ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 745

บทที่ 745 แห่ประจานกลางที่สาธารณะ

บัดนี้เพิ่งจะผ่านพ้น ยามเหม่า[1] จีหย่วนที่กำลังนอนตะแคงข้างบนเสื่อ พลางห่มผ้าขาดรุ่งริ่งที่ทั้งเหม็นและสกปรก ก็โดนเสียงเคาะประตูดัง ‘ปัง’ ทำให้ตกใจสะดุ้งตื่นขึ้น

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าดังตามมาจากบริเวณประตูเหล็กที่อยู่สุดทางเดิน

ผ่านไปไม่นาน คนเคาะยามสิบกว่าคนก็ปรากฏกายต่อหน้าจีหย่วน และสู่สายตาของพวกขุนนางแห่งอวิ๋นโจว

“ลุกขึ้นได้แล้ว จะพาพวกแกออกไปตากแดดบ้าง”

ฆ้องทองแดงคนหนึ่งหยิบกุญแจออกมา แล้วไขโซ่ที่อยู่ตรงราวลูกกรง

จากนั้นจีหย่วนก็ถูกฆ้องทองแดงคนหนึ่งที่มีบุคลิกเงียบขรึมฉุดลากอย่างโหดเหี้ยม ซ้ำยังโดนผลักออกจากห้องขังด้วยความรุนแรง

นี่เป็นวันที่สามแล้วที่เขามาอยู่ในคุกใต้ดินของคนเคาะยาม และก็เป็นเสื่อฟางแห้งๆ กับผ้าห่มขาดรุ่งริ่งที่ได้ช่วยต่อชีวิตของเขาเอาไว้ มิให้เขาต้องหนาวแข็งตายในคุกอันเย็นยะเยือกแห่งนี้

แต่เขาที่มีชีวิตอยู่ดีกินดีมาตั้งแต่เล็ก หาได้เคยประสบพบเจอโทษเช่นนี้มาก่อนไม่?

เพียงระยะเวลาสองวันสั้นๆ มือเท้าก็เต็มไปด้วยแผลเปื่อยจากความเย็นจัด ใบหน้าเขียวช้ำ ริมฝีปากดูซีดเซียวไร้เลือด ผมเผ้ากระเซิง

ภายในสองวันนี้ เขารู้สึกเสียใจไม่หยุดที่รับตำแหน่งทูตผู้เจรจาหย่าศึก

จีหย่วนเป็นผู้ที่มีความรู้ความสามารถ โดดเด่นด้านวาทศิลป์ สิ่งเหล่านี้เป็นความสามารถที่มีค่ายิ่ง ทว่าถึงอย่างไรเขาก็เป็นคุณชายผู้มั่งคั่งใช้ชีวิตมาอย่างสุขสบาย ย่อมขาดประสบการณ์ทั้งในสังคมและยุทธภพ

แม้มีความสามารถเฉิดฉาย แต่ก็มิได้หมายความว่าจะทนแรงกดดันได้

สิ่งที่ได้เจอมาในสองวันนี้ รวมถึงความกลัวต่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตนั้น ทำให้จิตใจของเขาแทบแตกสลาย

ความหวังเดียวในตอนนี้ ก็คือตัวเองยังมีค่าพอที่สวี่ชีอันจะไม่ฆ่าเขา และอาจใช้เขาเป็นเบี้ยเพื่อต่อรองฝ่ายกบฏอวิ๋นโจว

ซึ่งนี่คือความหวังเดียวที่จะทำให้เขามีแรงกัดฟันอดทนต่อไปได้

‘ได้ตากแดดบ้างก็ดี หากอยู่แต่ในคุกตะราง ไม่ช้าก็เร็วข้าคงได้แข็งตายเอาพอดี…’ จีหย่วนเดินโซเซไปตามโถงทางเดินอันมืดมิด โดยมีเหล่าขุนนางแห่งอวิ๋นโจวยี่สิบกว่าคนติดตามหลังเขา

