ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 653

บทที่ 653 ชิ้นส่วนที่เหลือของเสินซู

หลังจากส่งข้อความไป ผ่านไปนานก็ยังไม่มีการตอบกลับแต่อย่างใด

“ราชครู ข้าสวี่ชีอันไง ตอนนี้ชีวิตข้ากำลังเจอช่วงวิกฤตที่ซินเจียงตอนใต้ จึงต้องการความช่วยเหลือจากท่านโดยด่วน”

สวี่ชีอันแสร้งว่ากำลังเจอสถานการณ์เลวร้าย เพื่อให้อีกฝ่ายเห็นใจ

ทว่ายันต์คุ้มกายาในมือเขาก็ยังคงนิ่งเงียบ ไม่มีสิ่งใดแตกต่างไปจากเดิม ราวกับลั่วอวี้เหิงได้ขาดการติดต่อไป

ไม่สิ ในสถานการณ์เช่นนี้ สำหรับลั่วอวี้เหิงแล้ว น่าจะเป็นฝ่ายข้าที่อยู่ซินเจียงตอนใต้ขาดการติดต่อไปสิ…สวี่ชีอันพูดกับตัวเอง

“ราชครู ข้าคือสวี่หลางของท่านเองไง”

ลั่วอวี้เหิงก็ยังคงไม่ตอบกลับ

ดูท่าจะติดต่อหานางไม่ได้จริงๆ ด้วย! ท้ายที่สุดสวี่ชีอันก็แน่ใจแล้วว่าตนเองกับท่านน้าได้ขาดการติดต่อกันแล้ว

“ประการแรก อาจเป็นเพราะระยะทางระหว่างข้าและราชครูนั้น ห่างไกลเกินกว่าที่ยันต์คุ้มกายาจะส่งข้อความหาถึงได้ ซึ่งก็อธิบายทั่วไปได้ว่าไม่มีสัญญาณนั่นเอง!”

พูดกันตรงๆ ยันต์คุ้มกายาก็เป็นเพียงวิชาส่งกระแสจิตของสำนักพุทธอย่างหนึ่งเท่านั้น หากให้เทียบกับอาวุธเวทมนตร์ของสำนักโหราจารย์ที่ใช้ส่งกระแสจิตโดยเฉพาะก็ย่อมห่างชั้นกันมากอยู่

“ประการต่อมา ลั่วอวี้เหิงอาจยังอยู่ในช่วงเก็บตัว เพราะชะตากรรมของนางใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว และการสะสมพลังเพื่อรับมือกับชะตากรรมก็เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด หากว่ากำลังเก็บตัวอยู่จริงๆ เช่นนั้นก็เป็นเรื่องปกติที่ข้าจะติดต่อหานางไม่ได้ มีเพียงแต่ต้องรอให้ไฟแห่งกรรมของนางใกล้ถึงขีดสุดก่อน นางถึงจะออกมาหาข้าด้วยตัวเองได้”

เมื่อคิดถึงจุดนี้ สวี่ชีอันก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย เนื่องจากเรื่องชะตากรรมส่งผลต่อความเป็นความตายของลั่วอวี้เหิง นางจึงต้องรับมืออย่างสุดความสามารถ เวลานี้เลยไม่สมควรที่จะใช้นางเป็นเครื่องมือ

“ประการสุดท้าย หลังจากสังคมรู้เรื่องน่าอับอายของลั่วอวี้เหิงจึงยังอยู่ในช่วงยากลำบากที่จะเจอหน้าใคร เลยไม่อยากจะตอบกลับ”

แต่เรื่องนี้ก็ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะด้วยนิสัยและกลอุบายของท่านน้าแล้ว เรื่องน่าอับอายเพียงแค่นี้ย่อมทนรับได้อยู่แล้ว

หากหลี่หลิงซู่ยังหน้าหนาใช้ชีวิตได้ตามปกติ เรื่องน่าอับอายของท่านน้าก็เป็นแค่เรื่องขี้ปะติ๋ว…ถึงกระนั้นเขาก็ยังคิดอย่างไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย

ตอนนั้นเองเย่จีที่คลุมร่างด้วยผ้าบางๆ ก็เข้ามาสวมกอดสวี่ชีอันจากด้านหลัง พร้อมวางคางไว้บนไหล่ของเขา และเอ่ยเสียงหวานว่า “สวี่หลาง ถือยันต์ไว้ทำอันใดหรือ?”

