ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 82

ดวงตาสุนัขของข้ากำลังจะบอดแล้ว ดวงตาสุนัขอันล้ำเลิศของข้าจะบอดแล้ว…ดวงตาทั้งคู่ของสวี่ชีอันปวดแสบปวดร้อน น้ำตาร้อนๆ ไหลกลิ้ง

ชั่วขณะที่ไปสอดแนมหอดูดาว ดวงตาก็เหมือนกับถูกเข็มเหล็กสองแท่งแทงเข้ามา เมื่อจิตสัมผัสพร่าเลือน ความเจ็บปวดรุนแรงก็แผ่กระจายทันที

ซ่งถิงเฟิงกดเข่าข้างหนึ่งอยู่บนหน้าอกของสวี่ชีอันเพื่อหยุดไม่ให้เขากลิ้งต่อ จากนั้นก็เปิดหนังตาของเขาและพบว่าดวงตาทั้งสองของสหายร่วมงานแดงก่ำ แต่รูม่านตาไร้สิ่งกั้นขวาง ยังไม่ได้บอด

ซ่งถิงเฟิงถอนหายใจโล่งอก ไม่สนใจสหายร่วมงานโง่เง่าคนนี้อีกแล้ว

รออยู่ราวหนึ่งเค่อ ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนของสวี่ชีอันก็หายไป เขาลุกขึ้นมานั่งบนพื้นทั้งดวงตาแดงก่ำ วิสัยทัศน์ยังคงพร่าเลือน มองเห็นชัดเพียงเงาร่างทั้งสองตรงหน้า

“เมื่อครู่เจ้าทำอะไร” เสียงของซ่งถิงเฟิงดังขึ้น

“ข้ามองไปที่หอดูดาว…” สวี่ชีอันหลับตาลงแล้วกล่าวอย่างใคร่ครวญ “ญาติผู้น้องของข้าเป็นศิษย์สำนักศึกษาอวิ๋นลู่ วันนี้ได้มอบกระดาษที่จดบันทึกวิชามองปราณใบหนึ่งมาให้ข้า”

ซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวรู้รายละเอียดครอบครัวของบ้านสกุลสวี่อยู่แล้ว เมื่อได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้า

สวี่ชีอันกล่าวต่อ “จากนั้นข้าก็ใช้วิชามองปราณมองดูที่สำนักโหราจารย์”

เอ่ยจบ เขาก็พบว่าซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวไม่พูดอะไรอยู่นาน

ซ่งถิงเฟิงถอนหายใจ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าท่านโหราจารย์ชอบอยู่บนแท่นแปดทิศที่หอดูดาวยิ่งนัก”

“ไม่รู้”

“แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าจุดสุดยอดของระบบโหรก็คือท่านโหราจารย์ผู้นั้นของพวกเรา”

“เรื่องนี้พอจะรู้อยู่บ้าง”

“อืม เจ้าใช้วิชามองปราณมองท่านโหราจารย์ นี่ไม่ใช่หาเรื่องตายหรอกหรือ”

“เรื่องนี้ข้าไม่รู้จริงๆ…”

จูกว่างเสี้ยวก็ถอนหายใจ “โหรของสำนักโหราจารย์กับหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลไปมาหาสู่กันค่อนข้างบ่อย ค่อยๆ สะสมประสบการณ์ไป อีกหน่อยเจ้าก็จะรู้เอง”

นอกจากโหรแล้วก็ยังมีลัทธิขงจื๊อ คนทั่วไปไม่อาจเชี่ยวชาญวิชามองปราณได้

กรณีของสวี่ชีอันเป็นอุบัติเหตุไม่ได้ตั้งใจ

ทั้งสามไม่ได้ลาดตระเวนต่อ แต่นั่งพักอยู่ริมถนน รอให้ดวงตาสุนัขของสวี่ชีอันฟื้นกลับมาแจ่มชัดอย่างเงียบๆ

ผ่านไปนาน จู่ๆ ก็มีแสงสีแดงพุ่งขึ้นฟ้าทางทิศตะวันออก มันคงอยู่ชั่วขณะ จากนั้นก็หายไป

‘ชิ้ง!’

ซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวชักดาบออกมาอย่างรู้ใจ

สวี่ชีอันที่เพิ่งจะฟื้นฟูวิสัยทัศน์กลับมาเป็นปกติเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น”

ซ่งถิงเฟิงเอ่ยเสียงขรึม “แสงสีแดงคือสัญญาณเตือนของพวกเรา มักใช้ในการสถานการณ์ไล่ล่าและจับกุม อาจจะเป็นหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลกลุ่มไหนสักกลุ่มพบคนน่าสงสัย แต่มันกลับหนีไปได้…ดูจากระยะของแสงสีแดงแล้ว มันอยู่ใกล้กับเรามาก หนิงเยี่ยน ตาของเจ้ายังไม่หายดี เจ้ารับหน้าที่ตรวจการณ์บนถนนไป กว่างเสี้ยว พวกเราขึ้นไปดูบนหลังคา”

ทั้งสองใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นไปบนหลังคา แต่ละคนก็พุ่งไปคนละทาง

เขตที่ทั้งสามรับหน้าที่ลาดตระเวนอยู่ใหญ่มาก เมื่อพบกับสถานการณ์เช่นนี้ จึงทำได้เพียงแยกย้ายกันค้นหา

เมื่อมองส่งสหายร่วมงานทั้งสองจากไปไกลแล้ว สวี่ชีอันก็ดึงดาบพกออกมา หยิบหน้าไม้ จากนั้นก็กระชับฆ้องทองแดงที่หน้าอกและเกราะคันฉ่องที่อยู่ด้านในให้แน่น

ปกติหากเขาไม่ใช้พิษกร่อนกระดูกก็จะไม่ทาไว้บนดาบ เพราะกลัวว่าวันไหนที่สมองตนใช้การไม่ได้แล้วจะไปเลียมันเข้า

สวี่ชีอันลาดตระเวนอย่างระแวดระวังครู่หนึ่ง ก็เห็นฆ้องทองแดงไม่คุ้นหน้าผู้หนึ่งไต่หลังคาเข้ามา ฆ้องทองแดงผู้นั้นหยุดอยู่บนหลังคาแล้วเอ่ยเสียงขรึม

“อีกสองคนล่ะ”

สวี่ชีอันกล่าว “แยกย้ายกันทำงานแล้ว เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ”

ฆ้องทองแดงกล่าว “ผิงหย่วนป๋อถูกฆ่าแล้ว สหายร่วมงานสองคนที่รับผิดชอบบริเวณนั้นถูกทำร้าย คนร้ายใช้วิชาลับหลบหนีไป ตอนนี้ยังไม่เจอร่องรอย”

ผิงหย่วนป๋อ…บุคคลบรรดาศักดิ์ป๋อ[1]ถูกฆ่าหรือ!

สวี่ชีอันตกตะลึง กล้าสังหารบุคคลระดับป๋อในเมืองชั้นใน ปฏิกิริยาแรกของเขาไม่ใช่โกรธเกรี้ยว แต่เป็นหนังศีรษะชา

ถึงแม้อิทธิพลอำนาจของชนชั้นสูงราชวงศ์ต้าฟ่งในปัจจุบันจะลดลง แต่ถึงอย่างไรระดับป๋อก็คือระดับป๋อ ในจวนต้องเลี้ยงดูยอดฝีมือเอาไว้สิ

แต่ฆาตกรผู้นั้นกลับสามารถฆ่าท่านป๋อได้และทำร้ายหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล ก่อนจากไปอย่างราบรื่น ย่อมไม่ใช่ยอดฝีมือธรรมดา

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหากได้พบกัน สวี่ชีอันคิดว่าตนต้องเป็นอันตรายมากแน่

เมื่อฆ้องทองแดงผู้นั้นเอ่ยจบก็จากไปอย่างรวดเร็ว คิดว่าคงจะไปแจ้งแก่กองดาบที่ประตูเมืองแน่

โถ่เอ๊ย…ดวงตาของข้ายังไม่หายดีสมบูรณ์เลย มองอะไรก็พร่าเลือนไปหมด…แต่จากคุณสมบัติเรื่องความโชคดีของข้า ก็น่าจะไม่เจอ…สวี่ชีอันลอบภาวนาอย่าให้ได้เจอกับฆาตกรเลย

ตอนนี้เอง เขาก็สัมผัสได้ว่าชิ้นส่วน ‘หนังสือปฐพี’ มีข้อความถูกส่งมา หลังจากหยดเลือดจำเจ้าของแล้ว ระหว่างเขากับหนังสือปฐพีก็เกิดสายสัมพันธ์ที่อธิบายไม่ได้

เป็นเจ้าคนไหนที่ส่งข้อความตอนดึกดื่นไม่หลับไม่นอน

เขารู้สึกงุนงงพลางหยิบกระจกหยกใบเล็กออกมา เห็นตัวอักษรแถวหนึ่งนูนขึ้นมาบนผิวกระจกว่า