ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 693

สวี่​ผิง​เฟิงกล่าว​จบ​แล้วก็​หันไป​มอง​พระโพธิสัตว์​เจีย​หลัว​ซู่ที่​สงบนิ่ง​ไม่ไหวติง​ และ​กล่าว​ด้วย​รอยยิ้ม​ว่า​ “ดูเหมือน​ท่าน​จะไร้​ข้อสงสัย​ หรือว่า​พวก​สำนัก​พุทธ​รู้​นาน​แล้ว​รึ​?”

เจีย​หลัว​ซู่กล่าว​เสียง​เบา​ว่า​ “อัน​ตัว​ข้า​นี้​เป็น​ธาตุ​ ดิน​ น้ำ​ ลม​ ไฟ ซึ่งเป็น​สิ่งว่างเปล่า​มาตั้ง​นาน​แล้ว​”

สวี่​ผิง​เฟิงไม่ออกความเห็น​และ​จัด​การต้ม​ชาอย่าง​ไม่รีบ​ไม่ร้อน​ แต่​จู่ๆ เขา​ก็​ไอ​ขึ้น​มาอย่าง​รุนแรง​อีกครั้ง​ พร้อมกับ​เลือด​ที่​ไหล​ออกมา​ตาม​ร่อง​นิ้วมือ​และ​กล่าว​ด้วย​เสียง​แหบแห้ง​ว่า​ “โชคดี​ที่​ชะตา​บ้านเมือง​ครึ่งหนึ่ง​ไม่ได้​อยู่​ที่​ต้าฟ่ง​แล้ว​ มิเช่นนั้น​แผนการ​ฆ่าของ​อาจารย์​เมื่อวาน​นี้​อาจ​ขัดเกลา​พวกเรา​ทั้งสอง​ก็​เป็นได้​ รุ่น​ที่หนึ่ง​ไม่สามารถ​ทำ​อะไร​เจ้าได้​ นั่น​เป็น​เพราะ​สำนัก​พุทธ​ของ​พวก​เจ้าใช้คน​จำนวนมาก​รังแก​คน​จำนวน​น้อย​”

พระโพธิสัตว์​เจีย​หลัว​ซู่กล่าว​อย่าง​ไม่ยินดี​และ​ไม่โกรธ​ “เจ้าวางแผน​จะเที่ยวเล่น​อยู่​ที่​ชิงโจว​นาน​เท่าใด​?”

สวี่​ผิง​เฟิงใช้ผ้าเช็ดหน้า​สีขาว​เช็ด​เลือด​บน​ฝ่ามือ​และ​กล่าว​ด้วย​รอยยิ้ม​ว่า​ “คน​ที่​ตกปลา​เก่ง​ต้อง​ล่อ​ปลา​ให้​เก่ง​ก่อน​ ชีก่วง​ป๋อ​ยัง​ทน​ได้​ แล้ว​ทำไม​ข้า​จะทน​ไม่ได้​”

ซินเจียง​ตอน​ใต้​

กลางดึก​ที่​ฝน​ตกหนัก​!

“ข้า​จะให้โอกาส​เจ้าเป็น​ครั้งสุดท้าย​ จะให้​ข้า​ฆ่านาง​หรือ​…” หญิง​งามที่​ไม่มีใคร​เปรียบ​ได้​แห่ง​ยุค​ค่อยๆ​ พ่น​ออก​มาจาก​ริมฝีปาก​สีแดง​เพลิง​ “ฆ่าเจ้า!”

เกิด​ลม​พัด​แรง​ฟ้าร้อง​ดังสนั่น​ เมฆดำ​เคลื่อนตัว​อยู่​เหนือศีรษะ​ราวกับ​น้ำหมึก​ดำ​

สวี่​ชีอัน​คุกเข่า​ข้างเดียว​อยู่​บน​พื้น​ เขา​เงยหน้า​ขึ้น​ด้วย​ความยากลำบาก​ น้ำฝน​ชำระล้าง​รอย​เลือด​บน​ร่างกาย​ของ​เขา​จน​หมดจด​ เส้น​ผม​เกาะติด​อยู่​บน​ใบหน้า​

ดาบ​เหล็ก​ที่​ขึ้น​จุด​สนิม​ทาบ​อยู่​ที่​ลำคอ​ แสงของ​ดาบ​เย็นชา​ไม่ต่าง​จาก​หญิง​งาม

เขา​เงยหน้า​อัน​หล่อเหลา​ขึ้น​พลาง​เผย​รอยยิ้ม​อัน​ขมขื่น​ “เช่นนั้น​เจ้าก็​ฆ่าข้า​เสียเถอะ​”

