ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 721

บทที่ 721 ฟ้าเปลี่ยนไป (1)

พออีเอ๋อร์ปู้พูดจบ ก็ ‘เห็น’ สวี่ชีอันอยู่ตรงหัวเรือ เขาเบิกตากว้างใบหน้าแข็งค้างราวกับอยู่ๆ ก็โดนใครสักคนตีหัว

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว อาจารย์หลิงฮุ่ยขอตัวก่อน”

อีเอ๋อร์ปู้ละสายตา พูดเสียงเรียบและคิดจะจากไป

“รอก่อน!”

สวี่ชีอันผ่อนลมหายใจช้าๆ แล้วถามว่า “บ้านบรรพชนของท่านโหราจารย์รุ่นแรกไม่ได้อยู่ในเซียงโจวหรอกรึ?”

ตอนถามคำถามนี้ ใบหน้าของเขาสงบนิ่งเยือกเย็น ทว่าหัวใจกลับตึงเครียด

อีเอ๋อร์ปู้ขมวดคิ้ว

“ข้าจะรู้ได้อย่างไร ถึงข้ารู้ ทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย”

ใช้โอกาสนี้ดูถูกสวี่ชีอัน แล้วก็หันขวับเดินจากไป

ท่ามกลางแสงแดดแผดเผา สวี่ชีอันนั่งนิ่งอยู่ตรงหัวเรือ

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึ?”

มู่หนานจือตะโกนถามจากอีกฟากของลำเรือ

ด้วยความใกล้ชิดสนิทสนมนางเลยรู้สึกว่าสวี่ชีอันมีอะไรบางอย่างแปลกไป เขาควรจะดีใจที่ได้วัสดุหลอมเพื่อฟื้นคืนชีพให้เว่ยเยวียน แต่เขากลับนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงง

สวี่ชีอันถอนหายใจ สงบสติอารมณ์และพูดว่า “เจ้าจดจำแผนที่มหาสุสานตระกูลไฉได้ใช่หรือไม่?”

มู่หนานจือเอียงศีรษะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “บรรพชนตระกูลไฉเคยเป็นผู้พิทักษ์สุสานมาก่อน แต่พวกเขาถูกกำจัดเพราะแผนที่มหาสุสาน ผู้สืบทอดเพียงคนเดียวถูกขายเป็นทาสในชายแดนตอนใต้ ต่อมาเขากลับมายังเซียงโจวและก่อตั้งตระกูลไฉขึ้น ในตอนนี้…”

พอพูดถึงประโยคนี้นางก็ชะงักและพยายามนึกต่อ

สวี่ชีอันถามซ้ำอีกครั้ง

“แล้วเจ้าคิดว่านั่นเป็นหลุมฝังศพของใคร?”

มู่หนานจือพูดจาฉุนเฉียว

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร!”

ไป๋จีสะท้อนคำพูดของนางเบาๆ “ถูกต้อง!”

เวรกรรม…สวี่ชีอันถอนหายใจแล้วก็พูดว่า

“แล้วถ้าข้าบอกว่าท่านโหราจารย์รุ่นแรกชื่อไฉ่ซินเจว่ล่ะ?”

มู่หนานจือกับไป๋จีเอียงศีรษะไปทางซ้ายพร้อมกันด้วยท่าทางสับสนระคนน่ารัก

พวกนางไม่ได้หันหน้ามา

ชั่วขณะหนึ่ง สวี่ชีอันบอกไม่ได้ว่าพวกนางจำท่านโหราจารย์รุ่นแรกไม่ได้หรือไม่เข้าใจในเรื่องที่เขาพูด

สุดท้ายแล้วข้อมูลของท่านโหราจารย์รุ่นแรกก็ถูกปิดผนึก แต่เนื่องจากรู้สึกว่าประวัติศาสตร์สะเปะสะปะเหลือเกินจึงไม่อาจลืมไปได้หมดสิ้น

“เจ้าของมหาสุสานนี้เป็นท่านโหราจารย์รุ่นแรก” สวี่ชีอันเผยคำตอบออกมาตรงๆ

จากนั้นมู่หนานจือกับไป๋จีก็ทำตาโตพร้อมกัน ดูแป๋วแหววยิ่งนัก

“ถ้าอย่างนั้นไฉซิ่งเอ๋อร์ก็เป็นลูกหลานของท่านโหราจารย์รุ่นแรกจริงๆ น่ะหรือ?” มู่หนานจือรู้สึกว่าสวี่ชีอันกำลังพูดเรื่องไร้สาระจึงทำท่าทางไม่เชื่อถือ

“เป็นไปได้อย่างไร คนแซ่ไฉมีตั้งเยอะ อาจเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้”

“เป็นเรื่องบังเอิญ!” ไป๋จีย้ำอีกครั้ง

สวี่ชีอันส่ายหัว

“คนแซ่ไฉมีเยอะ แต่มีไม่กี่คนที่ทำให้สวี่ผิงเฟิงมาถึงหน้าประตูด้วยตัวเอง ในโลกนี้ไม่มีอะไรเป็นเรื่องบังเอิญ”

“ยิ่งกว่านั้น ท่านโหราจารย์รุ่นแรกยังสิ้นชีพในกบฏอู๋จงเมื่อห้าร้อยปีก่อน ในแง่เวลา แม้จะไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าตระกูลไฉมีประวัติยาวนานถึงห้าร้อยปี แต่ก็ไม่มีข้อโต้แย้ง”

ตามช่วงเวลาแล้ว เดิมทีตระกูลไฉเป็นผู้พิทักษ์สุสาน จากนั้นก็ละทิ้งสถานะการเป็นผู้พิทักษ์สุสานและมาตั้งรกรากในเซียงโจว ต่อมาเพราะมีคนอยากได้แผนที่สุสาน ตระกูลไฉจึงถูกกำจัดและผู้สืบทอดเพียงคนเดียวก็ถูกขายเป็นทาสในชายแดนตอนใต้

