ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 650

บทที่ 650 ยังมีคนอื่น

ตอนนี้เอง สวี่ชีอันก็รู้สึกงุนงงเหมือนว่าความรู้ที่ตนมั่นใจมาตลอดกลับพลิกตาลปัตร

สถานะของเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจคือครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์ ในความเข้าใจของเขา สถานะนี้ไม่ใช่เรื่องที่หยั่งลึกฝังรากในความคิด แต่ก็ถือเป็นเรื่องที่ค่อนข้างแน่นอนเลยทีเดียว

สำนักพุทธเมื่อห้าร้อยปีก่อนมีพระพุทธเจ้าที่อยู่เหนือระดับขั้นหนึ่งองค์ มีพระโพธิสัตว์ขั้นหนึ่งสี่องค์ และยังมีอรหันต์กับระดับเพชรอีกมากมาย

การที่สามารถรวมกำลังต้านทานวงล้อมของกองกำลังยิ่งใหญ่แบบนี้ได้ และเกือบจะทำให้ทั้งสองฝ่ายต้องจบสิ้นไปด้วยกันได้เช่นนี้ เจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจก็ควรจะเป็นครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์สิ มีเพียงแบบนี้เท่านั้นจึงจะสมเหตุสมผล

ถ้าหากเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจไม่ใช่ครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์ ถ้าอย่างนั้นประวัติศาสตร์ทั้งหมดของ ‘การกวาดล้างปีศาจหกสิบปี’ ก็คงเป็นเรื่องเท็จทั้งสิ้น และต้องมีการชำระประวัติศาสตร์ทั้งหมดเสียแล้ว

ส่วนที่บอกว่าเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจเป็นเทพยุทธ์ที่อยู่เหนือระดับขั้นนั้น สวี่ชีอันคิดว่าความเป็นไปได้นี้เท่ากับศูนย์

เหตุผลนั้นง่ายมาก เมื่อดูจากพลังการโจมตีและความอึดของจอมยุทธ์ ถ้าหากเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจเป็นเทพยุทธ์เหนือระดับขั้นจริงๆ เช่นนั้นต่อให้พระพุทธเจ้าร่วมมือกับเทพพ่อมดและเทพเจ้ากู่มาล้อมโจมตี สิ่งที่ได้มาก็อาจจะเป็นการที่เจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจเลียริมฝีปากท่าทางยังไม่หนำใจ แล้วพูดอย่างเย้ยหยันว่า

‘แค่นี้น่ะหรือ?’

แน่นอนว่าการคาดเดานี้เป็นแค่จินตนาการของสวี่ชีอันคนเดียว ความต่างระหว่างผู้อยู่เหนือระดับขั้นแต่ละคน น่าจะไม่ได้มากอะไรขนาดนั้น

แต่มีเรื่องหนึ่งที่แน่นอนคือ พระพุทธเจ้าไม่สามารถสังหารเทพยุทธ์ได้

อย่างไรก็ไม่อาจทำได้!

ถ้าเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจไม่ใช่ครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์ อย่างนั้นก็เป็นได้เพียงขั้นหนึ่ง…สวี่ชีอันกำลังจะเอ่ยถาม ก็ได้ยินเสียงผู้พิทักษ์หยวนเอ่ยขึ้นตรงๆ

“ความในใจของฆ้องเงินสวี่บอกข้าว่า หากเจ้าอาณาจักรคนก่อนเป็นเทพยุทธ์เหนือระดับขั้น นางก็จะเลียริมฝีปาก…”

ผู้พิทักษ์หยวนไม่สามารถเอ่ยประโยคนี้จบได้ เพราะเขาถูกสวี่ชีอันใช้ฝ่ามือตีจนพลิกตลบไปอยู่ที่พื้น แขนขากระตุกสั่นไปทีหนึ่ง

“ขออภัย เมื่อกี้มียุงมาเกาะบนหัวเจ้า ข้าตบมันให้แล้ว”

สวี่ชีอันพยักหน้าให้กับผู้พิทักษ์หยวน แสดงท่าทีว่านี่เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ

การจู่โจมที่ได้รับเมื่อครู่ค่อนข้างจะแรง จึงเกิดความคิดแปลกๆ ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและไม่อาจห้ามได้

ฝึกวิชาอ่านใจแต่ไม่ฝึกวิชารู้จักปิดปาก เจ้ารอดมาถึงตอนนี้ได้ยังไงกันน่ะพี่ลิง? สวี่ชีอันพึมพำไร้เสียงไปหนึ่งประโยค

“ขอบคุณฆ้องเงินสวี่เป็นอย่างยิ่งที่ช่วยไล่ยุงให้”

