ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 659

บทที่ 659 อำลา

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางมองขาสองข้างของเสินซู แสงกระจ่างดุจละอองน้ำในตาซ้ายทำให้ไม่อาจเห็นอารมณ์ในดวงตานางได้ชัดเจน

แต่นางยังทำท่าทางจ้องมอง ไม่ขยับตัวเป็นเวลานาน

ผ่านไปชั่วครู่ จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางใช้เสียงนุ่มนวลน่ารักเป็นเอกลักษณ์ ยิ้มหวานพูดว่า

“ยามนั้นข้าเยาว์วัย แม้ไม่ได้ต่อสู้กับอาซูหลัว แต่รู้ซึ้งถึงความแข็งแกร่งของเขา พูดตามตรง เรื่องที่เจ้าจะนำมือเท้าทั้งสี่ของเสินซูกลับมาได้ ข้ามั่นใจไม่ถึงห้าส่วน”

“นั่นเพราะข้าไม่ใช่จอมยุทธ์ที่แท้จริง”

สวี่ชีอันพูดเสียงเรียบ

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางหัวเราะ ’คิกๆ’ ยื่นมือซ้ายลูบแก้มขวา ยิ้มหวานพูดว่า

“ข้าถูกใจเด็กคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ เย่จี เจ้าว่าข้ายกพวกพี่น้องหญิงของเจ้าให้เขาทั้งหมดเป็นอย่างไร”

เย่จีหนักใจขึ้นมา คำพูดนี้ขององค์หญิงหมายความว่า

ข้าถูกใจเขามากขึ้นเรื่อยๆ อยากให้เขาเป็นราชบุตรเขยของอาณาจักรหมื่นปีศาจ

ด้วยพละกำลังของสวี่หลาง นับเป็นบุคคลผู้อยู่ในระดับสูงสุดของจิ่วโจว องค์หญิงจะกอบกู้แคว้น ย่อมต้องดึงตัวยอดฝีมือ ถูกใจเขาก็ไม่น่าแปลกใจ เขาพร้อมด้วยความสามารถและคุณสมบัตินี้…ในใจเย่จีรู้สึกต่อต้าน เพราะยามนี้สวี่ชีอันเป็นของนาง ถ้าพระนางถูกใจเขา เช่นนั้นตำแหน่งของตน เกรงว่าจะกลายเป็นสาวใช้แต่งเข้าบ้าน

แม้เผ่าพันธุ์ปีศาจไม่สนใจฐานะ แต่ความรักนั้นแท้จริง แม้เป็นองค์หญิง แย่งชายผู้เป็นที่รักของนางอย่างโจ่งแจ้ง นางยังคงโกรธแค้นและไม่พอใจ

นอกจากไป๋จีแล้ว นังแพศยาพราวเสน่ห์เจ็ดตนนั้น แต่ละคนมีเสน่ห์เฉพาะตัว ย่อมต้องยั่วยวนสวี่หลางอย่างเต็มที่

พี่น้องหญิงของฝูเซียง แต่ละคนชุ่มฉ่ำหวานล้ำดุจฝนวสันตฤดูโปรยปรายในแดนสวรรค์? สวี่ชีอันใจกระตุกวูบ จากนั้นอดไม่ได้ที่จะมองจิ้งจอกขาวน้อยแวบหนึ่ง ส่ายหน้าอย่างผิดหวัง เจ้าตัวน้อยผู้นี้ไม่นับ

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเดินไปหน้าขาสองข้างของเสินซู ยกมือขึ้น กดบนท้องน่องเบาๆ

“ห้าร้อยปีมานี้ ข้าใช้ทั้งแรงกายแรงใจตลอดเวลา ใคร่ครวญว่าจะปลดผนึกช่วยเขาหลุดพ้นจากความลำบากได้อย่างไร ใคร่ครวญว่าจะนำพาปีศาจแดนใต้ยึดบ้านเกิดเมืองนอนคืนได้อย่างไร

“ในที่สุดวันนี้ก็อยู่ไม่ไกล”

องค์หญิงเจ้าอย่าพูดแต่ไม่ทำสิ ไม่มีรูปพวกนาง อย่างน้อยก็ให้ช่องทางติดต่อหน่อยก็ได้…สวี่ชีอันถือโอกาสถามว่า

“องค์หญิงคิดจะก่อจลาจล ยกทัพเผ่าพันธุ์ปีศาจ ยึดภูเขาสือว่านคืนยามใด”

