ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 762

บทที่ 762 ให้อภัย

ล้อรถดังแอ๊ดๆ ในรถม้าที่หรูหราและกว้างขวาง หวังซือมู่นั่งบนเก้าอี้นุ่มที่ปูด้วยขนแกะด้วยท่าทางระวังตัวเล็กน้อย เพ่งพินิจอาสะใภ้ที่นั่งนิ่ง ใบหน้าเรียบเฉยเป็นระยะๆ

‘นางดูมีอำนาจอย่างยิ่ง ทำให้ข้ารู้สึกกดดันเล็กน้อย…’ หวางซือมู่แอบคิดในใจ เนื่องจากแรงกดดันจากว่าที่แม่สามี นางจึงไม่กล้าขยับตัวเช่นกัน

‘ทำไมซือมู่จึงไม่ขยับตัวเลย สีหน้าก็ระวังตัวและเคร่งเครียดมาก การเข้าเฝ้าไทเฮามันน่ากลัวขนาดนี้เลยหรือ เจ้าพูดอะไรบ้างสิ ข้านั่งจนเจ็บก้นไปหมดแล้ว อยากจะขยับตัวสักหน่อย…’ อาสะใภ้ยังคงรักษาท่าทางสง่างาม แต่ในใจรู้สึกกระวนกระวายเป็นอย่างยิ่ง

แต่นางไม่เคยเข้าวังเข้าเฝ้าไทเฮามาก่อน จึงคิดว่านี่เป็นแบบแผนที่จำเป็นต้องปฏิบัติ

หวางซือมู่ไม่ขยับ นางก็ไม่ขยับเช่นกัน

จวนสกุลสวี่อยู่ไม่ไกลจากเขตพระราชฐาน เวลาสองเค่อต่อมา รถม้าคันหรูก็เข้าสู่เขตพระราชฐาน เวลาผ่านไปอีกหนึ่งเค่อ ในที่สุดก็มาถึงประตูพระราชวัง

หลังจากผ่านการสอบถามจากหน่วยองครักษ์ราชวัลลภแล้ว รถม้าก็วิ่งเข้ามาในพระราชวังอย่างสบายๆ และจอดที่ข้างเพิงสำหรับจอดรถม้า

หวางซือมู่เหยียบตั่งลงจากรถม้า โดยการประคองของสาวใช้ จากนั้นนางก็หันหลังไป ประคองอาสะใภ้ลงจากรถม้าเหมือนที่สาวใช้ประคองตัวเอง

ว่าที่แม่สามีและลูกสะใภ้นำบรรดาสาวใช้เดินไปทางตำหนักเฟิ่งชี อาสะใภ้มองไปข้างหน้า รักษากิริยาที่ฝึกอยู่ที่บ้านมาเป็นเวลานาน เจตนาเค้นน้ำเสียงราบเรียบ พูดว่า

“ซือมู่ ข้าเพิ่งเข้าวังเป็นครั้งแรก ไม่ค่อยคุ้นเคยกับจารีตประเพณีของในวังนี้ เจ้าลองอธิบายให้ข้าฟังหน่อย”

อันที่จริงอาสะใภ้พอจะรู้บ้าง ว่าไทเฮาทรงเป็นคนรอบคอบ เมื่อทรงรู้ว่านายหญิงของบ้านสกุลสวี่เป็นคนที่ไม่เคยเข้าวังมาก่อน จึงทรงส่งหมัวมัวจากในวังไปสอนพิธีการที่เกี่ยวข้องที่จวนสกุลสวี่นานแล้ว

เพียงแต่อาสะใภ้ไม่ตั้งใจเรียน และมักจะง่วงเหงาหาวนอน เรียนกับหมัวมัวไม่กี่วัน ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรผิดพลาดแม้แต่น้อย

ไม่ใช่เพราะว่าอาสะใภ้มีพรสวรรค์พิเศษ แต่เป็นอาสะใภ้ของฆ้องเงินสวี่ จะมีความผิดพลาดได้อย่างไร?

