ่านและตรวจสอบข่าวกรองอวิ๋นโจวที่หน่วยจารกรรมส่งกลับมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ตอนนี้เข้าใจสาเหตุที่ผู้ลี้ภัยกรูกันไปที่อวิ๋นโจวแล้ว”

หยางกงที่ดำรงตำแหน่งสมุหเทศาภิบาลในชิงโจวมองดูเจ้าหน้าที่รอบๆ ห้องโถงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และกล่าวว่า

“ในข่าวกรองบอกว่า ขุนนางในอวิ๋นโจวประกาศเปิดคลังเสบียงดึงดูดให้ผู้ลี้ภัยสมัครเป็นทหาร”

‘อวิ๋นโจวจะกบฏหรือ…’ บรรดาข้าราชการมีสีหน้าอึมครึมไม่ได้ตกตะลึงและประหลาดใจเลย และก็ไม่ได้คุมแค้นด้วย บางคนแค่นิ่งเฉยและเคร่งขรึม

เมื่อสองเดือนก่อน อดีตจักรพรรดิถูกสวี่ชีอันโค่นในเมืองหลวงไม่นาน ราชสำนักส่งคำสั่งไปที่ชิงโจวติดต่อกันหลายฉบับ สั่งให้ชิงโจวเข้าสู่สถานะเตรียมรบ ตุนอาหาร ตุนอาวุธเหล็ก บูรณะกำแพงเมือง

อวิ๋นโจวอยู่ติดทะเล ทิศใต้คือทะเลเวิ้งว้างสุดลูกหูลูกตา พื้นที่ทางทิศเหนือส่วนมากมีพรมแดนติดต่อกับชิงโจว

กากเดนราชวงศ์ก่อนต้องการใช้อวิ๋นโจวเป็นรากฐาน ยกกำลังพลขึ้นเหนือปราบปรามเมืองหลวง จำเป็นต้องยึดชิงโจวให้ได้ เพื่อให้ได้ยุทธศาสตร์เชิงลึกที่เพียงพอ

หากไม่สามารถเอาชนะชิงโจวได้ ทหารกบฏก็จะถูกขังตายอยู่ในมุมหนึ่งของอวิ๋นโจว

จีเสวียนถือโอกาสกระโดดขึ้นฟ้านำภาชนะสามขาเล็กๆ ออกมา และเก็บเศษปราณมังกรที่กระจัดกระจายกับเรืออวี่เฟิงเข้าไปในภาชนะสำริด

ทั้งสามเดินตามเนินที่ปูด้วยหินไข่ห่านไปบนยอดเขา ประชาชนและทหารหาญที่พบเจอระหว่างทางล้วนหยุดฝีเท้าลง และทักทายปราศรัยกับจีเสวียนอย่างอบอุ่นใจ

จีเสวียนตอบรับแต่ละคนด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ยิ่งเดินขึ้นไปด้านบน ประชาชนธรรมดาก็ยิ่งน้อยลง จนกระทั่งไร้ซึ่งร่องรอย

พวกเขาเดินผ่านกำแพงเมืองเตี้ยๆ และเข้าไปในบริเวณที่เชื้อพระวงศ์อาศัยอยู่

จีเสวียนเดินไปทางใต้ ไปทางจวนเจ้าเมือง

พี่น้องตระกูลสวี่เดินไปทางตะวันตก นั่นคือทิศทางไปหอความลับสวรรค์

หลังเดินผ่านยามรักษาการณ์ไปหลายคน จีเสวียนก็เข้าไปในจวนเจ้าเมือง และพบกับบิดาที่ห้องหนังสือ

ชายวัยกลางคนที่มีลักษณะน่าเกรงขาม สวมเสื้อคลุมสีม่วงหรูหรา องคาพยพได้สัดส่วนงดงาม เขายืนอยู่หน้าโต๊ะขนาดใหญ่ มือทั้งสองจับโต๊ะไว้และดูแผนที่ที่ราบกลางที่กางอยู่อย่างละเอียดถี่ถ้วน

“ข้าหารือกับท่านราชครูและแม่ทัพทั้งหลายแล้ว อยากจะบัญชาทหารออกรบบุกไปทางเหนือ จักต้องยึดชิงโจวมาให้ได้”

ชายวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมสีม่วงไม่ได้เงยหน้าขึ้น แต่มองดูแผนที่แล้วพูดต่อ

