ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 818

บทที่ 818 ความตายทางสังคม (2)

ถึงลี่น่าจะไม่รู้เรื่อง แต่นางก็เหมือนฉู่ไฉ่เวยที่เป็นคนง่ายๆ และไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

ทุกคนในกลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์ตอบโต้ในลักษณะเดียวกัน คือถอยไปข้างหลังสองสามก้าวพร้อมกัน ราวกับว่าพวกเขากำลังหลีกเลี่ยงสงครามระหว่างงูกับแมงป่อง

เหมียวโหย่วฟางย่อตัวลงและครุ่นคิดอยู่คนเดียว ‘โอ้ เง็กเซียน เหตุใดลิงที่ควรตายไปแล้วจึงมาอยู่ที่นี่?’

‘ลิงตัวนี้มีที่มาอย่างไร?’

มู่หนานจือขมวดคิ้ว คาดเดาตัวตนของลิงอย่างคร่าวๆ

นางไม่เคยเห็นผู้พิทักษ์หยวนมาก่อน แต่นางรู้ว่ามีตัวเช่นนี้อยู่จากปากของไป๋จี ตามข้อมูลของไป๋จี มันเป็นลิงที่น่าสนใจมาก แต่นางลืมไปแล้วว่าเหตุใดมันถึงน่าสนใจ

แต่นางคาดเดาไปแล้วว่ามันน่าจะเป็นลิงตัวนี้

ยังมีคนที่ไม่รู้จักผู้พิทักษ์หยวนอยู่อีก ได้แก่ อารองสวี่ อาสะใภ้ จีไป๋ฉิง พี่น้องตระกูลสวี่ อาซูหลัว หวางซือมู่ จงหลี ฮว๋ายชิ่ง ลี่น่าและพี่น้องจากหอคณิกา

“ลิงมาแล้ว…”

ไป๋จีเงยหน้าขึ้นมองจักรพรรดินีแล้วพูดอะไรบางอย่างเสียงแผ่วเบา

“ไม่เป็นไร เจ้าอาณาจักรของเราอยู่ที่นี่แล้ว ไม่มีใครทำอะไรกับเผ่าพันธุ์ปีศาจของพวกเราในอาณาจักรหมื่นปีศาจได้” จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางยิ้มมุมปากและส่งกระแสจิตบอก

นางคาดหวังว่างานวิวาห์ของสวี่หนิงเยี่ยนจะมีเหล่าปีศาจมาเต้นระบำรำฟ้อนกันอย่างดุเดือด ซึ่งน่าสนใจมาก นางเลยยืมร่างของเย่จีมาเพื่อร่วมสนุก

เมื่อเห็นผู้พิทักษ์หยวนปรากฏตัว นางก็รู้ว่านี่คือกระบวนท่าสังหารของสวี่หนิงเยี่ยน แต่ไม่สำคัญหรอก นางมาที่นี่เพื่อร่วมสนุก นางไม่สนหรอกว่าใครต้องอับอาย

‘ลิงตัวนี้มีที่มาอย่างไร ดูเหมือนพวกเจ้าจะกลัวมันมาก’

อาซูหลัวส่งกระแสจิตถึงสมาชิกพรรคฟ้าดิน

ผลงานในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตระกูลของผู้พิทักษ์หยวนเป็นเพียงเชื้อสายเผ่าพันธุ์ปีศาจที่ไม่โดดเด่น พวกเขาย่อมไม่อยู่ในสายตาของอาซูหลัวผู้สง่างาม

หลังจากเขากลับคืนสู่บัลลังก์แล้ว เขาก็ไม่เคยติดต่อกับผู้พิทักษ์หยวนเลยสักครั้ง

สมาชิกพรรคฟ้าดินแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและไม่บอกอะไรเขา

ในหมู่สมาชิกพรรคฟ้าดินนั้น ฮว๋ายชิ่งไม่เคยรับมือกับลิงมาก่อน นางเองก็สับสนพอๆ กับอาซูหลัว

สวี่ชีอันพาซุนเสวียนจีกับผู้พิทักษ์หยวนไปยังที่นั่งของพวกเขา แล้วเอ่ยถามหลี่หลิงซู่ด้วยรอยยิ้ม

“คำถามของเจ้าคืออะไร?

หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปยังผู้พิทักษ์หยวนและดวงตาสีฟ้าของผู้พิทักษ์หยวนก็ตรวจสอบหลี่หลิงซู่ทันที

ทันใดนั้น หลี่หลิงซู่ก็นึกถึงความกลัวตอนถูกผู้พิทักษ์หยวนครอบงำและความละอายใจที่ต้องเล่าอดีตอันน่าอับอายในที่สาธารณะ

เขาหรี่ตาลง หยุดคิดและเลิกคิดทุกสิ่งทุกอย่าง

มนต์สะกดของลิงตัวนี้ทรงพลังมากจนสามารถมองทะลุแม้แต่ระดับเหนือมนุษย์ ตอนนี้เทพบุตรอยู่ขั้นสี่และไม่ว่าจะคิดอะไรก็จะถูกบันทึกไว้

ถ้าเขาเป็นสวี่หนิงเยี่ยน ตอนนี้ ความคิดเรื่อง ‘การแก้แค้น’ จะผุดขึ้นมาในใจอย่างไม่อาจควบคุมได้และไม่สามารถซ่อนเรื่องนี้จากผู้พิทักษ์หยวนได้

แต่เขาไม่เต็มใจที่จะละทิ้งโอกาสนี้ เทพบุตรกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงที่ลืมไม่ลง

“ระหว่างท่านราชครูกับหลินอัน เจ้ารักคนไหน เจ้าเลือกได้เพียงคนเดียวเท่านั้น”

ระหว่างกระบวนการนี้ เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อควบคุมความคิดตัวเองและพูดอีกครั้ง “สวี่หนิงเยี่ยนเป็นน้องชายต่างแม่ของข้า”

ทุกคนหันไปมองสวี่ชีอัน รวมถึงวีรสตรีสองคนด้วย

แต่สวี่ชีอันไม่ตอบ เขามองไปที่ผู้พิทักษ์หยวน

ผู้พิทักษ์หยวนพูดโดยไม่แสดงอารมณ์

“หัวใจของเทพบุตรบอกข้าว่า สวี่หนิงเยี่ยนเป็นน้องชายต่างมารดาของเขา”

‘ฟู่’…หลี่หลิงซู่รู้สึกโล่งใจ

“พี่น้องต่างแม่เชียวรึ? ลูกพี่ เพื่อจะได้ไม่ต้องเผยความในใจของเขาต่อหน้าลิง เขาไร้ยางอายได้ขนาดนี้เชียวรึ? ไม่ดีแล้ว! เลิกคิดอะไรบ้าๆ ได้แล้ว” หลี่เมี่ยวเจินบ่นถึงลูกพี่โดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อนึกถึงพลังเหนือธรรมชาติของผู้พิทักษ์หยวนได้ ก็เลิกคิดทันที

แต่ครู่ต่อมา นางก็ได้ยินผู้พิทักษ์หยวนที่กำลังจ้องมองนางพูดออกมาช้าๆ

“พี่น้องต่างแม่เชียวรึ? ลูกพี่ เพื่อจะได้ไม่ต้องเผยความในใจของเขาต่อหน้าลิง เขาไร้ยางอายได้ขนาดนี้เชียวรึ? ไม่ดีแล้ว! เลิกคิดอะไรบ้าๆ ได้แล้ว”

มังกรหมอบทำหน้าตาเขินอาย ส่วนหงส์เพลิงวัยกระเตาะก็เปลี่ยนจากหน้าสีชมพูระเรื่อมาเป็นสีแดง

จู่ๆ ผู้พิทักษ์หยวนก็หันไปมองหลินอันแล้วพูดว่า

“ยัยคนน่าชังฮว๋ายชิ่ง นังราชครูแล้วยังหลี่เมี่ยวเจินผู้นี้อีก พวกนางต้องอยากก่อเรื่องในวันวิวาห์ของข้าแน่ แล้วอย่างไรล่ะ? สุนัขรับใช้เป็นของข้าแล้ว ไม่มีใครเอาไปจากข้าได้”

หลินอันที่นั่งตัวตรงและกำลังสงวนท่าที จู่ๆ ก็ตัวแข็งทื่อและมองผู้พิทักษ์หยวนอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่กี่วินาทีต่อมา ใบหน้ารูปไข่กลมๆ ของนางก็แดงก่ำเหมือนห้อเลือด ทว่าดวงตาของนางกลับขุ่นมัว