ติดต่อกับพี่สาวของเจ้าไงเล่า…จากนั้นสวี่ชีอันก็ตอบว่า “ข้าอยากจะเชิญราชครูให้มาช่วยจัดการเรื่องอาซูหลัว แต่เหมือนว่านางจะเก็บตัวอยู่น่ะ หรือไม่ก็ ระยะทางระหว่างซินเจียงตอนใต้กับเมืองหลวงมันไกลเกินไป จึงส่งข้อความไปไม่ถึง”

เย่จีจึงขมวดคิ้วถามว่า “เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี”

สวี่ชีอันแปลกใจเล็กน้อยที่นางไม่ได้ถามตนว่าเหตุใดถึงมีความสามารถที่จะเชิญลั่วอวี้เหิงได้ แต่ไม่นานก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือฝูเซียงที่มีจิตใจดีเข้าอกเข้าใจคนอื่น

นางไม่เคยถามเรื่องส่วนตัวของสวี่ชีอันกับผู้หญิงคนอื่น และไม่เคยซักถามถึงความลับของเขาเลย

“วางใจเถิด ข้ายังมีคนอื่นที่คัดเลือกมาแล้วอีกหนึ่งคน”

จากนั้นสวี่ชีอันก็กวักมือไปทางฉากกั้นลม แล้วเศษชิ้นส่วนหนังสือปฐพีก็ลอยเหาะออกจากกระเป๋าเสื้อมาอยู่กลางฝ่ามือทันใด

เขานำยันต์คุ้มกายาเก็บกลับเข้าไปในเศษชิ้นส่วนหนังสือปฐพี แล้วเอาหอยสังข์กระแสจิตออกมา

ท่านโหราจารย์เคยพูดไว้ว่า หอยสังข์นี้สามารถติดต่อซุนเสวียนจีได้ทั่วทุกแห่งหนในจิ่วโจว ซึ่งเป็นอาวุธเวทมนตร์ส่งกระแสจิตที่แสนล้ำค่ายิ่งของสำนักโหราจารย์

ขณะเดียวกันที่สวี่ชีอันกำลังถือหอยสังข์นั้น เขาก็ใคร่ครวญลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็นำหอยสังข์เก็บกลับไป แล้วหันหลังไปกดตัวฝูเซียงนั่งลงขอบอ่างน้ำ โดยให้นางค้ำยันขอบอ่าง ก่อนจะยกสะโพกของนางขึ้น

“พวกเรามาแนบชิดอิงกายกันอีกรอบสักหน่อยเถิด พอเสร็จแล้วข้าจะตามหาเขา”

สวี่ชีอันที่เคยถูกศิษย์พี่ซุนสร้างบาดแผลทางจิตใจมาแล้ว จึงไม่ได้ส่งข้อความทั้งหมดไป แม้ทางด้านนี้กำลังอาบน้ำอยู่ รุ่นพี่เสวียนย่อมปรากฏตัวออกมาแน่

จากนั้นเขาก็หยิกบริเวณเอวน้อยๆ ของฝูเซียง…

ซึ่งสภาพร่างในตอนนี้ประหนึ่งดั่งบุปผางามบอบบางเจอฝนครั้งแรก กอปรกับนางกำลังฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บสาหัส ร่างกายจึงยังอ่อนแออยู่เล็กน้อย แต่ด้วยความที่สวี่ชีอันไม่ได้นอนกับนางมานาน จึงกระทำอย่างรุนแรงหนักหน่วง

“ศิษย์พี่ซุน ข้าอยู่ที่ภูเขาสือว่านในเขตชายแดนซินเจียงตอนใต้…” เขากล่าวอย่างเรียบง่ายเพียงรอบเดียว

“ได้!” ซุนเสวียนจีก็ตอบกลับอย่างสั้นๆ มาทันที

ยามนี้เย่จีได้สวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย นางแต่งกายด้วยชุดกระโปรงรัดอกสีอ่อนดูราบเรียบ ใส่คู่กับเสื้อคลุมสีเขียวอ่อน ซึ่งเป็นชุดที่ค่อนข้างสุภาพดูมีมารยาททีเดียว และชุดบนร่างที่ฝูเซียงสวมใส่ ก็ยังให้อารมณ์คล้ายกับกุลสตรีที่มาจากตระกูลใหญ่สูงศักดิ์อีกด้วย