ดวงตา​ของ​สตรี​ที่​ไม่มีใคร​เปรียบ​ได้​แห่ง​ยุค​ฉาย​แสงสว่าง​แวบ​หนึ่ง​

วินาที​ต่อมา​ ความปรารถนา​และ​แผนการ​ทั้งหมด​ของ​สวี่​ชีอัน​ก็​หาย​ไป​

สวี่​ชีอัน​ลุก​พรวด​ขึ้น​จาก​เตียง​และ​หอบ​อย่าง​รุนแรง​ เขา​ราวกับ​ผล็อย​หลับ​ไป​และ​ดูเหมือน​ผ่าน​ชีวิต​มาอย่าง​ยาวนาน​ ในที่สุด​ก็​ตื่น​จาก​ความวุ่นวาย​มาสู่โลก​แห่ง​ความเป็นจริง​

หลังจากนั้น​เขา​ก็​ใช้มือซ้าย​แตะ​ที่​คอ​ของ​ตนเอง​ทันที​ ส่วน​มือขวา​สัมผัส​อยู่​ที่​หว่าง​คิ้ว​

“สวี่​หลา​งไม่ต้อง​กังวล​ ข้า​จะฆ่าเจ้าได้​อย่างไร​! ข้า​เพียง​ใช้พลัง​ดาบ​สั่นสะเทือน​จิต​เดิม​ของ​สวี่​หลา​งเท่านั้น​”

เสียงหัวเราะ​เบา​ๆ ดัง​ลอย​มาจาก​หน้าต่าง​

แสงเทียน​ราวกับ​เม็ด​ถั่ว​ ที่​ข้าง​หน้าต่าง​ปรากฏ​ภาพ​ด้านหลัง​ของ​ร่าง​สูงใน​ชุด​ขนนก​ เมื่อ​ร่าง​นั้น​เห็น​เขา​ตื่น​ก็​ปรายตา​มอง​ด้วย​รอยยิ้ม​มีเลศนัย​

นาง​สง่างามไร้​ที่​ติ​ แต่​ดูเหมือน​จะมีอันตราย​ซ่อน​อยู่​ใน​ความงาม​นั้น​ เมื่อ​รอยยิ้ม​ของ​หญิง​งามเบ่งบาน​ สวี่​ชีอัน​ก็​ราวกับ​เห็น​การ​กำเนิด​ของ​แม่มด​ที่​ไร้​เทียมทาน​

ปวดหัว​มาก.​..สวี่​ชีอัน​พยายาม​ทำ​จิตใจ​ให้​สงบ​ เขา​เหมือนกับ​คน​มึนงง​ที่​เพิ่ง​ฟื้น​จาก​อาการ​เมาค้าง​ เขา​ค่อยๆ​ นึกถึง​เรื่องราว​ที่​เกิดขึ้น​ก่อน​ ‘อาการ​โคม่า​’

เขา​ถูก​ใช้ความรุนแรง​แล้ว​

เมื่อวาน​นี้​ลั่วอวี้เหิง​เป็น​บุคลิก​แห่ง​ความ​ ‘ปรารถนา​’ นาง​รบกวน​เขา​ใน​การ​บำเพ็ญ​คู่​ต่อเนื่อง​ยี่สิบ​สี่ชั่วโมง​อย่าง​ไม่ขาดสาย​

กว่า​จะถึงยาม​จื่อ​นั้น​ยากเย็น​แสนเข็ญ​ ในที่สุด​ก็​ปล่อย​ความปรารถนา​ออก​ไป​ได้​ ถึงแม้สวี่​ชีอัน​จะทน​ได้​เหมือน​ครั้ง​ที่แล้ว​ แต่​ก็​รู้สึก​ถึงความอ่อนเพลีย​เล็กน้อย​

ใคร​จะไป​คิด​ว่า​บุคลิก​หลังจาก​ความปรารถนา​จะ ‘ชั่วร้าย​’

มัน​เป็น​บุคลิก​ ‘ชั่วร้าย​’ ที่​สวี่​ชีอัน​ไม่เคย​สัมผัส​มาก่อน​ระหว่าง​การ​บำเพ็ญ​คู่​ครั้ง​ที่แล้ว​

หลังจาก​บุคลิก​ ‘ชั่วร้าย​’ ป​รา​ฏขึ้น​ ประโยค​แรก​ที่​เปิดปาก​พูด​คือ​ ข้า​เกลียด​มู่หนาน​จือ​ ข้า​จะฆ่านาง​ และ​ต้องการ​ให้​สวี่​ชีอัน​นำ​เจดีย์​พุทธะ​ออกมา​เพื่อ​ปล่อย​มู่หนาน​จือ​ออกมา​