หวางซือมู่ตอบได้ทุกคำถาม อธิบายจารีตประเพณีของพระราชวังอย่างนุ่มนวล ทันทีที่อาสะใภ้ได้ยิน ในใจก็ร้องไอหยา มันไม่ค่อยเหมือนที่ข้าเรียนมาเลยนี่นา หมัวมัวที่น่ารังเกียจ บังอาจล้อเล่นกับข้าเชียวหรือ

นี่ถ้าอยู่ที่บ้าน อาสะใภ้ก็จะเท้าเอว เลิกคิ้วไปแล้ว

ขณะที่พูดคุยกันไปพลาง คนทั้งขบวนก็เข้าไปในตำหนักเฟิ่งชี โดยการนำของขันที

สภาพแวดล้อม และการตกแต่งของตำหนักเฟิ่งชี ทำให้อาสะใภ้ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง มันยากที่จะจินตนาการว่าเป็นสถานที่ที่ไทเฮาทรงประทับ มันเงียบเหงาเกินไป

ก้าวข้ามธรณีประตู ในห้องรับรองที่กว้างขวางและสว่างไสว กลิ่นไม้จันทน์หอมฟุ้ง อาสะใภ้ได้เข้าเฝ้าไทเฮา พระราชมารดาของจักรพรรดินีองค์ปัจจุบัน ผู้หญิงที่ทรงแต่งกายงดงาม ทรงพระสิริโฉมกว่าใคร

อาสะใภ้นั้นนับว่าเห็นสาวงามมามาก เนื่องจากหลานชายเป็นคนเจ้าชู้ ในบ้านจึงมีสาวงามเข้ามาอยู่บ่อยๆ

ประกอบกับตนเองและสวี่หลิงเยวี่ยบุตรสาวคนโต ก็เป็นคนที่มีความงามที่โดดเด่นมากเช่นกัน

แต่เวลานี้ได้เห็นไทเฮา ก็รู้ได้ทันทีว่า หากไทเฮาพระองค์นี้อ่อนวัยกว่านี้ยี่สิบปี คงจะเป็นสาวงามอันดับหนึ่งในเมืองหลวง เอ้อ ราชครูท่านนั้นต่างหากที่เป็น สาวงามอันดับหนึ่งในเมืองหลวง

ส่วนเทพดอกไม้คนนั้น อาสะใภ้ไม่รู้จักนาง จึงไม่เห็นนางอยู่ในสายตา หรือจดจำไว้ในใจ

ไทเฮาทรงเป็นคนเย็นชา จึงไม่ได้มีท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตนต่ออาสะใภ้อันเพราะสาเหตุจากสวี่ชีอัน

ตอนนี้ไทเฮาทรงเที่ยงธรรมไม่เห็นแก่ตัว ก่อนหน้านี้พระราชธิดาที่เป็นจักรพรรดิแล้วมาเข้าเฝ้า บอกว่าจะยกเลิกการหมั้นหมายของหลินอันและสวี่ชีอัน แต่ไทเฮาทรงให้เหตุผลว่าเรื่องการแต่งงานได้กำหนดไว้แล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ จึงได้ทรงปฏิเสธกลับไป

ฮว๋ายชิ่งพยายามที่จะใช้อำนาจของตัวเองบีบบังคับให้พระมารดายอมศิโรราบ แต่เมื่อพบว่าพระมารดาไม่มีความทะยานอยาก ไม่มีความเกรงกลัวแม้แต่น้อย จึงพ่ายแพ้คอตกกลับไป

หลังจากครั้งนั้น ฮว๋ายชิ่งก็ไม่เคยมาเยี่ยมไทเฮาอีกเลย ราวกับทรงพิโรธ

ไทเฮาก็ไม่สนพระทัยเช่นกัน

“ฆ้องเงินสวี่เป็นคนหนุ่มมีความรู้ความสามารถ เป็นคู่ครองที่เป็นที่หมายปองของหญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานจำนวนนับไม่ถ้วน เรื่องราวของเขาก่อนหน้านี้ ข้าก็เคยได้ยินมาบ้าง”