ผู้พิทักษ์หยวนลุกขึ้นมาแล้วจดจ้องด้วยดวงตาสีฟ้าสดใส เขาเอ่ยขอบคุณด้วยความจริงใจและพยายามฟังเสียงในใจของสวี่ชีอันต่อ

ผู้พิทักษ์ชิงมู่หวนนึกถึงอดีตแล้วเอ่ยว่า

“อาณาจักรหมื่นปีศาจไม่เคยบอกว่าเจ้าอาณาจักรเป็นครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์ ไม่ทราบว่าท่านได้ยินผู้ใดกล่าวมาหรือ”

คำถามนี้ยากสำหรับสวี่ชีอัน เหมือนกับมีคนมาถามว่า

‘ใครบอกเจ้าว่าหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสอง’

ดีที่เมื่อเขามายังโลกใบนี้ นับๆ ดูแล้วก็เพิ่งจะหนึ่งปีครึ่ง ระยะเวลาเพิ่งจะเท่านี้เอง ไม่นานเขาก็นึกได้ว่าครั้งแรกที่ตนได้ยินชื่อ ‘อาณาจักรหมื่นปีศาจ’ นั้น ก็เป็นช่วงที่เพิ่งทำงานในหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล และมีคดีปีศาจกินคนที่อำเภอฟู่กัวและอำเภอไท่กังของเมืองหลวง

ปีศาจตนนั้นขับไล่ตระกูลฮุยที่อยู่บริเวณใกล้เคียงออกไป แล้วขุดดินประสิวร่วมกันกับสหายของตนเพื่อสร้างดินปืนขึ้นอย่างลับๆ

เขากับจูกว่างเสี้ยวและซ่งถิงเฟิงสืบรู้ความจริงได้ ตอนที่รายงานต่อหลี่อวี้ชุน พี่ชุนก็ยังคาดเดาว่ามีโอกาสอย่างมากที่จะเป็นพวกอาณาจักรหมื่นปีศาจที่หลงเหลืออยู่

สวี่ชีอันที่มีจิตใจแห่งการสืบสวนจึงจดจำเรื่องนี้เอาไว้ จากนั้นไม่นานนัก ไต้ซือเหิงหย่วนผู้ขุ่นเคืองก็บุกเข้าไปในจวนผิงหย่วนป๋อในยามวิกาลแล้วสังหารผิงหย่วนป๋อจนสิ้น ขณะที่กำลังเข้าตาจน เขาก็ได้ขอความช่วยเหลือจากในกลุ่มพูดคุยของหนังสือปฐพี

พอดีกับที่สวี่ชีอันมาลาดตระเวนยามวิกาล จึงช่วยอีกฝ่ายเอาไว้ได้

จากนั้นเขาก็เอ่ยเสนอหลักการ ‘แลกเปลี่ยนอย่างเท่าเทียม’ และเริ่มสืบหาข่าวของอาณาจักรหมื่นปีศาจจากสมาชิกของพรรคฟ้าดิน

ใช่แล้ว เรื่องนี้ลี่น่าเป็นคนบอก

ลี่น่าบอกว่าในการกวาดล้างปีศาจหกสิบปี พระพุทธเจ้าได้ลงมือเองเพราะเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจผู้นั้นเป็นครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์

สวี่ชีอันก่นด่าออกมา

ขณะเดียวกันเขาก็นึกได้ถึงข้อมูลอีกมากมาย อย่างเช่น ตอนนั้นนักบวชเต๋าจินเหลียนได้เอ่ยแก้เป็นนัยๆ ว่าเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจเป็นขั้นหนึ่ง ไม่ใช่ครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์

แต่ตอนนั้นทุกคนล้วนแต่รู้สึกว่านักบวชเต๋าจินเหลียนเป็นหนึ่งสุนัขขี้แพ้ของนิกายปฐพี แล้วจะมารู้ดีเรื่องอาณาจักรหมื่นปีศาจได้อย่างไร

จะต้องเป็นหมายเลขห้าที่กำเนิดในซินเจียงตอนใต้นี่แหละ ที่คู่ควรให้เชื่อถือมากกว่า

แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าสุนัขขี้แพ้คนนั้น ความจริงแล้วเป็นลูกพี่ของนิกายปฐพี ส่วนหมายเลขห้าที่น่าเชื่อถือ ความจริงแล้วเป็นจอมกินจุที่ไม่ค่อยจะฉลาดนัก

“เจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจเป็นขั้นหนึ่ง?” สวี่ชีอันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจ

“ถูกต้อง!” ผู้พิทักษ์ชิงมู่พยักหน้า

“เช่นนั้นครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์คือ…”

สวี่ชีอันถามจบเขาก็กลั้นหายใจ

ผู้พิทักษ์ชิงมู่ค่อยๆ เอ่ยอธิบาย “ไต้ซือเสินซู ก็คือบุคคลที่พวกเราต้องช่วยเหลือในครั้งนี้”