แน่นอน​ว่า​สวี่​ชีอัน​ไม่เห็นด้วย​ เขา​จึงคิด​ที่จะ​อาศัย​ความเก่งกาจ​ทาง​ด้าน​ฝีปาก​มาทำให้​ลั่วอวี้เหิง​พอใจ​ ดังนั้น​จึงปัดเป่า​ความคิด​นี้​ของ​นาง​ออก​ไป​ได้​

ใคร​จะคาดคิด​ว่า​บุคลิก​ชั่วร้าย​จะเปลี่ยนสี​หน้าเป็น​ไร้ความรู้สึก​ ทั้ง​สะบัด​ผม​ไม่สนใจ​ใคร​และ​เกิด​ความขัดแย้ง​กับ​เขา​อย่าง​รุนแรง​

สอง​คน​ทะเลาะ​กัน​อยู่​ที่​ชายแดน​เขา​ป๋อ​

“ข้า​เอาชนะ​นาง​ไม่ได้​จริงๆ​ ถึงแม้จะพยายาม​อย่าง​สุดความสามารถ​แต่​ก็​ไม่เคย​แสดง​ไพ่​ใบ​สุดท้าย​ออกมา​ ถึงแม้นาง​จะไม่เห็น​ข้า​อยู่​ใน​สายตา​ก่อน​ แต่​ช่องว่าง​ระหว่าง​ข้า​และ​ลั่วอวี้เหิง​ก็​ไม่น้อย​ทีเดียว​…สมแล้ว​ที่​เป็น​ผู้​ฝึกฝน​กระบี่​ขั้น​หนึ่ง​…”

สวี่​ชีอัน​พึมพำ​อย่าง​เงียบๆ​

“เจ้าคิด​ว่า​อย่างไร​?” เขา​จ้องมอง​หญิง​งามที่​ข้าง​หน้าต่าง​อย่าง​ระมัดระวัง​

“ข้า​เพียงแค่​อยาก​โบยบิน​ไป​กับ​สวี่​หลา​ง อยู่​ครอง​คู่​กัน​ไป​ตลอดชีวิต​”

ลั่วอวี้เหิง​กะพริบ​ดวงตา​อัน​งดงาม​ช้าๆ มุมปาก​ยก​ยิ้ม​

นาง​ย่างกราย​อย่าง​นุ่มนวล​ เดิน​ไป​นั่งลง​ที่​โต๊ะ​และ​เท้าคาง​ขึ้น​ แสงเทียน​ทำให้​ใบหน้า​ของ​นาง​สว่างไสว​ราวกับ​หยก​งามที่​ไร้​ตำหนิ​และ​อ่อนโยน​ที่สุด​ใน​โลก​หล้า​

“แต่​เจ้ามักจะ​นำ​เทพ​ดอกไม้​มาอยู่​ข้างๆ​ ทำให้​ข้า​ทุกข์ใจ​มาก​” ลั่วอวี้เหิง​กล่าว​ด้วย​ความ​ทอดถอนใจ​

เจ้าถูก​จิ้งจอก​สวรรค์​เก้า​หาง​สิงร่าง​แล้ว​กระมัง​…สวี่​ชีอัน​ขมวดคิ้ว​แน่น​ ท่าน​น้า​เป็น​เช่นนี้​ทำให้​เขา​ไม่ชิน​เล็กน้อย​

“ยัง​มีชื่อเสียง​อัน​น่าอับอาย​ของ​เจ้าก่อนหน้านี้​อีก​ เมื่อ​นึกถึง​เจ้าที่​เป็น​คน​สำมะเลเทเมา​ เข้าออก​สำนัก​สังคีต​เป็นว่าเล่น​ ตัว​ข้า​เอง​ก็​ทุกข์ใจ​มาก​”

ท่าน​น้า​ส่งรอยยิ้ม​อัน​ทรง​เสน่ห์​โดย​ไม่รอ​ให้​สวี่​ชีอัน​ตอบกลับ​ “มัน​ผ่าน​ไป​แล้ว​ ข้า​ก็​ไม่ควร​ไป​สนใจ​ ตอนที่​เจ้ากำลัง​หลับ​ลึก​ ข้า​ใช้ดาบ​ตัด​กล่อง​ดวงใจ​ของ​เจ้า ข้า​ลำ​อา​อดีต​แทน​เจ้าแล้ว​ เจ้าใน​ตอนนี้​สะอาด​ไร้​มลทิน​ อืม​ เจ้าอยาก​ดู​มัน​หรือไม่​?”

