ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 649

บทที่ 649 เทพยุทธ์ครึ่งก้าว (2)

นัยน์ตาสีครามกระจ่างของผู้พิทักษ์วานรขาวจ้องสวี่ชีอันสักพัก ไม่อาจ ‘ได้ยิน’ ความในใจเขา รู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง

“ฮือ…”

ยามนี้ เย่จีส่งเสียงครวญคราง คิ้วขมวดเล็กน้อย ขนตาขยับเขยื้อน จากนั้นลืมตาขึ้น

สิ่งที่นางเห็นเป็นลำดับแรกคือเงาคนเลือนราง เมื่อพินิจอีกครั้ง เหมือนจะเป็นชาย

นึกถึงสิ่งที่พระนางพูดเมื่อวาน ใจสั่นสะท้าน บังเกิดความรู้สึกกังวล หวาดระแวง และต่อต้าน

“ตื่นแล้ว?”

เงานั้นยิ้มพูด

ชั่วพริบตา เย่จีราวกับถูกสายฟ้าฟาด ทั่วร่างชะงักงัน นางเหม่อมองชายผู้นั่งข้างเตียง นัยน์ตาอันดุจแฝงด้วยสายน้ำฤดูใบไม้ร่วงนั้นท่วมท้นด้วยละอองธาร

“สวี่หลาง…”

นางพึมพำ

น้ำเสียงราวกับละเมอ นึกไม่ถึงว่าคนที่คิดถึงทุกเมื่อเชื่อวันจะปรากฏตัวตรงหน้าง่ายดายเช่นนี้

นี่ทำให้นางสงสัยว่าสิ่งที่ตนเองพบเจอยามนี้เป็นเพียงความฝัน

“เป็นเจ้าจริงหรือ”

เมื่อแน่ใจว่าไม่ใช่ความฝัน เย่จีลุกจากเตียงขึ้นนั่ง คว้ามือสวี่ชีอันไว้อย่างตื่นเต้น

เต็มไปด้วยชีวิตชีวา พูดไม่ขาดปาก “สวี่หลาง สวี่หลาง…”

“แน่นอนว่าเป็นข้า ขนาดตัวเท่าเดิม เจ้าจะลองวัดดูหรือไม่”

สวี่ชีอันตอบด้วยคำพูดที่ยิ่งสอดคล้องกับภาพลักษณ์เมื่อก่อน

เมื่อก่อนที่ทั้งสองหยอกเย้ากันในห้องนอนหออิ่งเหมย มักพูดคำหยาบโลน หยอกล้อซึ่งกันและกัน

แก้มขาวนวลของเย่จีขึ้นสีแดงเรื่อ จิปากใส่เขา

นางค้ำยันร่างกายที่อ่อนเพลียอยู่บ้าง กึ่งคลอเคลียในอ้อมแขนสวี่ชีอัน น้ำเสียงแฝงด้วยความดีใจที่พบกันหลังจากไม่ได้เจอกันนาน รวมทั้งความงงงวยเต็มอก

“สวี่หลางมาได้อย่างไร หาที่นี่เจอได้อย่างไร”

ในความเข้าใจของเย่จี สวี่ชีอันยังเป็นชาวยุทธ์ระดับสลายแรงขั้นห้าผู้นั้น ตกอยู่ในแผนร้ายยิ่งใหญ่ อนาคตเลือนราง

นาง ‘ตายแล้ว’ กลับสู่ใต้บัญชาพระนาง ระหว่างสองคนขวางกั้นด้วยพันภูเขาหมื่นแม่น้ำ โอกาสได้พบกันไกลห่างจนมองไม่เห็น

ผู้พิทักษ์หยวนอ้าปาก สมองสับสนเล็กน้อย

‘ฆ้องเงินแห่งต้าฟ่งท่านนี้เป็นสามีของผู้อาวุโสเย่จีจริงหรือ!’

‘ผู้อาวุโสเย่จีที่มีตำแหน่งสำคัญในอาณาจักรหมื่นปีศาจหาสามีเผ่ามนุษย์?’

เรื่องนี้แพร่ออกไป ไม่รู้ว่าปีศาจผู้กล้ามากเท่าใดจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เขารู้ว่านี่คือเรื่องจริง เพราะใจของผู้อาวุโสเย่จีบอกเขาว่า ‘นางเกิดอารมณ์กระสันแล้ว!’

