ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 728

บทที่ 728 ความหวาดกลัว

ยามดึก ณ สำนักโหราจารย์

ซ่งชิงเอนตัวอยู่บนโต๊ะและหลับสนิท โดยที่บนโต๊ะยังมีอุปกรณ์เล่นแร่แปรธาตุแบบต่างๆ วางอยู่ ขณะที่ถ่านไฟในหม้อต้มยาก็ยังคงหลงเหลือความอบอุ่น

ทันใดนั้นซ่งชิงก็พลันสะดุ้งตื่น เขาเบิกตากว้างและมองเห็นเสื้อคลุมสีขาวที่ข้างโต๊ะ

เขาจ้องมองไป สักพักถึงพบว่านั่นคือศิษย์พี่ซุน สีหน้าของเขาทรุดโทรม แววตาเลื่อนลอย และกำลังมองเขาอยู่เงียบๆ

ข้างๆ กันยังมีวานรขาวตัวหนึ่งอยู่ด้วย

“ศิษย์พี่ซุน ท่านกลับมาได้อย่างไร?”

ซ่งชิงอ้าปากหาวแล้วเอ่ยขึ้น

“ไม่ใช่ว่าทำศึกอยู่ที่ชิงโจวหรือ? คงไม่ได้มาเพราะต้องการอุปกรณ์อีกหรอกนะ ท่านปล่อยข้าไปเถอะ ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าให้ท่านไปชุดนึงแล้วหรือ ศิษย์พี่ ข้านอนวัยละหนึ่งชั่วยามเท่านั้นนะ ต่อให้เป็นมนุษย์เหล็กก็ต้องพักผ่อนกระมัง”

เขาบ่นคร่ำครวญไม่หยุด

ซุนเสวียนจีไม่ได้พูดอะไร วานรขาวที่อยู่ข้างกายลังเลพักหนึ่งก็เอ่ยพูดเสียงเบา

“อาจารย์โหราจารย์ อาจจะดับสูญแล้ว”

เสียงโอดครวญหยุดลงทันใด ซ่งชิงนิ่งงันไปแล้ว

ตอนนี้เอง ซุนเสวียนจีก็พลันล้มลงบนพื้นและมีเลือดไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ด กลิ่นอายชีวิตค่อยๆ เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

ซ่งชิงใจตกไปที่ตาตุ่ม ทางหนึ่งรีบควานหยิบเม็ดยาออกมาจากในกระเป๋าด้วยมือไม้ลนลาน อีกทางก็เอ่ยเสียงสั่น

“กะ เกิดอะไรขึ้น ศิษย์พี่ซุน…”

ผู้พิทักษ์หยวนยืนอยู่ข้างๆ เขามองซุนเสวียนจีพร้อมเอ่ยเสียงเบา

“เพื่อตรวจสอบความจริงเรื่องการดับสูญของท่านโหราจารย์ เขาจึงไปที่สมรภูมิรบด้วยตัวเอง”

หลังจากซ่งชิงจับชีพจร หัวใจของเขาก็จมลงสู่ก้นเหว

ซุนเสวียนจีบาดเจ็บลึกถึงจุดกำเนิด เส้นชีพจรถูกตัดขาด อวัยวะภายในล้มเหลว จิตเดิมก็อ่อนแออย่างที่สุด

อาการบาดเจ็บเช่นนี้ เมื่อมาอยู่บนตัวของโหรผู้หนึ่งก็เพียงพอจะเป็นอันตรายถึงชีวิตได้แล้ว

สาเหตุที่ยังพาวานรขาวกลับมาที่สำนักโหราจารย์ได้ คาดว่าคงเป็นเพราะในใจยังมีความยึดติดอยู่เป็นแน่

ผู้พิทักษ์หยวนมองเห็นความคิดของซ่งชิง จึงเอ่ยเสียงหม่นหมอง

“มันคือไฟแห่งความแค้นที่พาเขากลับมาที่สำนักโหราจารย์”

…

หอดูดาว ห้องใต้ดิน

จงหลีจ้องมองซ่งชิงอย่างเหม่อลอย ภายใต้ผมสีดำที่ยุ่งเหยิงนั่นมองเห็นดวงตาที่สว่างไสวราวกับเปล่งประกายสายน้ำ

“อาจารย์โหราจารย์ สิ้นแล้ว?”

