ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 742

บทที่ 742 จัดการปัญหาที่ตกค้างอย่างเรียบร้อย

‘นางต้องการเป็นจักรพรรดิ…’ องค์ชายสี่ยื่นพระหัตถ์ออกไปค้างกลางอากาศ ทรงทอดพระเนตรพระขนิษฐาอย่างตะลึงงัน รู้สึกว่านางเป็นคนแปลกหน้าขึ้นมาทันที

คำพูดของฮว๋ายชิ่ง ราวกับเสียงฟ้าร้องที่น่าตื่นตระหนก ดังก้องอยู่ในพระกรรณของลี่อ๋องและพระราชวงศ์คนอื่นๆ ระดับความตื่นตระหนก ถึงขั้นเหนือกว่าที่นางกับสวี่ชีอันบังคับให้หย่งซิ่งสละราชสมบัติเสียอีก

‘นางเป็นบ้าไปแล้ว?!’

ความคิดนี้ปรากฏขึ้นในหัวใจของทุกคนอย่างพร้อมเพรียงกัน

ลี่อ๋องพยายามทำใจให้สงบ แววพระเนตรที่หม่นหมองจ้องมองฮว๋ายชิ่ง แล้วตรัสว่า

“เจ้า… พูดว่าอย่างไรนะ?”

น้ำเสียงของฮว๋ายชิ่งยังคงเหมือนเดิม

“ข้าต้องการขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ”

‘เปรี้ยง!’

ลี่อ๋องทรงตบโต๊ะ ค้ำไม้เท้าลุกขึ้นยืน นิ้วสั่นเทาชี้ไปที่ฮว๋ายชิ่ง ทรงพิโรธอย่างไม่อาจยับยั้งได้

“เหลวไหล! คนชั่วเช่นเจ้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่? เป็นผู้หญิงยิงเรือ มุ่งหมายจะขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ ใครจะยอมเจ้า! ข้าคิดว่าเจ้าถูกความทะยานอยากในอำนาจครอบงำจิตใจ จนบดบังสติปัญญาไปหมดแล้ว”

“หากเจ้าขึ้นครองราชย์ จะทำให้ผู้คนยอมรับได้อย่างไร ถึงเวลานั้นจะต้องมีคนฉวยโอกาสก่อกบฏ ต้าฟ่งจะสิ้นชาติเร็วขึ้น”

ยอมรับไม่ได้!

จักรพรรดิหย่งซิ่งสละราชสมบัติ ลี่อ๋องสามารถยอมรับได้ สถานการณ์ทางการเมืองวุ่นวายก็ย่อมมีการสับเปลี่ยนหมุนเวียนอำนาจติดตามมา จักรพรรดิหย่งซิ่งไม่สามารถรักษาบัลลังก์ไว้ได้ เป็นเพราะเขาไม่มีความสามารถ

ขอเพียงผู้สืบราชสมบัติเป็นชินอ๋องที่มีชาติกำเนิดดี ถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีปัญหา

ฮว๋ายชิ่งเป็นพระราชนิกุลที่มีชาติกำเนิดดี แต่พระองค์เป็นองค์หญิง เป็นผู้หญิงยิงเรือ จะเป็นจักรพรรดิได้อย่างไร!

บรรดาชินอ๋องและจวิ้นอ๋องเริ่มพากันวิพากษ์วิจารณ์ บางคนจับข้อมือถอนหายใจด้วยความโกรธ บางคนตบขาด่าทอคนบ้า อารมณ์ขุ่นเคือง

เหยียนชินอ๋องเห็นบรรดาพระปิตุลาและพี่น้องทุกคนต่างคัดค้านด้วยอารมณ์เดือดดาล พระองค์จึงรีบฉวยโอกาสด้วยความเฉียบแหลม โดยการยกพระหัตถ์ขึ้นปรามว่า

“พระปิตุลาทุกพระองค์ อย่าได้ทรงขุ่นเคือง”

เวลานี้ สถานะพระเชษฐาของฮว๋ายชิ่งได้ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจนแล้ว บรรดาชินอ๋องและจวิ้นอ๋องก็สงบลง

ผู้หญิงในครอบครัวเรืองอำนาจ รัศมีย่อมอยู่ที่ตัวของผู้ชาย ฮว๋ายชิ่งเป็นพี่น้องร่วมอุทรของเหยียนชินอ๋อง นางเรืองอำนาจ ทุกคนต่างก็ยอมรับโดยปริยายว่าสิทธิ์ในการพูดอยู่ที่เหยียนชินอ๋อง

