ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 804

บทที่ 804 สวี่เป็นล่อชนิดใด? (2)

เหนือเหวลึก เหนือป่าบุพกาล

หลงถูมองไปรอบๆ สีหน้าจริงจังชัดแจ่มอยู่บนหน้าตาหยาบกร้านของเขาขณะพูดจาน้ำเสียงหนักแน่น

“พลังเทพเจ้ากู่ในเหวลึกเบาบางลงอย่างน้อยห้าในสิบส่วน”

เขาคำนวณตาม ‘พลังปราณโลหิต’ ที่เปลี่ยนแปลงไปซึ่งคงเป็นเช่นเดียวกับพลังเทพเจ้ากู่อีกหกประเภทที่หลงถูมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น

“จริงๆ แล้วเป็นประมาณห้าในสิบส่วนต่างหาก”

ฉุนเยียนและหัวหน้าคนอื่นๆ ตอบกลับตามสิ่งที่พวกเขาสังเกตเห็น

ผลลัพธ์นี้ทำให้บรรดาหัวหน้าทั้งหลายในขณะนี้ดูไม่ดีอย่างยิ่งและออกจะหวาดกลัวเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่าในครั้งนี้จะมีอสูรกู่เหนือมนุษย์อยู่มากกว่าหนึ่งตัว และมีความเป็นไปได้ว่าจะควบคุมไสยศาสตร์กู่มากกว่าสองชนิดได้ในเวลาเดียวกัน”

โหยวซือในชุดเสื้อคลุมสีดำ ผู้มีศพเดินได้เจ็ดศพอยู่ข้างหลังกระซิบบอก

สำหรับปรมาจารย์กู่ การรองรับกู่เจ้าชะตาสองชนิดในเวลาเดียวกันถือเป็นพฤติกรรมเสี่ยงตาย มีเพียงอัจฉริยะไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถทำได้

ไม่มีอัจฉริยะคนใดสามารถรองรับกู่เจ้าชะตาสามชนิดพร้อมกันได้ ยกเว้นสวี่ชีอัน

แต่สาระสำคัญคือ อสูรกู่ที่บ้าคลั่งมีความน่าจะเป็นว่าจะรองรับไสยศาสตร์กู่ชนิดต่างๆ ได้มากกว่าปรมาจารย์กู่

ในอดีต อสูรกู่ที่คลานออกมาจากเหวลึก โดยทั่วไปแล้วสามารถควบคุมไสยศาสตร์กู่ได้มากกว่าหนึ่งชนิดและด้วยเหตุนี้จึงทำให้หัวหน้าเผ่าพันธุ์กู่ต้องสู้จนตัวตาย

ดวงตาที่สดใสและนุ่มนวลของหลวนอวี้กวาดไปรอบๆ อย่างระมัดระวังและแนะนำว่า

“แม่ย่ายังไม่มา ทำไมไม่กลับไปปรึกษาแม่ย่าก่อน”

ลมอุ่นพัดกรรโชก แต่นางกลับรู้สึกหนาว กระโปรงผ้าตาข่ายบางๆ บนตัวไม่อาจสร้างความรู้สึกปลอดภัยให้นางได้

นางสวมชุดผ้าตาข่ายสีชมพู สวมชุดชั้นในเก๋ไก๋ปิดหน้าอก สวมกางเกงขาสั้นที่ทำจากหนังสัตว์และผ้าไหม

เครื่องแต่งกายเช่นนี้จับคู่กับร่างกายเย้ายวนย่อมดึงเสน่ห์ของฉิงกู่ออกมาได้เต็มที่ แต่ตอนนี้ หลวนอวี้ยังแทบทนไม่ได้ ต้องห่อตัวเองให้มิดชิดและสวมอาวุธเวทมนตร์ระดับสูงสุดเพื่อปกป้องร่างกายของนาง

พลังของเทพเจ้ากู่ทั้งเจ็ดชนิดลดลงเกือบครึ่งพร้อมกัน แสดงว่ามีอสูรกู่ถือกำเนิดขึ้นในเหวลึกมากกว่าหนึ่งตัว

ในหมู่หัวหน้าทั้งหลาย ความสามารถในการปกป้องตัวเองของหลวนอวี้นั้นย่ำแย่ที่สุด หากนางเผชิญหน้ากับอสูรกู่ที่มีความสามารถระดับเทียนกู่ แล้วถูกคู่ต่อสู้ลอบโจมตีนางย่อมต้องตายอย่างแน่นอน

ป๋าจี้ หัวหน้าเผ่าตู๋กู่ส่ายหัวเล็กน้อย “เจ้าไม่ได้สังเกตที่แม่ย่าพูดไว้หรือว่า อีกประมาณครึ่งปีจะมีอสูรกู่เหนือมนุษย์ปรากฏตัวขึ้น แต่นี่มันเกิดก่อนเวลา คำทำนายของแม่ย่าไม่ถูกต้อง”