ผู้พิทักษ์ชิงมู่ส่ายหน้าเผลอยิ้ม

ข้าพอจะเข้าใจแล้ว ทางชายแดนใต้นี้ของพวกเจ้าไม่รู้ข่าวสารด้วยซ้ำ…สวี่ชีอันพูด

“เจ้าไม่รู้เรื่องในต้าฟ่งแม้แต่น้อย?”

เมื่อคิดดูอีกที เขาสังหารจักรพรรดิหยวนจิ่ง รวมแล้วประมาณสองเดือน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องต่อมาระหว่างท่องยุทธภพ เช่น ยึดเจดีย์พุทธะ สังหารเทพอารักษ์ตู้ฝานและตู้หนาน

เรื่องพวกนี้เพิ่งเกิดขึ้นไม่กี่วัน ไม่มีเครือข่ายข่าวสารขนาดใหญ่ เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้

เย่จีส่ายหน้า

“ฝูงปีศาจในอาณาจักรหมื่นปีศาจมีขอบเขตหน้าที่ของตน หลังจากที่ข้ากลับสู่ข้างกายพระนาง ก็ถูกส่งมาปกครองเผ่าพันธุ์ปีศาจชายแดนใต้ เฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวของอาณาจักรตอนใต้แทนนาง ตรวจสอบตำแหน่งผนึกมือเท้าทั้งสี่ของเสินซู

“ที่ราบกลางไม่ใช่เขตปกครองของข้า ข่าวไม่ทั่วถึง ข้าอยากสืบข่าวสวี่หลาง ก็ไม่มีกำลังคนกับช่องทางที่ใช้ได้”

แบ่งงานชัดเจนนักเชียว นี่ทั้งเพิ่มประสิทธิภาพ ทั้งเป็นวิธีควบคุมฝูงปีศาจทุกแห่งของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง…สวี่ชีอันพยักหน้า ตอบคำถามของนาง

“บัดนี้ข้าได้ระดับบรรลุธรรมขั้นสาม ร่างอมตะ”

เย่จีตกตะลึง มองเขาด้วยสายตาเลื่อนลอย

สวี่ชีอันยิ้มแย้มนิ่งเงียบ

ผ่านไปนาน เย่จีพ่นลมหายใจราวกับถอนใจ “ข้ารู้แต่แรกว่าสวี่หลางไม่ใช่คนไร้ความสามารถ เพียงแต่นึกไม่ถึงเลยว่า ตบะจะก้าวหน้าจนน่าตกใจเช่นนี้ ข้านึกภาพออกว่ายามนี้จะมีหน้ามีตาเพียงใด”

ไป๋จีใช้พื้นที่ให้เกิดประโยชน์ ปีนขึ้นไปตามตัวเย่จี “พี่หญิงเย่จี อุ้มข้าหน่อยๆ”

เย่จีฟังแล้ว ยิ้มแย้มอุ้มจิ้งจอกขาวน้อยขึ้นมา โอบไว้ตรงหน้าอก พูดว่า

“ไป๋จีอยู่กับเจ้า?”

สวี่ชีอันพยักหน้า “ตามข้าท่องยุทธภพสักระยะแล้ว”

ไป๋จีหนุนหน้าอกเย่จี ขยุกขยิกเล็กน้อย เหมือนไม่เคยชินอยู่บ้าง หันหน้ามองหน้าอกเย่จีแวบหนึ่ง สีหน้าไม่ค่อยพอใจ

“เจ้าเป็นอะไรไป” เย่จีถาม

“ไม่สบาย…” ไป๋จีพูดเสียงเบา

เย่จีมีสีหน้างงงวย “เมื่อก่อนเจ้าชอบให้พี่หญิงอุ้มเจ้าเช่นนี้ที่สุด”

มันเจอหมอนอิงที่ดีกว่า…สวี่ชีอันคิดในใจ

เย่จีลูบหัวจิ้งจอกขาวน้อย พูดต่อ

“สวี่หลางคือผู้ช่วยที่พระนางเชิญมา? และเจ้าเป็นคนรักษาข้า?”