เหยียนชินอ๋องกล่าวเตือนด้วยความหวังดีว่า

“ฮว๋ายชิ่ง พี่สี่รู้ว่าแต่ไหนแต่ไรมาเจ้ามีความมุ่งมาดปรารถนา ให้ผู้หญิงมีความสามารถไม่น้อยกว่าผู้ชาย พี่สี่รับปาก ว่าจะให้โอกาสและพื้นที่ให้เจ้าได้แสดงความมุ่งมาดปรารถนา

“ส่วนเรื่องการขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดินั้น อย่าได้พูดถึงอีก แม้ข้าจะเห็นด้วย แต่เหล่าขุนนางก็คงไม่เห็นด้วย คนทั้งใต้หล้าก็คงไม่เห็นด้วยเช่นกัน”

ขาดแต่เพียงไม่ได้พูดอย่างเปิดเผยว่า เจ้าเป็นผู้หญิงยิงเรือต้องการเป็นจักรพรรดิ นี่ไม่ใช่เรื่องน่าขันหรือ?

ฮว๋ายชิ่งทรงมองเหยียนชินอ๋อง แล้วกวาดพระเนตรมองชินอ๋องและจวิ้นอ๋องทุกพระองค์ พระสุรเสียงสงบ

“ใครว่าผู้หญิงไม่สามารถเป็นจักรพรรดิได้ เรื่องนี้มีมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว โดยมีจักรพรรดินีแห่งต้าหยางเป็นผู้ริเริ่ม”

‘หยาง’ เป็นราชวงศ์ก่อนหน้าราชวงศ์โจว ที่มีประวัติศาสตร์ห่างจากปัจจุบันเกือบสองพันปี ในยุคกลางของต้าหยาง นครรัฐทุกแห่งก่อการกบฏ บุกโจมตีและยึดครองเมืองหลวงของต้าหยาง เข่นฆ่าสมาชิกของพระราชวงศ์ และฆ่าผู้ชายจนแทบไม่เหลือ

ในเวลานั้นองค์หญิงของต้าหยางพระองค์หนึ่ง มีพรสวรรค์อย่างยิ่งยวด ไม่เรียนด้านศิลปวรรณคดี ทรงโปรดด้านวิทยายุทธ์เพียงด้านเดียว ในขณะที่พระบิดา พระเชษฐา และผู้ชายในตระกูลถูกฆ่าจนเกือบหมดในการก่อกบฏ พระองค์ได้ทรงยืนขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว

พระองค์ได้รวบรวมกองกำลังทหาร ปราบกบฏทุกแห่งให้สงบลง โดยใช้เวลาหกปี ในที่สุดก็ปราบความวุ่นวายของนครรัฐให้สงบลงได้

จากนั้นพระองค์ก็เสด็จขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ และกลายเป็นจักรพรรดินีคนแรกในประวัติศาสตร์ของที่ราบลุ่มภาคกลาง

ลี่อ๋องทรงหัวเราะเยาะเย้ยแล้วตรัสว่า

“ถ้าเจ้าเป็นทหารขั้นสอง ข้าจะคุกเข่าลงและขอร้องให้เจ้าขึ้นครองราชย์”

จักรพรรดินีของต้าหยางอยู่ในขั้นสอง

ฮว๋ายชิ่งยังคงสงบ สีพระพักตร์ไม่เปลี่ยน ทรงตรัสอย่างเย็นชาว่า

“ตบะของข้าตื้นเขิน แค่ขั้นสี่เท่านั้น แต่สวี่ชีอันนั้นได้เลื่อนสู่ขั้นสองแล้ว”

ในตำหนักด้านข้าง สีหน้าทุกคนตื่นตะลึง

ลี่อ๋องเบิ่งตาโต พระหัตถ์ที่ค้ำไม้เท้าสั่นเล็กน้อย

“สวี่ชีอัน…เขาเลื่อนสู่ขั้นสองแล้ว?!”

เมื่อเห็นว่าฮว๋ายชิ่งไม่พูด ก็ร้อนใจจนต้องกระแทกไม้เท้า ตรัสด้วยความพิโรธว่า

“ตอบข้ามา”

ฮว๋ายชิ่งยิ้มและกล่าวว่า

“มิเช่นนั้น จะมีกำลังไปสู้รบอย่างเอาเป็นเอาตายกับทหารกบฏจากอวิ๋นโจวได้อย่างไร?”