กว่าร้อยปีที่แล้ว เด็กคนนั้นกลับมายังเซียงโจวและกลายเป็นบรรพบุรุษตระกูลไฉในปัจจุบัน

กล่าวอีกนัยหนึ่งประวัติศาสตร์ของตระกูลไฉต้องไม่ต่ำกว่าสองร้อยปีแน่นอน

ดังนั้นจึงไม่มีความขัดแย้งในเรื่องเวลา

“ข้าเคยสงสัยว่าทำไมสวี่ผิงเฟิงถึงให้ความสนใจกับตระกูลแม่น้ำและทะเลสาบเล็กๆ ถ้าเทียบว่าเขาเป็นโหรขั้นสอง ตระกูลไฉก็เป็นเหมือนมด หลังจากรู้ว่าตระกูลไฉมีแผนที่มหาสุสานลึกลับ ข้าก็เริ่มสงสัยอีกแล้วว่า เหตุใดมหาสุสานจึงดึงดูดความสนใจของสวี่ผิงเฟิงได้”

สวี่ชีอันขมวดคิ้ว “ต่อมา ข้าคิดว่าเป็นสวี่ผิงเฟิงที่ติดต่อหัวหน้าเผ่าซือกู่ เอาแผนที่ไปจากเขาแล้วไปตามเส้นทางนี้เพื่อตามหาตระกูลไฉ”

มู่หนานจือใช้เวลานานในการย่อยคำพูดของเขา ขมวดคิ้วและพูดว่า

“ไม่ได้เป็นว่า?”

“ความเป็นไปได้นี้ไม่ได้ถูกตัดออกไป แต่อาจมีความเป็นไปได้อื่น!”

สวี่ชีอันทำหน้าไม่สู้ดี

“บางทีสวี่ผิงเฟิงอาจได้เรียนรู้ว่าสุสานสืบสายเลือดจากเมื่อห้าร้อยปีก่อน เขารู้ว่าตระกูลไฉเป็นผู้พิทักษ์สุสานของท่านโหราจารย์รุ่นแรก เพียงแต่ข้าไม่รู้รายละเอียดปลีกย่อย”

“รายละเอียดอะไร?”

ไป๋จีถามอย่างกระฉับกระเฉง

สวี่ชีอันไม่ตอบสนอง

ประการแรก ทำไมสวี่ผิงเฟิงจึงมองหาสุสานของคนรุ่นแรก? คนรุ่นแรกตายไปหมดแล้ว ดังนั้นจะมีคุณค่าอะไรอยู่ในสุสานของเขา

ประการที่สอง ท่านโหราจารย์รุ่นแรกสิ้นชีพในกบฏอู๋จงปีนั้นเอง ไม่ว่ากระดูกของเขาจะได้รับการเก็บรักษาไว้หรือไม่ก็ตาม แต่ว่าร่างของท่านโหราจารย์รุ่นแรกจะถูกฝังไว้ในสุสานขนาดใหญ่เช่นนี้หรือ?

…

เมืองจิ้งซาน

ซ่าหลุนอากู่สวมชุดไว้ทุกข์ผ้ากระสอบ ปีนขึ้นบันไดหินเพื่อไปยังแท่นบูชา

อีกรูปปั้นหนึ่งสวมเสื้อคลุมแบบขงจื๊อโบราณและหมวกขงจื๊อ มือข้างหนึ่งวางบนหลังและอีกข้างจับที่ท้องน้อย

ซ่าหลุนอากู่เดินไปที่รูปปั้นโหรเทพ โค้งคำนับเล็กน้อย ทำความเคารพ จากนั้นพึมพำคำพูดบางอย่างและได้ยินบางคำไม่ค่อยชัดเจน

“ไป๋ตี้…ผู้เฝ้าประตู…ท่านโหราจารย์รุ่นแรก…มีปัญหา…”

หลังจากพูดจบ ซ่าหลุนอากู่ก็ก้มศีรษะทำท่ารับฟัง

ไม่กี่วินาทีต่อมา ซ่าหลุนอากู่ก็เงยหน้าขึ้น หรี่ตาช้าๆ และพูดกับตัวเองว่า

“ต้าฮวง เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น…”

…

ดินแดนประจิมทิศ อรัญตา

พระโพธิสัตว์กว่างเสียนสวมผ้าย้อมน้ำฝาดอยู่ในรูปภิกษุหนุ่ม นั่งขัดสมาธิอยู่ใต้ต้นโพธิ์

พระโพธิสัตว์หลิวหลีผู้มีเกศาสีฟ้าเหมือนน้ำตก นุ่งขาวห่มขาว เท้าเปล่าเหมือนหิมะ ถือหม้อหยกอยู่ในพระหัตถ์

‘เชือก’ ของหม้อหยกคืองูสีดำตัวเล็ก หางเกี่ยวอยู่ที่ด้ามจับหม้อส่วนหัวงูบิดอยู่ในมือพระโพธิสัตว์หลิวหลี

“ท่านแน่ใจหรือว่าผู้เฝ้าประตูเป็นท่านโหราจารย์”

เสียงของพระโพธิสัตว์หลิวหลีไพเราะเสนาะหู ทว่ามิได้เจือไปด้วยอารมณ์

“นั่นคือสิ่งที่เจียหลัวซู่ว่าไว้” พระโพธิสัตว์กว่างเสียนยิ้มและประสานมือไว้ด้วยกัน

“จากมุมมองของข้าก็น่าจะเป็นเรื่องจริง”