นางเอ่ยพึมพำ

ซ่งชิงส่งเสียง ‘อืม’ ตอบรับ น้ำเสียงนั้นทุ้มต่ำ แม้มองไม่เห็นความเศร้าโศกบนใบหน้าของเขา แต่อาการเฉื่อยชากลับน่าเศร้ายิ่งกว่า

“สวี่ผิงเฟิง ผู้นำเต๋านิกายปฐพี พระโพธิสัตว์เจียหลัวซู่ และยังมีไป๋ตี้ ไป๋ตี้จากอวิ๋นโจวตนนั้น” ซ่งชิงเอ่ยเสียงแผ่ว

“ศิษย์พี่ซุนเห็นพวกเขาแล้ว พวกเขาเป็นคนสังหารท่านโหราจารย์”

เมื่อเห็นจงหลีนิ่งเงียบไม่พูดจาอยู่นาน ซ่งชิงก็เอ่ยว่า

“ข้าจะเข้าวังไปบอกจักรพรรดิน้อย”

เขาหันกายจากไป ห้องใต้ดินตกอยู่ในความเงียบงันชั่วนิรันดร์

ผ่านไปนาน จงหลีก็หยิบกล่องไม้ข้างกายขึ้นมาแล้วลูบฝากล่องอย่างแผ่วเบา หยาดน้ำตาไหลหลั่งไม่หยุด

“ต้องแก้แค้น ข้าจะแก้แค้นแทนอาจารย์โหราจารย์เอง…”

…

ยามเช้าตรู่ฟ้าสาง บนกำแพงเมืองของเมืองหลวง คบเพลิงที่ลุกไหม้อยู่ในฤดูหนาวเดือนสิบสองก็ไม่อาจขจัดความหนาวเย็นเสียดกระดูกไปได้

น้ำค้างอาบไล้ทั่วกำแพงเมืองแล้วจับตัวเป็นน้ำแข็งท่ามกลางค่ำคืนอันหนาวเหน็บ ทำให้กำแพงแข็งราวกับเหล็กกล้า

ทหารที่ปฏิบัติหน้าที่เฝ้ากำแพงเมืองถือหอกยาว มือของพวกเขาล้วนเต็มไปด้วยบาดแผลที่โดนน้ำแข็งกัด บางครั้งก็เป่าลมร้อนไปที่กลางฝ่ามือ หรือไม่ก็ยื่นมือเข้าไปใกล้คบเพลิงเพื่อหาความอบอุ่นในค่ำคืนอันเหน็บหนาวสุดขั้ว

‘กุบ กุบ กุบ!’

เสียงฝีเท้าม้าดังมาจากที่ไกลๆ เข้ามาในหูของเหล่าทหารคุ้มกันกำแพง

ในคืนฤดูหนาว เจ้าหน้าที่ม้าเร็วตัวหนึ่งพุ่งมาที่ใต้กำแพงเมืองพร้อมสะบัดแส้กระแทกบังเหียนอย่างแรง ภายใต้สายตาระแวดระวังของเหล่าทหารคุ้มกันกำแพง เขาก็ร้องตะโกนสุดเสียง

“เปิดประตู ข่าวด่วนจากแปดร้อยลี้…”

ณ ห้องบรรทม จักรพรรดิหย่งซิ่งที่หลับสนิทถูกจ้าวเสวียนเจิ้นปลุกให้ตื่นขึ้น เขานวดหว่างคิ้วอย่างอ่อนล้าแล้วระงับอารมณ์ ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ

“มีเรื่องใดต้องมาปลุกเรากลางดึก”

ปกติแล้วผู้ที่กล้ามารบกวนการพักผ่อนของจักรพรรดิในเวลานี้ หากไม่ใช่เพราะท้องฟ้าถล่มก็ต้องเป็นเพราะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกแล้ว