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางใคร่ครวญชั่วครู่ พูดเสียงอ่อนโยน

“รอข้ากลับจิ่วโจวก็จะปลุกเสินซู ยกทัพกำราบชาวแดนประจิม จับเป็นอาซูหลัว ให้เขาถอนผนึกสุดท้ายของเจ้า รวบรวมแขนขาทั้งหมดนอกจากศีรษะของเสินซูจนครบ จากนั้น บุกโจมตีอรัญตา”

ยังจะบุกโจมตีอรัญตา? ยึดศีรษะเสินซูคืน? ถ้าเป็นเช่นนี้ พระโพธิสัตว์เจียหลัวซู่ยังจะร่วมมือกับอวิ๋นโจวโจมตีที่ราบกลางต่อไปได้หรือไม่…สวี่ชีอันหัวแล่น ลอบฮึกเหิมขึ้นมา

“พระนางกลับจิ่วโจวยามใด” เขาถาม

“ยังต้องใช้เวลาอีกหน่อย ในระหว่างนั้น ข้าจะให้เย่จีและคนอื่นๆ ลักลอบเรียกเผ่าพันธุ์ปีศาจที่กระจายอยู่ทั่วจิ่วโจวกลับมา รวมพลกองทัพต้องใช้เวลา”

สวี่ชีอันพยักหน้าเล็กน้อย เตรียมการสงครามไม่ใช่เรื่องเด็กเล่น

“องค์หญิง ท่านรู้หรือไม่ว่าเสินซูคือราชันอสูร”

สวี่ชีอันถามโพล่งออกมาราวกับดินระเบิด

ซุนเสวียนจีและเย่จีมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

…จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางพูดช้าๆ

“กระทั่งใกล้จบสงครามพุทธและปีศาจ ข้าถึงรู้ว่าเขาคือราชันอสูร”

ไม่รู้แม้แต่ฐานะพ่อแท้ๆ ของตน ดูเหมือนว่ายามนั้นเสินซูกับเจ้าอาณาจักรหมื่นปีศาจจงใจปิดบัง สวี่ชีอันถามอีก

“เช่นนั้นในร่างท่านก็มีโลหิตอสูร? แต่เหตุใดผู้พิทักษ์ชิงมู่บอกว่าเจ้าคือจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางสายเลือดบริสุทธิ์”

จิ้งจอกเก้าหางหันหลังทันที นัยน์ตากระจ่างจ้องเขาเขม็ง ผ่านไปสักพัก ถึงหัวเราะเบาๆ พูดว่า

“ฆ้องเงินสวี่ไขคดีดุจเทพ ชื่อเสียงสมคำร่ำลือ ประมาทเล็กน้อย เกือบถูกเจ้ารู้สายสนกลในหมดสิ้น”

“ข้าไม่ใช่จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางสายเลือดบริสุทธิ์ ข้าเกิดมาแปดหาง ยามนั้นท่านแม่ใช้ภาพลวงตาหลอกลวงฝูงปีศาจ ให้พวกเขาคิดว่าข้าคือจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางสายเลือดบริสุทธิ์

“เมื่อใกล้จบสงครามพุทธและปีศาจ ท่านแม่รู้ตัวว่ายากจะพ้นเคราะห์ แบ่งพลังปราณของนางส่วนหนึ่ง ถ่ายทอดสู่ร่างกายข้า

“ข้าได้รับพลังปราณของนาง ถึงขับเลือดอสูรออกไป กลายร่างเป็นจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางบริสุทธิ์ ในยามนั้นเอง ข้าถึงรู้ฐานะที่แท้จริงของเสินซู”

สวี่ชีอันเข้าใจทันที “ดังนั้นพระนางออกทะเลตามหาเผ่าพันธุ์เดียวกัน เพื่อสายเลือดบริสุทธิ์รุ่นต่อไป?”