ถึงกระนั้นชุดที่เย่จีสวมใส่ในตอนนี้ กลับดูยั่วยวนอยู่เล็กน้อย

เรือนร่างของนางช่างมีเสน่ห์เหลือล้น แม้จะพูดกันว่ารูปร่างของเผ่าจิ้งจอกมีชื่อเสียงเรื่องงามจนดึงดูดใจผู้คนเป็นทุนเดิม แต่ด้วยความงามสง่าบนเรือนร่างนั้น ก็สามารถยั่วยวนล่อใจชายได้ตลอดเวลา ต่อให้นางจะแต่งชุดที่เรียบร้อยกว่านี้ ก็เหมือนว่าจะยิ่งมีเสน่ห์ยั่วเย้ามากกว่าเดิมเสียอีก

ซึ่งความงามชวนหลงใหลของหลินอันกับความงามที่ดูยั่วยวนของฝูเซียงทั้งสองนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

คนแรกงดงามระดับชาติ ส่วนคนหลังก็งามน่าดึงดูดใจฉบับปีศาจ

หลังจากสวี่ชีอันพยักหน้าตอบ ฝูเซียงถึงค่อยเดินออกไป

…

เมื่อถึงยามพลบค่ำ สวี่ชีอันที่กำลังนั่งขัดสมาธิฝึกคุมลมหายใจเข้าออกอยู่ในถ้ำนั้น ในใจก็พลันสัมผัสอะไรได้บางอย่าง จึงออกจากถ้ำ มายังทุบเขา

คราแรกเขาถูกเสียงร้องเพลงดังสนั่นดึงดูด ตอนนั้นเองก็เห็นเหมียวโหย่วฟางกำลังถือขวดสุรา พลางร้องเพลงเต้นรำกับวิหคมารหงอิง โดยทั้งสองเกี่ยวแขนและเต้นหมุนไปรอบๆ เช่นนั้น

เหมียวโหย่วฟางแหกปากร้องเพลงที่มีเนื้อหาลามกสัปดนอย่างยามอยู่หอคณิกา ส่วนหงอิงก็ร้องเพลงชาวเขาที่เป็นเอกลักษณ์ของซินเจียงตอนใต้

ทั้งยังมีปีศาจสาวหลายตนคอยเต้นอยู่รอบๆ พวกเขาทั้งสอง

ด้านผู้พิทักษ์ชิงมู่และผู้พิทักษ์วานรขาวก็นั่งชมอยู่ข้างๆ โดยคนหลังมีใบหน้าที่บวมช้ำ คงเพิ่งผ่านการชกต่อยมาแน่นอน

ทว่ามีโหรชุดขาวคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ด้านหลังของทุกคน รูปร่างสูงใหญ่ธรรมดา หน้าตาพื้นๆ กลิ่นอายทั่วไป เขาดูธรรมดาเกินไป จึงไม่มีใครสังเกตเห็นการมาของเขา

เมื่อทุกคนรับรู้ได้ว่าสวี่ชีอันออกมาแล้ว ก็พลันหันไปมองพร้อมหยุดเต้นรำทันที

“ศิษย์พี่ซุน!” สวี่ชีอันตะโกนเรียก

ทุกคนที่หันมาล้วนมีสีหน้าแปลกใจ เพราะไม่รับรู้ว่ามีคนมาโผล่อยู่ที่ด้านหลังอย่างกะทันหัน

ซุนเสวียนจีพยักหน้า ก่อนจะกระโดดลงจนเกิดแสงสว่างใต้ฝ่าเท้า และมาปรากฏอยู่เบื้องหน้าสวี่ชีอัน

“ไฉนศิษย์พี่ไม่เข้ามาข้างในเล่า?” สวี่ชีอันเผยรอยยิ้มตื่นเต้นดีใจ

ศิษย์พี่ซุนเป็นเครื่องมือที่ดีที่สุด เพราะพละกำลังแข็งแกร่ง ทั้งยังไม่พูดมากอีกด้วย

วานรขาวจ้องมองคนแปลกหน้าคนนี้โดยไม่รู้ตัว และมองลึกไปถึงจิตใจข้างในอย่างทะลุปรุโปร่งด้วยดวงตาสีฟ้าคู่นั้น แล้วค่อยๆ พูดขึ้นว่า “จิตใจของผู้มีฝีมือคนนี้ได้บอกกับข้าว่า : ข้าเพิ่งลงใต้ไปยังชิงโจวพอดี เพราะตัดสินใจจะช่วยเสริมทัพของท่านอาจารย์ ซึ่งเดินทางไปได้ครึ่งทางแล้ว แต่ระยะทางค่อนข้างไกล ทำเอาข้าเหน็ดเหนื่อยมาก ก็เพิ่งได้พักนี่แหละ”

สวี่ชีอันเห็นว่าศิษย์พี่มีสีหน้าเรียบนิ่งชัดๆ