จักรพรรดิหย่งซิ่งไม่คิดว่าสุนัขรับใช้คนนี้จะเบื่อชีวิตแล้ว เช่นนั้นคำตอบก็น่าจะเป็นอย่างแรก น้ำเสียงของเขาจึงยิ่งทุ้มต่ำ สีหน้าก็เคร่งขรึมไปด้วยเช่นกัน

สีหน้าของจ้าวเสวียนเจิ้นซีดเผือดดุจกระดาษ

“ฝ่าบาท ภายในส่งข่าวด่วนมาว่าชิงโจวป้องกันไว้ไม่อยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ…”

จักรพรรดิหย่งซิ่งนิ่งงันอยู่บนเตียง ดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าแข็งค้าง

“ฝ่าบาท ฝ่าบาท”

จ้าวเสวียนเจิ้นเรียกไปสองครั้ง จักรพรรดิหย่งซิ่งจึงส่งเสียง ‘อ่า’ ออกมาเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน

“รายงานอยู่ที่ห้องทรงพระอักษร…”

ยังไม่ทันพูดจบ จักรพรรดิหย่งซิ่งก็เลิกผ้าห่มแล้วผลักจ้าวเสวียนเจิ้นออกไป เขาเดินเท้าเปล่าและสวมเพียงเสื้อสีขาวตัวใน จากนั้นก็มุ่งตรงไปยังห้องทรงพระอักษร

ห้องทรงพระอักษรเชื่อมติดกับห้องบรรทม ห้องหนึ่งอยู่ข้างใน อีกห้องอยู่ข้างนอก ไม่นานเขาจึงวิ่งออกจากห้องบรรทมมายังห้องทรงพระอักษรได้

เขาเดินตรงมายังโต๊ะแล้วหยิบหนังสือรายงานที่วางอยู่บนนั้นขึ้นมาอ่านด้วยสีหน้าย่ำแย่

เนื้อหาในหนังสือรายงานแบ่งเป็นสามส่วน

หนึ่งคือสถานการณ์ผู้บาดเจ็บล้มตายของกองทัพคุ้มกันเมืองชิงโจว เขตป้องกันแห่งชิงโจวสามสิบเขต ทั้งยังมีทหารจากเมืองหลวงและเมืองต่างๆ ที่โยกย้ายไปเสริมทัพ รวมทั้งหมดเป็นกำลังเก้าหมื่นนาย ล้วนสูญเสียไปถึงหกส่วน ทหารสามหมื่นกว่านายที่ยังเหลือได้ถอยกำลังมาที่ยงโจวแล้ว

สองคือเรื่องเกี่ยวกับท่านโหราจารย์ หยางกงคิดว่าอาจเกิดเรื่องกับท่านโหราจารย์แล้ว และหวังว่าราชสำนักจะรีบยืนยันสถานการณ์ของท่านโหราจารย์โดยเร็ว

สามคือคำแถลงความรู้สึกของหยางกง ความหมายคร่าวๆ คือละอายต่อองค์จักรพรรดิ ละอายต่อเทวดาอารักษ์ แต่ขอใช้ความตายเพื่อแทนคุณใต้หล้า

จักรพรรดิหย่งซิ่งอ่านจบมือก็เริ่มสั่นเทา

“ไร้สาระ ท่านโหราจารย์เป็นนักบุญอุปถัมภ์แห่งต้าฟ่ง อยู่ในขั้นหนึ่ง ภายในอาณาเขตของต้าฟ่ง จะยังมีใครกล้าลงมือกับเขาได้? หยางกงผู้นี้ปล่อยข่าวลือให้ผู้คนเข้าใจผิด เราจะตัดหัวเขาให้ได้สมกับที่เขาต้องการเสียเลย”

สีหน้าของจักรพรรดิหย่งซิ่งเขียวคล้ำแล้วตบโต๊ะอย่างแรง

ตอนนี้ไม่ว่าใครที่กล้ามาเอ่ยว่าท่านโหราจารย์เกิดเรื่องต่อหน้าเขา เขาก็จะทำให้อีกฝ่ายได้รู้ซึ้งว่าอะไรคือความพิโรธ