ว่าแล้ว…สีหน้าของสวี่ชีอันเผยความรู้สึกซับซ้อนออกมา มีทั้งความงุนงงสับสนแบบที่ว่า ‘เป็นอย่างที่คิดจริงๆ’ และยังมีความตื่นตะลึงแบบที่ว่า ‘เป็นเขาอย่างนั้นหรือ’

หลังจากล้มล้างข้อสรุปที่ว่า ‘ครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์’ คือเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจไปแล้ว ความจริงก็ปรากฏขึ้นในใจของสวี่ชีอันทันที

เบาะแสสามอย่างก็ชัดเจนขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

หนึ่ง เสินซูคือผู้ที่ถูกผนึกในเมืองหลวงเมื่อห้าร้อยปีก่อน และอาณาจักรหมื่นปีศาจก็ล่มสลายเมื่อห้าร้อยปีก่อน

จุดเวลาสอดคล้องกันเช่นนี้ แต่ก่อนหน้านี้สวี่ชีอันไม่อาจแน่ใจได้ว่าเสินซู ‘ตาย’ เมื่อห้าร้อยปีก่อน เพราะบางทีเขาอาจจะถูกแยกชิ้นส่วนมานานแล้วก็ได้

สอง อาณาจักรหมื่นปีศาจให้ความสำคัญกับร่างของเสินซูมาก จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางไม่ใช่แค่ส่งท่อนแขนมาให้เขาเท่านั้น แต่ยังช่วยเขาไว้หลายครั้งด้วย

แต่การให้ความสำคัญกับเสินซู ก็ไม่ได้หมายความว่ามีความสัมพันธ์อะไรกับเสินซู ถึงอย่างไรศัตรูของศัตรูก็คือมิตร บางทีจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางอาจจะต้องการศัตรูสักคนหนึ่งมาช่วยต่อกรกับสำนักพุทธก็ได้

สาม ความเป็นอมตะไม่ตายของเสินซู

ท่อนแขนถูกผนึกในทะเลสาบซังผอ หมดสิ้นพลังไปห้าร้อยปีและไม่มีพลังภายนอกมาเสริม แต่เขากลับยังไม่ตาย

แม้แต่พระพุทธเจ้าเหนือระดับขั้นก็ยังไม่อาจสังหารเขาให้สิ้นได้ พลังชีวิตที่น่าสะพรึงเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สิ่งที่จอมยุทธ์ขั้นหนึ่งจะมีได้แน่นอน

ถึงแม้สวี่ชีอันจะไม่เคยเห็นพลังของจอมยุทธ์ขั้นหนึ่ง แต่เจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจเป็นขั้นหนึ่ง วิถีของเผ่าพันธุ์ปีศาจและจอมยุทธ์นั้นเหมือนกัน จะแตกต่างกันตรงที่ เมื่อเผ่าพันธุ์ปีศาจอยู่ขั้นสี่ พวกเขาจะฝึกความสามารถในการอ่านใจ ส่วนจอมยุทธ์นั้นฝึก ‘จิต’

ประวัติศาสตร์ได้พิสูจน์แล้วว่า เจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจดับสิ้นแล้ว นั่นหมายความว่าพระพุทธเจ้าสามารถสังหารจอมยุทธ์ขั้นหนึ่งได้

ปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์แบ่งระบบการฝึกตนออกเป็นเก้าขั้น มีเพียงพระพุทธเจ้าและเทพพ่อมดเท่านั้นที่หลุดพ้นจากระดับขั้นทั้งหลาย เรื่องนี้ทำให้มองออกว่าเมื่อผู้อยู่เหนือระดับขั้นต่อกรกับขั้นหนึ่ง จะมีข้อได้เปรียบในชัยชนะอย่างแน่นอน

“เช่นนั้น เช่นนั้นไต้ซือเสินซูกับอาณาจักรหมื่นปีศาจมีความสัมพันธ์อันใดกัน”

สวี่ชีอันสูดลมหายใจลึก

ผู้พิทักษ์ชิงมู่ส่ายหน้า “ระดับชั้นของข้าต่ำเกินไป จะรู้ได้อย่างไรเล่า แต่ว่าเจ้าอาณาจักรและไต้ซือเสินซูรู้จักกันอย่างแน่นอน เป็นสหายเต๋าที่มีความสัมพันธ์ไม่เลวทีเดียว”

อืม ในสงครามล่มเผ่าพันธุ์ปีศาจของสำนักพุทธ เสินซูก็คงไม่ได้ยืนอยู่ข้างอาณาจักรหมื่นปีศาจ…สวี่ชีอันพยักหน้า ขณะที่เขาใคร่ครวญถึงรายละเอียดต่างๆ ก็ได้ยินผู้พิทักษ์วานรขาวเอ่ยเสียงต่ำขึ้นมา

“ในใจของผู้พิทักษ์ชิงมู่บอกข้าว่า เขาสงสัยว่าเจ้าอาณาจักรกับเสินซูจะเป็นชู้รักกัน”

เกิดความเงียบงันอย่างฉับพลันขึ้นในถ้ำ

ผู้พิทักษ์วานรขาวตกตะลึง เขาถึงกับสั่นสะเทือนเพราะข้อมูลนี้ จึงรีบเอ่ยปากว่า

“นี่เป็นความคิดของผู้พิทักษ์ชิงมู่ ไม่เกี่ยวกับข้านะ!”