สีหน้าของอวี้อ๋องสะเทือนใจเล็กน้อย

“เจ้าหมายความว่า เขาสนับสนุนเจ้าให้เจ้าขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ…”

ฮว๋ายชิ่งใจลอยอยู่ครู่หนึ่ง เนื่องจากนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นที่ทั้งสองคนส่งข้อความผ่านหนังสือปฐพี…

หมายเลขสาม ‘คำถามสุดท้าย…’

หมายเลขหนึ่ง ‘เชิญพูดมาได้เลย’

หมายเลขสาม ‘เจ้าเต็มใจแต่งตั้งองค์ชายสี่จริงๆ หรือ?’

หมายเลขหนึ่ง ‘ทำไมจึงถามเช่นนี้’

หมายเลขสาม ‘เพราะข้าคิดว่า เจ้าอยากเป็นจักรพรรดิ’

เงียบไปเป็นเวลานาน…หมายเลขหนึ่ง ‘หากข้าต้องการขึ้นครองราชย์ เจ้าจะทำอย่างไร?’

หมายเลขสาม ‘ได้!’

จนถึงขณะนี้ เมื่อหวนระลึกถึงการเจรจากันคราวนั้น ฮว๋ายชิ่งก็ยังคงรู้สึกได้ถึงพระหทัยที่ปั่นป่วนตลอดเวลา

ในช่วงเวลานั้น พระองค์พระดำเนินมาถึงริมพระบัญชร ทรงเปิดพระบัญชร ปล่อยให้แสงตะวันและกระแสลมหนาวพรั่งพรูเข้ามาพร้อมกัน

พระองค์ทรงหันหน้าไปทางดวงอาทิตย์ เงยพระพักตร์ขึ้น หลับพระเนตร ตรัสสามคำออกมาราวกับถอนหายใจ

‘สวี่หนิงเยี่ยน…’

ฮว๋ายชิ่งไม่ได้ตอบคำถามของอวี้อ๋อง เพราะไม่มีความจำเป็น

พระองค์รับสั่งต่อไปว่า

“พรรคเว่ยและพรรคหวาง ล้วนเป็นคนของข้า องครักษ์สิบสองหน่วยส่วนใหญ่ต่างมาขอพึ่งพาอยู่ใต้บังคับบัญชาของข้าแล้ว กองทหารต้องห้ามทั้งห้าค่ายยอมรับตราพยัคฆ์เท่านั้น ไม่ยอมรับบุคคล และเวลานี้ตราพยัคฆ์ได้เป็นของในถุงผ้าของข้าแล้ว และยังได้รับการสนับสนุนจากสวี่หนิงเยี่ยนทหารขั้นสอง พระอัยกา พระปิตุลาทุกท่าน ในพระราชวงศ์ มีคนที่เหมาะสมที่จะเป็นจักรพรรดิมากกว่าข้า?

“เจียงลวี่จงและจางไคไท่ที่ปกครองทหารอารักขานับหมื่นนายอยู่ที่ด่านอวี้หยางต่างก็เป็นคนของข้า หัวหน้าผู้บัญชาการของฉู่โจวเป็นคนของข้า พระอัยกาคิดว่า เพียงพอหรือไม่”

เงียบกริบ หลังจากเงียบไปชั่วขณะ ลี่อ๋องก็ทรงตรัสอย่างเคร่งขรึมว่า

“ผู้หญิงเป็นจักรพรรดิ เป็นการทำลายจริยธรรมผิดกฎมนเทียรบาลราชสำนัก อย่าลืมว่านอกเมืองหลวง ยังมีสำนักอวิ๋นลู่อยู่”

“พอดีเลย ข้ากำลังจะพูดเรื่องนี้พอดี” ฮว๋ายชิ่งพูดอย่างเย็นชาว่า

“ข้ารับปากแล้วว่า จะให้สำนักอวิ๋นลู่หวนกลับมายังราชสำนัก และจ้าวโส่วจะเข้ามามีส่วนร่วมในสำนักราชเลขาธิการ”

‘…’ ลี่อ๋องหลับพระเนตร

ฮว๋ายชิ่งถือโอกาสถามอีก

“พูดถึงการวางแผน พูดถึงความรู้ความสามารถ พูดถึงความกล้าหาญ ในแง่ของการวางแผนในแง่ของความสามารถในแง่ของความกล้าหาญในหมู่พระราชวงศ์ มีใครเหนือกว่าข้าบ้าง”

เหยียนชินอ๋องอ้าปาก แต่ในที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไร

ฮว๋ายชิ่งทรงลุกขึ้นยืน กวาดตามองชินอ๋องและจวิ้นอ๋องทุกพระองค์ด้วยดวงพระเนตรแข็งกร้าว แล้วรับสั่งว่า