ตอนนี้เอง ทหารรักษาวังที่คุ้มกันอยู่ด้านนอกก็เดินเข้ามาอย่างรีบร้อนแล้วเอ่ยรายงานว่า

“ฝ่าบาท ซ่งชิงจากสำนักโหราจารย์อยู่นอกวังและมาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

‘ซ่งชิงมาแล้ว จะต้องเป็นข้อความจากท่านโหราจารย์อย่างแน่นอน ท่านโหราจารย์ให้เขามาส่งคำพูดกระมัง…’ จักรพรรดิหย่งซิ่งตื่นตัวขึ้นมา เขาตะโกนเสียงดังลั่น

“เร็ว รีบเชิญเขาเข้ามา”

ขันทีรีบส่งป้ายเชิญไปทันที

หนึ่งเค่อต่อมา ทหารรักษาวังก็เดินนำซ่งชิงกลับมา ฝ่ายแรกหยุดอยู่เพียงด้านนอกห้องทรงพระอักษร ส่วนฝ่ายหลังเดินข้ามธรณีประตูแล้วก้าวลงบนพรมแดงเข้าไปในห้องทรงพระอักษร

“ท่านซ่ง มีข้อความจากท่านโหราจารย์ใช่หรือไม่” จักรพรรดิหย่งซิ่งก้าวเข้าไปแล้วเอ่ยถามออกมา

เขาจ้องเขม็งไปที่ซ่งชิง ในแววตาเต็มไปด้วยความหวัง

เมื่อเทียบกันแล้ว ซ่งชิงนั้นราวกับหมาไร้เจ้าของ เขามีสีหน้าซีดขาวและมีรอบคล้ำใต้ตา

“ฝ่าบาท อาจารย์โหราจารย์ ดับสูญแล้ว…”

จักรพรรดิหย่งซิ่งนั่งลงบนบัลลังก์ ราวกับถูกเลาะเนื้อเถือกระดูกไป

ผ่านไปพักหนึ่ง เขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยความโมโหแล้วชี้ไปที่ซ่งชิงพร้อมตะโกนลั่น

“ไร้สาระ ซ่งชิง เจ้ารู้หรือไม่ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร? ท่านโหราจารย์เป็นอาจารย์ของเจ้า แต่เจ้ากลับกล้าแช่งเขาหรือ?”

เขาลุกขึ้นยืนแล้วสะบัดชายฉลองพระองค์อย่างแรง จากนั้นตะโกนว่า

“ภายในอาณาเขตของต้าฟ่งแห่งนี้จะมีใครที่กล้าลงมือกับท่านโหราจารย์กัน เจ้าบอกข้ามา ใครกันที่กล้าลงมือกับท่านโหราจารย์?”

สีหน้าของซ่งชิงหม่นหมอง

“ศิษย์พี่ซุนได้ตรวจสอบขั้นต้นแล้ว พบว่าอาจารย์โหราจารย์เขาอาจจะดับสูญไปแล้วจริงๆ วันนั้นที่อวิ๋นโจวเกิดปรากฏการณ์แปลกประหลาด โชคชะตาเลือนหาย กลิ่นอายของอาจารย์โหราจารย์ก็หายไปเช่นกัน และไม่ปรากฏออกมาอีก”

จักรพรรดิหย่งซิ่งค่อยๆ นั่งห่อเหี่ยวบนเก้าอี้ตัวใหญ่พลางเอ่ยพึมพำ

“ท่านโหราจารย์เขา…ทำไมถึง…ใครกล้าสังหารเขากัน…”

ซ่งชิงเอ่ยอย่างทึมทื่อ

“จำนวนของยอดฝีมือเหนือสามัญในทัพกบฏอวิ๋นโจวเหนือกว่าที่คิดไว้”

จักรพรรดิหย่งซิ่งนั่งนิ่งอยู่นาน ร่างกายของเขาสั่นเทาเล็กน้อยราวกับต้องลมหนาว

ความหวาดกลัวใหญ่หลวงกำลังเข้าครอบงำเขา

…