ท่านราชครูกับหลี่เมี่ยวเจินหันไปจ้องมองหลินอัน ในขณะที่ฮว๋ายชิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยดวงตามึนงงสงสัย

บรรดาผู้ที่รู้ถึงพลังเหนือธรรมชาติของผู้พิทักษ์หยวนต่างหันไปจ้องมองหลินอันด้วยความสงสาร

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฆ้องเงินสวี่ยิงธนูปักเท้าตัวเองแล้ว เขาลืมไปแล้วหรือว่าไม่สามารถควบคุมการอ่านใจของผู้พิทักษ์หยวนได้ ตอนนี้เจ้าสาวไม่มีหน้าไปพบใครแล้ว…”

เหมียวโหย่วฟางเกือบหัวเราะออกมาดังๆ แต่แล้วเขาก็เห็นผู้พิทักษ์หยวนเอียงคอมองดูเขา และพูดช้าๆ

“เหมียวโหย่วฟาง หัวใจของเจ้าบอกข้าว่า: ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฆ้องเงินสวี่ยิงธนูปักเท้าตัวเอง เขาลืมไปหรือว่า ไม่สามารถควบคุมการอ่านใจของผู้พิทักษ์หยวนได้? ตอนนี้เจ้าสาวไม่มีหน้าไปพบใครแล้ว”

ผู้พิทักษ์หยวนเปิดเผยเนื้อหาการอ่านใจต่อหน้าสาธารณชน

‘เหตุใดทุกคนถึงอยากอ่านใจข้านักนะ?’…รอยยิ้มของเหมียวโหย่วฟางมลายหายไปช้าๆ เมื่อพบว่าทุกคนจ้องมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจระคนสงสาร

พอหันไปมองฆ้องเงินสวี่อีกครั้ง ก็เห็นแววตาเย็นเยียบราวใบมีด

“ข้า…ข้าต้องขอตัวกลับก่อน…” เหมียวโหย่วฟางก้มศีรษะลง เขาตกใจยิ่งนัก

สวี่หลิงเยวี่ยออกจะประหลาดใจ ‘ลิงตัวนี้อ่านใจได้รึนี่? เช่นนั้นเมื่อครู่คงเป็นใจจริงของหลินอัน ฮ่า ช่างโง่เขลานัก นางคิดว่าคนที่สนใจพี่ใหญ่มีเพียงท่านราชครู ฝ่าบาทกับหลี่เมี่ยวเจินเท่านั้นรึ?’

‘ตอนอยู่บ้าน ป้ามู่ก็ยังหน้าด้านคิดถึงพี่ใหญ่อย่างไร้ยางอาย แล้วยังมีจงหลีที่ชอบแกล้งทำเป็นอ่อนแอน่าสงสารอีก ข้าไม่เชื่อว่านางจะไม่คิดชื่นชมพี่ใหญ่ของข้า ลี่น่ากับฉู่ไฉ่เวยที่รู้จักแต่เรื่องกินไม่มีสมองคิดอย่างอื่นก็ยังน่าวางใจกว่าเลย แม้องค์หญิงหลินอันจะใจแคบเกินไปแต่ยังรับมือได้ง่าย… เดี๋ยวนะ ลิงอ่านใจได้ ข้า…ข้า…ข้าไม่ได้คิดอะไรเลย…’

ใบหน้างดงามของสวี่หลิงเยวี่ยซีดเผือดลง นางจ้องไปที่ผู้พิทักษ์หยวนที่อยู่ใกล้ๆ

ผู้พิทักษ์หยวนพยักหน้าให้นาง ราวกับจะบอกว่า…ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง

“หัวใจของสตรีนางนี้บอกข้าว่า . . .”

หลังจากที่ผู้พิทักษ์หยวนพูดจบ ในห้องวิวาห์ก็มีแต่ความเงียบงัน

ทุกคนหันไปมองสวี่หลิงเยวี่ย รวมถึงตัวหลินอัน ลี่น่าและฉู่ไฉ่เวยผู้มีจิตใจเรียบง่ายที่ถูกสวี่หลิงเยวี่ย ‘ดูถูก’ ด้วย

มีเพียงสวี่หลิงอินเท่านั้นที่ยังคงกินถั่วลิสงและเกลือกกลิ้งไปมาอย่างมีความสุข