เมื่อออกมาจากประตูคุกใต้ดิน ก็เจออากาศหนาวเย็นอันชวนให้ตื่นตัว แต่กระนั้นดวงตะวันที่ลอยนิ่งค้างอยู่กลางนภา ก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นเล็กน้อย

จีหย่วนชะงักฝีเท้าก่อนจะเงยศีรษะขึ้น แล้วเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกที่แสงแดดส่องกระทบลงบนใบหน้า

ทว่าจู่ๆ ฆ้องทองแดงที่อยู่ด้านหลังก็เตะเข้าที่บั้นท้ายของเขา จนทำให้เขาล้มลงกับพื้น

จีหย่วนลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก พลางมองไปที่ฆ้องทองแดงผู้นั้นด้วยสายตาเคืองโกรธและบึ้งตึง

“มองอะไร เชื่อหรือไม่ว่าข้าควักลูกตาของแกได้”

ฆ้องทองแดงผู้นั้นกดด้ามดาบด้วยมือเดียว โดยที่ใบหน้าเคร่งขรึมของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แล้วพูดว่า

“แกไม่ได้มีนิสัยกำเริบเสิบสานมากขนาดนั้นเสียหน่อยกระมัง ครั้นเข้าเมืองหลวงหมายจะเป็นเจ้ากรมพิธีการและสมุหราชเลขาธิการแห่งราชวงศ์ปัจจุบัน ถึงกับต้องมีชินอ๋องออกจากเมืองมาเพื่อต้อนรับ จึงจะยอมเข้าเมืองใช่หรือไม่

“แกไม่ได้ติเตียนคนในตำหนักกระดิ่งทอง จนพวกเจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารทั้งราชสำนักรู้สึกกดดันอับอายไม่กล้าเงยหน้าหรอกใช่หรือไม่

“แกคงไม่ได้ใช้เล่ห์เหลี่ยมเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้ประชาชนในเมืองหลวงเกิดความสงสัยเกี่ยวกับชื่อเสียงของสวี่หนิงเยี่ยนใช่หรือไม่

“แกยังทำตัวกำเริบเสิบสานอยู่นะ”

จีหย่วนกำมือทั้งสองข้างแน่น พร้อมกับกัดฟันอย่างอดกลั้น

หากในวันหน้าอวิ๋นโจวบุกเข้ายึดเมืองหลวงสำเร็จ เขาจะขอเป็นคนทำลายหน่วยคนเคาะยามด้วยตัวเอง และเหล่าคนเคาะยามที่มีมิตรภาพอันดีงามกับสวี่ชีอัน จะต้องถูกเฉือนเนื้อทั้งเป็นให้หมด

ตอนนั้นเอง ก็มีฆ้องทองแดงวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาหา พลางมองฝูงชนด้วยสายตาเข้มงวด

เหล่าฆ้องทองแดงทั้งหลายต่างพากันจัดปกคอเสื้อจนเรียบร้อยทันใด และปรับตำแหน่งสัญลักษณ์ฆ้องทองแดงบนหน้าอกให้ตรง เมื่อตรวจสอบทุกอย่างสมมาตรไร้ปัญหาใดแล้ว ก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคารพนบนอบว่า

“หัวหน้า”

ฆ้องทองแดงวัยกลางคนเพียงพยักหน้าเบาๆ ดึงสายตากลับด้วยความพอใจ แต่เขาไม่ได้มองไปทางจีหย่วนที่มีสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง สวมชุดนักโทษที่ทั้งสกปรกและยับยู่ยี่

“ออกเดินทางกันเถอะ อย่ามัวแต่เสียเวลา”

‘ออกเดินทางรึ ไปที่ใดกัน?’ จีหย่วนตกตะลึงในใจ คิดอยากจะสอบถาม แต่ก็รู้สึกว่าจะไม่ได้คำตอบอยู่ดี กลับกันอาจโดนเฆี่ยนตีแทนด้วยซ้ำ

ฆ้องทองแดงมีบุคลิกเงียบขรึมคนนั้นจึงคุมตัวจีหย่วนเดินออกไป พลางกล่าวว่า

“หัวหน้า หนิงเยี่ยนมาหาพวกเราคืนนี้เพื่อร่ำสุราด้วยกัน”

ฆ้องทองแดงวัยกลางคนนิ่งไปชั่วครู่หนึ่ง

“ไปหอคณิกาหรือว่าสำนักสังคีต?”