ไทเฮาทรงดื่มพระสุธารสชา แล้วทรงตรัสด้วยพระสุรเสียงที่ไม่เร่งรีบ ราบเรียบ แสดงให้เห็นถึงความสง่างาม

“หลินอันเป็นองค์หญิงแห่งต้าฟ่ง จึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องมีสามีคนเดียวกันกับหญิงอื่นอย่างเด็ดขาด ข้าได้ยินซือมู่พูดว่า เจ้าเป็นนายหญิงที่มีความคิด สามารถควบคุมเขาอยู่ได้หมัดได้ตั้งแต่เด็กๆ

“เรื่องนี้ ข้าต้องการให้เจ้าให้คำตอบยืนยันด้วย”

‘หม่อมฉันควบคุมเขาได้อยู่หมัดเสียที่ไหนกัน? คนสารเลวนั่น ยั่วโมโหหม่อมฉันเสมอ เหมือนหลิงอินที่เจตนาแกล้งหม่อมฉันทุกวัน…’ อาสะใภ้สีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจกลับเริ่มแก้ตัว

คำถามนี้นางไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร จึงหันไปมองหวางซือมู่แวบหนึ่ง

‘นางมองข้าทำไม หรือไม่พอใจที่ข้ากราบทูลความลับแก่ไทเฮา? จะให้ข้าแก้ปัญหาที่ตัวนางเองก่อขึ้น? ’ หวางซือมู่ตกใจ พูดอย่างไม่สะทกสะท้านว่า

“ไทเฮาโปรดวางพระทัย ฆ้องเงินสวี่และองค์หญิงหลินอันต่างรักใคร่กลมเกลียวกันดี จะต้องไม่ทำให้พระองค์ผิดหวังอย่างแน่นอนเพคะ”

‘เอ๋ ดูเหมือนว่าหลิงเยวี่ยกับซือมู่จะตกลงกันล่วงหน้าแล้ว ถ้าเช่นนั้นข้าก็วางใจแล้ว…’ ตาของอาสะใภ้เป็ประกาย เมื่อเห็นไทเฮาทอดพระเนตรมา นางจึงพยักหน้า

ไทเฮาก็ทรงพยักพระพักตร์เช่นกัน

“เช่นนี้ก็ดีมาก”

ต่อจากนั้นทั้งสองฝ่ายก็เริ่มหารือเรื่องขั้นตอนการจัดงานอภิเษก และมีการคุยเล่นนอกเรื่องบ้างเป็นบางครั้ง

ทุกครั้งที่อาสะใภ้รู้สึกว่าเรื่องที่ไทเฮาทรงตรัสนั้นเข้าใจยากเกินไป ก็จะหันมามองหวางซือมู่

หวางซือมู่ก็จะรู้สึกว่าแม่สามีกำลังให้โอกาสตนเอง มองตัวเองเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ จึงรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที

หลังกินอาหารกลางวันแล้ว หวางซือมู่ก็กลับเข้าไปในรถม้า รู้สึกโล่งอก ความรู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านการสู้รบมา เหน็ดเหนื่อยทั้งกายและใจ

‘ทั้งไทเฮาและว่าที่แม่สามีต่างไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ ทำให้ข้าลำบากยิ่งนัก เอ้อร์หลาง เมื่อไหร่เจ้าจะกลับเมืองหลวงเสียที?’ หวางซือมู่รู้สึกคิดถึงคู่หมั้นขึ้นมาบ้างแล้ว

ในเวลาเดียวกัน นางก็รู้สึกเลื่อมใสว่าที่แม่สามีอย่างยิ่ง เพิ่งเข้าวังเป็นครั้งแรก เข้าเฝ้าไทเฮาเป็นครั้งแรกแท้ๆ แต่กลับสามารถปั้นสีหน้า ทำท่าทางให้คนรู้สึกเหมือนนางต่างหากที่เป็นไทเฮา