“นอกจากข้าแล้ว ในบรรดาพระราชวงศ์ยังมีใครที่สามารถช่วยต้าฟ่งที่กำลังตกอยู่ในภาวะล่อแหลมอันตรายให้รอดได้ ช่วยพวกท่านที่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่คับขันให้รอดได้

นี่เป็นครั้งแรกที่พระองค์แสดงความสามารถของตัวเอง แสดงการดูแคลนออกมา

เวลานี้บรรดาสมาชิกของพระราชวงศ์จึงตระหนักว่า ที่ผ่านมาดูถูกองค์หญิงใหญ่เกินไป โดยคิดว่าพระองค์แค่ชอบเรียนหนังสือและฉลาดมากเท่านั้น

ตั้งแต่หยวนจิ่งจนถึงหย่งซิ่ง แต่ไหนแต่ไรมาพระองค์ทำตัวเรียบง่าย ไม่แสดงตัว และไม่สนใจเรื่องการบริหารบ้านเมือง

จนถึงเวลานี้ พระองค์เพิ่งจะเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของตนเอง เมื่อพวกเขารู้ตัว ชีวิตก็อยู่ในกำมือของนางแล้ว

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครขัดขืน ฮว๋ายชิ่งก็ลดการแสดงความสามารถของตัวเอง รับสั่งว่า

“ที่เรียกทุกท่านมาในวันนี้ ก็เพราะข้าไม่ต้องการให้พระราชวงศ์ต้องนองเลือด หากพวกท่านสนับสนุนข้า ก็ย่อมสามารถมีความสุขกับความมั่งคั่งสูงศักดิ์ หากคิดไม่ซื่อ ก็จะโดนประหารโดยไม่มีการยกโทษ”

“พระอัยกา ท่านเป็นผู้อาวุโส เชิญกล่าวอะไรเสียหน่อยเพคะ”

ลี่อ๋องอดทอดพระเนตรไปทางฮว๋ายชิ่งไม่ได้ รู้สึกตกใจกับดวงพระเนตรที่สงบหม่นหมอง แต่กลับแฝงไว้ด้วยอันตรายถึงชีวิต ในใจรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที รับสั่งน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า

“เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ข้าจะพูดอะไรได้อีก”

จากนั้นฮว๋ายชิ่งหันไปทอดพระเนตรพระเชษฐาที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ช่วยจัดสาบเสื้อ ลูบรอยยับบริเวณอกเสื้อให้เรียบอย่างอ่อนโยน รับสั่งเสียงอ่อนหวานว่า

“ต่อไปต้องลำบากพี่สี่และหย่งซิ่ง แล้วยังมีพี่น้องคนอื่นๆ ให้ไปอยู่ที่ชั้นใต้ดินของหอดูดาวชั่วคราวก่อน”

“พี่สี่และพี่น้องผู้สืบสกุลทุกคน ข้าจะดูแลทุกคนอย่างดี หากพระปิตุลาทุกท่านสนใจที่จะไปพักที่หอดูดาว ข้าก็ยินดีต้อนรับ”

สีพระพักตร์สมาชิกพระราชวงศ์ที่อยู่ในเหตุการณ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย

‘แปะๆ!’

ฮว๋ายชิ่งทรงปรบพระหัตถ์ เรียกทหารที่อยู่นอกตำหนักด้านข้าง สั่งการว่า

“พากลับไปที่ตำหนักกระดิ่งทอง แล้วค่อยพาสมาชิกของพรรคหวางมาหาข้า”

พรรคหวางไม่รู้เรื่องที่พระองค์ต้องการที่จะขึ้นครองราชย์ สวี่ชีอันใช้เรื่องการแต่งตั้งเหยียนชินอ๋องเป็นเหตุผลในการเกลี้ยกล่อมหวางเจินเหวิน

แต่ว่า ตอนนี้ได้ขึ้นเรือโจรแล้วคิดจะลงก็ยากแล้ว ดังนั้นต่อจากนี้ ฮว๋ายชิ่งต้องเปิดใจคุยกับเหล่ากำลังสำคัญของพรรคหวาง

…

ใกล้เที่ยง ความวุ่นวายจากพระราชวังถึงเขตพระราชฐานสงบลงอย่างสิ้นเชิง ยอดฝีมือในกองทหารต้องห้ามถูกสวี่ชีอันปราบหมดแล้ว ทหารจากองครักษ์สิบสองหน่วยที่จงรักภักดีต่อหย่งซิ่งนั้น ที่สามารถชักจูงให้ยอมจำนนได้ก็ชักจูงทั้งหมด ส่วนผู้ที่จงรักภักดีอย่างสุดจิตสุดใจนั้นถูกสังหารทั้งหมด