“หอคณิกาขอรับ เขาบอกว่าพักหลังไม่ไปสำนักสังคีตแล้ว” ฆ้องทองแดงผู้เงียบขรึมตอบ

ฆ้องทองแดงวัยกลางคนรู้สึกโล่งใจอยู่หน่อยๆ

“ดั่งสำนวนที่ว่าหนึ่งคำมั่นสัญญามีค่าเท่ากับทองพันชั่ง เขารักษาสัจจะวาจาเสมอเลยนะ”

หลี่อวี้ชุนรู้มาว่าช่วงแรกที่ฝูเซียงตายจากไป สวี่ชีอันก็สัญญาไว้ว่าจะไม่ไปสำนักสังคีตอีก

จูกว่างเสี้ยวเงียบไปสักพักหนึ่ง ก่อนกล่าวเสริมว่า

“เขาบอกว่าสามารถเชิญนางคณิกาจากสำนักสังคีตทั้งหมดไปที่หอคณิกาได้ขอรับ”

…หลี่อวี้ชุนไม่อยากจะพูดอันใดอีกแล้ว

หลังจากผ่านด้านหลังของที่ทำการปกครอง ก็เดินมายังส่วนโถงทางเดินด้านนอก จากนั้นก็ผ่านห้องสำนักงานและลานสวน จนสุดท้ายก็มาถึงประตูของที่ทำการปกครอง

ซึ่งตรงประตูของที่ทำการปกครอง มีรถคุมนักโทษคันหนึ่งจอดรออยู่

จูกว่างเสี้ยวมองจีหย่วนแล้วเอ่ยอย่างราบเรียบว่า

“ไปตากแดดกัน”

ใบหน้าจีหย่วนนิ่งค้างกะทันหัน และยืนทึ่มทื่ออยู่กับที่เช่นนั้นไป

…

ประกาศที่ติดอยู่ตามกำแพงบริเวณที่ทำการปกครองในเมืองหลวง ตรงประตูเมืองทั้งด้านในและด้านนอก ครั้นยามเช้าตรู่มาเยือน ก็ถูกแปะติดประกาศใหม่แล้ว

ในอดีตเหล่าประชาชนมิได้สนใจกับประกาศสักเท่าไร นอกเสียจากว่าจะเป็นเรื่องสำคัญที่เพิ่งเกิดได้ไม่นาน

ซึ่งเมืองหลวงในขณะนี้ สิ่งที่สำคัญมากที่สุดคือการเจรจาสงบศึก

“ในประกาศว่าไว้อย่างไร?”

ทันทีที่ติดใบประกาศ เหล่าประชาชนต่างก็รายล้อมพร้อมแสดงความคิดเห็น และกรูกันเข้าไปถามเจ้าพนักงานที่ติดประกาศ

หนึ่งชั่วยามก่อนที่จะมีการติดประกาศ บางทีก็จะมีเจ้าพนักงานที่รับหน้าที่ ‘ร้องตะโกนสิ่งที่จะประกาศ’ ซึ่งเป็นการบอกเนื้อหาให้แก่ประชาชนรับทราบ

เพราะถึงอย่างไรในหมู่ประชาชน ก็ยังมีผู้ที่รู้หนังสือจำนวนน้อยอยู่ดี

อีกทั้งประกาศจากทางราชสำนักเช่นนี้ บวกกับระดับภาษาที่ใช้ก็เป็นระดับสูงมากอีก ต่อให้เป็นคนรู้หนังสือ แต่หากไม่เคยได้รับการศึกษามาก่อน ก็ไม่อาจเข้าใจเนื้อหาได้ทั้งหมด

สุดท้ายก็จะกลายเป็นสถานการณ์อย่าง ‘ทุกตัวอักษรล้วนรู้จักหมด แต่มิอาจเข้าใจในความหมาย’