แม้ถามเช่นนี้ แต่ในใจนางแน่ใจยิ่งนัก มิน่าล่ะพระนางกำชับให้นางตั้งใจปรนนิบัติอีกฝ่าย ถ้าเป็นสวี่ชีอัน งั้นทุกอย่างก็สมเหตุสมผลแล้ว

สวี่หลางคือบุคคลที่พระนางให้ความสำคัญยิ่งนัก นางจะไม่ล่วงเกินง่ายๆ

“พูดเรื่องมือเท้าทั้งสี่ของเสินซู เรื่องของข้า ภายหลังค่อยเล่าให้เจ้าฟัง” สวี่ชีอันไม่ทักทายอีก เข้าสู่หัวข้อหลัก

“พวกเราใช้ปีศาจทาสจำนวนมากที่ถูกสำนักพุทธควบคุม ติดสินบนพ่อค้าส่วนหนึ่งที่ไปกลับชายแดนใต้และแดนประจิม สิ้นเปลืองเวลามากนัก สืบพบตำแหน่งที่แน่นอนของผนึกมือเท้าทั้งสี่ของเสินซู”

เย่จีขยายหัวข้อสนทนา อธิบายคำว่า ‘ปีศาจทาส’

“สำนักพุทธชอบกำราบเผ่าพันธุ์ปีศาจ ใช้พวกเขาเป็นสัตว์พาหนะหรือแรงงาน ชาวเผ่าที่มีตบะสูง ให้ฟังธรรมล้างสมองเป็นประจำ ชาวเผ่าที่มีตบะต่ำไม่มีผู้ใดยอมเปลืองแรงไปโปรดสัตว์ มักจะกำราบด้วยพละกำลัง

“ฝ่ายหลังคือเป้าหมายที่พวกเราลักลอบติดต่อและปลุกระดมได้”

สวี่ชีอันตั้งใจฟัง ไม่ได้พูดแทรก

“เสินซูถูกผนึกอยู่ที่เจดีย์โบราณลานประจิมวัดหนานฝ่า เจดีย์องค์นั้นไม่มีอะไรมหัศจรรย์ แต่ในเจดีย์มีฉานซือหกสิบแปดรูปนั่งสมาธิสวดมนต์ตลอดปี ใช้วิชาพุทธะกำจัดความเป็นปีศาจของเสินซู เสริมผนึกให้แข็งแกร่ง

“นอกจากนี้ พระโพธิสัตว์หลิวหลีสลักชื่อให้เจดีย์ด้วยตนเองว่า…หย่งเจิ้น!

“เจดีย์นี้จึงเป็นแหล่งรวมโชคชะตาภูเขาสือว่าน”

สวี่ชีอันส่งเสียงจิปาก “ค่ายกลฉานที่เกิดจากฉานซือหกสิบแปดรูป ไม่ใช่ระดับบรรลุธรรมไม่อาจทำลาย”

เย่จีพยักหน้า “ใช่ เดิมทีพวกเราคิดจะเชิญราชาหมีออกจากป่า ฉวยโอกาสที่สำนักพุทธป้องกันหละหลวม ทำลายค่ายกลในคราวเดียว นึกไม่ถึงว่าอาซูหลัวหวนคืนแล้ว”

“อาซูหลัว?”

คำว่าหวนคืนทำให้สวี่ชีอันหนักใจขึ้นมา เพราะคำนี้มักใช้บรรยายพระอรหันต์กลับชาติมาเกิด

“อาซูหลัวคือบุตรคนสุดท้องของราชันอสูร ทั้งเป็นพระอรหันต์ระดับเต๋าแยกขันธ์แท้จริง ทั้งเป็นชาวยุทธ์ขั้นสามที่มีร่างเนื้อเทพอารักษ์”

เย่จีลอบมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่กล้าพูดว่าความแข็งแกร่งของอาซูหลัวห่างชั้นจากชาวยุทธ์ขั้นสามมากนัก

แม้กลับสู่ร่างจริงแล้ว เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ยังทำตัวต่ำต้อยโดยไม่รู้ตัว ราวกับอนุภรรยาน่ารังแก

สองบวกสาม…สวี่ชีอันฉีกยิ้ม

ไม่ว่าเป็นระดับเต๋าแยกขันธ์หรือชาวยุทธ์ที่มีร่างเนื้อเทพอารักษ์ ล้วนโด่งดังจากการต่อสู้

“ราชาหมีคือ?”