ผู้หญิงโดยทั่วไป ถึงแม้ว่าครอบครัวจะร่ำรวยและมีเกียรติ ฐานะจะแตกต่างกันมาก แต่การอบรมเลี้ยงดูด้านสภาพจิตใจและอุปนิสัยใจคอนั้น ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ชั่วข้ามคืน

ว่าที่แม่สามีช่างเป็นคนที่หายากจริงๆ…

‘ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว หน้าตึงจนจะแข็งอยู่แล้ว สวี่หนิงเยี่ยน คนเฮงซวย แต่งงานยังทำให้ข้าต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยอีก…’ อาสะใภ้อยากใช้มือนวดหน้าจะแย่แล้ว

…

ห้องทรงพระอักษร

ฮว๋ายชิ่งประทับอยู่ที่โต๊ะ ทรงอ่านสาส์นกราบทูลเสร็จ ก็กางกระดาษเซวียนจื่อออก หยิบพู่กันขึ้นเขียน

‘ปรมาจารย์เต๋า วิถีแห่งควันธูป หนังสือปฐพี โหร ท่านโหราจารย์ ผู้เฝ้าประตู…’

ในสมองของนางกำลังนำเบาะแสเหล่านี้เชื่อมโยงเข้าด้วยกัน

‘ในตอนนั้นปรมาจารย์เต๋าได้ทำลายวิถีแห่งควันธูป รวบรวมผนึกเทพแห่งฟ้าดิน วัตถุประสงค์นั้นไม่ชัดเจน แต่พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้เฝ้าประตู’

‘จุดนี้ ผ่านการคิดทบทวนอยู่หลายครั้งโดยระบบโหรที่ท่านโหราจารย์รุ่นที่หนึ่งก่อตั้งขึ้น’

‘เห็นได้ชัดเจนว่าระบบโหรเป็นส่วนขยายหรือเป็นสาขาของวิถีแห่งควันธูป แต่โหรยุคปัจจุบันดูคล้ายกับผู้เฝ้าประตู นี่มันหมายความว่าอย่างไร?’

‘แสดงว่าวิถีแห่งควันธูปในเวลานั้น มีความเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าอาจจะเกี่ยวข้องกับผู้เฝ้าประตู และผู้เฝ้าประตูก็จะต้องเกิดจากวิถีแห่งควันธูป’

‘ดังนั้นพฤติกรรมของปรมาจารย์เต๋าก็สอดคล้องกับตรรกะ’

‘คำถามสามข้อสวี่ชีอันถามในหนังสือปฐพี ก็คือความสัมพันธ์อันเป็นเหตุเป็นผลของความจริงนี้’

‘จิตเดิมนิกายปฐพีของปรมาจารย์เต๋านั้น ได้กลายเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ ถ้าเช่นนั้นท่านโหราจารย์รุ่นที่หนึ่งก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับปรมาจารย์เต๋า รุ่นที่หนึ่งน่าจะเป็นเพราะความบังเอิญ ที่ได้รับการสืบทอดจากวิถีแห่งควันธูป ตอนนี้ดูเหมือนว่า แนวทางในการหลอมหนังสือปฐพีของปรมาจารย์เต๋าในเวลานั้น เป็นความผิดพลาด’

‘ท่านโหราจารย์รุ่นที่หนึ่ง ลองผิดลองถูก เดินออกจากเส้นทางผู้เฝ้าประตูที่ถูกต้อง? ข้ามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ’

ฮว๋ายชิ่งใคร่ครวญอย่างเงียบๆ ใช้สมองอย่างกระตือรือร้น

แต่เพราะจนถึงวันนี้สมาชิกของพรรคฟ้าดินยังไม่รู้ว่า ‘ผู้รักษาประตู’ หมายถึงอะไรและเป็นสัญลักษณ์ของอะไร ดังนั้นจึงยากที่จะหาข้อสรุปได้อย่างสมเหตุสมผลได้