สีหน้าของผู้พิทักษ์ชิงมู่แดงก่ำ ผมสีเขียวดำลุกขึ้นตั้งเป็นเส้นๆ ผมแต่ละเส้นต่างก็มีพลังงานสีเขียวชอุ่ม ส่วนมือที่จับเถาวัลย์เอาไว้นั้น เดี๋ยวก็กำเดี๋ยวก็คลาย…

หลังจากดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง ผู้พิทักษ์ชิงมู่ก็ถอนหายใจออกมา

“ข้าไม่ได้เห็นอะไรมามากมายอย่างเจ้า เฮอะ ใช่ ตอนนั้นปีศาจน้อยอย่างพวกเราได้ตำหนิความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าอาณาจักรกับไต้ซือเสินซูจริง เพียงแต่เจ้าอาณาจักรน้อยเป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุด เจ้าอาณาจักรน้อยคือจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางสายเลือดบริสุทธิ์”

ดวงตาสีฟ้าสว่างของผู้พิทักษ์วานรขาวมองจ้องไปยังผู้พิทักษ์ชิงมู่ด้วยความใสสะอาดไร้ไรฝุ่น แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า

“เสียงในใจของเจ้าบอกว่า ดังนั้นจึงสงสัยว่าพวกเขาเป็นชู้รักกันอย่างไรเล่า”

ชู้รักนั้นไม่มีสถานะ ทั้งยังสู้หน้าคนไม่ได้

…ในถ้ำหินตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

ผู้พิทักษ์ชิงมู่กำเถาวัลย์ไว้เงียบๆ แล้วเริ่มช่วงเวลาการล่าสังหาร

สีขาวและสีเขียวสองสายไล่ล่ากันจนออกไปนอกถ้ำหิน แล้วหายลับขอบฟ้าไป

“พรสวรรค์การอ่านใจของผู้พิทักษ์หยวนนั้นสามารถมองเห็นจิตใจของผู้คนได้ หลังจากที่เขาแอบเรียนรู้วิชาการอ่านใจของสำนักพุทธลับๆ เขาก็อยู่เหนือขอบเขตของขั้นสี่ เรื่องนี้ทำให้ยิ่งควบคุมเขาได้ยาก ดังนั้นบางครั้งก็ชอบพูดไร้สาระออกมาโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ”

ฝูเซียง ไม่สิ เย่จีเอ่ยอธิบายเสียงเบา

แบบนี้เขาเรียกพูดไร้สาระออกมาบางครั้งหรือ แบบนี้เขาเรียกว่าตามแต่อิสระของตัวเองมากกว่า…สวี่ชีอันส่งเสียง ‘อืม’ แล้วไม่ได้วิจารณ์อะไรเพิ่มเติม

เย่จีเอ่ยกำชับปีศาจสาวในถ้ำหินไปว่า

“พวกเจ้าออกไปคุ้มกันเสีย หากไม่ได้รับอนุญาต ห้ามเข้าโดยเด็ดขาด”

เมื่อปีศาจสาวออกไปแล้ว นางก็เห็นท่าทางเคร่งเครียดระมัดระวังของคนรัก จึงเอ่ยถามเสียงโอนอ่อนไปว่า

“ทำไมหรือ”

สวี่ชีอันโอบแขนรอบเอวเล็กของเย่จี แต่กลับไม่มีอารมณ์จะดื่มด่ำความอ่อนช้อยงดงามของนาง เขาเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“เจ้าอาจจะไม่รู้ พระพุทธเจ้าถูกปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์ผนึกเอาไว้นานแล้ว”

“อะไรนะ?!”

สีหน้าของเย่จีนิ่งค้าง ม่านตาค่อยๆ ขยายขึ้น สวี่ชีอันถึงกับได้ยินเสียงหัวใจของนางเต้นเร็วขึ้นในชั่วขณะนี้เอง

เหตุใดปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์ต้องผนึกพระพุทธเจ้า?

หัวใจของเย่จีเย็นยะเยือก ความเยือกเย็นปริศนานี้ไต่ขึ้นมาตามสันหลังจนทำให้นางตัวสั่นเทา