“เนื้อหาต้องเกี่ยวกับเรื่องเจรจาสงบศึกแน่นอน ทางราชสำนักรบแพ้แล้ว ส่วนชิงโจวก็สูญเสียการป้องกัน ข้าได้ยินว่าเหมือนจะยอมยกดินแดนเพื่อสงบศึกนะ”

“ไม่นึกเลยว่าเฝ่ยโจวจะอวดดีเช่นนี้ ตั้งแต่กษัตริย์องค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ ชีวิตของประชาชนก็ย่ำแย่ลงทุกวัน ซ้ำขุนนางยังแผลงฤทธิ์ฉ้อโกงอีก”

“ชู่ เบาเสียงหน่อย อย่าพูดจาส่งเดชสิ”

“กลัวอันใด ทางนี้ไม่มีพวกทหารอยู่เสียหน่อย อีกอย่าง ทุกคนก็ด่ากันแบบนี้ทั้งนั้น”

ขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น หัวข้อสนทนาก็ถูกเปลี่ยนจาก ‘การเจรจาสงบศึก’ เป็นเรื่องชิงโจวสูญเสียการป้องกันแทน

“กระทั่งฆ้องเงินสวี่ยังไม่สามารถปกป้องชิงโจวได้เลยหรือ เขาเป็นถึงผู้แข็งแกร่งที่สามารถกวาดล้างกองกำลังของสำนักพ่อมดจำนวนสองแสนนายที่ด่านอวี้หยางได้ด้วยดาบเล่มเดียวเชียวนะ”

“เรื่องนี้ข้าฟังเจ้าพูดหลายรอบจนนับไม่ถ้วนแล้วนะ ใครมันจะไปรู้ได้เล่า แต่เมื่อพูดถึง ก็ไม่ได้เจอฆ้องเงินสวี่ในเมืองหลวงมานานแล้วเหมือนกัน”

“ข้าได้ยินมาว่าท่านโหราจารย์ได้สิ้นชีพอยู่ที่ชิงโจวทั้งหมดไม่เหลือรอดแม้แต่คนเดียว ซึ่งฆ้องเงินสวี่ก็มิใช่คู่ต่อสู้ของกลุ่มกบฏอวิ๋นโจวด้วย”

“เฮ้อ ไม่แปลกใจเลยที่ฆ้องเงินสวี่ถึงตกต่ำเช่นนี้ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ก็ดันเอาชนะฝ่ายนั้นไม่ได้นี่”

หลังจากพูดระบายอารมณ์มาหลายวันแล้ว แม้เหล่าประชาชนส่วนใหญ่จะยังจิตใจไม่สงบ แต่กระนั้นพวกเขาก็เคยผ่านเวลาที่สับสนมากที่สุดมาแล้ว สำหรับเรื่องการตัดสินใจและการเจรจาสงบศึกระหว่างราชสำนักกับอวิ๋นโจว ถึงจะก่นด่ากันอย่างลับๆ ทว่าพวกเขาก็จนปัญญาไม่รู้จะทำอย่างไรเช่นกัน

ความรู้สึกต่อต้านจึงไม่ได้มากขนาดนั้นแล้ว

โดยเฉพาะเรื่องชิงโจวสูญเสีญการป้องกันและเรื่องอวิ๋นโจวส่งคณะทูตเข้าเมืองหลวง เมื่อข่าวลือต่างๆ ที่หมกเม็ดเอาไว้ก็เริ่มแพร่กระจายออกไป เหล่าประชาชนในเมืองหลวงก็ค่อยๆ เข้าใจที่มาที่ไปของเรื่องราว และทราบถึงข่าวการตายของนักบุญอุปถัมภ์แห่งต้าฟ่งอย่างท่านโหราจารย์ในสงครามที่ชิงโจวได้

แม้ว่าในสายตาของพวกเขา ชื่อเสียงท่านโหราจารย์จะน้อยกว่าฆ้องเงินสวี่

เพราะความเข้าใจของประชาชนชนชั้นล่าง ท่านโหราจารย์ก็เป็นเพียงสมญานามและแนวคิดอย่างหนึ่ง