มีสวี่ชีอันคอยควบคุมอยู่ ภายในเขตพระราชฐาน ขุนนางต่างถิ่นที่ขุนนางชั้นสูงเลี้ยงไว้ ไม่มีใครกล้าโผล่หัวออกมา

ภายในตำหนักกระดิ่งทอง เหล่าขุนนาง ขุนนางชั้นสูง และพระราชวงศ์รวมตัวกันอีกครั้ง ฮว๋ายชิ่งซึ่งอยู่ท่ามกลางการอารักขาของทหารสองแถว ก้าวเข้าสู่ตำหนักกระดิ่งทอง ด้วยฉลองพระองค์กระโปรงสีขาว ชายฉลองพระองค์กระโปรงลากพื้น

พระองค์พทรงพระดำเนินไปยังพระราชอาสน์ด้วยพระอิริยาบถสง่าผ่าเผย ทอดพระเนตรลงมายังกลุ่มขุนนางในตำหนัก พระสุรเสียงเยือกเย็น

“นับตั้งแต่เข้าสู่ฤดูหนาวเป็นต้นมา ภัยหนาวคุกคาม ประชาชนไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ หย่งซิ่งปกครองบ้านเมืองไม่ราบรื่น จนทำให้ราษฎรสั่งสมความแค้นเคือง ก่อการกบฏขึ้นทั่วทุกแห่งหน พระองค์รู้ว่าจริยธรรมไม่คู่ควรกับตำแหน่ง จึงต้องการที่จะสละราชสมบัติให้กับผู้ที่มีคุณธรรมและความสามารถ ฝากฝังบ้านเมืองไว้กับข้า”

“จ้งชิงมีความเห็นต่างหรือไม่?”

ยกเว้นคณะทูตจากอวิ๋นโจวแล้ว เหล่าขุนนาง ขุนนางชั้นสูงและพระราชวงศ์ทั้งตำหนัก ต่างก้มหน้าตะโกนเสียงดังว่า

“พระองค์ทรงคุณธรรม สามารถสืบทอดพระราชภารกิจสำคัญนี้ได้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

เนื่องจากยังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ ดังนั้นจึงยังไม่สามารถเรียกฝ่าบาทได้

คณะทูตจากอวิ๋นโจวยืนอย่างโดดเดี่ยว นอกจากรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนแล้ว ยังรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างยิ่ง

…

บนหลังคาตำหนักกระดิ่งทอง สวี่ชีอันยืนมือไพล่หลัง มองลงมาที่พระราชวัง

สายลมหนาวเปิดชายเสื้อของเขาออก พัดจอนผมของเขา เสียงของเหล่าขุนนางในตำหนักดังก้องอยู่ในหู สวี่ชีอันนึกถึงเมื่อสองปีก่อน ที่เขายังเป็นคนตัวเล็กๆ ที่ไม่มีค่าพอที่จะพูดถึงขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ

หยวนจิ่ง เว่ยเยวียน ท่านโหราจารย์ หวางเจินเหวิน และเหล่าขุนนางในตำหนัก ทุกคนล้วนมีตำแหน่งสูง และเป็นบุคคลที่เขาได้แต่มองจากที่ไกลๆ โดยไม่สามารถเข้าถึงได้

สองปีต่อมา คนเหล่านี้ที่ตายก็ตายไป ที่ป่วยก็ป่วยไป และเหล่าขุนนางในราชสำนัก รวมทั้งทั่วทั้งเมืองหลวง ต่างอยู่ใต้เท้าเขา

‘แม่น้ำฉางเจียงโหมซัดสาดสู่บูรพาทิศ วีรบุรุษจำนวนเท่าใดที่สูญหายไปดุจดังคลื่นที่ซัดกระเซ็น ไม่ว่าความถูกหรือความผิด ความสำเร็จหรือความล้มเหลว ล้วนไม่จีรัง มีเพียงภูเขาเขียวขจีที่ยังคงอยู่ และดวงอาทิตย์ที่ยังคงมีขึ้นและตกดิน…’

หากกวีบทนี้ถูกเผยแพร่ออกไป ก็จะทำให้เกิดข้อโต้แย้งครั้งใหญ่อีกครั้ง อารองก็จะต้องถูกตำหนิอีกแล้ว

หลังจากท่องบทกวีแล้ว เขาก็ยิ้มด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

แต่ข้าไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะมีชื่อเสียงด้วยบทกวีดังเช่นในอดีตอีกแล้ว