“แต่ตอนนี้ชิงโจวเป็นหนึ่งเดียวกัน ถูกหยางกงปกครองจนเป็นระเบียบเรียบร้อย ต้องพูดเลยว่าบัณฑิตลัทธิขงจื๊อล้วนมีวิธีการปกครองบ้านเมืองและทหารจริงๆ หากจะยึดชิงโจวมาให้ได้นั้น มันไม่ยาก แต่จะให้บาดเจ็บน้อยที่สุดและยึดได้ไวที่สุดนั้นมันยาก! เจ้าคิดว่าอย่างไร”

จีเสวียนเดินมาถึงขอบโต๊ะและก้มหน้ากวาดดูทีหนึ่ง

“ชิงโจวจำเป็นต้องยึดมาให้ได้ แต่ไม่จำเป็นต้องฝ่าโจมตีซึ่งๆ หน้า สามารถยืมเส้นทางจากซินเจียงตอนใต้ผ่านอวี่โจวและเข้าสู่เขตใจกลางชิงโจวโดยตรง หรือใช้เส้นทางทะเล และผ่านดินแดนของสำนักพ่อมดไป”

ชายวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมสีม่วงพยักหน้าด้วยความพอใจ ขณะนี้ถึงถามขึ้นมาว่า

“ท่องยุทธภพในครานี้ รู้สึกอย่างไรบ้าง”

จีเสวียนสีหน้าหม่นหมอง “ลูกละอายใจนัก สวี่ชีอันน่ากลัวและแข็งแกร่งเกินไป จนกระทั่งบัดนี้ ลูกค้นหาและรวบรวมได้แค่เศษปราณมังกรที่กระจัดกระจายจำนวนหนึ่งเท่านั้น”

“ปราณมังกรแตกกระเจิง ที่ราบกลางตกอยู่ในภาวะผีซ้ำด้ำพลอย เป็นผลลัพธ์ที่ดีสำหรับพวกเรา ส่วนปราณมังกรนั้น สามารถรวบรวมได้ก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุด รวบรวมไม่ได้ก็ไม่ต้องดึงดัน”

ชายวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมสีม่วงยิ้มออกมา

จีเสวียนมีสีหน้าผ่อนคลายลง “ระหว่างทางที่เดินทางกลับมา พบผู้ลี้ภัยจำนวนมากเข้าสู่อวิ๋นโจว ท่านพ่อวางแผนก่อการแล้วหรือ”

“อีกสามวันให้หลัง ข้าจะประกาศตนเป็นจักรพรรดิในอวิ๋นโจว เจ้าเตรียมพร้อมสักหน่อย…”

ชายวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมสีม่วงกล่าวด้วยคำที่แฝงความหมายลึกซึ้ง

มือของจีเสวียนสั่นสะท้านเบาๆ อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับอารมณ์ตื่นเต้นไว้ และโค้งตัวกล่าว

“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ!”

…

ทางด้านตะวันตก เข้าไปในคฤหาสน์ที่สังกัดหอความลับสวรรค์ สวี่หยวนซวงกับสวี่หยวนไหวไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้าและเครื่องใช้ ก็มุ่งตรงไปยังเรือนเล็กที่มารดาอาศัยอยู่

เงียบเหงา เปล่าเปลี่ยว นอกจากคนรับใช้ไม่กี่คนที่ปรนนิบัติอยู่ที่นี่แล้ว ดูเหมือนจะไม่มีคนมาเยือนเลย

ภายในห้องรับแขกเล็กๆ ที่จุดไม้จันทน์หอมอยู่ สตรีที่กำลังหวีมวยผมที่ดูภูมิฐาน สวมเสื้อกันหนาวสีครามเข้ม กระโปรงยาวร้อยกลีบ กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะกลม

นางหลับตาครุ่นคิดอย่างหนัก

สวี่หยวนซวงผลักประตูห้องรับแขกเล็กๆ ก่อนกล่าวเบาๆ

“ท่านแม่ พวกเรากลับมาแล้ว”

สวี่หยวนไหวไม่ได้พูดอะไร แต่มีรอยยิ้มบนใบหน้า

สตรีงดงามที่ดูสง่าผ่าเผยลืมตาขึ้นราวกับถูกยกภูเขาออกจากอก และยิ้มกล่าว

“กลับมาก็ดีแล้ว พวกเจ้าทั้งสองผอมลงไปมาก มีอะไรเพิ่มขึ้นในแววตาเล็กน้อย ดูท่าคงผ่านเรื่องราวมาไม่น้อยล่ะสิ”

นางลังเลครู่หนึ่งก่อนถาม

“ไม่ได้เจอกับเขาหรือ”

………………………………………..