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางพยักหน้า จากนั้นส่ายหน้า ยิ้มแย้มพูดว่า

“ถ้าถูกใจ ก็สานสัมพันธ์เป็นคู่หู พากลับจิ่วโจวช่วยข้ากอบกู้อาณาจักรหมื่นปีศาจ ถ้าไม่ถูกใจ ก็ฆ่าทิ้ง แย่งชิงพลังปราณ เตรียมพร้อมเพื่อลูกหลานในอนาคตของข้า

“ยามนี้ ข้าเอนเอียงไปทางอย่างหลังมากกว่า แต่ทะเลกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต หมู่เกาะมากมาย นอกโพ้นทะเลยังมีจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางหรือไม่ ยามนี้ข้าก็ไม่กล้าแน่ใจ”

จากคำพูดนี้ของนาง สวี่ชีอันจำแนกส่วนสำคัญได้สองข้อ

หนึ่ง จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางไม่ค่อยมั่นใจเรื่องก่อกบฏ จึงออกทะเลตามหาเผ่าพันธุ์เดียวกัน หวังดึงตัวเข้าใต้บัญชา

สอง เพราะงมเข็มในมหาสมุทร แผนนี้ไม่แน่ไม่นอนเกินไป นางเหมือนจะเปลี่ยนความคิด มีแผนใหม่

เห็นว่าพูดคุยได้สักพักแล้ว เย่จีรีบถามว่า

“องค์หญิง แขนขาส่วนนี้ของไต้ซือเสินซู ดีหรือชั่วเจ้าคะ?”

นางยังกังวลว่าหลังจากปลุกขาสองข้างของเสินซู มันจะยอมร่วมมือกับสวี่ชีอันถอนตะปูตอกวิญญาณหรือไม่

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางใคร่ครวญชั่วครู่ พูดว่า

“ที่จริงเดาง่ายยิ่งนัก แขนขวาที่ผนึกอยู่ก้นทะเลสาบซังผอ นิสัยอ่อนโยนเมตตา แขนซ้ายในเจดีย์พุทธะ โหดร้ายกระหายเลือด ลำตัวกลับองอาจห้าวหาญ งั้นนิสัยของขาข้างนี้ ก็ไม่รวมทั้งหมดข้างต้น

“อาจเปรียบเทียบได้ไม่ง่ายนัก แต่ไม่ถึงขนาดชั่วร้ายโหดเหี้ยม พวกเจ้าตัดสินด้วยตนเองเถอะ”

พูดจบ แสงกระจ่างดุจละอองน้ำในตาซ้ายของเย่จีจางหาย นางไปแล้ว

สวี่ชีอันกับซุนเสวียนจีมองหน้ากันแวบหนึ่ง ฝ่ายหนึ่งหยิบอาวุธเวทมนตร์เช่นเจดีย์พุทธะและดาบไท่ผิงออกมา อีกฝ่ายพร้อมใจวาดค่ายกล

ทว่ามันเป็นค่ายกลที่โหรขั้นสามต้องวาดทีละขีด แสดงว่าต้องเป็นค่ายกลอัศจรรย์อย่างแน่นอน

เมื่อซุนเสวียนจีวาดค่ายกลเสร็จสิ้น สวี่ชีอันให้สัญญาณ เย่จีก้าวไปข้างหน้า นิ้วโป้งจิกนิ้วก้อย บีบเลือดวิญญาณสองหยดออกมา หยดลงบนขาสองข้าง

เลือดแดงฉานถูกขาสองข้างของเสินซูซึมซับในชั่วพริบตา ไม่นาน ขาสองข้างนี้มีชีวิตขึ้นมา

พวกมันกระโดดลงจากโต๊ะกะทันหัน ขาซ้ายเตะหวดใบหน้างามดุจบุปผาของเย่จี ขาขวาจู่โจมท้องน้อย

เย่จีหน้าถอดสีเล็กน้อย เบี่ยงตัวถอยหลัง

‘วิ้งๆ’…ขาสองข้างถูกฉากกั้นแสงสว่างที่เลื่อนขึ้นมาขวางไว้ นั่นคือค่ายกลของซุนเสวียนจี…วาดพื้นเป็นปราการ

ขาสองข้างของเสินซูวิ่งวุ่นทั่วถ้ำหิน ขาซ้ายไปทางซ้าย ขาขวาไปทางขวา เมื่อพบว่าสองฝ่ายแยกจากกัน ขาซ้ายรีบวิ่งไปทางขวา ขาขวารีบขยับไปทางซ้าย

จากนั้นชนกันดัง ‘พลั่ก’ ล้มลงทั้งคู่

พวกมันพยายามรักษาความสอดคล้อง รักษาจังหวะเดียวกัน แต่ล้มเหลวทุกครั้งเพราะแต่ละข้างคิดต่างกัน

นี่คือนิสัยด้านการแสดงของเสินซู? ผู้ชื่นชอบละครสัตว์? สวี่ชีอันอ้าปากเล็กน้อย ตกตะลึง