ฉุนเยียนปรมาจารย์ซินกู่ครุ่นคิดพลางพูดว่า

“เจ้าหมายความว่า ในเหวลึกนี้ต้องมีอสูรกู่เหนือมนุษย์อย่างน้อยหนึ่งตัวที่มีความสามารถระดับเทียนกู่ ถ้าเป็นเช่นนั้น เมื่อเรามาถึงเหวลึก อีกฝ่ายก็น่าจะรู้แล้วว่าเราอยู่ที่นี่”

หลงถูพูดเสียงแผ่วเบา

“ไม่อาจล่าช้าได้ ถ้าอสูรกู่เหนือมนุษย์ออกจากเหวลึกนี้เมื่อใด สิ่งมีชีวิตที่อยู่รายรอบต้องประสบภัยพิบัติ วิธีที่ดีที่สุดคือฆ่ามันตั้งแต่แรกเกิด ยิ่งไปกว่านั้น เรายังไม่รู้จำนวนและชนิดของอสูรกู่เลยด้วยซ้ำ”

“รีบกลับไปบอกแม่ย่าสิ มัวพูดคุยอะไรกันอยู่? ลงไปหาพวกเขาสักพัก”

เมื่อเห็นว่าทุกคนตัดสินใจแล้ว หลวนอวี้ซึ่งเป็นชนกลุ่มน้อยก็ทำได้เพียงติดตามและเชื่อฟังคนส่วนใหญ่เท่านั้น นางเม้มริมฝีปากแดงฉ่ำของนางและพูดจาน่าสงสาร

“ร่างเงา อย่าทิ้งระยะห่างจากข้าเกินสามจั้ง”

เผ่าตู๋กู่ ซินกู่ ลี่กู่และซือกู่ล้วนมีวิธีเอาตัวรอด แต่ฉิงกู่ไม่มี และสี่พวกแรกสามารถปกป้องได้แค่ตัวเองเท่านั้น ไม่ใช่ผู้อื่น มีเพียงอั้นกู่เท่านั้นที่สามารถปกป้องนางได้

“อืม!”

ร่างเงาไม่ออกห่างจากโฉมงามและพยักหน้า

หลวนอวี้รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยและถอนหายใจเบาๆ คงจะดีไม่น้อยถ้ามีเผ่าพันธุ์กู่ผู้มีกำลังรบขั้นสองมาด้วย

ปัจจุบันมีเพียงแม่ย่าแห่งเทียนกู่เท่านั้นที่อยู่ขั้นสอง แต่เทียนกู่ต่อสู้ไม่เก่ง แม้ว่าเทียนกู่จะมีประโยชน์มากสำหรับเผ่าพันธุ์กู่ ในการสังเกตปรากฏการณ์ท้องฟ้าเพื่อกำหนดเงื่อนไขสุริยะและสังเกตการณ์อนาคต แต่เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูในแดนเหนือก็จำเป็นต้องมีผู้แข็งแกร่งที่มีกำลังรบทรงพลังที่สุดไร้ผู้ใดเทียบมากำราบทุกสิ่งให้ราบคาบ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้เล่นที่ทรงพลังที่สุดในสนามคือหลงถูจากเผ่าลี่กู่ เขาอยู่ห่างจากขั้นสองเพียงก้าวเดียวเท่านั้น

แต่หลังจากเห็นกำลังรบของสวี่ชีอันแล้ว หลวนอวี้ก็นึกดูแคลนหลงถู

น่าเสียดายที่สกุลสวี่มาจากที่ราบลุ่มภาคกลางและเขาไม่สามารถดับกระหายให้นางจากระยะไกลได้

ทุกคนเหาะข้ามป่าบุพกาล มองลงมาและค้นหาอสูรกู่เหนือมนุษย์ในเหวลึกผ่านความสามารถด้านประสาทสัมผัสของตัวเอง

ฉุนเยียนเลียนเสียงนก และเรียกนกรูปร่างแปลกๆ จากป่าทึบหลายแห่งมา

‘ชูว ชูว! ชูว ชูว ชูว!’

ฉุนเยียนขมวดคิ้วหลังจากที่ได้ฟังแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ

“พวกเขาบอกข้าว่ามีคนเข้าไปในเหวลึก”

เหล่าหัวหน้าหยุดการค้นหาทันทีและมองหา

‘มีคนเข้าไปในเหวลึกรึ?’

‘ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้เขาต้องเข้าสู่เหวลึก’…เหล่าหัวหน้ามองหน้ากันด้วยความตกตะลึง ความคิดมากมายปะทะกันอยู่ในใจ

หลวนอวี้เม้มริมฝีปากสีแดงของนางแล้วถามว่า

“เขาเข้าสู่เหวลึกตั้งแต่เมื่อใดและรูปร่างหน้าตาของบุคคลผู้นั้นเป็นเช่นไร?”