สวี่​ชีอัน​ก้มลง​ไป​มอง​เป้า​ของ​ตนเอง​และ​มอง​นาง​ด้วย​ความ​ตกตะลึง​อย่างยิ่ง​

ทั้งสอง​สบตา​กัน​อย่าง​สงบ​ครู่หนึ่ง​ จู่ๆ ลั่วอวี้เหิง​ก็​หัวเราะ​คิกคัก​ขึ้น​มา นาง​หัวเราะ​จน​เสียง​สั่นสะท้าน​ ทรวงอก​อัน​อวบ​อิ่ม​ก็​กระเพื่อม​ตาม​แรง​หัวเราะ​

“ข้า​ล้อ​เจ้าเล่น​…”

นาง​ยิ้ม​หวาน​พลาง​นอนลง​บน​โต๊ะ​

ข้า​ขอ​ถอนคำพูด​เมื่อ​ครู่​ จิ้งจอก​สวรรค์​เก้า​หาง​ไม่ชั่วร้าย​เหมือน​เจ้า…สวี่​ชีอัน​ไม่รู้สึก​โล่งใจ​สักนิด​ เพราะ​เขา​ไม่แน่ใจ​ว่า​ลั่วอวี้เหิง​พูดความจริง​หรือไม่​

สิ่งที่​โชคดี​คือ​ บุคลิก​ ‘ชั่วร้าย​’ ของ​ลั่วอวี้เหิง​ยังคง​ควบคุม​ได้​ โดยทั่วไปแล้ว​ บุคลิก​ชั่วร้าย​จะไม่มีการ​เห็นแก่หน้า​ใคร​ทั้งสิ้น​

การทะเลาะ​ใน​ครั้งแรก​สุด​ก็​เหมือน​เป็น​วิธีการ​ที่​แสดงว่า​ตนเอง​มาถึงแล้ว​วิธี​หนึ่ง​ และ​ยัง​สามารถ​ถือว่า​เป็นความ​ชั่วร้าย​ของ​นาง​ได้​

“ความ​ชั่วร้าย​ของ​นาง​เป็นความ​ชั่วร้าย​รูปแบบ​เก็บตัว​ ไม่ใช่การ​ป่าวประกาศ​ที่​ถึงกับ​อดไม่ไหว​ที่จะ​ตราหน้า​คนเลว​ นอกจากนี้​ บุคลิก​ทั้ง​เจ็ด​ยัง​พัฒนา​มาจาก​นิสัย​ของ​ลั่วอวี้เหิง​เอง​ หาก​เนื้อแท้​ลั่วอวี้เหิง​เป็น​คนใจดี​ เช่นนั้น​สภาพ​ของ​บุคลิก​ชั่วร้าย​ก็​สามารถ​เดา​ได้​ นาง​อาจจะ​ชั่ว​แต่​ก็​ไม่ถึงกับ​ฆ่าคน​อย่าง​กระหายเลือด​ อืม​ ยัง​ต้อง​ทำการ​สังเกต​ให้​มาก​”

ในขณะที่​คลื่น​ความคิด​ของ​สวี่​ชีอัน​กำลัง​แล่น​ ก็​ได้ยิน​ลั่วอวี้เหิง​บิดขี้เกียจ​

“เมื่อวาน​เจ้าทรมาน​ข้า​เช่นนั้น​ ร่าง​ของ​ข้า​ถูก​เจ้าฉีก​ออก​หมด​แล้ว​ ข้า​ต้อง​การพักผ่อน​”

เมื่อวาน​นี้​เป็น​เจ้าที่​ทรมาน​ข้า​ต่างหาก​ บุคลิก​ปรารถนา​ช่างน่ากลัว​จริงๆ​…เขา​ตำหนิ​นางใน​ใจก่อน​จะลุกขึ้น​จาก​เตียง​เพื่อ​หลีกทาง​ให้​นาง​

ลั่วอวี้เหิง​ปาก​บอ​กว่า​จะพักผ่อน​ แต่​ตัว​กลับ​นั่ง​ข้าง​โต๊ะ​ไม่ไหวติง​พลาง​ขมวดคิ้ว​เบา​ๆ “เตียง​สกปรก​แล้ว​ เปลี่ยน​ใหม่​”

…สวี่​ชีอัน​จึงเปลี่ยน​ผ้าปูที่นอน​ที่​ส่งกลิ่น​แปลก​ๆ เป็น​ผ้า​ปู​ผืน​ใหม่​

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง